Naomi Wolf: Ανατριχιαστικές αποκαλύψεις από τα έγγραφα της Pfizer

 Η Naomi Wolf, συγγραφέας του βιβλίου The Pfizer Papers: Pfizer's Crimes Against Humanity, (Φάκελοι Pfizer: Τα Εγκλήματα της Pfizer κατά της Ανθρωπότητας), μιλάει στο Defender In-Depth για τα δημοσιοποιηθέντα απόρρητα έγγραφα της Pfizer που αποκαλύπτουν, ότι η Pfizer γνώριζε εξαρχής –και απέκρυψε– τους θανάτους, τις σοβαρότατες παρενέργειες και τις τρομερές μη-αναστρέψιμες βλάβες που προκαλούν στην ανθρώπινη αναπαραγωγή. «Η Pfizer γνώριζε εξ’ αρχής ότι τα “εμβόλιά” της σκότωναν και ότι προκαλούσαν βλάβες σε μαζική κλίμακα» 

The Defender - 1 Νοεμβρίου 2024 

https://childrenshealthdefense.org/defender/naomi-wolf-the-pfizer-papers-reproductive-harm-death-defender-in-depth/?utm_source=luminate&utm_medium=email&utm_campaign=defender&utm_id=20241101 

Εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες απόρρητων εσωτερικών εγγράφων της Pfizer που σχετίζονται με το εμβόλιο Pfizer-BioNTech για τον COVID-19 αποκάλυψαν θανάτους, σοβαρές παρενέργειες και μη-αναστρέψιμες βλάβες στον αναπαραγωγικό σύστημα, σύμφωνα με τη Naomi Wolf, CEO της Daily Clout. 

Η Naomi Wolf, συγγραφέας του βιβλίου The Pfizer Papers: Pfizer's Crimes Against Humanity, συμμετείχε στη συζήτηση που οργάνωσε το Defender In-Depth για να παρουσιάσει τα δημοσιοποιηθέντα απόρρητα έγγραφα της Pfizer και τι αποκαλύπτουν αυτά. 

▪ «Οι 450.000 σελίδες των απόρρητων Εγγράφων της Pfizer έδειξαν ότι η εταιρεία και οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας εξαρχής γνώριζαν ότι το εμβόλιο δεν λειτούργησε, και ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η Pfizer προσπαθήσουν να τα αποκρύψουν με κάθε τρόπο». 

▪ «Η FDA [Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ] ζήτησε από το δικαστήριο να κρατήσει αυτά τα Εγγραφα απόρρητα για 75 χρόνια. Θέλουν να πεθάνουμε όλοι πριν δουν το φως της ημέρας». Αλλά, Ομοσπονδιακό Δικαστήριο διέταξε τη δημοσιοποίηση των εγγράφων, μετά από επιτυχή αγωγή που κατατέθηκε από τους Επαγγελματίες Δημόσιας Υγείας και Ιατρικής για τη Διαφάνεια . 

▪ «Τα μέσα ενημέρωσης βοήθησαν επίσης στην απόκρυψη των εγγράφων και των κινδύνων του εμβολίου από το κοινό. Εάν τα συστημικά μέσα είχαν κάνει τη δουλειά τους, τίποτα από όλα όσα έγιναν δεν θα μπορούσε να συμβεί». 

Η Naomi Wolf είπε ότι χωρίς πρόσβαση στους πόρους ενός μεγάλου μέσου ενημέρωσης, αυτή και η ομάδα της στο Daily Clout αντιμετώπισαν μια δύσκολη μάχη για την αποκάλυψη και την ανάλυση των εγγράφων. 

▪ «Αυτά τα έγγραφα ήταν τόσο ογκώδη και σε τόσο τεχνική γλώσσα που ήταν πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε δημοσιογράφο να τα ερμηνεύσει και να τα καταλάβει. Η λύση ήταν να απευθυνθούμε σε εθελοντές επιστήμονες για να βοηθήσουν στην επισκόπηση και αξιολόγηση αυτών των εγγράφων. Κάναμε έκκληση σε ειδικούς να προσφερθούν εθελοντικά, και ανταποκρίθηκαν 3.250 γιατροί και επιστήμονες». 

▪ «Τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι η Pfizer και οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας χειραγωγούσαν τα δεδομένα των κλινικών δοκιμών για να καθυστερήσουν την αναφορά των θανάτων των συμμετεχόντων στις κλινικές δοκιμές, ώστε να μπορέσουν να επιτύχουν τους στόχους ασφαλείας και να ισχυριστούν ψευδώς ότι το εμβόλιο ήταν «ασφαλές και αποτελεσματικό». 

▪ «Ο μόνος τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να περάσουν αυτόν τον ισχυρισμό ήταν να αποκρύψουν το θάνατο 8 εμβολιασμένων ανθρώπων που πεθάναν κατά τις δοκιμές του «εμβολίου»-COVID και να καθυστερήσουν παράνομα την αναφορά αυτών των θανάτων στα CDC [Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων]». 

▪ «Η απόκρυψη των θανάτων ήταν απλώς ένα σημάδι ότι η Pfizer ήξερε πολύ νωρίς – μέσα στους τρεις πρώτους μήνες από την κυκλοφορία των εμβολίων – ότι τα εμβόλια ήταν επικίνδυνα». 

▪ «Ήξεραν ότι μέσα σε τρεις μήνες προκλήθηκαν 1.223 θάνατοι, 43.000 άτομα με πολύ σοβαρές παρενέργειες και πάνω από 130.000 με λιγότερο σοβαρές παρενέργειες. Ήξεραν εξ’ αρχής ότι τα εμβόλιά τους σκότωναν και τραυμάτιζαν ανθρώπους σε μαζική κλίμακα. Και όμως το κυκλοφόρησαν». 

▪ «Οι βλάβες από τα “εμβόλια” ήταν συχνά καταστροφικές, και περιλάμβαναν φρικτούς θρόμβους αίματος, θρόμβους στους πνεύμονες. περικαρδίτιδα, μυοκαρδίτιδα, καρδιακές βλάβες κάθε είδους, νευρολογικά συμβάντα σε μαζική κλίμακα, επιληψίες, άνοιες, παράλυση Bell, σύνδρομο Guillain-Barré , βλάβες του ήπατος και των νεφρών, και άλλες παρενέργειες». 

▪ «Τα έγγραφα της Pfizer δείχνουν ότι οι δύο πιο συχνά αναφερόμενες παρενέργειες είναι ο μυϊκός πόνος και ο πόνος στις αρθρώσεις. Τώρα, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται άσχημα και δεν ξέρουν γιατί υποφέρουν, ούτε και οι γιατροί τους το ξέρουν. Η Pfizer ξέρει γιατί». 

▪ «Η Pfizer γνώριζε ότι τα “εμβόλια” μεταφέρουν σε όλα τα όργανα του σώματός μας τα λιπιδικά νανοσωματίδια , την πρωτεΐνη ακίδας και την  πολυαιθυλενογλυκόλη – ένα υποπροϊόν πετρελαίου». 

▪ «Τώρα, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν σοβαρά προβλήματα στις αρθρώσεις και χρειάζονται αντικαταστάσεις γόνατος και ώμων. Υγιείς νέοι έχουν προβλήματα στις αρθρώσεις. Η Pfizer γνώριζε ότι οι ενέσεις είναι φλεγμονώδεις και ο πόνος στις αρθρώσεις είναι μια φλεγμονώδης κατάσταση». 

«Οι 8 πιο φρικτές σελίδες που μπορείτε να φανταστείτε» 

Για την Naomi Wolf, οι πιο τρομακτικές αποκαλύψεις από τα έγγραφα της Pfizer αφορούν την επίδραση των εμβολίων στην αναπαραγωγή. 

«Το κεντρικό στοιχείο των εγγράφων της Pfizer αφορά την καταστροφή της ανθρώπινης αναπαραγωγής με πολλούς τρόπους. Τα νανοσωματίδια λιπιδίων είναι σχεδιασμένα να διαπερνούν κάθε μεμβράνη στο ανθρώπινο σώμα. Δεν πρόκειται για σφάλμα, αλλά σκόπιμο χαρακτηριστικό των “εμβολίων” mRNA COVID-19». 

Η Naomi Wolf παρουσίασε ένα διάγραμμα από τα έγγραφα που δείχνει ότι «15.000 γυναίκες παρουσίαζαν αιμορραγία κάθε μέρα, 10.000 γυναίκες είχαν δύο περιόδους το μήνα και 7.500 γυναίκες δεν είχαν καθόλου περίοδο, πράγμα που σημαίνει ότι έπαψαν να είναι γόνιμες». 

«Παρενέργειες εμφάνισαν και οι εγκυμονούσες που πήραν μέρος στις κλινικές δοκιμές. Η Pfizer «έχασε» (!) τα αρχεία 234 εγκύων που συμμετείχαν, ενώ από τις 36 εγκύους –που τα αρχεία τους διασώθηκαν– το πάνω από το 80% από αυτές έχασαν τα μωρά τους». 

«Τα απόρρητα αρχεία των κλινικών δοκιμών της Pfizer έδειξαν ότι το 62% των παρενεργειών αφορούσαν σε γυναίκες, και απ’ αυτές τις παρενέγειες το 16% ήταν αναπαραγωγικές διαταραχές, σε σύγκριση με το 0,2% για τους άνδρες. Τα έγγραφα περιείχαν επίσης «ενοχλητικές ενότητες» στις οποίες συνιστούσαν στους εμβολιασμένους άνδρες να αποφεύγουν τη συνουσία με γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία, λόγω πιθανού κινδύνου για τις γυναίκες ή το έμβρυο». 

«Η 8σέλιδη Έκθεση της Pfizer, με τίτλο “Έκθεση εγκυμοσύνης και γαλουχίας”, είναι οι 8 πιο τρομακτικές σελίδες που μπορείτε να φανταστείτε. Σ’ αυτή αναφέρονται δύο μωρά που πέθαναν στη μήτρα της μητέρας τους για τα οποία η ίδια η Pfizer συμπέρανε ότι οι θάνατοι οφείλονταν στην έκθεση της μητέρας στο εμβόλιο. Έχουν επίσης ένα διάγραμμα εκεί που δείχνει τα μωρά να αρρωσταίνουν σοβαρά όταν θηλάζουν εμβολιασμένες μητέρες». 

«Ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει» 

Η Naomi Wolf είπε ότι τα συστημικά μέσα αγνόησαν αυτές τις αποκαλύψεις λόγω της χρηματοδότησης που λαμβάνουν από τη Big Pharma και από οργανισμούς όπως το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates που προσφέρουν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης «τεράστια ποσά για να προπαγανδίσουν τα εμβόλια και να ξεπεραστεί ο δισταγμός των ανθρώπων να εμβολιαστούν». 

▪ «Τα αποκαλυφθέντα απόρρητα έγγραφα της Pfizer δεν συντελούν στο ξεπέρασμα του δισταγμού των ανθρώπων να εμβολιαστούν – αντιθέτως, δημιουργούν δισταγμό. Τα ΜΜΕ [Μέσα Μαζικής Εξαπάτησής] που εξαγοράστηκαν για να προπαγανδίσουν τα “εμβόλια” είναι συνένοχοι σε αυτό το μαζικό έγκλημα. Και τώρα δεν μπορούν να αγνοούν ότι αποκαλύψεις όπως τα Έγγραφά της Pfizer, ανοίγουν το δρόμο σε μηνύσεις εναντίον τους». 

▪ «Προσπάθησαν να μας στειρώσουν, να μας αδρανοποιήσουν, να μας σκοτώσουν. Και δεν τα κατάφεραν. Ο μεγάλος στόχος τους για την εξόντωση του πληθυσμού ή την εξόντωση της Δύσης δεν έχει επιτευχθεί ακόμη. Η ευαισθητοποίηση του κοινού αυξάνεται. Ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει». 

Το βιβλίο της Naomi Wolf The Pfizer Papers: Pfizer's Crimes Against Humanity περιέχει ανατριχιαστικές» αποκαλύψεις, και μας χρησιμεύει επίσης γιατί μας βοηθάει να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει εάν έχουμε εμβολιαστεί και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε. 

Όπως λέει η Naomi Wolf, «ο αγώνας δεν έχει τελειώσει. Οι παγκοσμιοποιητές δεν πρόκειται να σταματήσουν. Αλλά όταν όλοι αντιστεκόμαστε, όταν αρκετοί από εμάς λέμε όχι, ακόμα κι αν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε πολύ δυνατοί, δεν μπορούν να μας καταβάλουν». 

Την Naomi Wolf παρουσίασε στο The Defender o Μιχαήλ Νεβραδάκης, Ph.D., ανώτερος ρεπόρτερ του The Defender, με έδρα την Αθήνα. 

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Παρουσίαση του βιβλίου από το Amazon 

https://www.amazon.com/Pfizer-Papers-Pfizers-Against-Humanity-ebook/dp/B0CNQGVDKB# 

«Τα Pfizer Papers περιλαμβάνουν νέες εκθέσεις γραμμένες από εθελοντές ερευνητές του WarRoom/DailyClout, οι οποίες βασίζονται στα έγγραφα κλινικών δοκιμών της Pfizer ως κύριας πηγής που δημοσιεύθηκαν με δικαστική απόφαση και τη σχετική ιατρική βιβλιογραφία. Το βιβλίο δείχνει με μεγάλη ακρίβεια ότι οι  κλινικές δοκιμές του εμβολίου mRNA της Pfizer για τον COVID-19 ήταν βαθιά λανθασμένη και ότι η Pfizer γνώριζε έως τον Νοέμβριο του 2020 ότι το εμβόλιο της δεν ήταν ούτε ασφαλές ούτε αποτελεσματικό. 

Οι αναφορές περιγράφουν λεπτομερώς τις βλάβες που προκαλούνται από τα εμβόλια σε όλο το ανθρώπινο σώμα, συμπεριλαμβανομένου του αναπαραγωγικού συστήματος. Δείχνουν ότι οι γυναίκες υποφέρουν από παρενέργειες που σχετίζονται με το εμβόλιο σε αναλογία 3:1 [σε σχέση με τους άνδρες]. Αποκαλύπτουν ότι η μυοκαρδίτιδα που προκαλείται από το εμβόλιο δεν είναι καθόλου σπάνια, ήπια ή παροδική. Και, συγκλονιστικό, αποδεικνύουν ότι τα εμβόλια mRNA έχουν δημιουργήσει μια νέα κατηγορία πολυσυστημικής, πολυοργανικής νόσου, η οποία ονομάζεται «Νόσος CoVax».

Παρά το γεγονός ότι η Pfizer δεσμεύτηκε στο δικό της πρωτόκολλο κλινικών δοκιμών να συγκρίνει επι 24 μήνες τα αποτελέσματα της ομάδας της των εμβολιασμένων με αυτά μιας ομάδας που πήρε εικονικό φάρμακο, η Pfizer εμβολίασε περίπου το 95% των ληπτών του εικονικού φαρμάκου έως τον Μάρτιο του 2021, με αποτέλεσμα να εξαλειφθεί έτσι η ομάδα ελέγχου της δοκιμής της και έτσι κατέστησε αδύνατη τη σύγκριση ασφαλείας μεταξύ της ομάδας των εμβολιασμένων με την ομάδα του εικονικού φαρμάκου που έπρεπε να γίνει.

 Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το βιβλίο The Pfizer Papers καθιστά σαφές ότι η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) γνώριζε τις στρεβλώσεις των κλινικών δοκιμών της Pfizer και τις βλάβες που προκλήθηκαν από το εμβόλιο mRNA της εταιρείας για τον COVID-19, και υπογραμμίζει έτσι την τρομερή αποτυχία της FDA να εκπληρώσει την αποστολή της που έγκειται στο «[να προστατέψει] τη δημόσια υγεία διασφαλίζοντας την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των ανθρώπινων και κτηνιατρικών φαρμάκων, βιολογικών προϊόντων και ιατρικών συσκευών».

Τα έγγραφα της Pfizer προσφέρουν μια σε βάθος ματιά στο πώς η Big Pharma, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι φορείς υγειονομικής περίθαλψης προστατεύονται από πλήρη νομική ασυλία που τους παρέχεται από τον νόμο PREP Act (Νόμος για την ετοιμότητα έκτακτης ανάγκης για το κοινό ) κατά τη παρασκευή, τη συνταγογράφηση και τη χορήγηση εμβολίων.

Οι Ισραηλινοί πρέπει να αναρωτηθούν εάν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει με αίμα

Gideon Levy

Haaretz 

15 Σεπτεμβρίου 2024

Ο Gideon Levy είναι συγγραφέας και αρθρογράφος της ιστορικής εφημερίδας Haaretz, καταξιωμένος ως η «δημοσιογραφική συνείδηση» του Ισραήλ.

https://www.haaretz.com/opinion/2024-09-15/ty-article-opinion/.premium/israelis-must-ask-themselves-if-theyre-willing-to-live-in-a-country-that-lives-on-blood/00000191-f169-d962-a1b5-ff6f32e10000

 Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει με αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής είναι ήδη λιγότερο επίκαιρα. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, εμφανίστηκε μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εντελώς διαφορετικής κλίμακας. 

 Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει με αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής είναι ήδη λιγότερο επίκαιρα. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, εμφανίστηκε μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εντελώς διαφορετικής κλίμακας. Βρισκόμαστε σε μια γενοκτονική πραγματικότητα. Έχει χυθεί το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. 

Αυτή είναι η στιγμή που όλοι οι Ισραηλινοί πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει με αίμα. Απλώς μην πείτε ότι δεν υπάρχει επιλογή –φυσικά υπάρχει. Αλλά πρώτα πρέπει να αναρωτηθούμε αν είμαστε καν έτοιμοι να ζήσουμε έτσι. 

Είμαστε, οι Ισραηλινοί, πρόθυμοι να ζήσουμε στη μοναδική χώρα στον κόσμο που η ύπαρξη της βασίζεται στο αίμα; Το μόνο όραμα που είναι ευρέως διαδεδομένο τώρα στο Ισραήλ είναι να ζούμε από τον έναν πόλεμο στον άλλο, από τη μια αιμοληψία στην άλλη, από τη μια σφαγή στην άλλη, με όσο το δυνατόν ευρύτερα διαστήματα μεταξύ τους. 

Κανένα άλλο όραμα δεν υπάρχει στο τραπέζι. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι υπόσχονται μεγάλα μεσοδιαστήματα, ενώ η δεξιά υπόσχεται μια μόνιμη αιματοβαμμένη πραγματικότητα: πόλεμος, μαζικές δολοφονίες, συστηματική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ένα κράτος-παρία που επαναλαμβάνεται σε έναν ατελείωτο κύκλο.

Οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να σφαγιάζονται και οι Ισραηλινοί θα συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια τους σε αυτό; Δύσκολο να το πιστέψεις. Θα έρθει μια στιγμή που περισσότεροι Ισραηλινοί θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα αναγνωρίσουν ότι η χώρα τους ζει με αίμα. Χωρίς αιματοχυσία, μας λένε, δεν έχουμε ύπαρξη – και κάνουμε ειρήνη με αυτή τη φρικτή δήλωση. 

Όχι μόνο πιστεύουμε ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να υπάρχει για πάντα, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι χωρίς την προσφορά αίματος δεν υπάρχει. Κάθε τρία χρόνια μια αιμοληψία στη Γάζα, κάθε τέσσερα χρόνια στον Λίβανο. Στο ενδιάμεσο, υπάρχει η Δυτική Όχθη και, περιστασιακά, μια αναδρομή αίματος σε πρόσθετους στόχους. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή στον κόσμο. 

Το αίμα δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας. Όπως κανείς δεν θα φανταζόταν να οδηγεί ένα αυτοκίνητο που κινείται με αίμα, όσο φθηνό κι αν είναι. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς 10 εκατομμύρια κατοίκους πρόθυμους να ζήσουν σε μια χώρα που λειτουργεί με αίμα. Ο πόλεμος στη Γάζα είναι ορόσημο. Έτσι θα συνεχίσουμε; 

Τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πουλήσουν ότι αυτό είναι ανάγκη. Μέσα από εκστρατείες που δαιμονοποιούν και απανθρωποποιούν τους Παλαιστίνιους. Μια ενοποιημένη και τερατώδης χορωδία σχολιαστών μας πουλά με επιτυχία την ιδέα ότι μπορούμε να ζήσουμε με αίμα στην αιωνιότητα. «Θα κουρεύουμε το γρασίδι» στη Γάζα κάθε δύο χρόνια – θα εκτελούμε από γενιά σε γενιά νεαρούς αντίπαλους του καθεστώτος, θα φυλακίζουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα διώχνουμε, θα απαλλοτριώνουμε και, φυσικά, θα σκοτώνουμε – και μ’ αυτό θα ζήσουμε: στη χώρα του αίματος. 

Έχουμε ήδη σκοτώσει τον παλαιστινιακό λαό. Ξεκινήσαμε με τη μαζική δολοφονία στη Γάζα και τώρα στραφήκαμε στη Δυτική Όχθη. Θα χυθούν γαλόνια αίματος και εκεί, αν δεν το σταματήσει κανείς. Η δολοφονία είναι τόσο σωματική όσο και συναισθηματική. Δεν έχει μείνει τίποτα από τη Γάζα τώρα. 

Οι κρατούμενοι, τα ορφανά, οι τραυματισμένοι, οι άστεγοι, δεν θα επιστρέψουν ποτέ σε αυτό που ήταν. Φυσικά, οι νεκροί σίγουρα δεν θα το κάνουν. Θα χρειαστούν γενιές για να ανακάμψει η Γάζα, αν μπορεί να ανακάμψει. Αυτό είναι γενοκτονία, ακόμα κι αν δεν πληροί τον νομικό ορισμό. Μια χώρα δεν μπορεί να ζει με μια τέτοια ιδεολογία – σίγουρα όχι όταν σκοπεύει να συνεχίσει να το κάνει. 

Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να το επιτρέπει. Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι Ισραηλινοί, είμαστε διατεθειμένοι να το επιτρέψουμε. Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε ξέροντας ότι η ύπαρξή μας εξαρτάται από το αίμα. Πότε θα ρωτήσουμε αν πραγματικά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από μια χώρα αίματος; Άλλωστε, δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή. 

Το Ισραήλ δεν έχει δοκιμάσει ποτέ σοβαρά άλλον τρόπο. Προγραμματίστηκε και κατευθύνθηκε να συμπεριφέρεται ως χώρα που ζει από αίμα. Πολύ περισσότερο μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023. Λες και εκείνη η τρομερή μέρα, μετά την οποία όλα επιτρέπονται, σφράγισε τη μοίρα του ως χώρα αίματος. 

Γεγονός είναι ότι δεν έχει τεθεί άλλο ενδεχόμενο προς συζήτηση. Αλλά μια χώρα αίματος δεν είναι επιλογή, όπως δεν είναι επιλογή ένα αυτοκίνητο που κινείται με αίμα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα αρχίσουμε να αναζητούμε εναλλακτικές λύσεις, έστω και μόνο λόγω έλλειψης άλλης επιλογής. [Οι άλλες επιλογές] είναι εκεί, και περιμένουν ένα test drive. Μπορεί να μας εκπλήσσουν, αλλά στην παρούσα πραγματικότητα είναι αδύνατο να το προτείνουμε.

Gideon Levy

HAARETZ, 15 Σεπτεμβρίου 2024

 Αλλες δημοσιεύσεις στη Haaretz:

• Παραβιάζουν οι στρατιώτες του Ισραήλ στη Γάζα τον κώδικα δεοντολογίας του ίδιου του IDF;
• Ξένοι πολεμικοί ρεπόρτερ λένε ότι η απαγόρευση εισόδου τους από το Ισραήλ στη Γάζα, θέτει σε κίνδυνο την «ανεξάρτητη» κάλυψη
• Οι προπαγανδιστές των ταμπλόιντ του Ισραήλ επαναλαμβάνουν πιστά τα λόγια του Νετανιάχου

ΟΗΕ - ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ (ΤΥΡΑΝΝΙΚΟ) ΜΕΛΛΟΝ – 22-09-2024

Κλεάνθης Γρίβας

1 Οκτωβρίου 2024 

Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ: «Συμφωνία για το Μέλλον» (22 Σεπτεμβρίου 2024)

Η «Συμφωνία για Μέλλον» (The Pact of the Future) του ΟΗΕ, που υιοθετήθηκε από 193 κράτη-μέλη του στις 22 Σεπτεμβρίου 2024, είναι ένας οδικός χάρτης για την οικοδόμηση του Ολοκληρωτισμού σε παγκόσμια κλίμακα. 

(Resolution adopted by the General Assembly on 22 September 2024 - A/RES/79/1 ). 

«Όταν οι άνθρωποι αποδεικνύονται επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (Samuel Johnson, 1709-1784), «καταλήγουν να βάζουν μόνοι τους το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη, πράγμα που συμβαίνει συχνά στην αιματηρή ιστορία του εγγενώς παράφρονος ανθρώπινου είδους» (Κλεάνθης Γρίβας). Με αποτέλεσμα «να ζούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος. Χτες το δίκαζαν, σήμερα αυτό το ίδιο γίνεται νόμος». (Albert Camus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος) 

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2024, 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ υιοθέτησαν μια «Συμφωνία για το Μέλλον», στο πλαίσιο των μακροχρόνιων προσπαθειών για τη συγκρότηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με πρωτοφανείς εξουσίες, με πρόσχημα τη βοήθεια των «μελλοντικών γενεών». 

Η Συμφωνία για το Μέλλον του ΟΗΕ περιλαμβάνει ένα Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο και μια Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές, και καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η ειρήνη και η ασφάλεια, η βιώσιμη ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, η ψηφιακή συνεργασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το φύλο, η νεολαία, οι μελλοντικές γενιές και, κυρίως, ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης. 

Μετά την υιοθέτηση της Συμφωνίας για το Μέλλον, ο ΟΗΕ είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να ενεργοποιήσει τη λειτουργία μιας Ενιαίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, διαθέτοντας έναν πλήρως ψηφιοποιημένο μηχανισμό ελέγχου για όλους τους ανθρώπους, και επιβάλλοντας μια δυστοπική παγκόσμια τυραννία, με βασικά εργαλεία της τον Παγκόσμιο Οργανισμό Αρρώστιας (ΠΟΥ) και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), φυσικά αμφότερους υπό τις διαταγές του «αόρατου» μαριονετίστα: του μπλοκ των κορυφαίων δισεκατομμυριούχων του στρατιωτικού, βιομηχανικού και φαρμακευτικού συμπλέγματος, και των ελεγκτών της οικονομίας, της πληροφορικής και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Ακόμη κι αν διαβάσει κανείς τις 56 σελίδες του ψηφίσματος (πράγμα, αμφίβολο), δύσκολα μπορεί να εντοπίσει τα σκοτεινά σημεία του ολοκληρωτικού εγχειρήματος που «χάνονται» μέσα σε μια ακατάσχετη ανοητο-πολυλογία. 

• Ο Οδυσσέας Ελύτης, ματαίως προειδοποιούσε:

«Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων».

(‘Αξιον Εστί) 

• Και ο Μιχάλης Κατσαρός, ματαίως προέτρεπε:

«Μην αμελήσετε, Πάρτε μαζί σας νερό, Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»

(Θα σας περιμένω) 

Παραδομένοι στη «σφήκα και στο ξινόχορτο» της εξουσίας, αμελήσαμε και την προειδοποίηση και την προτροπή, αυτοκαταδικαζόμενοι να βάζουμε χαζοχαρούμενα το κεφάλι μας στον πάγκο του χασάπη. 

«Συμφωνία για το Μέλλον». Ήρθε η ώρα της Παγκόσμιας Κυβέρνησης; 

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2024, 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ υιοθέτησαν μια «Συμφωνία για το Μέλλον» που δίνει στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ εκτεταμένες εξουσίες να κηρύττει παγκόσμια έκτακτη ανάγκη ανά πάσα στιγμή. 

Στην Δράση 57 της Συμφωνίας για το Μέλλον αναφέρεται: 

«Δράση 57. Θα ενισχύσουμε την διεθνή απάντηση σε περίπλοκα παγκόσμια σοκ. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη για μια πιο συνεκτική, συνεργατική, συντονισμένη και πολυδιάστατη διεθνή απάντηση σε σύνθετα παγκόσμια σοκ και τον κεντρικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, υπό αυτό το πρίσμα!

Τα σοκ είναι γεγονότα που έχουν σοβαρές διαταραχές και δυσμενείς συνέπειες για ένα σημαντικό ποσοστό χωρών και του παγκόσμιου πληθυσμού, και αυτό οδηγεί σε επιπτώσεις σε πολλούς τομείς, που απαιτούν πολυδιάστατη ανταπόκριση πολλών ενδιαφερομένων και ολόκληρης της κυβέρνησης, ολόκληρης της κοινωνίας. (…)». 

Στο “Our Common Agenda Policy Brief 2 “  τον Μάρτιο του 2023 αναφέρεται: 

«Ο Γενικός Γραμματέας θα αποφασίσει πότε θα επιβάλλει μια Πλατφόρμα Έκτακτης Ανάγκης ως απάντηση σε κάποιο σύνθετο παγκόσμιο σοκ. Πριν από την απόφαση, ο Γενικός Γραμματέας θα διαβουλεύεται με:

• Τον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης.
• Τον Πρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας (κατά περίπτωση)
• Τις αρμόδιες εθνικές αρχές και/ή τις περιφερειακές οργανώσεις·
• Τις σχετικές οντότητες των Ηνωμένων Εθνών, εξειδικευμένα πρακτορεία, διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και άλλα πολυμερή ιδρύματα και φορείς που έχουν λάβει εντολή από τα κράτη μέλη να ανταποκριθούν σε ειδικές τομεακές κρίσεις». 

Πρόκειται για ένα αποφασιστικό στάδιο στο δρόμο προς την πλανητική ανελευθερία με την -υπό διαμόρφωση- μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, που συντελείται με τη συνενοχή όλων σχεδόν των χωρών-μελών του ΟΗΕ. Πρόκειται για ένα μέλλον που βασίζεται στον απόλυτο έλεγχο της ζωής μας, το οποίο έρχεται νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε. 

Όπως είχε αναφέρει ο βραβευμένος δημοσιογράφος Alex Newman: 

«Το σπουδαιότατο θέμα, στο οποίο οι άνθρωποι δεν δίνουν προσοχή είναι ότι τα Ηνωμένα Έθνη συγκεντρώνονται στις 22 Σεπτεμβρίου 2024 σε μια «Σύνοδο Κορυφής του Μέλλοντος», προκειμένου -όπως λένε- να επιφέρουν ριζικές δραστικές μεταρρυθμίσεις στη δομή και τη δύναμη του ΟΗΕ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αρπαγή δύναμης που έγινε ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, ο ΟΗΕ θα έχει όλη την εξουσία. Λένε ότι η κρίση μπορεί να είναι μια κρίση κλιματική, οικονομική, περιβαλλοντική, υγειονομική,  μια κρίση πανδημίας, κρίση μαύρου κύκνου ή ίσως κάτι από το διάστημα. 

Οπότε, βασικά, τα πάντα θα μπορούσαν να συνιστούν κρίση και όταν ο Γενικός Γραμματέας κηρύξει μια κρίση, όλη η εξουσία θα περνάει στον ΟΗΕ [που σημαίνει στα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που έχουν δικαίωμα βέτο]. Πρόκειται για μια λευκή επιταγή για την αρπαγή του πλούτου και της κατάργησης των ελευθεριών όλων των ανθρώπων του πλανήτη. Κι αυτό έρχεται σύντομα. Αυτό που έρχεται τον Σεπτέμβριο 2024 στον ΟΗΕ είναι μια αρπαγή εξουσίας ιστορικών διαστάσεων. Ξέρουν ότι ο χρόνος τους είναι λίγος. Αυτή η σύνοδός τους είναι μια σύνοδος κορυφής για ένα τυραννικό μέλλον». 

Η πιο πρόσφατη ανάρτησή του Alex Newman: https://freedomproject.com/2024/09/25/tnr20240925/ 

Τι είναι η Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος, σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε.

 (ή αλλιώς, ένας "σωτήρας" πίσω από τον οποίο βαδίζει ένας δήμιος")

«Η Σύνοδος Κορυφής είναι μια εκδήλωση υψηλού επιπέδου, που φέρνει κοντά τους παγκόσμιους ηγέτες για να σφυρηλατήσουν μια νέα διεθνή συναίνεση σχετικά με το πώς θα προσφέρουμε ένα καλύτερο παρόν και θα προστατεύσουμε το μέλλον. 

Αυτή η ευκαιρία που δίνεται μια φορά σε κάθε γενιά χρησιμεύει ως μια στιγμή για να διορθωθεί η διαβρωμένη εμπιστοσύνη και να αποδειχθεί ότι η διεθνής συνεργασία μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις τρέχουσες προκλήσεις καθώς και εκείνες που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια ή μπορεί να βρίσκονται ακόμη στον ορίζοντα. 

Έχουμε ήδη το «τι είναι» με τη μορφή πολλών υφιστάμενων συμφωνιών και δεσμεύσεων, ξεκινώντας από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και συμπεριλαμβανομένης της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Ατζέντας 2030, της Συμφωνίας του Παρισιού, της Ατζέντας Δράσης της Αντίς Αμπέμπα και πολλών άλλων. 

Η Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος θα εξετάσει το «πώς» – πώς συνεργαζόμαστε καλύτερα για να επιτύχουμε τις παραπάνω φιλοδοξίες και στόχους. Πώς ανταποκρινόμαστε καλύτερα στις ανάγκες του παρόντος, ενώ παράλληλα προετοιμαζόμαστε για τις προκλήσεις του μέλλοντος». 

Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ για μια «Συμφωνία για το Μέλλον»

Νέα Υόρκη, 2024
20-21 Σεπτεμβρίου — Ημέρες Δράσης • 22-23 Σεπτεμβρίου — Σύνοδος 

https://www.un.org/en/summit-of-the-future 

Έγγραφο της Συνόδου Κορυφής του Μέλλοντος 

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2024, 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ υιοθέτησαν  μια Συμφωνία για το Μέλλον που περιλαμβάνει ένα Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο και μια Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές. (Resolution adopted by the General Assembly on 22 September 2024 - A/RES/79/1 ). 

Η «Συμφωνία για το Μέλλον» καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η ειρήνη και η ασφάλεια, η βιώσιμη ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, η ψηφιακή συνεργασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το φύλο, η νεολαία και οι μελλοντικές γενιές και ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης. 

Αν μπορείτε να υποστείτε τη δοκιμασία μιας 56σέλιδης αφόρητης ανοητο-πολυλογίας, διαβάστε τη Συμφωνία για το Μέλλον (τίνος;) στην ιστοσελίδα του ιδιωτικού ΟΗΕ: https://www.un.org/en/summit-of-the-future

Μετατροπή της Γάζας σε Δυτική Όχθη και της Δυτικής Όχθης σε Γάζα;

Κλεάνθης Γρίβας

1 Οκτωβρίου 2024

Είθισται να επαναλαμβάνεται τακτικά εν είδει αξιώματος η σωστή διαπίστωση ότι «πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι η αλήθεια», η οποία αποκτάει τις πραγματικές της διαστάσεις μόνο εάν ενταχθεί μέσα στη γενικότερη διαπίστωση ότι «πρώτο θύμα κάθε εξουσίας είναι πάντοτε η αλήθεια». Γιατί η εξουσία και η αλήθεια είναι εξ’ αντικειμένου έννοιες αλληλοαποκλειόμενες. 

Επειδή κάθε εξουσία ζει και αναπνέει σε έναν ανάποδο κόσμο, και είναι υποχρεωμένη για λόγους αυτοσυντήρησης να καταφεύγει στη διαρκή ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας που την εκλαμβάνει ως απειλή. Και μέσω αυτής της ιδεολογικοποίησης μπορεί να "ακυρώνει" την πραγματικότητα και την υποκαθιστά από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της. Συνεπώς, εάν θέλουμε να αποκωδικοποιήσουμε τον λόγο της εξουσίας και να προσεγγίσουμε την αλήθεια που κρύβεται στο ψέμα της, πρώτο καθήκον είναι να τον διαβάζουμε ανάποδα. Γιατί αυτό, απελευθερώνει την σκέψη από τον εγκλωβισμό της στο λαβύρινθο του ψεύδους και της επιτρέπει να ψάξει στο πεδίο της αλήθειας. 

Μερικά παραδείγματα: 

• Στο εμφανέστατα ψευδές αφήγημα ότι «Ο πρόεδρος John F. Kennedy δολοφονήθηκε από έναν μοναχικό δράστη, τον Harvey Lee Oswald, στις 22 Νοεμβρίου 1963 στο Ντάλας», στηρίχθηκε η κάλυψη της οργάνωσης της δολοφονίας του από το βαθύ κράτος και τη CIA (βλ. την κατάπτυστη έκθεση της «εξεταστικής» Επιτροπής Waren που τα μέλη της συνδέονταν όλα με τη CIA). Μια απλή αντιστροφή αυτού του εξουσιαστικά επιβαλλόμενου αφηγήματος («Ο πρόεδρος John F. Kennedy ΔΕΝ δολοφονήθηκε από έναν μοναχικό δράστη, τον Harvey Lee Oswald»), θα οδηγούσε την έρευνα για τη δολοφονία του σε άλλες επικίνδυνες για το βαθύ κράτος κατευθύνσεις. 

• Στο ψευδές αφήγημα ότι «το Ιράκ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής και βιολογικού πολέμου», στηρίχθηκε η καταστροφική επίθεση του «συνασπισμού των προθύμων» με επικεφαλής τις ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Προσλαμβάνοντάς το επίσημο αφήγημα ανάποδα («το Ιράκ ΔΕΝ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής»), θα μπορούσαμε να απεμπλακούμε από τα ψεύδη της καταιγιστικής προπαγάνδας και να αρχίσουμε να διερευνούμε για τα πραγματικά αίτια του πολέμου κατά του Ιράκ. 

• Στο ψευδές αφήγημα ότι «τα εμβόλια είναι απολύτως ασφαλή και αποτελεσματικά», στηρίχθηκε η καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας και της κοινωνίας με την κήρυξη μια fake πανδημίας COVID, την επιβολή των lockdown, της μασκοφορίας, της κοινωνικής απόστασης και της καταναγκαστικής δηλητηρίασης δισεκατομμυρίων ανθρώπων με τα νοσογόνα και θανατογόνα εμβόλια-Frankenstein. Προσλαμβάνοντάς το αφήγημα ανάποδα («τα εμβόλια ΔΕΝ είναι ούτε ασφαλή ούτε αποτελεσματικά»), θα μπορούσαμε να τα θέσουμε υπό κριτικό έλεγχο και να αποφύγουμε τις τρομακτικές παρενέργειές τους. 

• Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. 

ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟ 

Στην ελληνική μυθολογία, «κάθε ένατο έτος στέλνονταν στην Κρήτη εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες για να κατασπαραχθούν από τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο» ως αποτέλεσμα της νίκης του Μίνωα στον πόλεμό του με τους Αθηναίους. 

Στην πραγματική ζωή, αυτή η ανθρωποθυσία δεν διαδραματίζεται «κάθε ένατο έτος» αλλά καθημερινά, όχι μόνο «στην Αθήνα» αλλά σε όλο τον κόσμο, σε μια κλίμακα εκατομμυρίων ανθρώπων κάθε ηλικίας και όχι μόνο «εφτά νέων Αθηναίων αγοριών και κοριτσιών». 

Μήπως το αφήγημα του «αιφνιδιασμού και της αποτυχίας» του Ισραήλ και των υπηρεσιών πληροφοριών του να αποτρέψουν την επίθεση της Χαμάς στις 7/10/2023, που προβλήθηκε μετ’ επιτάσεως και έγινε ευρέως αποδεκτό, ήταν αποτέλεσμα των μηχανισμών προπαγάνδας τόσο διεθνώς όσο και του Ισραήλ; 

Όπως δείχνουν όλα, ο Νετανιάχου, ήταν από πολλού ενημερωμένος για την επίθεση της Χαμάς στις 7/10/2023, και την άφησε να συμβεί επειδή είχε απόλυτη ανάγκη από έναν πόλεμο για να εδραιώσει και να διευρύνει την εξουσία του, με τρόπο ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή της Γάζας σε Δυτική Όχθη και της Δυτικής Όχθης σε Γάζα και τελικά, την προσάρτηση και των δύο. 

Απ’ αυτή την άποψη, η 7η Οκτωβρίου 2023 μπορεί να θεωρηθεί ως μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου 2001 ή ένα άλλο Περλ Χάρμπορ 7 Δεκεμβρίου 1941. 

• Όπως το έθεσε ήδη στις 16 Οκτωβρίου 2023 ο αναλυτής Philip Giraldi:

«Ως πρώην αξιωματικός της υπηρεσίας πληροφοριών, είμαι πεπεισμένος ότι [η επίθεση της Χαμάς] έμοιαζε περισσότερο με μια «επιχείρηση ψευδούς σημαίας» και όχι με μια περίπτωση θεσμικής αποτυχίας των Ισραηλινών». (Global Research, 16 Οκτωβρίου 2023 – αρχική δημοσίευση στο The Unz Review .) 

Από την αρχή, ήταν σαφές ότι μετά την αποδυνάμωση της Χαμάς στη Γάζα, το Ισραήλ θα στρέφονταν εναντίον της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, προκειμένου να εξουδετερώσει την τρομοκρατική οργάνωση–πληρεξούσια του Ιράν στην περιοχή. 

Το Ιράν, ένα αποτυχημένο ολοκληρωτικό θεοκρατικό κράτος-παρίας δεν έχει καμιά κρατική οντότητα-σύμμαχο στη Μέση Ανατολή και «ασκεί» εξωτερική πολιτική μέσω 14 τρομοκρατικών-οργανώσεων-πληρεξουσίων του, τις οποίες χρηματοδοτεί, εξοπλίζει και ελέγχει (και από τις οποίες μόνο μία, η Χαμάς, είναι σουνίτικη). Αλλά, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, η άσκηση «εξωτερικής πολιτικής» μέσω τρομοκρατικών οργανώσεων έχει ημερομηνία λήξης.   

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ – ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ 

 Πηγές: Militia Spotlight, Washington Institute for Near East Policy. Financial Times.

International Institute for Strategic Studies. Council on Foreign Relations.

 Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΡΑΗΛ» 

Ο Νετανιάχου, ο μοιραίος άνθρωπος του πληθυσμού του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αυτοπροβαλλόμενος ως «ο Τσόρτσιλ του Ισραήλ» (παρόλο που τόσο η εκλογική του υποστήριξη όσο και η κοινοβουλευτική του δύναμη βρίσκεται στο επίπεδο του 21%), διακατέχεται την φιλοδοξία να πραγματοποιήσει το «Σχέδιο Oded Yinon», για τη δημιουργία του «Μεγάλου Ισραήλ». 

Το Σχέδιο Yinon (που εμφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 1982 στο εβραϊκό περιοδικό Kivunim – Οδηγίες, με τίτλο «Μια στρατηγική για το Ισραήλ τη δεκαετία του 1980»), ορίζει ότι: «[Το Σχέδιο Yinon] είναι ένα στρατηγικό σχέδιο για τη διασφάλιση της περιφερειακής ανωτερότητας του Ισραήλ. Ορίζει ότι το Ισραήλ πρέπει να αναδιαμορφώσει το γεωπολιτικό του περιβάλλον μέσω της βαλκανοποίησης των γύρω αραβικών κρατών σε μικρότερα και ασθενέστερα κράτη». 

Σε μια πρώτη φάση, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου  επιδιώκει να επισημοποιήσει την οικειοποίηση των παλαιστινιακών εδαφών, με την προσάρτηση της Γάζας και της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ. Η θέση του εκφράστηκε τον Ιανουάριο 2023, πολλούς μήνες πριν από την κήρυξη της «Κατάστασης Ετοιμότητας για Πόλεμο»  στις 7 Οκτωβρίου 2023, συνίσταται στην προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Όπως διακήρυσσε: 

«Αυτές είναι οι βασικές γραμμές της εθνικής κυβέρνησης με επικεφαλής εμένα: Ο εβραϊκός λαός έχει αποκλειστικό και αδιαμφισβήτητο δικαίωμα σε όλες τις περιοχές της Γης του Ισραήλ . Η κυβέρνηση θα προωθήσει και θα αναπτύξει εποικισμούς σε όλα τα μέρη της Γης του Ισραήλ — στη Γαλιλαία, το Νεγκέβ, το Γκολάν, την Ιουδαία και τη Σαμάρεια». 

Αλλά, αυτός ο μεγαλο-ιδεατισμός παραγνωρίζει το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι της γεωγραφίας (όπως και αρκετοί άλλοι λαοί στον πλανήτη, π.χ. Ελλάδα και Τουρκία), και, εξ’ αυτού, είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι εάν θα συνυπάρχουν αλλά το πώς.

Όπως γράφει ο συγγραφέας ‘Αμος Οζ:

«Η Γη του Ισραήλ είναι η πατρίδα δύο εθνών και θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να τη διαιρέσουμε μεταξύ μας. Λογική διαίρεση της χώρας, σύμφωνα με τις δημογραφικές πραγματικότητες, την αμοιβαία αναγνώριση, την αμοιβαία ασφάλεια, την αμοιβαία αυτοδιάθεση… Tα μέλη του κινήματος των κιμπούτς και πολλοί καλλιτέχνες και στοχαστές, έχουν ανακαλύψει ξανά την κρυφή γοητεία των πρώτων εκείνων οραμάτων. Υπάρχει μια υποχθόνια τάση επανεκτίμησης του παρελθόντος. Το κίνημα Ειρήνη Τώρα (Σαλόμ Αχ-σάβ), που πίστευε πάντα ότι η προσάρτηση των Κατεχομένων θα ήταν ολέθρια για το κοινωνικό οικοδόμημα του Ισραήλ, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Τα διάφορα σιωνιστικά μοντέλα των μικρών κοινωνικών πυρήνων, όπου οι άνθρωποι ζουν, εργάζονται, διαφωνούν, και δημιουργούν μέσα σε περιμετρικές ζώνες ντροπής ή περηφάνιας, ίσως να αποτελούν την απάντηση στην κρίση που περνάει η σοσιαλδημοκρατία της Δύσης…

Κάθε κοινωνία, καπιταλιστική ή συγκεντρωτική, γραφειοκρατική ή σοσιαλιστική, που αρνείται στα άτομα τις δυο σημαντικότερες ανθρώπινες εμπειρίες (τη δημιουργία και την ανάληψη ευθυνών), αργά ή γρήγορα θα μας μετατρέψει σε αξιολύπητους σακάτηδες. Παρά τα ελαττώματα και τις αποτυχίες του, το κιμπούτς είναι το μοναδικό γοητευτικό τόλμημα προς την αντίθετη κατεύθυνση»...

(Αμος Οζ: Το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η ειρήνη, εκδόσεις Καστανιώτη)  

Σ' αυτή την κατεύθυνση, θα μπορούσε να επιδιωχθεί «Μια λύση δύο κρατών που μπορεί να λειτουργήσει: μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή Συνομοσπονδία". Όπως γράφουν οι Omar M. Dajani και Limor Yehuda,  στο Foreign Affairs, στις 19 Σεπτεμβρίου 2024): [προς αποφυγή της συνήθους «πρακτορολογίας», παρατίθενται σύντομα βιογραφικά τους στο τέλος του παρόντος] 

«Εάν ούτε η γνωστή λύση των δύο κρατών ούτε η λύση ενός κράτους πρόκειται να λειτουργήσει, τότε οι προοπτικές για ειρήνη μεταξύ των δύο λαών μπορεί να φαίνονται απίστευτα ζοφερές. Υπάρχει όμως μια εναλλακτική: μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, που βασίζεται στις αρχές της ισότητας και της εταιρικής σχέσης. Σε αυτή, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα αποκτούσαν τα δικά τους, ξεχωριστά κράτη. Θα είχαν ξεκάθαρα σύνορα και το δικαίωμα να ψηφίζουν τους δικούς τους νόμους. Αλλά μετά από μια μεταβατική περίοδο, τα σύνορα θα ήταν ανοιχτά και οι δύο λαοί θα είχαν τελικά το δικαίωμα να ζουν σε όλη την έκταση της γης μεταξύ της Ιορδανίας και της Μεσογείου, την οποία και οι δύο την θεωρούν ως ιστορική τους πατρίδα. Τα κοινά ισραηλο-παλαιστινιακά όργανα θα διέπουν θέματα που ξεπερνούν τα όρια κάθε κράτους, όπως η ενέργεια και η εξωτερική ασφάλεια, και θα υπήρχαν κοινά δικαστικά θεσμοί για τη διασφάλιση των ελευθεριών όλων…

Μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αποτελείται από ξεχωριστά κράτη. Η Παλαιστίνη θα αναγνωριστεί μαζί με το Ισραήλ με αναγνωρισμένα διεθνή σύνορα μεταξύ τους. Η κάθε ομάδα θα ήταν κυρίαρχη, έχοντας ξεχωριστή συνταγματική τάξη, συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς και ανεξάρτητη εξουσία σε ένα ευρύ φάσμα σφαιρών (όπως η εκπαίδευση, οι εξωτερικές υποθέσεις, η επιβολή του νόμου, η κοινωνική πρόνοια και η φορολογία). Από αυτές τις απόψεις, μια συνομοσπονδία είναι, στον πυρήνα της, μια λύση δύο κρατών. 

Τελικά, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα απολάμβαναν επίσης την ελευθερία διαμονής σε όλη την κοινή τους πατρίδα (αν και τα δικαιώματα διαμονής θα θεσπιστούν σταδιακά και με ιδιαίτερη προσοχή στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα). Αυτό σημαίνει ότι οι Ισραηλινοί πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εποίκων της Δυτικής Όχθης, θα μπορούσαν να διαμένουν στην Παλαιστίνη υπό την προϋπόθεση ότι τηρούν τους νόμους της, ενώ οι Παλαιστίνιοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων, θα μπορούσαν να διαμένουν στο Ισραήλ με την ίδια προϋπόθεση. Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ θα διατηρήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα και τα δικαιώματα διαμονής τους. 

Όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δικαιώματα ψήφου για τις εθνικές εκλογές θα βασίζονται στην ιθαγένεια, ενώ τα δικαιώματα για τις τοπικές εκλογές θα βασίζονται στην κατοικία. 

• Ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας που θα επιλέξει να ζήσει στη Γιάφα θα ψήφιζε για την Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, δεν θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), αλλά θα μπορούσε να ψηφίσει για το δημοτικό συμβούλιο Yafo–Tel Aviv. Ενώ,
• Ένας Ισραηλινός που κατοικεί σε έναν (πρώην) οικισμό όπως ο Ariel θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), δεν θα ψήφιζε για στην Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, αλλά θα μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογή εκπροσώπων σε μια ολοκληρωμένη δημοτική κυβέρνηση του Ariel». 

Μια τέτοια λύση, θα απάλλασσε την περιοχή από την καταστροφική δράση των φανατικών ιερουργών του θανάτου και των δύο πλευρών, θα ακύρωνε δια παντός την ανθρωποβόρα σπείρα του πολέμου, της τρομοκρατίας (κρατικής και αντικρατικής) και του αίματος, και θα επέτρεπε την ειρηνική και συνεργατική συνύπαρξη των Ισραηλινών και των Παλαιστίνιων προς όφελος και των δύο. 

••••••••••••••••••••••••

Ο OMAR M. DAJANI, είναι Παλαιστίνιο-Αμερικανός καθηγητής και πρώην μέλος της Ομάδας Υποστήριξης των Διαπραγματεύσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) 1999-2001. Από το 1999 έως το 2001, υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος της παλαιστινιακής διαπραγματευτικής ομάδας στις ειρηνευτικές συνομιλίες με το Ισραήλ.

 Η LIMOR YEHUDA είναι Ανώτερη Ερευνήτρια και επικεφαλής του Partnership-Based Israeli-Palestinian Peace στο Ινστιτούτο Van Leer Jerusalem, Λέκτορας στη Νομική Σχολή του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και συγγραφέας του βιβλίου Συλλογική Ισότητα: Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Εθνο- Εθνικές συγκρούσεις. Είναι ιδρυτικό μέλος του A Land for All(«Δύο Κράτη, Μία Πατρίδα») και δικηγόρος και διευθύντρια του τμήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα στην Ένωση για τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Ισραήλ ( ΑΚΡΙ).

Μια λύση δύο κρατών που μπορεί να λειτουργήσει:

Η υπόθεση για μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή Συνομοσπονδία 

Omar M. Dajani και Limor Yehuda

FOREIGN AFFAIRS

19 Σεπτεμβρίου 2024 

Το από καταβολής του εγγενώς σχιζοφρενικό ανθρώπινο είδος, όπως προκύπτει απ’ το γεγονός ότι το μοναδικό σταθερό διαχρονικό χαρακτηριστικό του είναι πόλεμος, ο ατομικός και μαζικός φόνος και τα βασανιστήρια σε βάρος των ομοειδών του, δεν επιτρέπει καμία ελπίδα για την αποφυγή της διαφαινόμενης τελικής κρίσης με την καταστροφή του εαυτού του και του πλανήτη.

Ωστόσο, ένας ασήμαντος αριθμός από σκεπτόμενους ανθρώπους που δεν προσβλήθηκαν από την κυρίαρχη παράνοια, προσπαθούν να αρθρώσουν ένα λόγο από τον οποίο προβάλλει κάποια  αμυδρότατη ελπίδα…

Προς το παρόν, κυριαρχεί η πανούκλα της σχιζοφρενικής διπλής σκέψης που διέπει τις πράξεις της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς και του τρομοκρατικού βαθέως κράτους του Ισραήλ και του Νετανιάχου που αποσκοπεί να μετατρέψει την Γάζα σε Δυτική Όχθη και την Δυτική Όχθη σε Γάζα, αδιαφορώντας για τις καταστροφές και τις εκατόμβες των θανάτων εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων Παλαιστίνιων και Ισραηλινών Εβραίων.

Κ.Γ. 

Τον Ιούλιο 2024, η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Kamala Harris συναντήθηκε με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu για να συζητήσουν τον πόλεμο στη Γάζα και το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Στη συνέχεια, η Harris τόνισε τη δέσμευσή της για μια λύση δύο κρατών για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους – σύμφωνα με τα λόγια της, «είναι ο μόνος δρόμος που διασφαλίζει ότι το Ισραήλ παραμένει ένα ασφαλές εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος και που διασφαλίζει ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν επιτέλους να συνειδητοποιήσουν την ελευθερία, την ασφάλεια και ευημερία που δικαίως τους αξίζει». Δεν είναι καθόλου η μόνη που έχει αυτή την άποψη. 

Σε όλο τον κόσμο, οι ηγέτες συνεχίζουν να δεσμεύονται για την υποστήριξη μιας λύσης δύο κρατών, υποστηρίζοντας ότι παρέχει κατεύθυνση και ώθηση στις προσπάθειες τερματισμού του πολέμου και τελικά ανοικοδόμησης της Γάζας. Σε ένα πολυαναμενόμενο ψήφισμα για την κατάπαυση του πυρός, που εγκρίθηκε τον Ιούνιο 2024, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ο ΟΗΕ δεσμεύτηκε και πάλι «στο όραμα της λύσης των δύο κρατών όπου δύο δημοκρατικά κράτη, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, ζουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά μέσα σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα." 

Ωστόσο, για όποιον παρακολουθεί προσεκτικά τι συμβαίνει στο πεδίο, οι δηλώσεις αυτές φαντάζουν αποκομμένες από την πραγματικότητα. Ο Νετανιάχου και οι ακροδεξιοί εταίροι του στον συνασπισμό έχουν δεσμευτεί να μην επιτρέψουν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Ακόμη και οι κορυφαίοι αντίπαλοι του Νετανιάχου είναι επιφυλακτικοί απέναντι σ’ αυτή την ιδέα, γνωρίζοντας τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι Ισραηλινοί αντιτίθενται στη συντριπτική τους πλειοψηφία στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Το Ισραήλ δεν θέλει να εγκαταλείψει τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και δεν είναι διατεθειμένο να μετεγκαταστήσει εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους ή να δημιουργήσει φυσικά σύνορα που χωρίζουν την Ιερουσαλήμ. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που, σε ιδιωτικές συνομιλίες, σχεδόν κανένας συνομιλητής μας –όχι μόνο αναλυτές, διπλωμάτες ή υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής– δεν πιστεύει στην πραγματικότητα ότι η λύση των δύο κρατών είναι εφικτή. Όπως παραδέχτηκε η ίδια η Χάρις μετά τη συνάντησή της με τον Νετανιάχου τον Ιούλιο 2024, «Αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο να συλλάβουμε αυτή την προοπτική». 

Το ανέφικτο του σχεδίου των δύο κρατών έχει ωθήσει ορισμένους διανοούμενους να πιέσουν για μια λύση ενός κράτους. Σύμφωνα με αυτές τις προτάσεις, οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί Εβραίοι θα είναι ίσοι πολίτες σε ένα κράτος που θα κυβερνάται από μια ενιαία, δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Μια τέτοια λύση μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός μακροπρόθεσμος στόχος, αλλά προς το παρόν παραμένει φιλόδοξος. Ούτε οι Ισραηλινοί Εβραίοι ούτε οι Παλαιστίνιοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το δικαίωμά τους στην εθνική αυτοδιάθεση. Και οι δύο έχουν καλούς λόγους να είναι τόσο απρόθυμοι. Δεν υπάρχει κοινή ισραηλινο-παλαιστινιακή ταυτότητα, και παρόλο που θα μπορούσε να αναπτυχθεί, θα χρειαζόταν γενιές. 

Εάν δεν πρόκειται να λειτουργήσει ούτε η λύση των δύο κρατών ούτε η λύση του ενός κράτους, τότε οι προοπτικές για ειρήνη μεταξύ των δύο λαών μπορεί να φαίνονται απίστευτα ζοφερές. Υπάρχει όμως μια εναλλακτική: μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, που βασίζεται στις αρχές της ισότητας και της εταιρικής σχέσης. Σε αυτό, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα αποκτούσαν τα δικά τους, ξεχωριστά κράτη. Θα είχαν ξεκάθαρα σύνορα και το δικαίωμα να ψηφίζουν τους δικούς τους νόμους. Αλλά μετά από μια μεταβατική περίοδο, τα σύνορα θα ήταν ανοιχτά και οι δύο λαοί θα είχαν τελικά το δικαίωμα να ζουν σε όλη την έκταση της γης μεταξύ της Ιορδανίας και της Μεσογείου, την οποία και οι δύο την θεωρούν ως ιστορική τους πατρίδα. Τα κοινά ισραηλο-παλαιστινιακά όργανα θα διέπουν θέματα που ξεπερνούν τα όρια κάθε κράτους, όπως η ενέργεια και η εξωτερική ασφάλεια, και θα υπήρχαν κοινά δικαστικά θεσμοί για τη διασφάλιση των ελευθεριών όλων. 

Κάνοντας όλα αυτά, μια συνομοσπονδία θα έλυνε ακανθώδη ζητήματα που προκύπτουν από την ασυμφωνία μεταξύ ιθαγένειας, εθνικότητας και κράτους, καθώς και μεταξύ δημογραφίας, εθνικότητας και κυριαρχίας. Θα εγγυηθεί τόσο στους Ισραηλινούς όσο και στους Παλαιστίνιους την ισότητα, ατομικά και συλλογικά. Και θα βοηθούσε και τις δύο ομάδες να συνεργαστούν σε δίκαιη βάση μετά από δεκαετίες κατοχής και συγκρούσεων. 

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΧΑΣΜΟΣ 

Από τη δεκαετία του 1990, ο διαχωρισμός της γης μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου Θάλασσας σε δύο κράτη έχει συνδεθεί με το παράδειγμα του «διαχωρισμού» (ή hafrada , στα εβραϊκά). Υποστηρίζει ότι το Ισραήλ μπορεί να είναι εβραϊκό και δημοκρατικό μόνο εάν διαχωρίζεται φυσικά από τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων τους οποίους κυβερνά στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Στην επιτυχημένη προεκλογική του εκστρατεία το 1999, ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ είπε ότι θα επιδιώξει «ειρήνη μέσω του χωρισμού». Ένα από τα μάντρα του ήταν «Εμείς είμαστε εδώ. Αυτοί είναι εκεί». 

Αυτό το παράδειγμα διαμόρφωσε το περίγραμμα της ειρηνευτικής συμφωνίας που τελικά επεδίωξε το Ισραήλ. Σύμφωνα με τους όρους των προτάσεων που υποβλήθηκαν από τον Εχούντ Μπαράκ και τον διάδοχό του, τον Εχούντ Ολμέρτ, οι μεγαλύτεροι οικισμοί του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη θα προσαρτηθούν και όλοι οι έποικοι που ζούσαν έξω από αυτούς θα εκκενώνονταν. Ένα φυσικό σύνορο θα ανεγερθεί εντός της Ιερουσαλήμ, χωρίζοντας την πόλη κατά μήκος εθνοτικών γραμμών. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες θα στερούνταν σε μεγάλο βαθμό την επιστροφή στους τόπους καταγωγής τους εντός του Ισραήλ. 

Αλλά οι δύο πλευρές δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν για το πώς θα γίνει πραγματικότητα αυτή η ιδέα. Κατά τη διάρκεια των ειρηνευτικών συνομιλιών υπό την προεδρία τριών κυβερνήσεων των ΗΠΑ, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μάλωναν σχετικά με το ποιοι από τους οικισμούς θα έμεναν και ποιοι θα μετακινούνταν – όλοι τους χτίστηκαν κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Διαφώνησαν για το πώς ακριβώς θα χωριζόταν η πόλη της Ιερουσαλήμ. 

Σήμερα, το μοντέλο αυτό είναι σχεδόν νεκρό. Ο πληθυσμός των εποίκων στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ ξεπερνά τους 700.000, και είναι διπλάσιος από τον αριθμό που ήταν το έτος 2000. Περισσότεροι από 115.000 από αυτούς τους εποίκους κατοικούν έξω από τα τετράγωνα που προηγουμένως προορίζονταν για προσάρτηση από το Ισραήλ. Η ακροδεξιά, εν τω μεταξύ, απολαμβάνει άνευ προηγουμένου επιρροή στην κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα, το πολιτικό και οικονομικό κόστος και το κόστος ασφάλειας της βίαιης εκκένωσης των εποίκων έχει καταστεί απαγορευτικό. 

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια λύση δύο κρατών που βασίζεται στον διαχωρισμό δεν είναι μόνο πρακτικά. Είναι επίσης ηθικά. Το γεγονός είναι ότι αυτό το παράδειγμα χτίστηκε σε αμφισβητήσιμες εγκαταστάσεις. Ενισχύει μια αντίληψη για εθνικά ομοιογενή έθνη-κράτη που παραπέμπει στις καταστροφικές μεταφορές πληθυσμών του 20ου αιώνα και απειλεί να τις επαναλάβει. Περιθωριοποιεί τα δικαιώματα των Παλαιστινίων προσφύγων και θα δημιουργήσει σκληρά σύνορα που θα χωρίζουν τους Παλαιστίνιους και τους Εβραίους από μέρη που βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας και της μνήμης τους. Τέλος, προσφέρει ένα περιορισμένο θεσμικό πλαίσιο για τη διαχείριση της αναπόφευκτης αλληλεξάρτησης Ισραηλινών και Παλαιστινίων, οι οποίοι –είτε χωρισμένοι είτε όχι– πρέπει και οι δύο να ζουν σε ένα κομμάτι εδάφους λίγο μεγαλύτερο από την πολιτεία Βερμόντ. Ως αποτέλεσμα αυτής της γεωγραφίας, αντιμετωπίζουν κινδύνους που μπορούν να διασχίσουν οποιαδήποτε σύνορα. Υπάρχει λόγος που οι ειδικοί της ιατρικής έχουν προειδοποιήσει ότι η πολιομυελίτιδα από το κατεστραμμένο σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης στη Γάζα θα μπορούσε να εξαπλωθεί στο Ισραήλ. 

Παρά αυτά τα ελαττώματα, οι αναλυτές συχνά υποστηρίζουν ότι ο φυσικός διαχωρισμός μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών Εβραίων είναι απαραίτητος για χάρη της ασφάλειας των τελευταίων. Προτείνουν ότι μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη τρομοκρατικών επιθέσεων και στη μείωση των εντάσεων μεταξύ των εθνοτήτων. Αλλά αυτό το επιχείρημα διαψεύδεται από την εμπειρία. Στο εσωτερικό του Ισραήλ, όπου οι Εβραίοι ζουν μαζί με περίπου δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ, η ενδοεθνική βία ήταν σπάνια. Αντίθετα, η αναγκαστική απομόνωση της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη όχι μόνο απέτυχε να αποτρέψει επαναλαμβανόμενους πολέμους και διασυνοριακές επιθέσεις, αλλά συνέβαλε και σε αυτούς. Ακόμα κι αν υπήρχαν εμπόδια που να διαχωρίζουν πλήρως τους Ισραηλινούς Εβραίους από τους Παλαιστίνιους γείτονές τους στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, τα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα του Ισραήλ θα παρέμεναν ευάλωτα σε επιθέσεις. Απλώς, όλα είναι πολύ κοντά. 

Για τους περισσότερους υποστηρικτές του διαχωρισμού, η απάντηση σε αυτό το δίλημμα ήταν η διατήρηση του κυρίαρχου ελέγχου του Ισραήλ σε ολόκληρη την επικράτεια. Αυτή η θέση αναφέρθηκε λεπτομερώς τον Μάρτιο από τον Yair Lapid —έναν κεντρώο Ισραηλινό πολιτικό— ο οποίος ζήτησε μια λύση δύο κρατών «που συνίσταται σε ένα πλεονέκτημα εξουσίας υπέρ μας, που δημιουργεί δύο πολιτικές οντότητες που δεν είναι ίσες σε ισχύ ή σε αξία. Το ένα είναι ένα αποστρατιωτικοποιημένο παλαιστινιακό κράτος, που είναι μικρό και εξαρτάται από εμάς, και [το άλλο] ένα ισχυρό Ισραήλ που έχει ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του». 

Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου λύση δύο κρατών. Αντίθετα, θα αφήσει τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης των Παλαιστινίων στα χέρια των ισραηλινών θεσμών που επιδεικνύουν σταθερά κατάφωρη περιφρόνηση απέναντί τους. Είναι ένα όραμα αέναης κυριαρχίας και σύγκρουσης: το αντίθετο της αμοιβαίας αυτοδιάθεσης και της ειρηνικής συνύπαρξης. 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΟΥ 

Εάν ο χωρισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει και εάν μια λύση ενός κράτους είναι ανέφικτη στο άμεσο μέλλον, μπορεί να φαίνεται σαν να μην υπάρχει απλώς καλή επιλογή. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αυτή είναι η άποψη ενός μεγάλου ποσοστού Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός παρατηρητών, που περιλαμβάνει και εμας, πιστεύει ότι μια συνομοσπονδία δύο κρατών προσφέρει μια λειτουργική μέση λύση. Θα πρόσφερε και στους δύο λαούς εθνική αυτοδιάθεση, παρέχοντας παράλληλα ένα δίκαιο πλαίσιο για τη διαχείριση των προσκολλήσεων και της αλληλεξάρτησής τους στην κοινή τους πατρίδα. 

Μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία δεν θα ήταν μια πρώτη τέτοια συμφωνία. Οι συνομοσπονδίες υπάρχουν εδώ και αιώνες: ο όρος αναφέρεται σε μια ένωση στην οποία δύο ή περισσότερα κυρίαρχα κράτη συμφωνούν να εκχωρήσουν ορισμένες από τις κυριαρχικές τους εξουσίες σε κοινούς θεσμούς με σκοπό την επίτευξη κοινών στόχων, όπως η αμοιβαία ασφάλεια ή η οικονομική ολοκλήρωση. Τα κράτη μέλη μιας συνομοσπονδίας διαθέτουν συνήθως ανεξάρτητες διεθνείς προσωπικότητες. Αλλά οι συνομοσπονδίες συχνά διευκολύνουν την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων και των αγαθών στο εσωτερικό τους. 

Οι συνομοσπονδίες, όπως και άλλες ρυθμίσεις κατανομής της εξουσίας, έχουν χρησιμοποιηθεί από καιρό για την αντιμετώπιση των εθνοτικών εντάσεων σε κοινόχρηστους χώρους. Μερικές φορές, έπαιξαν έναν μεταβατικό ρόλο. Η κρατική Ένωση Σερβίας και Μαυροβουνίου, για παράδειγμα, διευκόλυνε μια ειρηνική μετάβαση στην ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου σε μια περιοχή που κατά τα άλλα μαστιζόταν από εθνοτικό πόλεμο. Η Ελβετία ήταν κάποτε μια συνομοσπονδία μεταξύ γερμανικών, γαλλόφωνων και ιταλόφωνων καντονιών. Αλλά στο σύνταγμά του του 1848, μετατράπηκε σε μια πιο σφιχτά δεμένη ομοσπονδία. 

Ωστόσο, οι συνομοσπονδίες δεν χρειάζεται να είναι προσωρινές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, είναι μια συνομοσπονδία που έχει αποδειχθεί αρκετά ανθεκτική. Ιδρύθηκε για να διασφαλίσει ότι η Ευρώπη δεν θα ήταν η πηγή ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου και σημείωσε επιτυχία σε αυτή την αποστολή. Κέρδισε ακόμη και το Νόμπελ Ειρήνης το 2012. Το μπλοκ ήταν επιτυχές και με άλλους τρόπους. Παρήγαγε οικονομική και επιστημονική συνεργασία, επέτρεψε την ελεύθερη κυκλοφορία και προώθησε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Κράτη εκτός ΕΕ αγωνίζονταν να μπουν σ’ αυτή και μόνο ένα μέλος της έχει αποχωρήσει – η Βρετανία. 

Και παρόλο που η ΕΕ έχει καθιερώσει μια κοινή εμπορική πολιτική, περιβαλλοντικούς κανόνες και πολλά άλλα είδη κανονισμών, κάθε χώρα του μπλοκ παραμένει κυρίαρχη, με τους δικούς της νόμους, ξεχωριστή διεθνή προσωπικότητα και ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα. 

Μια Ισραηλινο-Παλαιστινιακή συνομοσπονδία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αποτελείται από ξεχωριστά κράτη. Η Παλαιστίνη θα αναγνωριστεί μαζί με το Ισραήλ με αναγνωρισμένα διεθνή σύνορα μεταξύ τους. Η κάθε ομάδα θα ήταν κυρίαρχη, έχοντας ξεχωριστή συνταγματική τάξη, συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς και ανεξάρτητη εξουσία σε ένα ευρύ φάσμα σφαιρών, όπως η εκπαίδευση, οι εξωτερικές υποθέσεις, η επιβολή του νόμου, η κοινωνική πρόνοια και η φορολογία. Από αυτές τις απόψεις, μια συνομοσπονδία είναι, στον πυρήνα της, μια λύση δύο κρατών. 

Αλλά αυτό το πλαίσιο θα διέφερε από τη γνωστή λύση των δύο κρατών σε σημαντικά σημεία. Θα υπήρχε, για παράδειγμα, ένα ρυθμισμένο αλλά ανοιχτό σύνορο μεταξύ των δύο κρατών. Σε μια μεταβατική περίοδο, οι πολίτες και των δύο θα αποκτούσαν το δικαίωμα να μετακινούνται σε ολόκληρη τη χώρα, με την επιφύλαξη αμοιβαίων και συντονισμένων μέτρων ασφαλείας. Τελικά, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα απολάμβαναν επίσης την ελευθερία διαμονής σε όλη την κοινή τους πατρίδα (αν και τα δικαιώματα διαμονής θα θεσπιστούν σταδιακά και με ιδιαίτερη προσοχή στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα). Αυτό σημαίνει ότι οι Ισραηλινοί πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εποίκων της Δυτικής Όχθης, θα μπορούσαν να διαμένουν στην Παλαιστίνη υπό την προϋπόθεση ότι τηρούν τους νόμους της, ενώ οι Παλαιστίνιοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των προσφύγων, θα μπορούσαν να διαμένουν στο Ισραήλ με την ίδια προϋπόθεση. Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ θα διατηρήσουν την ισραηλινή υπηκοότητα και τα δικαιώματα διαμονής τους. 

Όπως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δικαιώματα ψήφου για τις εθνικές εκλογές θα βασίζονται στην ιθαγένεια, ενώ τα δικαιώματα για τις τοπικές εκλογές θα βασίζονται στην κατοικία. 

• Ένας Παλαιστίνιος πρόσφυγας που θα επιλέξει να ζήσει στη Γιάφα θα ψήφιζε για την Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, δεν θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), αλλά θα μπορούσε να ψηφίσει για το δημοτικό συμβούλιο Yafo–Tel Aviv. Ενώ,
• Ένας Ισραηλινός που κατοικεί σε έναν (πρώην) οικισμό όπως ο Ariel θα ψήφιζε για την βουλή (Κνεσέτ), όχι στην Παλαιστινιακή Εθνοσυνέλευση, αλλά θα μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογή εκπροσώπων σε μια ολοκληρωμένη δημοτική κυβέρνηση του Ariel. 

Αυτό το συνοριακό καθεστώς αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα που εμπόδισαν τις ειρηνευτικές συμφωνίες στο παρελθόν. Προσφέρει μια λύση σε εποικισμούς που δεν απαιτεί τη βίαιη μαζική εκκένωση των Ισραηλινών εποίκων και δεν υπονομεύει την παλαιστινιακή κυριαρχία. Παρέχει στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες την ευκαιρία να επιστρέψουν για να ζήσουν στους τόπους καταγωγής τους, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι το Ισραήλ παραμένει το εθνικό σπίτι για τον εβραϊκό λαό. Και αποφεύγει την κατασκευή ενός φυσικού φραγμού που χωρίζει την Ιερουσαλήμ, επιτρέποντας στην πρωτεύουσα και των δύο κρατών να είναι μια ανοιχτή πόλη που θα την διαχειρίζεται είτε ένας ενιαίος κοινός δήμος είτε δύο συντονισμένες δημοτικές κυβερνήσεις που εκλέγονται από τους κατοίκους και των δύο πλευρών της πόλης. Επιπλέον, επειδή αυτό το πλαίσιο δεν απαιτεί από τους Ισραηλινούς ή τους Παλαιστίνιους να παραδώσουν την προσκόλλησή τους σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, μειώνει το διακύβευμα του προσδιορισμού του πού θα είναι τα σύνορα μεταξύ των δύο κρατών. 

ΙΣΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ 

Μια συνομοσπονδία θα διέφερε από τη γνωστή λύση των δύο κρατών και με έναν άλλο σημαντικό τρόπο. Θα παρείχε στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους ένα θεσμικό πλαίσιο ισχυρό και αρκετά ευέλικτο για να διαχειριστούν τις κοινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Σε προηγούμενες ειρηνευτικές συνομιλίες, και οι δύο πλευρές κατάλαβαν ότι ο μικροσκοπικός χώρος που μοιράζονται θα απαιτούσε συνεργασία μεταξύ ενός ξεχωριστού Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Και σε ορισμένους τομείς (όπως η γεωργία, οι τράπεζες, η ποινική δικαιοσύνη, ο αναπτυξιακός σχεδιασμός, η εκπαίδευση, οι εξωτερικές υποθέσεις, η φορολογία και ο τουρισμός)  μια τέτοια συνεργασία πιθανότατα θα ήταν αρκετή. Αλλά μια συνομοσπονδία θα διευκόλυνε τα κράτη να αντιμετωπίσουν από κοινού πιο δύσκολα θέματα. 

Για παράδειγμα, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κοινά ιδρύματα για την αντιμετώπιση ζητημάτων που αφορούν υποδομές ή πόρους (όπως η πολιτική αεροπορία, τα τελωνεία, η ενέργεια, η προστασία του περιβάλλοντος, η μετανάστευση, η δημόσια υγεία και οι μεταφορές). Κάθε κράτος θα έχει εξουσία για τη δική του εσωτερική ασφάλεια, αλλά οι συνομοσπονδιακοί θεσμοί θα διευκολύνουν τη στενή συνεργασία και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των αστυνομικών οντοτήτων κάθε πλευράς. Η διαχείριση της εξωτερικής ασφάλειας, από την άλλη πλευρά, μπορεί να γίνεται μέσω κοινών θεσμών που συνδέονται με ένα περιφερειακό πλαίσιο ασφάλειας. 

Για να διασφαλιστεί ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο κρατών θα επιλύονται ειρηνικά και ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύονται σε ολόκληρη την κοινή πατρίδα, η συνομοσπονδία θα χρειαστεί ένα σύνολο κοινών δικαστικών θεσμών (ως συμπλήρωμα των εθνικών δικαστηρίων). Αυτά τα δικαστήρια και άλλα συνομοσπονδιακά όργανα πιθανότατα θα απαιτήσουν εξαρχής συμμετοχή τρίτων, προκειμένου να οικοδομηθεί αμοιβαία εμπιστοσύνη και να αποφευχθούν αδιέξοδα.

Όλα θα πρέπει να οικοδομηθούν με βάση την αρχή της συλλογικής ισότητας: την ιδέα ότι και τα δύο μέρη είναι ίσα και ότι κανένα δεν κυριαρχεί στο άλλο. Αυτή η αρχή είναι ουσιαστική μετά την εμπειρία των συμφωνιών του Όσλο, οι οποίες βοήθησαν στη σύσταση κοινών επιτροπών συνεργασίας σε τομείς όπως η ασφάλεια, η διαχείριση των υδάτων και οι τηλεπικοινωνίες που συχνά θεωρήθηκαν καταναγκαστικά από τους Παλαιστίνιους. 

Η δόμηση των συνομοσπονδιακών ρυθμίσεων γύρω από τη συλλογική ισότητα δεν σημαίνει ότι τα μέρη πρέπει να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τις ίδιες δυνατότητες. Σε πολλούς τομείς (όπως η οικονομική ικανότητα, η κοινωνική πρόνοια, η υγειονομική περίθαλψη και η άμυνα) θα υπάρχουν κενά ασυμμετρίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων που μπορεί να απαιτούν από κάθε κράτος να αναλάβει διαφορετικούς ρόλους ή να έχει διαφορετικά οφέλη για κάποιο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, αυτό που απαιτείται είναι μια κανονιστική δέσμευση για ατομική και συλλογική ισότητα και ένα πλαίσιο που διασφαλίζει ότι αυτή η δέσμευση θα μεταφραστεί στην πραγματικότητα. 

ΕΛΑΤΕ ΜΑΖΙ 

Η δημιουργία μιας Ισραηλινο-Παλαιστινιακής συνομοσπονδίας προφανώς θα είναι δύσκολη. Στην πραγματικότητα, για κάποιους, μπορεί να φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ένα σενάριο στο οποίο ένα παλαιστινιακό κράτος χτίζεται από τα ερείπια της Γάζας και της κατακερματισμένης Δυτικής Όχθης και στη συνέχεια δεσμεύεται σε στενή συνεργασία με το Ισραήλ Η εχθρότητα μεταξύ των δύο μερών, η ακραία ασυμμετρία εξουσίας και η κραυγαλέα περιφρόνησή τους για το διεθνές δίκαιο παρουσιάζουν τρομερά εμπόδια στην ειρήνη. Αλλά αυτά τα εμπόδια εμποδίζουν οποιαδήποτε λύση, και μια συνομοσπονδία είναι πιο εφικτή από μια προσέγγιση που βασίζεται στον διαχωρισμό και την κυριαρχία. Είναι σχεδιασμένη για να καθιερώσει μια βιώσιμη ειρήνη και όχι ένα σύστημα διαρκούς διαχείρισης συγκρούσεων. 

Ωστόσο, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα χρειαστούν εξωτερική βοήθεια. Ίσως χρειαστεί ακόμη και να υπάρξει μια διεθνής μεταβατική διοίκηση με εξουσία στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, που θα διευκολύνει τη μεταφορά της εξουσίας από τον ισραηλινό στρατό στους παλαιστινιακούς κυβερνητικούς θεσμούς. Βραχυπρόθεσμα, μια τέτοια διοίκηση θα είναι απαραίτητη για την παροχή ασφάλειας, δημόσιας τάξης και ανθρωπιστικής βοήθειας και στις δύο περιοχές. Μεσοπρόθεσμα, θα επικεντρωθεί στον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής, στη βοήθεια της οικοδόμησης ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους και στη δημιουργία κοινών θεσμών της συνομοσπονδίας. 

Η κυβέρνηση θα εργαστεί επίσης για τη μείωση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών Εβραίων. Αυτή η διοίκηση θα πρέπει να έχει εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας, να συνεργάζεται τόσο με τις ισραηλινές όσο και με τις παλαιστινιακές κυβερνήσεις και να έχει σαφείς διατάξεις. 

Προς το παρόν, η συζήτηση για μια τέτοια διοίκηση μπορεί να φαίνεται πρόωρη. Η προσοχή του κόσμου είναι κατανοητό στραμμένη στην επίτευξη εκεχειρίας που μπορεί να τερματίσει τους φόνους και τις καταστροφές στη Γάζα , να φέρει τους ομήρους και τους αιχμαλώτους στο σπίτι τους και να μειώσει την πιθανότητα ενός μεγαλύτερου, περιφερειακού πολέμου. 

Αλλά για να επιτύχουν όλους αυτούς τους στόχους, τα εμπλεκόμενα κράτη πρέπει να καθοδηγούνται από ένα όραμα για το μέλλον που είναι σαφές, αξιόπιστο και δίκαιο. Πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι δύο λαοί, ο καθένας με πάνω από επτά εκατομμύρια, θα συνεχίσουν να ζουν μαζί στην κοινή τους πατρίδα. Μια συνομοσπονδία που βασίζεται στις αξίες της ίσης εταιρικής σχέσης και της ελευθερίας μετακίνησης είναι ακριβώς ένα τέτοιο όραμα και παρέχει μια συναρπαστική εναλλακτική στις επικίνδυνες φιλοδοξίες των ακραίων εθνικιστών. Θα πρέπει να χρησιμεύσει ως πυξίδα που βοηθά τους αξιωματούχους να χαράξουν μια πορεία μέσα από τις δύσκολες αποφάσεις που βρίσκονται μπροστά μας. 

• Ο OMAR M. DAJANI, είναι Παλαιστίνιο-Αμερικανός καθηγητής και πρώην μέλος της Ομάδας Υποστήριξης των Διαπραγματεύσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) 1999-2001. Γεννήθηκε στο Τέξας το 1970. Πήρε πτυχίο B.A. από το Πανεπιστήμιο Northwestern στο Ιλινόις και J.D. από τη Νομική Σχολή του Yale. Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή McGeorge, University of the Pacific. Από το 1999 έως το 2001, ήταν νομικός σύμβουλος της παλαιστινιακής διαπραγματευτικής ομάδας στις ειρηνευτικές συνομιλίες με το Ισραήλ.
• Η LIMOR YEHUDA είναι Ανώτερη Ερευνήτρια και επικεφαλής του έργου Partnership-Based Israeli-Palestinian Peace στο Ινστιτούτο Van Leer Jerusalem, Λέκτορας στη Νομική Σχολή του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και συγγραφέας του βιβλίου Συλλογική Ισότητα: Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Εθνο- Εθνικές συγκρούσεις. Η Δρ Limor είναι ιδρυτικό μέλος του A Land for All(«Μια Πατρίδα για Όλους») και δικηγόρος και διευθύντρια του τμήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα της Ένωσης για τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Ισραήλ ( ΑΚΡΙ).