ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ 19^ο ΑΙΩΝΑ:

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ «ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΙΜΟ»

ΑΠΟ ΤΟ 8ωρο ΣΤΟ 13ωρο

Δημοσιεύτηκε στο περ. Πλατεία (Άνοιξη 2005) και στην εφημ. Μακεδονία (28-10-2006)

Κλεάνθης Γρίβας

20 Οκτωβρίου 2025

Ξαναδιαβάζοντας αυτό το κείμενο που χρονολογείται από το 2005 και 2006,

είχα την εντύπωση πως σκιαγραφούσε την κατασκευασμένη κρίση

που βιώνουμε με τραγικό τρόπο από το 2010 και μετά...

«Το 1896, οι προγονοί μας σήκωναν τη γροθιά ψηλά απαιτώντας  «8ωρο».

Το 2012, τα παιδιά μας θα διαδηλώνουν προβάλλοντας το ίδιο αίτημα».

Προς δόξα των πάσης φύσεως κομισάριων (μίσθαρνων οργάνων και γελωτοποιών) της κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας». 

Giuseppe Pellizza da Volpedo (1868-1907) - Museo del Novecento, Μιλάνο

Η ΔΗΘΕΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»

Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ: Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Στο ερώτημα «τι είναι η παγκοσμιοποίηση;», η πλέον σαφής και καθαρή απάντηση δόθηκε από τον Ντάβιντ Ροκφέλερ, έναν από τους βασικότερους παράγοντες αυτής της διεργασίας: Μια κατάσταση στα πλαίσια της οποίας «κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση της κυβέρνησης και, κατά τη γνώμη μου, οι Επιχειρήσεις είναι οι μόνες λογικές οντότητες που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο».  (David Rockefeller, Newsweek International, 1/2/1999). Αυτό σημαίνει ότι:

● οι διάφορες χώρες μετατρέπονται σε απλές θυγατρικές επιχειρήσεις των μεγάλων πολυεθνικών,

● η πολιτική μετατρέπεται σε μάνατζμεντ (διαχείριση), και

● οι πολιτικοί μεταμορφώνονται σε μισθωτούς λακέδες-μάνατζερ (διαχειριστές) των πολυεθνικών εταιρειών. 

Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Από την τρίτη μεταπολεμική δεκαετία, ολόκληρος ο κόσμος έχει μπει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης που θίγει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την πελώρια επιχείρηση για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας που αποδόθηκε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», η οποία ξεκίνησε με τη νομισματική κρίση του Μαΐου του 1971.

Με βασικά εργαλεία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) και τα καταστρεπτικά ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης αγοράς και της (αδύνατης) απεριόριστης ανάπτυξης, η διαδικασία της μεθοδευμένης κρίσης επιταχύνθηκε τρομακτικά μετά την κατάρρευση των λενινιστικών-σταλινικών καθεστώτων που λειτουργούσαν ως σχετικός αποτρεπτικός παράγοντας, με αποτέλεσμα:

1. Στο πεδίο της υλικής παραγωγής, να συνειδητοποιείται με όλο και πιο τραγικό τρόπο το γεγονός ότι ο βιομηχανικός πολιτισμός έφτασε στα φυσικά όρια της «ανάπτυξής» του, εξαντλώντας με μη-αντιστρεπτό τρόπο τις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.

2. Στο πεδίο της οικονομίας, να επιτελείται μια χωρίς προηγούμενο κατεδάφιση όλων των ρυθμιστικών κανόνων που καθόριζαν τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη μετατροπή του εργαζόμενου σε «πράγμα», την αλλοίωση του περιεχόμενου της εργασίας, τη δραματική αύξηση της ανεργίας στον «αναπτυγμένο» κόσμο, την εξ’ αυτής, επίταση όλων των φαινομένων της κοινωνικής παθολογίας και την επιδείνωση της ανελέητης εκμετάλλευσης του «τρίτου» κόσμου. 

3. Στο πολιτιστικό πεδίο, να συντελείται μια χωρίς προηγούμενο διάλυση της «πολιτιστικής δημιουργίας της θεσμισμένης κοινωνίας» με τη συστηματική καταστροφή της κριτικής λειτουργίας και τη διαμόρφωση ενός «υπερεκπολιτισμένου και νεοαναλφάβητου κοινού» προορισμένου να καταναλώνει σκουπίδια.

Μέσα σε τριάντα χρόνια, όλες οι προηγούμενες βεβαιότητες και οι σταθεροποιητικές αξίες αποδεικνύονται ανενεργές και αμφισβητούνται ή ανατρέπονται. Όλοι οι κοινωνικοποιητικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο, κλπ) προβάλλουν απολύτως ανίκανοι να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στις νέες, δραστικά μεταλλαγμένες. συνθήκες, ενώ οι άλλοι θεσμοί (δίκαιο, οικονομία, εκπαίδευση, επιστήμη) που για αιώνες συντελούσαν στη διατήρηση και την αναπαραγωγή της κοινωνικής συνοχής, μεταμορφώνονται «ανεξήγητα» σε παράγοντες της κοινωνικής αποσάθρωσης.

Ολόκληρο το ψυχοδιανοητικό, φαντασιακό και υλικό σύμπαν που καθόριζε τη διάπλαση και τη νοηματοδότηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αποσυντίθεται ταχύτατα και καμιά προοπτική ή διεκδίκηση μιας άλλης, καινούργιας και ποιοτικά διαφορετικής, ανασυγκρότησής του δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και σ' αυτό ακριβώς έγκειται η ιστορικά μοναδική τραγωδία της εποχής μας.

Η επιχείρηση αμερικανοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας που προβλήθηκε και επιβλήθηκε ως «παγκοσμιοποίηση», απλώς επαλήθευσε μετά από μισό αιώνα, την διαπίστωση του Karl Polanyi, σύμφωνα με την οποία: «Το να αφήνεις το μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μόνος διευθυντικός παράγοντας της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος... θα οδηγήσει σε κατεδάφιση της κοινωνίας». (Karl Polanyi: The Great Transformation, 1944, σ. 73).

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ: Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Τα γεγονότα που σφραγίζουν την περίοδο από το χρηματιστηριακό κραχ του 1987 μέχρι τη «νομιμοποίηση» των «ανθρωπιστικών» στρατιωτικών επεμβάσεων, είναι:

1) Το χρηματιστηριακό κραχ του 1987.

2) Η αμερικανική επέμβαση στα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου.

3) Η διαφοροποίηση της πολιτικής των επιτοκίων.

4) Η προσπάθεια για διαμόρφωση κλίματος «ευφορίας και ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας από το διάστημα 1993-1995 (κυρίως, μέσω της μεταφοράς κεφαλαίου στα Emerging Markets των ασιατικών χωρών, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας, της Λατινικής Αμερικής).

5) Η προσπάθεια των ευρωπαϊκών χωρών για την πραγμάτωση της ΟΝΕ και την επιτάχυνση της διαδικασίας για ολοκλήρωση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης».

6) Η προσπάθεια να μικρύνουν οι «μαύρες τρύπες» της οικονομίας στις ΗΠΑ, τις χώρες της ΝΑ Ασίας, τη Ρωσία και την Ιαπωνία.

7) Η ισχυροποίηση των παγκόσμιων οικονομικών ιδρυμάτων, των «θεσμικών» επενδυτών του παγκόσμιου χρηματιστηριακού λόμπι (Σόρος, Γκόλντσμίθ, Γκρίνσπαν, οι 5-6 ισχυρότερες τράπεζες του κόσμου, κ.α.), με τρόπο ώστε στον 21ο αιώνα να είναι πλήρως απαλλαγμένες από όποιους περιορισμούς θα μπορούσαν να προβάλλουν τα κράτη – έθνη, και να επιβάλλουν το νέο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό status quo σε ολόκληρο τον πλανήτη.

8) Η προσπάθεια για αέναη αύξηση του κέρδους, ανεξάρτητα από όποιο ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος.

Σ’ αυτή την, εν εξελίξει, φάση της διαδικασίας της δήθεν «παγκοσμιοποίησης» (που θα είναι και η πλέον δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου), στόχος είναι η επιβολή ενός ενιαίου μοντέλου – οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού – σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και επιβάλλεται ερήμην των λαών. 

Όπως είναι ευνόητο, η επιτυχία του καπιταλιστικού εγχειρήματος σ’ αυτή τη φάση, εξαρτάται από την ικανότητα της οικονομικής ολιγαρχίας: 

1) Να εκμηδενίσει την αντίσταση των λαών.

2) Να ολοκληρώσει την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.

3) Να άρει και τα τελευταία εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και των επενδύσεων (με διαφαινόμενη τραγική κατάληξη την επιβολή της προωθούμενης «Πολυμερούς Συμφωνίας Επενδύσεων» - Μ.Α.Ι.) και

4) Να μετατρέψει όλες τις χώρες σε θυγατρικές των πολυεθνικών εταιρειών, πράγμα που αποτελεί την εκ ουκ άνευ προϋπόθεση για τη δημιουργία «νέων» αγορών από τον χώρο των «παλαιών».

Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων κάνει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια επικείμενη κρίση που θα είναι πολλαπλά ισχυρότερη και καταστρεπτικότερη από την κρίση του 1929-31. Τα στοιχεία που τη συνθέτουν είναι ήδη παρόντα: 

1) Η ανεργία, που προκύπτει από το γεγονός ότι οι πολυεθνικές εταιρείες (στον παραγωγικό μεταποίητικό, εμπορικό, χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα), στρέφονται στο φτηνό εργατικό δυναμικό και στη μείωση του εργατικού δυναμικού. 

2) Το κοινωνικό κόστος, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, το οποίο εκφράζεται με:

α) τη συμπίεση του εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων,

β) την ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας,

γ) την αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο:

α) Η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση».

β) Ο  εργαζόμενος μετατρέπεται σε «απασχολήσιμο».

γ) Τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται,

δ) Τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται. Και

ε) Η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας. 

3) Η τεχνολογία δίνει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μόνο στις μεγάλες εταιρίες, και συμβάλλει στη δημιουργία μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών καταστάσεων, εντείνοντας στο έπακρο τον ανταγωνισμό (εξαιτίας του ότι η καταναλωτική τεχνολογία αχρηστεύεται σε μικρό χρονικό διάστημα). 

4) Η μείωση των διαθέσιμων αναγκαίων πρώτων υλών και των ενεργειακών πηγών και, κατά συνέπεια, την επιδείνωση των συγκρούσεων για τον έλεγχό τους. 

5) Η αύξηση του πληθυσμού της γης.

6) Η μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δηλητηρίαση των υλικών πηγών της ζωής (αέρας, νερό, τροφές).

Η διαρκής επιδείνωση αυτών των προβλημάτων οδηγεί εξ΄ αντικειμένου σε μια παγκόσμια χρεοκοπία (ή κρίση) και την (εξ’ αυτής αναγκαία) παγκόσμια ύφεση, με επακόλουθο τη μαζική παραγωγή φτώχειας, δυστυχίας και πείνας. 

Η συνδυασμένη δράση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει ως στόχο την επιδείνωση των όρων συναλλαγής ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, προς όφελος του Βορρά και σε βάρος του Νότου, με τη συνεχή μείωση των τιμών των πρώτων υλών που ληστεύονται από τις υπανάπτυκτες χώρες και την παράλληλη συνεχή αύξηση των τιμών των βιομηχανικών προϊόντων που εισάγονται σ’ αυτές. Πράγμα που συνεπάγεται αναγκαία ένα προφανές αποτέλεσμα: Η ανάπτυξη του Βορρά να έχει ως προϋπόθεση και βασίζεται στο φραγμό της ανάπτυξης του Νότου και τη διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή του. (Σημείωση: Στη δεκαετία του 1980, το εξωτερικό χρέος των χωρών του Τρίτου Κόσμου έφτασε στο αστρονομικό ποσό του 1,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων).

Η καπιταλιστική οικονομία (ιδιωτική και κρατική) που στηρίζεται στη διαρκή διεύρυνση του κεφαλαίου μέσω της μεγιστοποίησης του κέρδους και της αέναης μετατροπής του σε πρόσθετο κεφάλαιο (με τη βοήθεια της τεχνολογικής ανανέωσης και της καταναγκαστικής διεθνοποίησης της δήθεν «ελευθερίας της αγοράς»), έχει επιβάλει το μοντέλο και τους κανόνες της σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσω της διασύνδεσης των αγορών, επιδιώκοντας μια «ανάπτυξη» που, είναι πια φανερό ότι, απειλεί την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

 ΟΠΩΣ ΕΓΡΑΦΑ ΤΟ 2005 και 2006:

Κατά την άποψή μου, η σημερινή φάση της δήθεν «παγκοσμιοποίησης»:

(α) θα είναι η πιο δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου και

(β) θα έχει ως ορόσημό της το έτος 2012), με στόχο την επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού μοντέλου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο θα αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και θα επιβάλλεται ερήμην των λαών. 

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, η θέση των εργαζομένων θα επιδεινώνεται διαρκώς:

«Το κοινωνικό κόστος, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, εκφράζεται με:

(α) τη συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου,

(β) την ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας,

(γ) την αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.

Σ' αυτές τις συνθήκες,  η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση» και ο εργαζόμενος σε «απασχολήσιμο», τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται και η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας». (περιοδικό Πλατεία) 

Το 1896, οι προγονοί μας σήκωναν τη γροθιά ψηλά απαιτώντας  «8ωρο».

Το 2012, τα παιδιά μας θα διαδηλώνουν προβάλλοντας το ίδιο αίτημα.

Προς δόξα των πάσης φύσεως κομισάριων (μίσθαρνων οργάνων και γελωτοποιών) της ιδιωτικής και κρατικής κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ 65 ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

(«Πάμε, κι όπου βγει»)

«Ολοταχώς για εβδομάδα 65 ωρών εργασίας. Πλήρης ανατροπή βασικών εργασιακών δικαιωμάτων (όπως οι υφιστάμενες ελάχιστες αμοιβές ανά ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και το ωράριο εργασίας με τη σημερινή του μορφή) αναμένεται να επέλθει με δύο οδηγίες που προωθούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τη φιλοδοξία να εγκριθούν εντός του 2006.

• Η οδηγία για τον χρόνο εργασίας ανατρέπει το υφιστάμενο καθεστώς, καθώς προβλέπει ελαστικό ωράριο που φθάνει ως τις 65 ώρες την εβδομάδα, ενώ με ατομικές συμβάσεις μπορεί να αυξηθεί και πέραν αυτού του ορίου. Ο επιπλέον χρόνος δεν αμείβεται υπερωριακά και αναπληρώνεται με ρεπό ή αντίστοιχα μειωμένη απασχόληση. Ήδη στη χώρα μας ισχύει ο ελαστικός χρόνος απασχόλησης ως 10 ώρες ημερησίως».

• Η οδηγία Μπολκεστάιν επανέρχεται στη δημοσιότητα καθώς αναμένεται να υιοθετηθεί τον Νοέμβριο από το Ευρωκοινοβούλιο. Προβλέπει ότι κάθε επιχείρηση θα αμείβει τους εργαζομένους με τους μισθούς της χώρας από την οποία προέρχονται» (Το ΒΗΜΑ, 22/10/2006)

(Βλ. και το «Πιάνει δουλειά ο πολωνός υδραυλικός» – Το Βήμα 18/03/2010:

https://www.tovima.gr/2010/03/18/finance/pianei-doyleia-o-polwnos-ydraylikos/ )

Η «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» ΕΧΕΙ ΒΑΡΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟ… ΑΔΙΚΙΩΝ 

ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ 

Κλεάνθης Γρίβας

9-10-2025

«Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι κάτω από ορισμένες συνθήκες πιο δυνατοί και μάλιστα πιο έξυπνοι από τον άνθρωπο. Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν αναγκαστικά καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ' ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής συντριβής του αυξάνουν συνεχώς..."

Jan Kott, Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας

«Ζούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος. Χτες το δίκαζαν, σήμερα αυτό το ίδιο γίνεται νόμος».

A. Camus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος

«O νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα παγιδεύονται σ’ αυτόν και εξοντώνονται. Τα μεγάλα έντομα τον τρυπούν και τον διαπερνούν ανενόχλητα».

Βολταίρος

«Το κράτος δεν βρίσκεται μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών αλλά έξω απ' αυτή... Το κράτος είναι η δημοκρατία της μη-ελευθερίας, η ολοκληρωμένη αλλοτρίωση... Στη γνήσια δημοκρατία το πολιτικό κράτος θα εξαφανιστεί».

Karl Marx, Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου. Αθήνα, Παπαζήσης, 1978, σ.σ. 88, 67, 65. (διεθνώς πρωτοεκδόθηκε το 1927).

«Δίκαιο είναι η θέληση της κυρίαρχης τάξης αναγμένη σε νόμο». Karl Marx

Περιεχόμενα

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ

ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ: ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ «ΔΙΚΕΣ»

ΤΕΜΠΗ: ΠΕΡΙ ΜΠΑΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ 

Το δίκαιο είναι μια γενική κοινωνική διευθέτηση που καθορίζει «τα πλαίσια διεξαγωγής των κοινωνικοπολιτικών ανταγωνισμών σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό σχηματισμό», [Α. Μάνεσης, Δίκαιο, Σύνταγμα, Πολιτική. Παρατηρητής, Θεσ/νίκη, 1984, σ. 7) και διασφαλίζει τη συντήρηση και την αναπαραγωγή των υφιστάμενων οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, διευθετώντας αντιτιθέμενα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Είναι δηλαδή «προϊόν και φορέας συμφερόντων».

Αυτή η απόφανση, που υποδηλώνει ότι ο κύριος και πρωταρχικός χαρακτήρας του δικαίου είναι εμφυλιο-πολεμικός, προσδιορίζει το κατ' ανάγκη εμφυλιο-πολεμικό στίγμα και των ειδικών επιμέρους εκφράσεων του δικαίου.

Ως γενική διευθέτηση, το δίκαιο αποτελεί το βασικό μέσο με το οποίο «η κρατική εξουσία πραγματοποιεί τη ρύθμιση της κοινωνικής συμβίωσης, αποσκοπεί στην “επιβολή και τη διατήρηση της τάξης (γι' αυτό και αρκείται στη ρύθμιση της εξωτερικής συμπεριφοράς των πολιτών) και επιβάλλεται μέσω της κύρωσης που γίνεται δυνατή μόνο με την ύπαρξη και την παρέμβαση ενός μηχανισμού καταναγκασμού, το μονοπώλιο του οποίου κατέχεται από το κράτος». Συγχρόνως το δίκαιο προσδιορίζει «την οργάνωση της κρατικής εξουσίας, τη ρύθμιση της άσκησης του καταναγκασμού, και γενικότερα την εξασφάλιση της επιβολής της».  [Α. Μάνεσης, ο.π., σ. 10-11].

Αυτό σημαίνει ότι στα πλαίσια κάθε ανταγωνιστικού κοινωνικού σχηματισμού το δίκαιο επιτελεί δυο κύριες λειτουργίες: Μια άμεση που έχει κυρωτικό και καταναγκαστικό χαρακτήρα και μια έμμεση που έχει ιδεολογικό και νομιμοποιητικό χαρακτήρα. [Α. Μάνεσης, ο.π., σ. 13]

ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ: ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ 

Τυπικά το πολίτευμα της Ελλάδας ορίζεται ως «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Αλλά, μια στοιχειωδώς προσεκτική κοινωνιολογική διερεύνηση στον τρόπο οργάνωσης, κατανομής και λειτουργίας της εξουσίας, οδηγεί στο συμπέρασμα πως ουσιαστικά το πολίτευμα της Ελλάδας είναι καλυμμένη Κλεπτοκρατική Ολιγαρχία που στηρίζεται στην «Δικαστική Δικτατορία»,  όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από το 1831 μέχρι σήμερα, η δικαιοσύνη και ο μηχανισμός που την υλοποιεί είναι ο μοναδικός εξουσιαστικός θεσμός που παραμένει αναλλοίωτος και ανέγγιχτος από τις δραστικές κοινωνικές αλλαγές (οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές) που τροποποίησαν ριζικά τη μορφή και το περιεχόμενο όλων των άλλων θεσμών που συγκροτούν τη συντεταγμένη δομή της εξουσίας στη χώρα μας.

Η πολιτική (ως εργαλείο για την κατάκτηση και τη διαχείριση της εξουσίας και ως μέσο άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής), η οικονομία, η παιδεία και όλοι οι άλλοι κοινωνικοί θεσμοί έχουν υποστεί κάποιες ευδιάκριτες αλλαγές. 

Απ’ όλους τους θεσμούς, μόνο η δικαιοσύνη παραμένει αμετάλλακτη, ως πρώτο και έσχατο όργανο για την προστασία του σκληρού πυρήνα του ταξικού χαρακτήρα της κοινωνίας, που βρίσκεται πάντοτε στην υπηρεσία της συντήρησης, του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης, η οποία στην ιστορική μας διαδρομή πήρε κατά καιρούς τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, της δήθεν συνταγματικής απολυταρχίας του Παλατιού, της στρατιωτικής δικτατορίας (Πάγκαλος, Μεταξάς, Παπαδόπουλος), της Αγγλοκρατίας και της Αμερικανοκρατίας).

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια εμφανής εξουσιαστική λογική που κανοναρχεί την ευθεία γραμμή η οποία συνδέει όλες τις κρίσιμες εκφάνσεις του ακραίου συντηρητισμού του θεσμού της δικαιοσύνης, από την συστηματική προστασία των παρανομούντων διαχειριστών της εξουσίας μέχρι την -ποικιλόμορφη- εξουδετέρωσή των πολιτικών αντιπάλων και των αντιφρονούντων με την εφαρμογή των αρχών του συμβολικού δικαίου (όπου κάποιος διώκεται όχι γι’ αυτό που κάνει σε βάρος τρίτων αλλά γι’ αυτό που είναι), αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του θεσμού της δικαιοσύνης, και επιβεβαιώνει ότι λειτουργεί μόνο προς όφελος όσων συμμετέχουν στον «μεγάλο συνεταιρισμό της εξουσίας» (κατά τη διαπίστωση του Abba Seyes, 1789).

Η επιβολή του δικαστικού αυταρχισμού γίνεται δυνατή με δύο τρόπους:

Ο πρώτος έγκειται στην εφαρμογή του εφιαλτικού Συμβολικού Ποινικού Δικαίου, που επιτρέπει τη δίωξη και την νομιμοφανή εξόντωση κοινωνικά αδύναμων ατόμων ή ομάδων όχι γι’ αυτό που κάνουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Πρόκειται για μια νομιμοφανή εξουσιαστική εξουδετέρωση που επιτελείται με ένα αποτρόπαιο ανθρωποθυσιαστικό τελετουργικό, στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από έναν εξουσιαστικά κατασκευασμένο εχθρό.

Ο δεύτερος έγκειται στη συμβολική επιλεκτική εφαρμογή του Κοινού Ποινικού Δικαίου, που επιτρέπει να θωρακίζονται τα κοινωνικά ισχυρά άτομα και ομάδες που παραβιάζουν σαφώς τους ισχύοντες νόμους  και συγχρόνως να εκτονώνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια που πηγάζει απ’ αυτή την προνομιακή μεταχείρισή τους με τη δίωξη κοινωνικά αδύναμων ατόμων ή ομάδων για παρεμφερή αδικήματα.

Η εφαρμογή του Συμβολικού Ποινικού Δικαίου και η επιλεκτική εφαρμογή του Κοινού Ποινικού Δικαίου, αποδεικνύουν περίτρανα τον καθαρά ταξικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης που λειτουργεί με τρόπο ώστε η αποτίμηση του χαρακτήρα και της βαρύτητας ενός αδικήματος και κυρίως οι κυρώσεις που επιβάλλει να είναι συνάρτηση της ταξικής θέσης του κρινόμενου.

Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για μια δήθεν δικαιϊκή λογική, που ορίζει ότι η θέση του κοινωνικά μη-προνομιούχου και του καταφρονημένου είναι η φυλακή και του κοινωνικά ισχυρού το απυρόβλητο, παρά το προπαγανδιστικό παραλήρημα περί της ισονομίας και της ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο, επιβεβαιώνοντας το Βολταίρο που αποφαινόταν ότι «ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα παγιδεύονται σ’ αυτόν και καταβροχθίζονται. Τα μεγάλα τον τρυπούν και τον διαπερνούν ανενόχλητα»  και τον Καρλ Μαρξ που υποστήριζε ότι  «δίκαιο είναι η θέληση της κυρίαρχης τάξης αναγμένη σε νόμο». 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ

Ως μέτρο σύγκρισης με την παροιμιώδη βραδύτητα της καθ’ ημάς «δικαιοσύνης», παρατίθενται δύο στοιχεία από την μεγαλύτερη δίκη της ιστορίας: Η Δίκη της Νυρεμβέργης προετοιμάστηκε σε μόλις 4 μήνες (30/5 έως 30/9/1945), στις χαοτικές συνθήκες της ερειπωμένης από τον πόλεμο Γερμανίας, και διάρκεσε 10 μήνες και 11 ημέρες (20-11-1945 έως 1-10-1946).

• Δίκη Τζορτζ Πολκ (12 – 22 Απριλίου 1949):

Μέσα σε 10 ημέρες, ένας αθώος, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Μακεδονία, Γρηγόρης Στακτόπουλος, καταδικάστηκε σε ισόβια, με χαλκευμένα «στοιχεία» που είχε κατασκευάσει ο τότε διοικητής της Ασφάλειας, Νικόλαος Μουσχουντής (που το όνομά του δόθηκε σε οδούς της Θεσσαλονίκης). Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος έμεινε στη φυλακή 12 χρόνια. Καμία από τις αιτήσεις του στον Άρειο Πάγο για αναψηλάφηση της δίκης δεν έγινε δεκτή. Για ευνόητους λόγους. 

• Δίκη Νίκου Νικηφορίδη και των συντρόφων του (24 Φεβρουάριος 1951):

Ο Ν. Νικηφορίδης γεν. το 1928. Εκτελέστηκε στις 5 Μαρτίου 1951, σε ηλικία 22 ετών στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης. Στις 17 Ιανουαρίου 1951, συλλαμβάνονται ο Ν. Νικηφορίδης, 5 μαθητές και άλλα 9 άτομα με την κατηγορία ότι υπέγραψαν την «Έκκληση της Στοκχόλμης για την Ειρήνη». Στη διάρκεια των βασανιστηρίων που υποβλήθηκαν σε όλους, πεθαίνει ο Μιχάλης Βουτυράς.

Το Φεβρουάριο 1951, γίνεται η «δίκη» τους στο έκτακτο θανατοδικείο Θεσσαλονίκης. Το κατηγορητήριό καταρρέει πλήρως. Ο συνήγορος Τάκος Μακρής, (σύζυγος της Δοξούλας Μακρή γραμματέως του Μαξ Μέρτεν, σφαγέως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και μετέπειτα υπουργός της ΕΡΕ), διαμαρτύρεται λέγοντας στους ένστολους φονιάδες: «δίχως στοιχεία θέλετε να τους πάτε στο εκτελεστικό απόσπασμα». Ο επίσης συνήγορος, Γιώργος Πανάγος, μετέπειτα βουλευτής της ΕΔΑ, δηλώνει: «είναι γελοία η κατηγορία ότι με τη συγκέντρωση των υπογραφών για την ειρήνη, επιδιώκονταν η απόσπαση μέρους της επικρατείας».!!

Στις 24 Φεβρουαρίου 1951 το έκτακτο θανατοδικείο εκδίδει την απόφασή του: ποινή θανάτου στον Νίκο Νικηφορίδη, ισόβιων δεσμών στους Δούκα και Δαμιανίδη, ποινές κάθειρξης από 16 έως 4 χρόνια σε άλλους 10 κατηγορούμενους. Η απόφαση εκτελέστηκε εν τάχει, στις 5 Μαρτίου 1951. 

• Δίκη Μπελογιάννη (19 Οκτωβρίου – 16 Νοεμβρίου 1951):

Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του έγινε στο Έκτακτο Θανατο-Στρατοδικείο Αθηνών με 52 κατηγορούμενους. Στα μέλη του στρατοδικείου περιλαμβάνεται ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.

Οι διψασμένοι για αίμα θανατο-στρατοδίκες επέβαλαν 12 θανατικές καταδίκες. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δεν θα εκτελεστεί. Αλλά το δεξιό υπερ-παρακράτος αποφασίζει ότι ο Μπελογιάννης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας.

Η δεύτερη δίκη (15 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου 1952).  Καταδικάζονται σε θάνατο οι: Νίκος Μπελογιάννης,  Νίκος Καλούμενος, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Έλλη Παππά και Τάκης Λαζαρίδης. Την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, στις 4:12 τα ξημερώματα, οι 4 πρώτοι απ’ αυτούς εκτελέστηκαν με τυφεκισμό στο στρατόπεδο του Γουδή. Δεν εκτελέστηκε η Έλλη Παππά λόγω του παιδιού του Μπελογιάννη που είχε γεννήσει μέσα στη φυλακή και ο Τάκης Λαζαρίδης λόγω του νεαρού της ηλικίας του και διότι ο πατέρας του είχε εκτελεστεί από τους Βούλγαρους κατακτητές.

Στην κυβέρνηση Πλαστήρα στάλθηκαν περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη γίνουν εκτελέσεις. Ανάμεσά τους ήταν και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων αναφέροντας ότι: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

• Δίκη Αεροπόρων (22 Αυγούστου – 17 Σεπτεμβρίου 1952):

Παραπέμπονται στο αεροδικείο 20 άτομα (8 αξιωματικοί, 7 υπαξιωματικοί και 5 ιδιώτες). Οι κατηγορούμενοι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και ομολόγησαν την ενοχή τους στη δολιοφθορά ενός αεροπλάνου. Ένας από τους κατηγορούμενους, ο καθηγητής μαθηματικών Χρήστος Δαδαλής, πέθανε κατά τα βασανιστήρια. Η απόφαση: σε 4 κατηγορουμένους,  ισόβια, σε 2 εικοσαετής κάθειρξη, σε 2 δεκαετής κάθειρξη, και οι υπόλοιποι αθωώθηκαν. Στη δίκη στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο (30 Σεπτεμβρίου  έως 28 Νοεμβρίου 1953), με 10 κατηγορουμένους, όλα τα στοιχεία πείθουν ότι πρόκειται για σκευωρία. Παρόλα αυτά, οι δικαστές δέχονται την ύπαρξη συνωμοσίας και επιβάλλουν σε 2 κατηγορούμενους ισόβια, σε 6 σε ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης και 2 αθωώνονται.

• Δικη Πλουμπίδη (25 Ιουλίου – 3 Αυγούστου 1953):

Η δίκη, με 92 κατηγορούμενους που έγινε στο Εκτακτο θανατο-Στρατοδικείο Αθηνών, κατέληξε σε 12 θανατικές καταδίκες. Στις 25 Ιουλίου 1952 (τέσσερις μήνες πριν από τη σύλληψή του στις 25 Νοεμβρίου 1952), εκδόθηκε η κατάπτυστη απόφαση του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) του ΚΚΕ, η οποία ανέφερε ότι το ΠΓ, δηλαδή ο αδίστακτος εξουσιοφρενής Νίκος Ζαχαριάδης: «Διαγράφει τον Πλουμπίδη από μέλος του ΚΚΕ και τον καταγγέλλει στο λαό και στο κόμμα σαν χαφιέ, προβοκάτορα και προδότη».

Ο Πλουμπίδης συνελήφθη, στις 25 Νοεμβρίου 1952 και τον Αύγουστο 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο". Εκτελέστηκε στις 14 Αυγούστου 1954, τα χαράματα,  στο δάσος του Δαφνιού.

• Δίκη Μαξ Μέρτεν (Φεβρουάριος 1959),

που μας δίδαξε πώς απελευθερώνεται –από μια δεξιά δωσιλογική κυβέρνηση– ένας Γερμανός εγκληματίας πολέμου, υπεύθυνος για την σφαγή 50 χιλιάδων Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας καταδίκασε τον Μέρτεν σε 25ετή κάθειρξη, αλλά λόγω των  πιέσεων της «φίλης» Δυτικής Γερμανίας, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, τροποποίησε τον ισχύοντα νόμο (ΝΔ 3933/1959) για τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου, αποφυλάκισε τον Μέρτεν και τον απέλασε στη Γερμανία, όπου οι γερμανικές δικαστικές αρχές, τον απάλλαξαν «ελλείψει στοιχείων».

• Δίκη Παγκατίδη (22/2/1966), μας δίδαξε πώς καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται ένας αθώος (26-02-1968).

http://www.mixanitouxronou.gr/ektelesi-tou-pagkratidi-pou-epese-fonazontas-den-ime-o-drakos-tous-seih-sou/

• Η Δίκη για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαλμπράκη (3/10 – 28/12/1966):

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, υφηγητής Μαιευτικής–Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρωταγωνιστής της «Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», και ανεξάρτητος βουλευτής-συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, δολοφονήθηκε στις 22 Μαϊου 1963 από τον δεξιό κρατικό και παρακρατικό μηχανισμού.

Η δίκη προετοιμάζονταν επί 17 μήνες (22 Μαϊου 1963 – 2 Οκτωβρίου 1966) και διάρκεσε περίπου 3 μήνες (3 Οκτωβρίου – 28 Δεκεμβρίου 1966). Δηλαδή, η προετοιμασία μιας ελληνοπρεπούς παρωδίας δίκης διάρκεσε περισσότερο από την αντίστοιχη της δίκης της Νυρεμβέργης. Κι’ αυτό γιατί έπρεπε να «κατηχηθούν» οι μάρτυρες και να επιλεγούν προσεκτικά οι ένορκοι, δεδομένου ότι στο εδώλιο κάθονταν   ολόκληρη η ηγεσία της (Βασιλικής) Χωροφυλακής με επικεφαλής τον στρατηγό Μήτσου και ένας μεγάλος αριθμός των λούμπεν του δεξιού παρακράτους, που έπρεπε να απαλλαγούν.

Ετσι, με τη βοήθεια των επιλεγμένων «εθνικοφρόνων ενόρκων» που έπραξαν στο ακέραιο το «εθνικό τους χρέος», «ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε». (!!) Και ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, που είχε προτείνει να κηρυχτούν όλοι ένοχοι κατά το κατηγορητήριο, σχολίασε την απόφαση, λέγοντας: «Η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης».

Οπως είπε ο αείμνηστος Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας κατά την ιστορική αγόρευση του: «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κα-κοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχρι-στιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

• Υπόθεση Ασπίδα (14/11/1966 – 16/3/1967):

μας έμαθε πώς στήνεται μια σκευωρία για να δικαιολογηθεί ένα επικείμενο πραξικόπημα (21/4/1967)

• Η Δίκη των πρωταιτίων της Χούντας (28 Ιουλίου – 29 Αυγούστου 1975):

μας δίδαξε πώς προστατεύεται η πλειονότητα των στελεχών της δικτατορίας. Προετοιμάστηκε επί 1 χρόνο, (από το καλοκαίρι 1974 μέχρι τον Ιούλιο 1975) και διάρκεσε 1 μήνα (28 Ιουλίου – 29 Αυγούστου 1975).

Ας σημειωθεί ότι η δίκη δεν οφείλονταν στην αυτεπάγγελτη δίωξη των πραξικοπηματιών (!) αλλά στη μήνυση για εσχάτη προδοσία που υπέβαλε ο νεαρός τότε δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος και ορισμένοι συνάδελφοί του το καλοκαίρι του 1974.

Στις 2 Ιουλίου 1975, λίγες μέρες πριν την έναρξη της δίκης, ένας εξωνημένος Άρειος Πάγος χαρακτήρισε με βούλευμα ως «στιγμιαίο αδίκημα» (!!!) το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, που διάρκεσε… 7 χρόνια (κατά τα οποία ο οσφυοκάμπτης Αρειος Πάγος υπηρέτησε πιστά το δικτατορικό καθεστώς), εξαιρώντας έτσι από τη δίκη την πλειονότητα των στελεχών της δικτατορίας, και αποδεικνύοντας ότι η περιλάλητη «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» αποτελεί το συντομότερο ανέκδοτο, στο καθ’ ημάς μαφιόζικο κράτος.

Ας σημειωθεί ότι περισσότεροι από τους δικαστές που συμμετείχαν σε όλες τις κρίσιμες δίκες κατά τη μεταπολεμική περίοδο «ανταμείφθηκαν» με την προώθηση τους στις ανώτατες βαθμίδες της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», λόγω της δουλικής υποταγής τους στις των αφεντικών τους «ρήμασι πειθόμενοι».

Οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες πολιτικοί εκμεταλλεύονται ένα δίκτυο ρυθμίσεων διαρκούς αυτοπροστασίας τους που θέσπισαν οι ίδιοι, με πυρήνα το κατάπτυστο άρθρο 86 του συντάγματος που και μόνο η ύπαρξή του συνιστά ύβρι.

ΤΕΜΠΗ: ΠΕΡΙ ΜΠΑΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Εδώ τα μπάζα, εκεί τα μπάζα, πού είναι τώρα τα μπάζα;

O διορισμένος υπουργός δικαιοσύνης που θα περάσει στην ιστορία με το μεγαλειωδώς κακόγουστο «ευφυολόγημά» του περί «μπάζων» («όσοι μιλούν για μπάζα, είναι για τα μπάζα»), μετά την θριαμβευτική δικαίωση των μπάζων – με τον εξαναγκασμό της ανεκδιήγητης κυβέρνησης και της δικαιοσύνης της να αποδεχθούν ό,τι μέχρι τώρα απέρριπταν ειρωνικά – κάτω από την πίεση μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού, που συμβολίζεται τόσο από την θαυμαστά αγωνιζόμενη κ. Μαρία Καρυστιανού όσο και του κ. Πάνου Ρούτσι που έπαιξε με τη ζωή του, για να ανακοπεί ο κατήφορος στον οποίο μας σέρνει η ανίερη συμμαχία κυβέρνησης και «δικαιοσύνης».

ΜΙΚΡΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΥΠΟ 

Παρατίθεται ένα μικρό ανθολόγιο που συνθέτει το διαχρονικά διάτρητο κουρελόχαρτο του «Κράτος Δικαίου» τους, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ελευθερία, δικαιώματα. Αν διέθετα απεριόριστο χρόνο, θα μπορούσα να επεκτείνω αυτό τον κατάλογο στο… άπειρο.

1991-02-01 – 3.567 ΔΕΝΔΡΥΛΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 8 ΧΡΟΝΙΑ – Μακεδονία

1996-10-11 – 30 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 11 ΧΡΟΝΙΑ  – Ελευθεροτυπία

1996-10-11 – 22 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΚΑΝΝΑΒΗΣ = 11,5 ΧΡΟΝΙΑ – Ελευθεροτυπία

2002-10-23 – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΕΣΚΟΜΠΑΡ – Ελευθεροτυπία

2003-03-20 – ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΒΑΡΥΤΕΡΟΣ ΤΩΡΑ Ο ΠΕΛΕΚΥΣ – Ελευθεροτυπία

2003-11-28 – ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: ΤΥΦΛΗ ΟΧΙ ΚΟΥΦΗ - Τα Νέα

2005-01-26 – ΓΙΟΣΑΚΗΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΝΕΣ – Ελευθεροτυπία

2005-01-30 – ΔΙΚΑΖΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΟ ΔΕΝ ΕΚΡΑΤΟΥΝ – Ελευθεροτυπία

2005-02-06 – Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ – Ελευθεροτυπία

2005-02-07 – ΚΑΘΑΡΣΗ: ΠΟΙΝΕΣ ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ – Τα Νέα

2005-02-09 – ΚΑΛΟΥΣΗΣ – Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ  – Ελευθεροτυπία

2005-02-16 – ΗΛΙΑ - ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ – Ελευθεροτυπία

2005-02-21 – ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ – Βήμα

2005-03-06 – ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ – Ελευθεροτυπία

2005-03-13 – 12 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΖΗΤΟΥΝ ΕΝΟΧΟ – Ελευθεροτυπία

2005-03-15 – ΚΑΛΟΥΣΗΣ – O ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗ… ΜΕΖΟΥΡΑ – Ελευθεροτυπία

2005-03-20 – ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ – Ελευθεροτυπία

2005-10-31 – ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΟΚ ΑΠΟ 6 ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΗΣΗ – Τα Νέα

2005-11-01 – ΔΕΛΤΙΟ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ – Ελευθεροτυπία

2005-11-02 – ΧΟΝΤΡΑ ΠΟΣΑ ΣΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΩΝ - Ελευθεροτυπία

2005-11-06 – ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΥΚΛΩΜΑ – Ελευθεροτυπία + Καθημερινή

2005-11-06 - ΑΝΟΙΓΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΟΡΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

2008-05-13 – ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕ ΟΞΥΤΑΤΗ ΑΚΟΗ –  Καθημερινή

2008-11-02 – ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΤΟ ‘ΑΓΙΟ’ ΛΟΜΠΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΥΝΗ – Ελευθεροτυπία

Απόψεις

2005-01-26 – Ν. Παρασκευόπουλος – ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ – Ελευθεροτυπία

2022-02-08 – Π. Κρίθυμος, τ. εισαγγελέας – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΑΣ

 https://www.zougla.gr/greece/article/afti-ine-i-dikeosini-sas-ar8ro-tou-proin-isagelea-panagioti-kri8imou

2025-03-03 – Μ. Καρυστιανού – Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ – https://www.zougla.gr/kosmos/karystianou-i-dikaiosyni-echei-ginei-o-synergos-tou-egklimatos-ton-tebon-kai-tis-sygkalypsis-tou/

Η κ. ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ κ. ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ: ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΑΝΗΘΙΚΌΤΗΤΑ, ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΜΝΗΣΙΑ

Κλεάνθης Γρίβας

25/9/2025

Η Αννα Διαμαντοπούλου   και ο "καθρέφτης" της,  Μαρία Καρυστιανού

Προσφυγή στον Max Weber (Η Πολιτική ως Επάγγελμα) και στον Καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση (Φυσιογνωμική. Μια σύγχρονη εγκληματολογική προσέγγιση), 

Η κ. Αννα Διαμαντοπούλου (γεν. 1959, Κοζάνη)  είναι τυπικό προϊόν του made in Greece «κομματικού σωλήνα» από τον οποίο παράγονται όλοι οι ανεύθυνοι και ανεπάγγελτοι «επαγγελματίες πολιτικοί» (βλ. Max Weber, Η Πολιτική ως Επάγγελμα).

 Μια ματιά στη κομματική διαδρομή της:

Διορισμένη νομάρχης Καστοριάς (1985-1986) – βουλευτής Κοζάνης (1996-1999) – υφυπουργός Ανάπτυξης (1996-1999) – υπουργός Ανάπτυξης & Ναυτιλίας (2012) – διορισμένη βουλευτής Επικρατείας (2004-2007) -  βουλευτής Α΄ Αθηνών (2007-2012) – υπουργός Παιδείας (2009-2012), 

Επίτροπος (υπουργός) της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ιούλιος 1999 – Μάρτιος 2004)

Μέλος της συνωμοτικής Λέσχης Bilderberg (2004, 2005, 2007, 2008, 2009) 

Ιδρυτής–πρόεδρος του «ΔΙΚΤΥΟΥ για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα & την Ευρώπη»

Η κ. Αννα Διαμαντοπούλου, ως επαγγελματίας πολιτικός, δηλαδή ως μονίμως και ποικιλοτρόπως σιτιζόμενη στο πρυτανείο της κομματικής εξουσίας, ήταν φυσικό να στραφεί ενάντια στην κ. Μαρία Καρυστιανού, που την αναγκάζει ως καθρέφτης να αντικρίζει την απωθητική της -από κάθε άποψη- όψη της.

Η κ. Μαρία Καρυστιανού είναι μια ελεύθερη επαγγελματίας και πετυχημένη Παιδίατρος –που δεν σιτίζεται στο βρωμερό πρυτανείο της εξουσίας – η οποία όρθωσε το ανάστημά της ΕΝΑΝΤΙΑ στη σαπίλα ενός διεφθαρμένου κράτους που δολοφόνησε την κόρη της Μάρθη Ψαροπούλου μαζί με άλλους 56 ανθρώπους, πράγμα που πυροδότησε ένα πρωτόγνωρο σαρωτικό κύμα οργής που λειτουργεί ως ελπιδοφόρα αντίσταση σε μια Ελλάδα –χώρο και όχι χώρα– που πνέει τα λοίσθια καθημαγμένη από κομματικές μαφίες που πίνουν το αίμα της με καλαμάκι.

Η θέση κάθε ελεύθερου είναι με τα (ανιδιοτελή) θύματα και όχι με τους (πάντοτε ιδιοτελείς) θύτες. ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

Υ.Γ. Η απόλυτη συμφωνία των κομματικών εκμεταλλευτών του διαχρονικά κλεπτοκρατικού συστήματος τεκμαίρεται και από την ύπαρξη του πανάθλιου άρθρου 86 του Συντάγματος (που παρέχει ασυλία στους επαγγελματίες πολίτικούς, αποτελώντας την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι η διαφθορά είναι εγγεγραμμένη στο DNA τους). Γι’ αυτό και κανένα κόμμα δεν σκέφτηκε ποτέ να το καταργήσει.

Η Αννα Διαμαντοπούλου και ο «καθρέφτης» της, κ. Μαρία Καρυστιανού. Προσφυγή στον Max Weber (Η Πολιτική ως Επάγγελμα) και στον Καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση (Φυσιογνωμική. Μια σύγχρονη εγκληματολογική προσέγγιση)

https://www.zougla.gr/apopseis/i-k-diamantopoulou-anagkazetai-na-antikryzei-tin-anypofori-eikona-tis-ston-kathrefti-tis-k-karystianou

Το «Ισραήλ-Σπάρτη» του Νετανιάχου κυβερνάται από μια εγκληματική συμμορία που θεωρεί τον εαυτό της υπεράνω του νόμου 

Το 1949, ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν προειδοποίησε δύο φορές ότι «το Ισραήλ δεν πρέπει να γίνει Σπάρτη» – ή έστω κάτι σαν Σπάρτη. Τώρα, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου –ο άνθρωπος που έσπασε το ρεκόρ ως πρωθυπουργός με τις περισσότερες θητείες στο Ισραήλ–  ολοκληρώνει την εχθρική κατάληψη και την καταστροφή των κρατικών θεσμών.

Gidi Weitz

HAARETZ - 19 Σεπτεμβρίου 2025

https://www.haaretz.com/israel-news/2025-09-19/ty-article/.premium/netanyahus-sparta-is-governed-by-a-criminal-gang-that-sees-itself-as-above-the-law/00000199-5ef0-d7ad-a1d9-5ef8a1190000

Φωτογραφίες των 48 ομήρων μπροστά από την κατοικία του Πρωθυπουργού στην Ιερουσαλήμ το βράδυ της Πέμπτης. Πηγή: The Hostages and Missing Families Forum

«Σε προσωπικό επίπεδο, ως πολίτης και επικεφαλής του Σιν Μπετ, πρέπει να σας πω, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι αυτή η κατάσταση είναι υπό την εποπτεία σας και ως εκ τούτου πρέπει να μας σώσετε από αυτή». Αυτό είπε ο Ρόνεν Μπαρ στον Μπενιαμίν Νετανιάχου σε μια συνάντηση τον Μάρτιο του 2023. Ήταν ένας από τους πιο ταραχώδεις μήνες των διαμαρτυριών κατά της δικαστικής αναθεώρησης και, καθώς ο μήνας προχωρούσε, τα πράγματα φαινόταν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

Η έκκληση του Μπαρ έπεσε στο κενό. Ο άνδρας που καθόταν στην απέναντι πλευρά του ξύλινου τραπεζιού δεν είχε καμία πρόθεση να ηρεμήσει την κατάσταση και να τερματίσει τον εμφύλιο ψυχρό πόλεμο που είχε ξεσπάσει ως απάντηση στα ακραία μέτρα της κυβέρνησης. Ο Νετανιάχου είχε άλλους στόχους: να διασφαλίσει ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός του θα παρέμενε άθικτος και να νικήσει το δικαστικό σύστημα προκειμένου να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη.

Κατά την άποψή του Νετανιάχου, δεν ήταν αυτός και οι σύμμαχοί του που έθεταν σε κίνδυνο τη χώρα, αλλά οι διαδηλωτές, τους οποίους θεωρούσε τρομοκράτες και στους οποίους έδινε υποτιμητικά παρατσούκλια. Ο Νετανιάχου είπε στον επικεφαλής της Σιν Μπετ:

«Οι μάζες δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες. Νομίζουν ότι το Κράτος του Ισραήλ υφίσταται Ερντογανοποίηση και Ορμπανοποίηση, και υπάρχουν στοιχεία που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να ανατρέψουν την κυβέρνηση»

«Η συζήτηση για μια συνταγματική κρίση και για το ότι οι δυνάμεις ασφαλείας πρέπει να αποφασίζουν από ποιον λαμβάνουν οδηγίες είναι αδιανόητη – απειλεί την ουσία του κράτους. Ακόμα κι αν φτάσουμε σε συνταγματική κρίση, όλες οι δυνάμεις ασφαλείας είναι υποχρεωμένες από το νόμο να ακούν τον πρωθυπουργό. Θεωρώ αυτό το ζήτημα ως παραβίαση του βασικού πλαισίου για τη διακυβέρνηση της χώρας. Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν διοικεί τον στρατό, τη Σιν Μπετ, τη Μοσάντ ή την αστυνομία – αυτό πρέπει να καταστεί σαφές».

Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Νετανιάχου απέλυσε τον υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ. Η οργισμένη αντίδραση του κοινού ανάγκασε τον πρωθυπουργό να ανακαλέσει την απόφασή του, αλλά αυτό μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα. Η δικαστική αναθεώρηση συνεχίστηκε και, ελλείψει οποιασδήποτε αντισταθμιστικής δύναμης, στην πραγματικότητα επιταχύνθηκε μετά τις 7 Οκτωβρίου. Το τρομακτικό όραμα που παρουσίασε ο Νετανιάχου ενώπιον του δικαστηρίου, για μια διακυβέρνηση χωρίς περιορισμούς, υλοποιείται.

Ο πρωθυπουργός και οι σύμμαχοί του αποσυναρμολογούν το ευαίσθητο οικοσύστημα της ισραηλινής δημοκρατίας σχεδόν χωρίς εμπόδια, υπέρ ενός καθεστώτος στο οποίο η κυβερνώσα χούντα είναι ατιμώρητη. «Δημιουργούν το πλαίσιο μιας δικτατορικής εγκληματικής οργάνωσης», δήλωσε κυβερνητικός αξιωματούχος στην εφημερίδα Haaretz αυτή την εβδομάδα.

Πράγματι, τους τελευταίους μήνες, οι εγκληματικές οργανώσεις έχουν ωχριούν σε σύγκριση με την εγκληματική συμμορία που κυβερνά τη χώρα. Οι γκάνγκστερ Μούσλι και Γιαρούσι δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να αμφισβητήσει τον νόμο με τον τρόπο που το κάνουν ο Νετανιάχου και οι συνεργάτες του.

Αυτή την εβδομάδα, η υπουργός  Μέι Γκόλαν ήταν η ύποπτη για εγκληματικές  ενέργειες σε βάρος του δημοσίου. Αντί να εμφανιστεί αμέσως στα γραφεία της μονάδας Lahav 433 της Ισραηλινής Αστυνομίας όταν κλήθηκε, παρευρέθηκε στην ακρόαση για την παράταση της προσωρινής κράτησης ενός από τους συνεργάτες της, προφανώς για να του δώσει σήμα ότι δεν θα σκεφτόταν ποτέ να περάσει τα όρια και να την κατηγορήσει. Δεν βρέθηκε κανείς που να τολμούσε να κάνει το προφανές, τουλάχιστον να κρατήσει την Γκόλαν μακριά από την αίθουσα του δικαστηρίου και να ματαιώσει τον μαφιόζικο ελιγμό, ο οποίος στέφθηκε με επιτυχία. Η Γενική Εισαγγελέας Γκάλι Μπαχαράβ-Μιάρα θα πρέπει τώρα να διατάξει έρευνα εναντίον της υπουργού ως ύποπτης για παρεμπόδιση της διαδικασίας.

Η Υπουργός Κοινωνικής Ισότητας, Μάι Γκόλαν, τον Ιούλιο. 

[[στις 15/9, κατά τη διάρκεια αστυνομικής έρευνας στο σπίτι της υπουργού του Λικούντ Μέι Γκολάν, ύποπτης για υπεξαίρεση κεφαλαίων, ανακαλύφθηκε εργαστήριο ναρκωτικών]

Ο υπουργός εθνικής ασφάλειας αγνοεί την γελοία συμφωνία σύγκρουσης συμφερόντων που ο γενικός εισαγγελέας τον έβαλε να υπογράψει και συνεχίζει να μετατρέπει την αστυνομία σε μια πολιτοφυλακή των Καχανιστών. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος θα έπρεπε να πενθεί, λόγω του βασικού του ρόλου στην καταστροφή, δείχνει εμμονική ασέβεια προς την γενική εισαγγελέα και τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ο ύποπτος για βιασμό Χανόχ Μιλβίντσκι, που διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Κνεσέτ, επιπλήττει τον Αστυνομικό Επίτροπο Ντάνι Λέβι όταν ο τελευταίος αναφέρθηκε στις έρευνες που διεξάγονται εναντίον δημόσιων προσώπων.

[Καχανιστές: Οπαδοί του Ραβίνου Μεϊρ Καχάνα (γεννήθηκε στο Brooklyn το 1932 – δολοφονήθηκε στις ΗΠΑ το 1990), με πλούσιο μητρώο τρομοκρατικών πράξεων, συλλήψεων και καταδικών. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ήταν πληροφοριοδότης του FBI. Το 1971 μετανάστευσε στο Ισραήλ και ίδρυσε το κόμμα ΚΑΧ, που ύστερα από τρεις αποτυχημένες προσπάθειές του (1973, 1977, 1981), κατάφερε το 1984 να εκλέξει έναν βουλευτή – τον ίδιο.

Η παράδοση του Καχάνα, συνεχίζεται σήμερα από τα κόμματα των ακροδεξιών υπουργών Ασφάλειας και Οικονομικών και από ένα μέρος των υπερορθόδοξων εβραίων και τους τρελαμένους ραβίνους που τους ενθαρρύνουν, με επιθέσεις εναντίον αθώων Αράβων στη Δυτική Όχθη, με στόχο τον εξαναγκασμό τους σε «μετοίκηση». Οι καχανιστές δεν είναι παραπάνω από 5.000 άτομα και ζουν στη Δυτική Όχθη. Και η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας (Σιν-Μπετ) έχει οργανώσει ειδικό τμήμα για την Εβραϊκή τρομοκρατία.]

Το υπουργικό συμβούλιο ασφαλείας ενέκρινε την τρελή απόπειρα δολοφονίας στο Κατάρ, αγνοώντας κατάφωρα τις προειδοποιήσεις του επικεφαλής της Μοσάντ, και έστειλε τον στρατό σε μια καταστροφική επιχείρηση στη Γάζα παρά τις εκκλήσεις του αρχηγού του επιτελείου. Για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται στη Γάζα δεν μιλάει κανείς, ούτε καν η γενική εισαγγελέας Μπαχάραβ-Μιάρα.

«Δεν την ακούς δημόσια σε αυτά τα πλαίσια, επειδή καταλαβαίνει ότι αν πει απ' έξω αυτά που λέει στις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, θα χάσει εντελώς τη νομιμότητά της. Και εδώ, λόγω της εκστρατείας που διεξάγει η κυβέρνηση εναντίον της, ένα μεγάλο μέρος του κοινού τη βλέπει ως εχθρό, ως προδότη, που φταίει για όλα τα κακά που συμβαίνουν εδώ. Μπορείτε να δείτε την παράλογη ζημιά που έχει κάνει αυτή η εκστρατεία εναντίον της», δήλωσε στην Haaretz ένα άτομο που γνωρίζει το θέμα.

Θεωρητικά, δικάζεται ο πρωθυπουργός. Στην πραγματικότητα, είναι κατηγορούμενος αλλά αυτός διευθύνει τη διαδικασία: Ανακοινώνει ότι δεν θα παραστεί στην ακροαματική διαδικασία, απαιτεί να συντομευτεί λόγω υψηλών αρμοδιοτήτων εθνικής ασφάλειας, όπως μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό των Φίτζι . Οι δικαστές του, οι οποίοι προ πολλού καταργούσαν την αρχή της ισότητας ενώπιον του νόμου, του δίνουν τη μία άδεια μετά την άλλη.

Η συμβουλευτική επιτροπή διορισμών ανώτερων στελεχών, με επικεφαλής τον συνταξιούχο δικαστή Άσερ Γκρούνις, εξετάζει τώρα τον διορισμό του Ντέιβιντ Ζίνι ως επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας Σιν Μπετ. Θα εξετάσει την αμφίβολη πορεία με την οποία διορίστηκε για τη θέση. Εάν βγουν σκελετοί από την ντουλάπα του υποψηφίου, θα εξεταστούν και αυτοί. Όπως και ο Νετανιάχου, ο Ζίνι πιστεύει ότι το Ισραήλ ουσιαστικά κυβερνάται από ένα δικτατορικό σύστημα δικαιοσύνης και ότι η Σιν Μπετ υποτάσσεται πρωτίστως στον πρωθυπουργό.

David Zini, τον περασμένο μήνα. Credit: Olivier Fitoussi

Εάν ο Ζίνι περάσει από την επιτροπή και το Ανώτατο Δικαστήριο, είναι πιθανό να μετατρέψει τη Σιν Μπετ σε ιδιωτική μυστική αστυνομία, έναν εκούσιο φορέα εκτέλεσης των καθηκόντων που ο Μπαρ αρνήθηκε να αναλάβει - από την αναστολή της δίκης του πρωθυπουργού λόγω «κινδύνου για τη ζωή του» έως την παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων και ακτιβιστών διαμαρτυρίας. Δεν είναι εύκολο να παρουσιάσουμε ως απαραίτητα για την εθνική ασφάλεια μέτρα που προορίζονται να εξυπηρετήσουν ένα άτομο, τον Νετανιάχου.

Η εχθρική κατάληψη των θεσμών του κράτους από την κυβερνώσα συμμορία της χώρας συνοδεύεται τώρα από διπλωματική απομόνωση, πολιτιστικά, ακαδημαϊκά και οικονομικά μποϊκοτάζ. Σκληρές κυρώσεις είναι καθ' οδόν. Όλα αυτά μετατρέπουν το Ισραήλ σε κάτι το διαφορετικό: Μια λεπρή «υπερ-Σπάρτη», στα πρόθυρα της μονοκρατορίας, έτη φωτός μακριά από το όραμα των ιδρυτών πατέρων.

O Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν δήλωσε σε μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου το 1949 – τη χρονιά που γεννήθηκε ο Νετανιάχου:

«Το Κράτος του Ισραήλ δεν μπορεί τελικά να μετατραπεί σε ένα σπαρτιατικό κράτος, του οποίου ο κύριος στόχος είναι η διατήρηση του στρατιωτικού προσωπικού. Δεν δημιουργήθηκε γι' αυτό»,

Οκτώ χρόνια αργότερα, ο Μπεν-Γκουριόν πρόσθεσε:

«Το Ισραήλ δεν είναι προορισμένο να είναι μια νέα Σπάρτη . Η αληθινή μας δύναμη και ικανότητα θα αποκαλυφθεί σε δημιουργικές προσπάθειες, στην αλλαγή της σειράς της Γένεσης για να ανυψώσουμε τον άνθρωπο και την κοινωνία μέσα μας και να αποτελέσουμε ζωντανό παράδειγμα για τους λαούς γύρω μας. Σε αυτές τις προσπάθειες, θα σπάσουμε επίσης σιγά σιγά το τείχος του μίσους που μας περιβάλλει».

Τώρα φαίνεται ότι τα τείχη, εντός και γύρω από το Ισραήλ, γίνονται όλο και ψηλότερα μέρα με τη μέρα.

Σχετικά άρθρα της Haaretz: 

• Στις 15/9, κατά τη διάρκεια αστυνομικής έρευνας στο σπίτι της υπουργού του Λικούντ Μέι Γκολάν ύποπτης για υπεξαίρεση κεφαλαίων, ανακαλύφθηκε εργαστήριο ναρκωτικών

Μην μποϊκοτάρετε τους καλλιτέχνες του Ισραήλ – Υπερασπιστείτε την ελευθερία, όχι τον φασισμό

Μην καταδικάζετε τους Ισραηλινούς καλλιτέχνες σε απομόνωση. Μην βοηθάτε την κυβέρνηση να μας φιμώσει. Χωρίς την ελευθερία να δημιουργούμε και να μοιράζουμε τέχνη, οι ισραηλινές φωνές συνείδησης θα σιγήσουν - και ο κύκλος του πολέμου στη Γάζα θα συνεχιστεί ανεξέλεγκτα.

Μάγκι Ότσρι, συγγραφέας και σεναριογράφος.

Νέτα Ρίσκιν, ηθοποιός

HAARETZ - 15 Σεπτεμβρίου 2025

https://www.haaretz.com/opinion/2025-09-15/ty-article-opinion/.premium/dont-boycott-israels-artists-stand-for-freedom-not-fascism/00000199-48cd-d700-a5fd-ffef8b0b0000

Ο Χοακίν Φίνιξ και η Ρούνεϊ Μάρα, από τους υπογράφοντες την Ανοιχτή Επιστολή από τους Κινηματογραφικούς Εργαζόμενους για την Παλαιστίνη, στην προβολή του «Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 3 Σεπτεμβρίου 2025. Πίστωση: Tiziana Fabi/AFP

 Γράφουμε εκ μέρους πολλών Ισραηλινών κινηματογραφιστών, συγγραφέων, ποιητών, μουσικών, ηθοποιών και διανοούμενων. Δεν μιλάμε εξ ονόματος της κυβέρνησής μας ή οποιουδήποτε θεσμού, αλλά μόνο εξ ονόματος του εαυτού μας, και εξ ονόματος της δημιουργικής ελευθερίας, της ελευθερίας της φαντασίας και της ελπίδας που εξακολουθεί να υπάρχει.

Για πολλά χρόνια, οι Ισραηλινοί καλλιτέχνες έχουν χαρακτηριστεί ως εχθροί του εθνικιστικού καθεστώτος. Έχουμε δεχτεί αδυσώπητες διώξεις από κυβερνήσεις που μας έκαναν εύκολο στόχο μίσους. Τα ονόματά μας έχουν δυσφημιστεί δημόσια, υπουργοί μας έχουν χαρακτηρίσει «προδότες» και οι προϋπολογισμοί μας έχουν μειωθεί λόγω των απόψεών μας. Θέατρα έχουν κλείσει, θεατρικά έργα έχουν απαγορευτεί, ταινίες έχουν μποϊκοταριστεί. Καλλιτέχνες έχουν δεχθεί επιθέσεις τόσο στο διαδίκτυο όσο και προσωπικά, έχουν υποστεί απειλές βιασμού και βασανιστηρίων, ακόμη και απειλές για τη ζωή τους, και πολλοί έχουν χάσει τα προς το ζην.

Αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε εξαιρετικό, αλλά το απαραίτητο αποτέλεσμα μιας σκόπιμης κυβερνητικής πολιτικής που έχει σχεδιαστεί για να διασπείρει τον φόβο και να φιμώσει κάθε ελεύθερη φωνή.

Από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, τα χτυπήματα εναντίον μας από το εξωτερικό έχουν προστεθεί σε εκείνα που μας χτυπούν από το εσωτερικό.

Οι ταινίες μας απορρίπτονται από τα φεστιβάλ, τα βιβλία μας μένουν αμετάφραστα και οι εκδότες μας κλείνουν τις πόρτες τους. Μας μποϊκοτάρουν και μας καταδικάζουν. Οι φωνές μας δεν ακούγονται.

Να ξέρετε ότι ο μόνος που επωφελείται από την καταστολή και τη φίμωση των φωνών μας είναι η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση που περιφρονεί τόσο την τέχνη όσο και τους καλλιτέχνες. Ούτε η ελευθερία, ούτε η ειρήνη, ούτε η δικαιοσύνη εξυπηρετούνται με τη φίμωση της ισραηλινής τέχνης. Ούτε οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι υποφέρουν από έναν σκληρό και ατελείωτο πόλεμο.

Δεν είναι παράλογο να φανταστεί κανείς ότι μπουκάλια σαμπάνιας άνοιξαν αυτή την εβδομάδα στα γραφεία των φανατικών μελών του συνασπισμού του Νετανιάχου για να γιορτάσουν το μποϊκοτάζ που ανακοίνωσαν περίπου 1.200 καλλιτέχνες του Χόλιγουντ. Ένα τέτοιο μποϊκοτάζ δεν αποδυναμώνει τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Τον ενδυναμώνει μόνο στην πορεία του προς τη δικτατορία.

Τα τελευταία χρόνια, ο Νετανιάχου έχει σημειώσει σημαντικές «επιτυχίες»: Η υπηρεσία εσωτερικής ασφαλείας Shin Bet και η Ισραηλινή Αστυνομία βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχό του και τώρα στοχεύει να αναλάβει το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα και τη δικαστική εξουσία, εξαλείφοντας κάθε νομική εποπτεία των πράξεών του.

Οι Ισραηλινοί καλλιτέχνες ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του Νετανιάχου και του φασισμού. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της κατοχής και των εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Έχουμε απαιτήσει διαπραγματεύσεις για μια ειρηνευτική συμφωνία με την Παλαιστινιακή Αρχή, με στόχο την εγκαθίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους. Ήμασταν από τους πρώτους που ισχυρίστηκαν ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση και την πλήρη ισότητα. 

Προειδοποιήσαμε κατά της μετατροπής του πολέμου στη Γάζα σε πόλεμο για τη διατήρηση της κυριαρχίας του Νετανιάχου – έναν πόλεμο που αποσκοπεί στην αποπροσανατολισμό από το γεγονός ότι είναι πρωθυπουργός θαμμένος κάτω από κατηγορίες για διαφθορά.

Προειδοποιήσαμε για την τοξική συμμαχία μεταξύ μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης και του θρησκευτικού φανατισμού και τώρα ζητούμε τον τερματισμό του πολέμου, τον τερματισμό της λιμοκτονίας των κατοίκων της Γάζας και την ασφαλή επιστροφή όλων των Ισραηλινών ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς μέσω μιας συμφωνίας.

Δεν είμαστε ένα κυβερνητικό όργανο εναντίον του οποίου πρέπει να πολεμάμε· αντιθέτως, είμαστε ένα αγκάθι στο πλευρό του. Γι' αυτό οι υποστηρικτές του φασισμού και του εθνικισμού προσπαθούσαν πάντα να μας εξαλείψουν. Η ισραηλινή κυβέρνηση μας επιτίθεται από μέσα και τώρα οι συνάδελφοί μας στο εξωτερικό, οι καλλιτεχνικοί και ιδεολογικοί μας εταίροι σε όλο τον κόσμο, προσπαθούν να μας φιμώσουν. Αν οι Ισραηλινοί καλλιτέχνες φιμωθούν, θα είναι το τέλος της ισραηλινής δημοκρατίας.

Ο δρόμος για τους αιμοδιψείς εξτρεμιστές στην κυβέρνηση να συνεχίσουν τον πόλεμο και να κλιμακώσουν τη βλάβη σε αθώους πολίτες και να διαπράξουν μερικές από τις πιο σοβαρές φρικαλεότητες και εγκλήματα πολέμου θα μείνει ανεμπόδιστος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για τον φασισμό στο Ισραήλ.

Η τέχνη, από τη φύση της, δεν είναι εμπόρευμα. Η στέρηση της τέχνης από τους ανθρώπους δημιουργεί κάτι περισσότερο από δυσφορία ή αίσθημα απώλειας. Ένα καλλιτεχνικό μποϊκοτάζ δεν είναι σαν το μποϊκοτάζ των όπλων, επειδή στον πυρήνα του, η τέχνη είναι το εντελώς αντίθετο ενός όπλου.

Η έρευνα δείχνει ότι η τέχνη μπορεί να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση για τους άλλους και να ενώσει ανθρώπους όλων των φυλών υπό μια ενιαία ανθρώπινη φυλή. Χωρίς τέχνη, η ενσυναίσθηση μαραίνεται. Χωρίς τέχνη, ο φασισμός ακμάζει ανεξέλεγκτα.

Η τέχνη διαθέτει επίσης εξαιρετική πειθώ, μεγαλύτερη από τη δημοσιογραφία ή ακόμα και την επιστημονική έρευνα. Η αφήγηση και η αφήγηση προωθούν τις αρχές του ανθρωπισμού και της συμπόνιας. Γι' αυτό η τέχνη πρέπει να είναι απεριόριστη και ανοιχτή σε όλους.

Η τέχνη προσφέρει κάτι περισσότερο από μια σύντομη ανάπαυλα από τους πόνους της καθημερινότητας. Σε δύσκολους καιρούς, επιτρέπει στους ανθρώπους να φανταστούν μια διαφορετική, καλύτερη πραγματικότητα. Κάνει τα άτομα να νιώθουν ότι ο πόνος και οι αμφιβολίες τους γίνονται αντιληπτές, ότι έχουν συμμάχους και ότι δεν είναι μόνοι.

Τα ιδρύματα κινηματογράφου και τέχνης στο Ισραήλ αγωνίζονται, με μεγάλη δυσκολία, να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους και να χρηματοδοτήσουν έργα που αμφισβητούν ανοιχτά την κυβερνητική πολιτική.

Το μποϊκοτάζ που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα απειλεί αυτά τα θεμέλια και θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να τα υπονομεύσει περαιτέρω, συρρικνώνοντας τον ήδη μικρό χώρο αντίστασης που απομένει.

Ταινίες όπως οι «Πέρα από τα Τείχη», «Βαλς με τον Μπασίρ», «Μποφόρ», «Λίβανος», «Φόξτροτ», «Λεμονόδεντρο» και «Βηθλεέμ» είναι μόνο μερικά παραδείγματα από μια μακρά λίστα έργων που έχουν λάβει διεθνή αναγνώριση, αλλά έχουν επίσης αντιμετωπίσει σκληρή κριτική, επιθέσεις και προσπάθειες λογοκρισίας από την ισραηλινή κυβέρνηση.

Αυτές οι ταινίες, μαζί με πολυάριθμα λογοτεχνικά και θεατρικά έργα, αντικατοπτρίζουν τον συνεχή αγώνα των Ισραηλινών καλλιτεχνών να διατηρήσουν την ελευθερία της έκφρασης και να ασκήσουν κριτική στην ισραηλινή πραγματικότητα μέσα από την ίδια την κοινωνία. Δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό της αντίστασης που εκφράζεται μέσω της ισραηλινής τέχνης.

Απευθυνόμαστε στους συνεργάτες μας στην παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα, σε όσους νοιάζονται για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Σας χρειαζόμαστε.

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά ίσως σύντομα έρθει η μέρα που η σημερινή κυβέρνηση θα απαγορεύσει εντελώς όλες τις μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.

Δεν ζητάμε χρήματα ή τιμές. Ζητάμε μόνο αυτό: Μην μας κλείνετε τις πύλες. Μην μας αναγκάζετε να απομονωθούμε από τον κόσμο. Μην βοηθάτε την κυβέρνηση να φιμώσει τη λίγη ελευθερία που μας έχει απομείνει.

Αυτό θέλει η βίαιη κυβέρνηση· αυτή είναι η φιλοδοξία της. Τη στιγμή που θα απομακρυνθεί η απειλή της ανθρωπιστικής τέχνης, θα είναι σε θέση να καταστρέψει την ισραηλινή δημοκρατία χωρίς αντιπολίτευση, να υπονομεύσει τη διαδικασία ελεύθερων εκλογών και να συνεχίσει τον πόλεμο στη Γάζα επ' αόριστον.

Δεν θα σταματήσουμε να δημιουργούμε. Δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ. Αλλά χρειαζόμαστε εσάς για να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να αναπνέουμε.

Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Το πιστεύουμε αυτό με όλη μας την καρδιά.

Όσο συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, όσο συνεχίζουμε να φανταζόμαστε, κανένα μποϊκοτάζ και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σβήσει το πνεύμα μας.

Βοηθήστε μας να είμαστε ο πυλώνας της φωτιάς στην πρώτη γραμμή μέχρι να διώξουμε το σκοτάδι, μέχρι να επικρατήσει το φως.

Νέτα Ρίσκιν, ηθοποιός και Μάγκι Ότσρι συγγραφέας και σεναριογράφος.

Αλλα άρθρα της Haaretz:

• Ως Ισραηλινός σκηνοθέτης σας ευχαριστώ που με μποϊκοτάρατε: γιατί η πίεση για τη Γάζα έχει σημασία

• Ισραηλινοί κινηματογραφιστές κηρύσσονται θύματα καθώς το παγκόσμιο μποϊκοτάζ στοχοποιεί τη συνενοχή στα εγκλήματα στη Γάζα

• Ισραηλινοί καλλιτέχνες αντιδρούν στο μποϊκοτάζ των κινηματογραφιστών: «Δεν κάνουμε αρκετά»