Εγγραφή στο Newsletter - Μην εμπιστεύεστε τα Social Media!

Κλεάνθης Γρίβας:

Πρόλογος στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του

DANIELE GANCER

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ.

Η Επιχείρηση Gladio

και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη

(Εκδόσεις Αντίλογος, Αθήνα, 2007)


1. Η ακροδεξιά τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη

 

«H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας».[1]

«Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία... Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, και όποιος θέλει την εξουσία πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία… Πράγμα που είναι τόσο αληθινό, ώστε ακόμη και ένας σοσιαλιστής πρώην υπουργός το δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του: στη χώρα μας η πολιτική ασκείται με μέσο την τρομοκρατία...».

Gianfranco Sanguinetti

Περί της τρομοκρατίας και του κράτους

 

Η ακροδεξιά τρομοκρατία είναι ένα από τα σημαντικότερα και συγχρόνως λιγότερο κατανοητά πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας, το οποίο συνδέεται ευθέως με το καθεστώς της εξάρτησης των ευρωπαϊκών χωρών από τις ΗΠΑ κατά τη μεταπολεμική περίοδο.

 

Η αποκρουστική και αιματηρή ακροδεξιά τρομοκρατία στην Ευρώπη, που λεηλάτησε τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα χιλιάδων αθώων ανθρώπων με πλήθος αποτρόπαιων βομβιστικών και άλλων επιθέσεων εναντίον αθώων πολιτών, έχει τη μορφή ενός ανθρωποθυσιαστικού τελετουργικού που κανοναρχείται από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με τις αντίστοιχες υπηρεσίες των ευρωπαϊκών χωρών, στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής επιχείρησης, της Επιχείρησης Stay Behind, η οποία αποφασίστηκε και σχεδιάστηκε από το αμερικανικό Πεντάγωνο και εφαρμόζεται υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, με πρόσχημα την εξυπηρέτηση των αναγκών του Ψυχρού πολέμου.

 

Όλοι σχεδόν οι ακαδημαϊκοί αποφεύγουν μέχρι σήμερα να μελετήσουν την ακροδεξιά τρομοκρατία κατά τη μεταπολεμική περίοδο, εξαιτίας του φόβου που τους διακατέχει για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια έρευνα στην καριέρα τους.

 

Φωτεινή εξαίρεση αυτού του κανόνα στον ακαδημαϊκό χώρο, ο Daniele Ganser αποφάσισε να εστιάσει την (ανά χείρας) διδακτορική του διατριβή στο «καλύτερα φυλασσόμενο μυστικό κατά τη μεταπολεμική περίοδο», αψηφώντας τις επιπτώσεις, τις εγγενείς δυσκολίες και τους κινδύνους που συνεπάγεται ένα τέτοιο εγχείρημα.

 

Και, μ’ αυτό τον τρόπο, έβαλε το λιθαράκι του στη διαύγαση ορισμένων πτυχών της δραστηριότητας της Ακροδεξιάς και, κυρίως, της ευρύτατης και συστηματικής χρήσης της (μαζικής και ανθρωποβόρας) τρομοκρατίας από μέρους των ακροδεξιών οργανώσεων.

 

Για να είναι αξιόπιστη, οποιαδήποτε έρευνα σ’ αυτό το πεδίο θα έπρεπε να εξετάζει, πρώτον, τις αφανείς οργανωτικές και υποστηρικτικές σχέσεις των ακροδεξιών ομάδων με τις ακροδεξιές φατρίες που βρίσκονται μέσα στους ισχυρούς ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς (και, ιδίως, στον κρατικό μηχανισμό, το στρατό και τις, πολιτικές και στρατιωτικές, μυστικές υπηρεσίες) και, δεύτερον, τις οργανωτικές και επιχειρησιακές σχέσεις μεταξύ των ακροδεξιών ομάδων των διαφόρων χωρών.

 

Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Daniele Ganser. Χρησιμοποιώντας τα δυστυχώς λιγοστά επίσημα στοιχεία (από κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές, δικαστικές έρευνες, κ.ά.) σε συνδυασμό με πλήθος ερευνών από δημοσιογράφους και ανεξάρτητους ερευνητές και μελετητές του φαινομένου της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, κατάφερε να σκιαγραφήσει τη δράση ενός καταχθόνιου «θαυμαστού» κόσμου ανενδοίαστων φονιάδων που αποτελείται από έναν εσμό ακροδεξιών πρακτόρων, μισθοφόρων και τυχοδιωκτών, η εφιαλτική δράση των οποίων οργανωνόταν, συντονιζόταν και εποπτευόταν από το Ανώτατο Αρχηγείο του ΝΑΤΟ.

 

Η έρευνα του Daniele Ganser αφορά την εφαρμογή της νατοϊκής τρομοκρατικής Επιχείρησης Stay Behind σε δεκατέσσερις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν οι μυστικοί στρατοί τύπου Stay Behind σε κάθε χώρα ώστε να καταστεί δυνατή η χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος και του πληθυσμού, σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Οι άλλες τέσσερις ουδέτερες χώρες που δεν ανήκαν στο ΝΑΤΟ (Αυστρία, Ελβετία, Σουηδία, Φινλανδία) θα αποτελέσουν αντικείμενο ενός δεύτερου ερευνητικού εγχειρήματος, όπως υπόσχεται ο συγγραφέας.

 

Για πολλά χρόνια, επικρατούσε σύγχυση σε ό,τι αφορά την τρομοκρατία στην Ευρώπη, τρομοκρατία την οποία ο καταχθόνιος κόσμος των μυστικών υπηρεσιών προσπαθούσε, σκόπιμα και συστηματικά, να αποδώσει στην Αριστερά. Η σύγχυση αυτή διασφαλίστηκε με τη διαστροφική επίδραση που έχει ο τεράστιος αριθμός των –πολιτικά διαστρεβλωμένων και σκανδαλοθηρικών– δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών εκπομπών σχετικά με την τρομοκρατία. Οι περισσότερες απ’ αυτές αποτελούν άμεσα ή έμμεσα προϊόντα μιας ενορχηστρωμένης εκστρατείας παραπληροφόρησης που προωθείται από ακροδεξιά στοιχεία με την αφανή καθοδήγηση διαφόρων μυστικών υπηρεσιών.[2]

 

Αυτή η ενορχηστρωμένη εκστρατεία παραπληροφόρησης είχε ως στόχο να αποκρυφτεί το αποδεδειγμένο γεγονός ότι επί είκοσι και πλέον χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980), όλες οι τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις διαπράχθηκαν από την Ακροδεξιά, αρχικά όμως αποδίδονταν από τις Αρχές στην Αριστερά (εντέχνως αλλά τελικά ανεπιτυχώς).

 

Το κρίσιμο ερώτημα για το ρόλο του κράτους, των μυστικών υπηρεσιών και των ακροδεξιών οργανώσεων στην οργάνωση και την εφαρμογή της τρομοκρατίας άρχισε να τίθεται με όλο και πιο πιεστικό τρόπο από το 1980, όταν εκδηλώθηκε μια σειρά από πολύνεκρες τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις εκ μέρους ακροδεξιών ομάδων (ναζιστών και φασιστών):[3] Συγκεκριμένα, στις 2 Αυγούστου 1980 στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνιας· στις 26 Σεπτεμβρίου 1980 στη Γιορτή της μπίρας (Oktoberfest) στο Μόναχο· στις 3 Οκτωβρίου 1980 έξω από τη συναγωγή της οδού Κοπέρνικου στο Παρίσι.[4]

 

Εξαιτίας αυτών των δολοφονικών επιθέσεων, η προσοχή του Τύπου, της κοινής γνώμης και ορισμένων κλάδων των δυνάμεων ασφαλείας στράφηκε στον τρομοκρατικό ακροδεξιό εξτρεμισμό που αναπτυσσόταν στα υπόγεια της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.

 

Πριν τις πολύνεκρες βομβιστικές ενέργειες, οι Αρχές και οι «ειδικοί» για την τρομοκρατία ελαχιστοποιούσαν συστηματικά την απειλή που εγκυμονούσαν τα νεοφασιστικά και τα νεοναζιστικά στοιχεία.[5] Αλλά μετά τις τυφλές δολοφονικές επιθέσεις, αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν (με μεγάλη απροθυμία) την ύπαρξη ενός διεθνούς δικτύου από δεξιούς εξτρεμιστές που χρησιμοποιούσαν τυφλή βία για να επιτύχουν τους στόχους τους.

 

Στην επικράτηση αυτής της βολικής «ερμηνείας» της τρομοκρατίας που ενοχοποιεί την Αριστερά, εκτός από τον κρατικό μηχανισμό και τις μυστικές υπηρεσίες, σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα ακροδεξιά αμερικανικά think-tank (όπως το δεξιό Ίδρυμα Heritage)[6] που χρηματοδότησαν τις «έρευνες» σ’ αυτή την κατεύθυνση.[7]

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι σχεδόν οι βασικοί υποστηρικτές της θεωρίας πως πίσω από την τρομοκρατία βρίσκονταν «αριστερά» τρομοκρατικά δίκτυα (ή «σοβιετικά», πριν από την ανατροπή του ανατολικού μπλοκ), έχουν ορισμένα κοινά γνωρίσματα.

 

Όλοι αυτοί έχουν μια μακροχρόνια ιστορία άμεσων ή έμμεσων διασυνδέσεων με διάφορες μυστικές υπηρεσίες. Μερικοί έχουν συμμετάσχει προσωπικά στο παρελθόν σε επιχειρήσεις «αντιτρομοκρατίας», αποσταθεροποίησης, ψυχολογικού πολέμου ή προπαγάνδας. Οι περισσότεροι σε κάποια χρονική στιγμή συνδέθηκαν με think-tank ή άλλους οργανισμούς που χρηματοδοτούνται εκ του αφανούς από μυστικές υπηρεσίες. Παρευρίσκονται συχνά σε ψευτοακαδημαϊκές συναντήσεις ή συνέδρια για να ανταλλάξουν απόψεις, να αναπτύξουν σχέδια και να συντονίσουν τη δραστηριότητα διαφόρων οργανισμών και οργανώσεων. Τα στοιχεία που αναφέρουν για να στηρίξουν τις απόψεις τους προκύπτουν κυρίως με αναφορές του ενός στον άλλον και από «μη κατονομαζόμενες» πηγές διαφόρων μυστικών υπηρεσιών (δηλαδή είναι εξ ολοκλήρου αναξιόπιστα, μη επαληθεύσιμα και αμφισβητήσιμα)

 

Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι Μπράιαν Κρόζιερ (Brian Crozier), Αρνό Ντε Μπορσγκράβ (Arnaud De Borchegrave), Ρέι Κλάιν (Rene Clein), Πολ Χένζε (Paul Henze), Μάικλ Λεντίν (Michael Ledeen), Ρόμπερτ Μος (Robert Moss), Τζον Ρις (John Rees), Κλερ Στέρλινγκ (Claire Sterling), Πιέρ Ντε Βιλμαρές (Pierre De Villemarest), ένας αριθμός Ισραηλινών «ειδικών» και άλλοι.


Η ΝΑΤΟϊκή τρομοκρατική «Επιχείρηση Gladio»

 

«Έπρεπε να επιτεθείς σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, σε αθώους ανθρώπους που δεν είχαν καμιά σχέση με οποιοδήποτε πολιτικό παιχνίδι. Και ο λόγος ήταν πολύ απλός: έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να εξαναγκαστούν να στραφούν προς το κράτος και να ζητήσουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτή είναι η πολιτική λογική που υπάρχει πίσω απ’ όλα τα μακελειά και τις βομβιστικές επιθέσεις που παραμένουν ατιμώρητα, γιατί το κράτος δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του ή να ομολογήσει ότι είναι υπεύθυνο για ό,τι συνέβη».[8]

 

Vincenzo Vinciguerra,

διαβόητος ακροδεξιός τρομοκράτης,

μέλος της ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης Ordine Nuovo

 

Αυτός ήταν ο στόχος της αμερικανο-νατοϊκής τρομοκρατικής Επιχείρησης Stay Behind που αιματοκύλησε τη δυτική Ευρώπη τον τελευταίο μισό αιώνα: μια μακριά συγκεκαλυμμένη επιχείρηση μαζικής τρομοκρατίας και εξαπάτησης των πληθυσμών των δυτικών χωρών, που καθοδηγήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Εκατοντάδες αθώοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν σε βομβιστικές και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, τρένα, σουπερμάρκετ, πάρκα, καφετέριες και γραφεία. Όλες αποδίδονται αρχικά στην Αριστερά ή σε κάποιο (πραγματικό και διαβρωμένο ή κατασκευασμένο) «ανατρεπτικό» γκρουπούσκουλο και όλες αποδεικνύονται στη συνέχεια έργο πρακτόρων των αμερικανικών, νατοϊκών μυστικών υπηρεσιών και των «εθνικών» παραρτημάτων τους σε κάθε χώρα.[9]

 

Αυτός ο βάναυσος βιασμός της πολιτικής σκέψης και της κριτικής ικανότητας αποσκοπεί αφενός στην ενοχοποίηση της Αριστεράς για το τρομοκρατικό φαινόμενο και αφετέρου στη συγκάλυψη της βασικής διαπίστωσης που προκύπτει από τη μελέτη της τρομοκρατίας στην Ευρώπη κατά τη μεταπολεμική περίοδο:

 

Η τρομοκρατία στη δυτική Ευρώπη αναπτύχθηκε με βάση την τρομοκρατική «Επιχείρηση Stay Behind», την οποία οργάνωσε και καθοδήγησε η «Επιτροπή Μυστικού Σχεδιασμού» του Γενικού Αρχηγείου του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη,[10] και η οποία εφαρμόστηκε στις διάφορες χώρες με διαφορετικές κωδικές ονομασίες, όπως Gladio (Ιταλία), Ξίφος (Γερμανία), Κόκκινη Προβιά (Ελλάδα), SDRA 8 (Βέλγιο), P26 (Ελβετία), Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων - ÖKK (Τουρκία) κ.λπ.

 

Η αμερικανο-νατοϊκή Επιχείρηση Stay Behind αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο ηθικός ή/και φυσικός αυτουργός όλων των ανθρωποκτόνων τρομοκρατικών ενεργειών (και όχι μόνο) που σημειώθηκαν στη δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Πίσω απ’ αυτήν την «επιχείρηση» φωτίστηκε η σχεδιασμένη καθοδηγητική, οργανωτική και χρηματοδοτική παρουσία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και η συνεργασία τους με τις δήθεν «εθνικές» μυστικές υπηρεσίες των διαφόρων χωρών που ελέγχονται από τον αμερικανικό παράγοντα.

 

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ, για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας», γνωστό ως Επιχείρηση Stay Behind. Το εν λόγω δίκτυο οργανώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές κωδικές ονομασίες (Gladio, Κόκκινη Προβιά, Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας κ.ά.)· έδρασε μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, έχοντας ιδιαίτερες σχέσεις με τις υπηρεσίες ασφαλείας και τις μονάδες καταδρομών κάθε χώρας· δραστηριοποιείται ακόμη και σήμερα σε πολλές χώρες, υπό την καθοδήγηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Όλες οι χώρες που εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ όφειλαν να υπογράψουν μια συμφωνία ότι δεσμεύονται να «ανεχθούν και να μην εμποδίσουν τις αντάρτικες οργανώσεις με δεξιό προσανατολισμό».[11]

 

Η πρώτη δημόσια παραδοχή της μυστικής νατοϊκής Επιχείρησης Stay Βehind έγινε επισήμως την 1η Αυγούστου 1990 από τον Ιταλό πρωθυπουργό Τζούλιο Αντρεότι, ο οποίος, μιλώντας στην ιταλική Γερουσία, επιβεβαίωσε ότι σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου στην Ιταλία υπήρχε και δρούσε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο και την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ ένας παράνομος μυστικός στρατός τύπου Stay Behind με την κωδική ονομασία Gladio (ξίφος). Με σημείο εκκίνησης αυτή την επιβεβαίωση, ξεκίνησε ένας χείμαρρος αποκαλύψεων για τη δράση του παράνομου δικτύου και τη σχέση του με την τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη.

 

• Στο Βέλγιο, το δίκτυο έχει την ονομασία SDRA8 και λειτουργεί ακόμη (αυτό δημιούργησε την παράλληλη οργάνωση Catena που, στις 18/8/1950, δολοφόνησε τον Julien Lahaut, γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος Βελγίου).

 

• Στη Βρετανία, η παρακρατική αυτή οργάνωση έχει την ονομασία Operation Stay Behind και χρηματοδοτείται από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς Ιταλούς νεοφασίστες στη Βρετανία, στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες[12] και ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη νεοφασιστική μασονική στοά Propaganda Due (P2) του Λίτσο Τζέλι, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής δραστηριότητας στην Ιταλία, τη δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

 

• Στη Γερμανία, το δίκτυο έχει την ονομασία Schwert (ξίφος). Άρχισε να λειτουργεί το 1959, χρηματοδοτήθηκε από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, στελεχώθηκε από την αντικομμουνιστική οργάνωση Ένωση Γερμανικής Νεολαίας (Bund Deutscher Jugend) και συμπεριλάμβανε πρώην Ναζί αξιω­ματικούς των Ες Ες· λειτουργεί μέχρι σήμερα.

 

• Στην Ελβετία, είχε την ονομασία Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας (P26).[13] Φακέλωσε 40.000 Ελβετούς για τη συμμετοχή τους σε οργανώσεις της Αριστεράς.

 

• Στην Ισπανία, τα μέλη του παρακρατικού δικτύου δραστηριοποιούνταν με μεγάλη ευκολία, με τις ευλογίες του καθεστώ­τος του Φράνκο. Χρησιμοποιούνταν εναντίον της ΕΤΑ και παρείχαν διευκολύνσεις και στήριξη στα νεοφασιστικά κινήματα της Ευρώπης.

 

• Στην Ολλανδία, είχε την κωδική ονομασία I&O (Intelligence en Operations)· υπάρχει από το 1950, αλλά οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι δεν έχει σχέση με το ΝΑΤΟ. Τα 635 μέλη του έχουν διεισδύσει στα εναλλακτικά κινήματα της χώρας.

 

• Στην Πορτογαλία, ο τοπικός βραχίονας του νατοϊκού δικτύου δραστηριοποιείται μέσω του δήθεν πρακτορείου ειδήσεων Aginter Press, που αποτελεί και την κεντρική έδρα της Μαύρης Διεθνούς στην Ευρώπη.

 

• Στην Ιταλία, η προετοιμασία και η εκτέλεση της τρομοκρατίας, γνωστή ως «στρατηγική της έντασης», ανατέθηκε από τις αμερικανικές υπηρεσίες στην οργάνωση Gladio, το ιταλικό τμήμα της νατοϊκής Επιχείρησης Stay Behind, που δημιουργήθηκε με τη συνεργασία των ΗΠΑ και της ιταλικής μυστικής υπηρεσίας (SΙFAR) το 1952. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχει ραγδαία ανάπτυξη στον ιταλικό χώρο.

 

• Στην Τουρκία, ο βραχίονας της νατοϊκής επιχείρησης οργανώθηκε το 1952, όταν η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, και είχε την ονομασία STK (Τακτική Ομάδα Κινητοποίησης), που άλλαξε τo 1965 σε ÖHD (Τμήμα Ειδικών Πολεμικών Επιχειρήσεων), και το 1990 σε ÖKK (Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων).

 

• Στην Ελλάδα, ο βραχίονας του παράνομου νατοϊκού δικτύου Επιχείρηση Stay Behind δρούσε με την κωδική ονομασία Κόκκινη Προβιά. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, «η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα».[14]

 

Η παρακρατική Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955 από τη CIA και επανδρώθηκε κυρίως με ακροδεξιούς εξτρεμιστές που είχαν υπηρετήσει ή υπηρετούσαν στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ)[15] και άλλα ειδικά στρατιωτικά τμήματα, με πράκτορες των στρατιωτικών και πολιτικών μυστικών υπηρεσιών και με πολίτες. Για την εκτέλεση των πράξεων πολιτικής τρομοκρατίας, η Κόκκινη Προβιά συνεργαζόταν αρμονικά με τον υπόκοσμο.

 

Το 1990, ξέσπασε σάλος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από το χείμαρρο των αποκαλύψεων για την ύπαρξη και τη δράση της παρακρατικής τρομοκρατικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ, που άπλωνε τα πλοκάμια της σε όλη την Ευρώπη με την επωνυμία Επιχείρηση Stay Behind/Gladio, και, ιδίως, από τις αποκαλύψεις για το ρόλο της στη δημιουργία του κύματος της τρομοκρατίας που έπληξε την Ιταλία και αναδιέταξε εκ βάθρων την πολιτική της σκηνή.

 

Μετά απ’ αυτό, η προσοχή του ευρωπαϊκού Τύπου εστιάστηκε στην έρευνα της Επιχείρησης Stay Behind και στα «εθνικά» παρακλάδια της, στα οποία συγκαταλεγόταν, φυσικά, και η ελληνική εκδοχή της. Έτσι, άρχισαν να έρχονται στο φως τα πρώτα στοιχεία γι’ αυτή την παρακρατική οργάνωση, σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια μετά τη συγκρότησή της.

 

• Στις 9 Νοεμβρίου 1990, ο τότε υπουργός Άμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι «Έλληνες κομάντο (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, που ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά, διαλύθηκε το 1988».[16]

 

• Στις 14 Νοεμβρίου 1990, το πρακτορείο Associated Press, επικαλούμενο επίσημες και δημοσιογραφικές αναφορές, μεταδίδει: «Η ελληνική Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά οργανώθηκε το 1955, αλλά η σοσιαλιστική κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία το 1981 άρχισε να την αποσυναρμολογεί το 1985. Από το 1988, τα όπλα και τα πυρομαχικά άρχισαν να μεταφέρονται από τις μυστικές κρύπτες του δικτύου και να αποθηκεύονται σε μια στρατιωτική βάση κοντά στην Αθήνα, γεγονός που σηματοδότησε τη διάλυση του δικτύου».[17]

 

• Στις 16 Νοεμβρίου 1990, η εφημερίδα Independent, αναφερόμενη στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού κατά την οκταετία 1981–1988, γράφει: «Ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε ότι η κυβέρνησή του διέλυσε τον ελληνικό βραχίονα της Επιχείρησης Gladio, τον οποίον περιέγραψε ως μια παρακρατική οργάνωση γνωστή ως Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά, που είχε συγκροτηθεί το 1955 χάρη σε ένα μυστικό παράρτημα της συμφωνίας με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα».[18]

 

Η συνωμοσία της σιωπής των διαχειριστών της εξουσίας, που επί τριάντα πέντε χρόνια κρατούσε σε πλήρη μυστικότητα την ύπαρξη και τη δράση μιας (άκρως επικίνδυνης) παρακρατικής τρομοκρατικής οργάνωσης, είχε σπάσει. Κάτω από την πίεση ενός πλήθους παραγόντων, η ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να ερευνήσει το ιστορικό ενός τρομοκρατικού δικτύου, που η ίδια είχε δημιουργήσει, ενισχύσει και καλύψει με κάθε δυνατό τρόπο. Η υπόθεση έπρεπε να «διερευνηθεί» με τρόπο, ώστε να αποφευχθεί η σαρωτική ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών και στρατιωτικών ισορροπιών, τις οποίες ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσε η διαλεύκανσή της.

 

• Στις 20 Νοεμβρίου 1990, ο ευρωπαϊκός Τύπος αναφέρει ότι «η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε τη διενέργεια έρευνας για μια μυστική συμφωνία μεταξύ των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και της CIA, που αποσκοπούσε στην οργάνωση ενός αντικομμουνιστικού αντάρτικου δικτύου, τμήματος της καλυμμένης επιχείρησης η οποία αποκαλύφθηκε πριν από ένα μήνα στην Ιταλία υπό την κωδική ονομασία Gladio».[19] Η έρευνα αφορούσε ένα παράνομο δίκτυο το οποίο «στην Ελλάδα, είχε το κωδικό όνομα Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά, είχε οργανωθεί από τη CIA στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και διαλύθηκε το 1988, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Αξιωματικοί του παράνομου αυτού δικτύου αναμείχθηκαν στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967».[20]

 

Με άλλα λόγια, η έρευνα αφορούσε ένα παράνομο παραστρατιωτικό και παρακρατικό δίκτυο που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωτερικές (και όχι μόνο) πολιτικές εξελίξεις σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Μια παράνομη δομή που, κατά την άποψή μου, ήταν ο ηθικός και φυσικός αυτουργός ή συμμέτοχος σε όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες που συγκλόνισαν τη χώρα κατά τη μεταπολεμική περίοδο:

 

Από τη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, την πολύνεκρη τρομοκρατική βομβιστική ενέργεια στη γέφυρα του Γοργοπόταμου το 1964 (στην οποία έχασαν τη ζωή τους δεκατρία άτομα), τις βομβιστικές επιθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το 1966 και 1967, μέχρι την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967.

Από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλτς (Richard Welch) το 1975, μέχρι τη δολοφονία του βουλευτή Παύλου Μπακογιάννη το 1989, κι από εκεί, με ένα άλμα, στη δολοφονία του Βρετανού ταξίαρχου Στίβεν Σόντερς (Stephen Saunders) το 2000.

 

Όπως είναι ευνόητο, καμιά «δημοκρατία» δεν θα μπορούσε να αντέξει μια συστηματική έρευνα μ’ αυτό το αντικείμενο, «γιατί το κράτος δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του ή να ομολογήσει ότι είναι υπεύθυνο για ό,τι συνέβη».[21] Γι’ αυτό το λόγο, η έρευνα απλώς ανακοινώθηκε (και για τους τύπους η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέθεσε τη σχετική έρευνα στον στρατηγό Σούνδια, στέλεχος του ελληνικού βραχίονα του Stay Behind). Συνεπώς, καμιά έρευνα δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ.

 

Στο τεράστιο πρόβλημα της υπαγωγής κρατικών υπηρεσιών στην υπηρεσία ξένης δύναμης, στο όνομα του αντικομουνισμού, εμπλέκονται όλοι εκείνοι που διαχειρίστηκαν την εξουσία στην Ελλάδα από το 1952 μέχρι σήμερα, και ιδιαίτερα όσοι διατέλεσαν πρωθυπουργοί και υπουργοί Άμυνας. Καμιά έρευνα δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του «διωκόμενου» είναι, αντικειμενικά, αδύνατη και αδιανόητη.

 

Ο φάκελος της νατοϊκής Επιχείρησης Stay Behind, του ελληνικού βραχίονά της που έχει την κωδική ονομασία Κόκκινη Προβιά και της τρομοκρατίας στη χώρα μας θα παραμείνει κλειστός, όπως τόσοι άλλοι. Και οι τρομοκράτες θα παραμείνουν «μυστικοί», όπως οι ποικιλώνυμες μυστικές υπηρεσίες που τους κατασκεύασαν και τους κατασκευάζουν.

 

Για λόγους που συνδέονται με τους κεντρικές επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η τρομοκρατία ήταν, είναι και θα είναι μια ακροδεξιά και νεοφασιστική υπόθεση πρακτόρων, όπως συνάγεται από την εμπειρία των χωρών που προχώρησαν σε μια (έστω και πρόχειρη) έρευνα για το τρομοκρατικό φαινόμενο στη μεταπολεμική Ευρώπη:

 

Στην Ιταλία, σε δώδεκα χρόνια, από το 1969 μέχρι το 1980, σημειώθηκαν 4.298 τρομοκρατικές πράξεις κάθε είδους. Οι νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί, σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες, υπήρξαν υπεύθυνοι για το 68% όλων γενικά των τρομοκρατικών ενεργειών, για το 90% εκείνων που είχαν ανθρωποκτόνο αποτέλεσμα,[22] και για το 100% των τυφλών τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων που κατέληξαν σε μακελειό.

 

Οι μυστικές υπηρεσίες (μηχανισμοί που, εκ φύσεως, ενσωματώνουν το ψεύδος, τη συνομωσία, την απάτη, την προβοκάτσια και τη σκευωρία ως λειτουργικά τους στοιχεία) και ο μηχανισμός της προπαγάνδας (που αποσκοπεί στην ακύρωση της κριτικής σκέψης και στην αυτόβουλη προσχώρηση των πολιτών στους σχεδιασμούς της εξουσίας) αναγορεύονται σε πηγή της αλήθειας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, προκειμένου η κοινωνία να παραδοθεί «στη σφήκα και στο ξινόχορτο» της εξουσίας, και θα λειτουργούν όλο και πιο εντατικά.

 

Και ο λόγος είναι απλός: στην εν εξελίξει εξάλειψη όλων των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν στη διάρκεια του 20ού αιώνα, και στη διαφαινόμενη κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και του ασφαλιστικού συστήματος (με χρονικό ορίζοντα το 2015), θα υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις οι οποίες πρέπει να εξουδετερωθούν. Εξ’ ου και η ανάγκη για τους διαχειριστές της εξουσίας να επιβάλουν ένα ολοκληρωτικό Ποινικό Δίκαιο που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην (κατασκευασμένη) υποψία (κάθε άνθρωπος της «διπλανής πόρτας» καθίσταται δυνάμει «ύποπτος») μέσω μιας «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας που θα καθίσταται ολοένα και σκληρότερη.

 

Η σπαραχτική προειδοποίηση του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, «Mην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολύ ξηρασία»,[23] είναι πιο επίκαιρη από κάθε άλλη φορά. Μια στιγμή πριν το χάος, όταν όλα φαίνονται χαμένα και όταν «μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας βουβαίνεται η λογική», κανένας δεν μπορεί να «παραμένει εν πλήρει συγχύσει αθώος».

 

Διαβάστε:

 

▪ Το εξαίρετο βιβλίο του Philip Willan, Puppetmasters. The Political Use of Terrorism in Italy [Διαχειριστές μαριονεττών. Η πολιτική χρήση της τρομοκρατίας στην Ιταλία], Authors Choise Press, Λονδίνο 1991, 2002, που αποτελεί υπόδειγμα δημοσιογραφικής έρευνας. Ο Ουίλαν είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος και συνεργάζεται με πολλές εφημερίδες και περιοδικά (The Gardian, The Observer κ.ά.).

 

Τη σημαντική μελέτη του Daniele Ganser «NATO’s Secret Armies: Operation Gladio and Terrorism in Western Europe» Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ: Η Επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη δυτική Ευρώπη»], Frank Gass, Λονδίνο, 2005 και Monthly Review, Αθήνα, 2007. Εκπονήθηκε ως διδακτορική διατριβή στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης και αποτελεί υπόδειγμα ακαδημαϊκής έρευνας για τη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης.

 

▪ Τα βιβλία του Κλεάνθη Γρίβα:

Η Εξουσία της Βίας. Ιανός, Θεσσαλονίκη, 1987.

Πλανητική κυριαρχία και «ναρκωτικά». Τα «ναρκωτικά» ως εργαλείο της αμερικανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. α΄ έκδ.: Νέα Σύνορα, Αθήνα 1995, β΄ έκδ.: Ιανός, Θεσσαλονίκη 2006.

Τρομοκρατία, ένα προνομιούχο μέσο άσκησης πολιτικής. Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Gladio. Παπαζήσης, Αθήνα 2001.

Αντιφάκελος 17Ν. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα. Κριτική στους Α. Παπαχελά και Τ. Τέλλογλου. Κάκτος, Αθήνα 2003.

 

Δείτε:

Το ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο «Η πλατεία των πέντε φεγγαριών» (Five Moons Square) του Ρέντσο Μαρτινέλι (Ιταλία, 2003) με θέμα τη δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις αμερικανονατοϊκές και ιταλικές μυστικές υπηρεσίες.

 


2. Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ

20 Ιανουαρίου 2006

http://usinfo.state.gov/media/Archive/2006/Jan/20-127177.html

 

Η παραπληροφόρηση για τα δίκτυα «Gladio/Stay Behind» επανέρχεται στην επιφάνεια. Ερευνητές επικαλούνται μια σοβιετική παραποίηση προ τριάντα ετών

 

Τον Δεκέμβριο του 2005, με παραπληροφόρηση που επανήλθε στην επιφάνεια στην Ελλάδα, προβλήθηκε ο ψευδής ισχυρισμός ότι το μυστικό δίκτυο «Stay Behind», το οποίο η ελληνική κυβέρνηση είχε οργανώσει με τη βοήθεια της CIA, διέπραξε πράξεις τρομοκρατίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες οργάνωσαν τα μυστικά δίκτυα «Stay Behind», που σχεδιάστηκαν για να αποτελέσουν πυρήνες των κινημάτων αντίστασης, στην περίπτωση που η Σοβιετική Ένωση εισέβαλλε και κατελάμβανε τη δυτική Ευρώπη.

 

Ο Έλληνας συγγραφέας, ο οποίος προβάλλει τον σχετικό ισχυρισμό, και ένας Ελβετός ερευνητής, ο οποίος έγραψε το 2005 βιβλίο για τα δίκτυα «Stay Behind», επικαλέστηκαν ως έγκυρη μια χρονολογούμενη από τη δεκαετία του ’70 σοβιετική πλαστογραφία εγγράφου, το οποίο από καιρό έχει προσδιοριστεί δημόσια ως πλαστό.

 

Η ονομασία «Gladio» (στα ιταλικά σημαίνει «ξίφος») δόθηκε από την ιταλική κυβέρνηση στο δίκτυο «Stay Behind», το οποίο οργανώθηκε στις αρχές του Ψυχρού πολέμου. Παρόμοια δίκτυα οργάνωσαν και άλλες δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου οργανώθηκαν σε όλη την Ευρώπη αντιναζιστικά κινήματα αντίστασης, αλλά ο εφοδιασμός τους με ρίψεις αλεξιπτώτων ή άλλα παρακινδυνευμένα μέσα παρέμεινε δύσκολος και αβέβαιος. Τα δίκτυα «Stay Behind» προσπάθησαν να αποφύγουν παρόμοια προβλήματα, κρύβοντας εκ των προτέρων όπλα σε μυστικές κρύπτες και στρατολογώντας εθελοντές, οι οποίοι θα αποτελούσαν τους πυρήνες των αντιστασιακών κινημάτων, εάν αυτό κρινόταν απαραίτητο. Το πρόγραμμα αυτό παρέμεινε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα μυστικά του Ψυχρού πολέμου, έως ότου αποκαλύφθηκε στα τέλη του 1990, πρώτα στην Ιταλία και αργότερα σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.

 

Αμέσως μετά την αποκάλυψη της ύπαρξης των δικτύων «Stay Behind», αρκετά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να τα κατηγορούν για παράνομες δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων και τρομοκρατικών πράξεων, στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών. Τον Απρίλιο του 1992, περίπου δεκαοκτώ μήνες μετά την αποκάλυψη της Gladio, ο δημοσιογράφος Τζόναθαν Κουίτνι έγραψε (The Nation):

 

«Τα μέχρι τώρα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν τους αρχικούς ισχυρισμούς ότι οι μυστικοί στρατοί χρησιμοποίησαν τις μυστικές κρύπτες όπλων και εκρηκτικών, με τα οποία τους εφοδίασε η CIA, για να διαπράξουν ενέργειες πολιτικής βίας που κατέληξαν στη δολοφονία πολιτών».

 

Εντούτοις, παρόμοιοι ισχυρισμοί επανήλθαν στην επιφάνεια στις 18 Δεκεμβρίου 2005, όταν η μεγάλης κυκλοφορίας ελληνική κυριακάτικη εφημερίδα Πρώτο Θέμα, η οποία έχει ερευνητικό προσανατολισμό, δημοσίευσε ένα πλήρες άρθρο δύο σελίδων του Κλεάνθη Γρίβα με τίτλο «Η τρομοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη». Ο Γρίβας κατηγόρησε το ελληνικό δίκτυο «Stay Behind» ως υπεύθυνο για αρκετές δολοφονίες και βομβιστικές ενέργειες.

 

Μερικοί από τους ισχυρισμούς είναι σαφώς παράλογοι. Ο Γρίβας κατηγορεί το ελληνικό δίκτυο «Stay Behind», γνωστό ως «Προβιά» (Sheepskin) ή «Κόκκινη Προβιά» (Red Sheepskin), ότι οργανώθηκε από τις ελληνικές ειδικές δυνάμεις και τη CIA για τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Ουέλς το 1975. Συνεπώς, κατά παράδοξο τρόπο ο Γρίβας κατηγορεί τη CIA ότι διαδραμάτισε ρόλο στη δολοφονία ενός από τους ανώτερους υπαλλήλους της.

 

Ο Γρίβας κατηγόρησε επίσης το δίκτυο «Κόκκινη Προβιά» για τη δολοφονία του Βρετανού στρατιωτικού ακολούθου Στίβεν Σόντερς στην Αθήνα το 2000, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε ότι διέλυσε το ελληνικό δίκτυο «Stay Behind» το 1988. Στην πραγματικότητα, υπεύθυνη και για τις δύο δολοφονίες ήταν η ελληνική τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη».

 

Μια προ τριάντα ετών σοβιετική πλαστογραφία

επαναφέρεται από τους ερευνητές

 

Ο Γρίβας και άλλοι εξέχοντες ερευνητές της περίπτωσης του δικτύου «Stay Behind» εμφανίζονται επηρεασμένοι από ένα πλαστό κείμενο που εμφανίστηκε αρχικά το 1976, μια σοβιετική παραποίηση, η οποία ισχυρίζεται ότι αποτελεί το Παράρτημα Β (Supplement B) ενός ειδικού εγχειριδίου του αμερικανικού στρατού (US Armys Field Manual 30-31).

 

Ο αμερικανικός στρατός πράγματι είχε ένα Field Manual (FM) 30-31 στη δεκαετία του ’70, στο οποίο υπήρχε Παράρτημα Α αλλά όχι και Παράρτημα Β. Το προβαλλόμενο «Παράρτημα Β» αποτελούσε πλαστό έγγραφο, ευθέως συνδεόμενο με τη σοβιετική υπηρεσία παραπληροφόρησης.

 

Το Field Manual 30-31B, γνωστό επίσης ως «Εγχειρίδιο Westmoreland», επειδή υπογράφηκε σκοπίμως από τον στρατηγό Γουίλιαμ Γουέστμορλαντ (William Westmoreland), καταγγέλθηκε ως «καθ’ ολοκληρίαν κατασκευασμένο» τον Φεβρουάριο του 1980, κατά τις ακροάσεις ενώπιον της μόνιμης ειδικής επιτροπής για τις υπηρεσίες πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων (US House of Representatives Permanent Select Committee on Intelligence). Στη δήλωση που κατατέθηκε αναφερόταν:

 

«Τον Φεβρουάριο του 1976, μια φωτοτυπία του πλαστού FM 30-31B αναρτήθηκε στον πίνακα ανακοινώσεων της πρεσβείας των Φιλιππίνων στην Μπανγκόκ (Ταϊλάνδη), με τη σημείωση ότι προερχόταν από ανώνυμο «ενδιαφερόμενο πολίτη». Η ενέργεια αποτελεί τυπική πρακτική του σοβιετικού μπλοκ. Το υλικό συγκέντρωσε ελάχιστη προσοχή. Το FM 30-31B επανεμφανίστηκε το 1978 όταν ανατυπώθηκε σε δύο ισπανικές εφημερίδες, την El País (18 Σεπτεμβρίου 1978) και την El Triunfo (23 Σεπτεμβρίου 1978). Ήταν δουλειά ενός Ισπανού κομμουνιστή και ενός αξιωματούχου των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών. Από τον Σεπτέμβριο του 1978 και εξής το εγχειρίδιο ή και τα σχετικά με αυτό άρθρα δημοσιεύτηκαν στον διεθνή Τύπο σε περισσότερες από είκοσι χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ».

[Πηγή: Σοβιετική συγκαλυμμένη δράση (επίθεση παραποίησης), Ακροάσεις ενώπιον της υποεπιτροπής της μόνιμης ειδικής επιτροπής πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων, 96ο Κογκρέσο, 2η σύνοδος, 6 και 19 Φεβρουαρίου 1980, σελ. 86.]

 

Στη δήλωση προστίθετο ότι «το καλοκαίρι του 1979, οι Σοβιετικοί δημιούργησαν αντίγραφα του παραποιημένου εγγράφου στην πορτογαλική γλώσσα και τα κυκλοφόρησαν κρυφά μεταξύ των στρατιωτικών αξιωματούχων στη Λισαβόνα» (σελ. 87).

Η παραποίηση έγινε με τρόπο ώστε να προσφέρεται η «απόδειξη» ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υποκινούσαν τρομοκρατικές ενέργειες σε ξένες χώρες, που δηλώνονται στο τμήμα «Πράκτορες Ειδικών Επιχειρήσεων»:

«Είναι πιθανό σε κάποιες περιόδους οι φιλικές κυβερνήσεις να στέκουν παθητικά ή αναποφάσιστα απέναντι στην αντιμετώπιση του κομμουνισμού ή των κομμουνιστικής έμπνευσης υπονομευτικών δραστηριοτήτων και να μην αντιδρούν με το αναγκαίο σθένος στις εκτιμήσεις που τους διαβιβάζονται από τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών. Τέτοιου είδους καταστάσεις μπορεί να προκύψουν ιδιαίτερα όταν η υπονομευτική δραστηριότητα, για λόγους τακτικής που θα της εξασφαλίσει ένα πλεονέκτημα, απέχει προσωρινά από τη χρήση βίας, γεγονός που δημιουργεί στις Αρχές της φιλικής χώρας την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αμερικανικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες θα πρέπει να είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν ειδικές επιχειρήσεις, ικανές να πείσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη ότι ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι αμερικανικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες επιβάλλεται να διεισδύσουν στις ανατρεπτικές οργανώσεις με ειδικούς πράκτορες που θα έχουν αποστολή να συγκροτήσουν ομάδες δράσης από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των οργανώσεων... Αυτές οι υπό των έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών ομάδες δράσης θα εξαπολύσουν κύμα βίαιων ή μη ενεργειών, αναλόγως των περιστάσεων. Τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν όσες περιγράφονται στο FM 30-31 και χαρακτηρίζονται ως Φάση ΙΙ και ΙΙΙ της ανατρεπτικής δραστηριότητας.

Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν είναι δυνατή η διείσδυση πρακτόρων στην ηγεσία αυτών των πολιτικών ομάδων, στον επιδιωκόμενο σκοπό μπορεί να οδηγήσει η χρησιμοποίηση οργανώσεων της άκρας Αριστεράς».

[Πηγή: Σοβιετική συγκαλυμμένη δράση (επίθεση παραποίησης), σ. 184.]

 

Ένα κακής ποιότητας αντίγραφο αυτής της παραποίησης και μια αποχαρακτηρισμένη σημείωση, η οποία περιγράφει πώς προέκυψε το θέμα, μπορεί να αναζητηθεί στο Διαδίκτυο.

 

Ο Γρίβας και άλλοι ερευνητές της περίπτωσης του δικτύου «Stay Behind» αντιμετώπισαν τη σοβιετική παραποίηση σαν να ήταν γνήσιο έγγραφο.

 

Ο Γρίβας στο βιβλίο του Τρομοκρατία. Προνομιούχο μέσο άσκησης πολιτικής[24] μεταχειρίζεται, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, το FM 30-31B σαν να ήταν αυθεντικό. Ένα άρθρο στην ελληνική εβδομαδιαία κομμουνιστική εφημερίδα Ριζοσπάστης στις 4 Αυγούστου 2002 (όπου δηλώνεται ότι οι πληροφορίες πάρθηκαν από το βιβλίο του Γρίβα) θεωρεί το FM 30-31B ως αποδεικτικό στοιχείο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονταν πίσω από την άνοδο της ακροαριστερής τρομοκρατίας στη δυτική Ευρώπη στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Γράφει:

 

«Αξίζει να σημειωθεί ότι η εφαρμογή του εγχειριδίου συνέπεσε με ένα κύμα τρομοκρατικής δραστηριότητας, όπως αυτή της RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός) στη Δυτική Γερμανία και των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι δραστηριότητες της 17N στην Ελλάδα άρχισαν το 1975. Ήταν ένας κρίσιμος χρόνος που περιέλαβε όλα τα χαρακτηριστικά στο εγχειρίδιο».

 

Ο Ελβετός ερευνητής Daniele Ganser, που εργάζεται στο Κέντρο Μελετών Ασφάλειας της Ζυρίχης, επηρεάστηκε επίσης από την παραποίηση. Ο Ganser μεταχειρίζεται το παραποιημένο έγγραφο ως γνήσιο στο βιβλίο του Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ. Η Επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη δυτική Ευρώπη (2005) και το περιλαμβάνει ως βασικό ντοκουμέντο στη σχετική με το βιβλίο του ιστοσελίδα. Ο Ganser γράφει ότι «το FM 30-31B είναι ίσως το σημαντικότερο έγγραφο του Πενταγώνου όσον αφορά τους μυστικούς στρατούς “Stay Behind». Και συμπληρώνει ότι το πλαστό έγγραφο μπορεί να αποτελεί το σχεδιάγραμμα των τρομοκρατικών πράξεων που έγιναν στη δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου.

 

Ο πρώην διευθυντής της CIA περιγράφει

τη δημιουργία των δικτύων «Stay Behind»

 

Ο τέως διευθυντής της CIA Ουίλιαμ Κόλμπι αναφέρει στα απομνημονεύματά του (Honorable Men. My Life in the CIA, 1978) το ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος στην οργάνωση των δικτύων «Stay Behind» στη Σκανδιναβία:

 

«Ένας από τους κύριους τομείς του OPC [Γραφείο Πολιτικού Συντονισμού, μονάδα της CIA αρμόδια για τις παραστρατιωτικές δραστηριότητες] προγραμμάτιζε (το 1951) την αντιμετώπιση μιας, καθόλου απίθανης, δυνατότητας σοβιετικής εισβολής στη δυτική Ευρώπη. Και, στην περίπτωση που οι Ρώσοι θα πετύχαιναν να καταλάβουν κάποια ή όλες τις χώρες της ηπείρου... το OPC ήθελε να είναι σε θέση να ενεργοποιήσει καλά οπλισμένους και καλά οργανωμένους αντάρτες εναντίον των κατακτητών… Αλλά αυτή τη φορά, αντίθετα από τις παρόμοιες παραστρατιωτικές ομάδες του OSS που πήγαν να βοηθήσουν τους Γάλλους Μακί και άλλες ομάδες αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, το OPC δεν ήθελε να οπλίσει και να οργανώσει παρτιζάνους μετά την κατοχή της χώρας, χρησιμοποιώντας παρακινδυνευμένα μέσα όπως οι νυκτερινές πτήσεις ή οι ρίψεις εφοδίων και ανδρών πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Όχι... αυτή τη φορά σκοπεύαμε να έχουμε έτοιμη αυτή την ικανότητα αντίστασης πριν την κατοχή μιας χώρας και, στην πραγματικότητα, πριν την εισβολή. Ήμαστε αποφασισμένοι να οργανώσουμε και να ενισχύσουμε αυτή την ικανότητα τώρα, ενώ είχαμε ακόμα το χρόνο να το κάνουμε σωστά και με ελάχιστο ρίσκο. Κατά συνέπεια, το OPC είχε αναλάβει ένα σημαντικό πρόγραμμα σε όλες εκείνες τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες που διακρινόταν ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν στόχο μιας σοβιετικής επίθεσης, το οποίο στη γλώσσα των μυστικών υπηρεσιών ήταν γνωστό ως «δίκτυα Stay Behind»: μυστικές υποδομές των ηγετών και του εξοπλισμού, που εκπαιδεύονται και είναι έτοιμοι να κληθούν σε δράση ως δυνάμεις δολιοφθοράς και κατασκοπίας, όταν έρθει η ώρα». (σ. 81-82.)

 

Ο Κόλμπι καθιστά σαφές ότι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ με τους οποίους συνεργάστηκε στη Σκανδιναβία ήταν πλήρως ενήμεροι και συμμέτοχοι σε αυτά τα σχέδια:

 

«Οι ίδιες οι κυβερνήσεις θα οικοδομούσαν τα δικά τους δίκτυα «Stay Behind» και θα τα ενεργοποιούσαν από την εξορία, προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. Αυτά τα δίκτυα έπρεπε να συντονιστούν με τα σχέδια του ΝΑΤΟ, οι αναμεταδότες τους έπρεπε να επικοινωνούν με μια μελλοντική θέση εξόριστων, και ο εξειδικευμένος εξοπλισμός έπρεπε να εξασφαλιστεί από τη CIA και να εναποθηκευθεί σε κρυφές κρύπτες σε χιονώδεις περιοχές για να χρησιμοποιηθεί όταν χρειαστεί». (σ. 82.)

 

 

Συμπέρασμα

 

 

Ένα σοβιετικό κατασκεύασμα, που χρονολογείται εδώ και τριάντα χρόνια ως παραποίηση, περιλαμβάνεται ως ένα από τα κεντρικά «αποδεικτικά στοιχεία» για να υποστηριχθεί η λανθασμένη αντίληψη ότι τα δυτικοευρωπαϊκά δίκτυα «Stay Behind» συμμετείχαν στην τρομοκρατία, με αμερικανική υποκίνηση. Αυτό δεν ισχύει. Και εκείνοι που ερευνούν τα δίκτυα «Stay Behind» θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί όταν αξιολογούν την αξιοπιστία των πηγών τους.


3. Κλεάνθης Γρίβας:

Απάντηση στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ

31 Μαρτίου 2006

 

Σε ό,τι αφορά την απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ σε άρθρα και βιβλία μου για την τρομοκρατία, αρχικά θα ήθελα να κάνω δύο σημαντικές παρατηρήσεις:

• Πρώτον, μέχρι τώρα οι ΗΠΑ αρνούνταν την ύπαρξη της νατοϊκής τρομοκρατικής Επιχείρησης Stay Behind. Τώρα, για πρώτη φορά, την αναγνωρίζουν.[25]

 

• Δεύτερον, μέχρι τώρα οι ΗΠΑ αρνούνταν την ύπαρξη του διαβόητου εγχειριδίου Field Manual 30-31 και των τριών Παραρτημάτων του (Α, Β και C). Τώρα, για πρώτη φορά, παραδέχονται την ύπαρξη του εγχειριδίου και του Παραρτήματος Α, αρνούνται την ύπαρξη του Παραρτήματος Β και δεν κάνουν λόγο για το Παράρτημα C.

 

Υπενθυμίζω ότι στο βιβλίο μου με τίτλο Τρομοκρατία, ένα προνομιούχο μέσο άσκησης πολιτικής και υπότιτλο Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Gladio, στο κεφάλαιο «Το αμερικανικό Εγχειρίδιο Τρομοκρατικών Ενεργειών» (σ. 57), έγραφα:

 

«Το «Εγχειρίδιο Εκστρατείας για τις Μυστικές Υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις (απο)Σταθεροποίησης»:

(1) Κοινοποιήθηκε τον Μάρτιο 1970 στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (Field Manual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων), συνοδευόμενο από 3 παραρτήματα (FM 30-31 A, B και C).

(2) Έφερε τις υπογραφές των στρατηγών Ουέστμορλαντ και Ουίκλαμ (ο Ουέστμορλαντ ήταν τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και είχε διατελέσει αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στο Βιετνάμ).

(3) Χαρακτηριζόταν «αυστηρά απόρρητο κατηγορίας ΙΙ», δηλαδή κατηγορίας που δεν υπόκειται σε αυτόματο αποχαρακτηρισμό μετά την πάροδο προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος.

(4) Άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, αμέσως μετά την κοινοποίησή του (1970), αλλά η αναγωγή του σε «καθημερινή πρακτική» των μυστικών υπηρεσιών γίνεται κυρίως κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ουίλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους πατήρ (το 1976).

• Το 1975, προαναγγέλθηκε η δημοσίευσή του στην τουρκική εφημερίδα Barís. Αλλά ο δημοσιογράφος που κατείχε το ντοκουμέντο εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

• Το 1975 ο Ταλάτ Τουρχάν, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, εξέδωσε το Άκρως Απόρρητο FM 30-31 (που είχε μεταφραστεί στα τουρκικά και υπογραφεί από τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου στρατηγό Αλί Κεσκινέρ), παρά την ισχυρή αντίθεση μερίδας της ηγεσίας του στρατού.

• Το 1976, το ιταλικό πολιτικό περιοδικό L’Europeo δημοσιεύει (στις 27 Οκτωβρίου 1978) αποσπάσματα του εγχειριδίου FM 30-31, παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν για να αποτραπεί η δημοσίευση.

• Το 1976, το ιταλικό μηνιαίο περιοδικό Controinformazione ξανατύπωσε το αμερικανικό εγχειρίδιο για δολοφόνους, αλλά η έκδοση κατασχέθηκε.

• Το 1978, το «Παράρτημα Β» δόθηκε στη δημοσιότητα από την ισπανική εφημερίδα El País (18.9.1978) και το ισπανικό περιοδικό Triunfo (23.9.1978), απ’ όπου αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Monde.

• Το 1978, ολόκληρο το ντοκουμέντο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Βήμα (22.10.1978) με τον τίτλο «Απόρρητο αμερικανικό εγχειρίδιο για επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης στις χώρες της δυτικής Ευρώπης».

• Εν συνεχεία, το αναδημοσίευσα στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη (6.10.1989) και το χρησιμοποίησα πολλές φορές, παραθέτοντας αποσπάσματά του σε άρθρα μου σε εφημερίδες (Ελευθεροτυπία, 11.4.1990) και περιοδικά».

 

Τι αποκαλύφθηκε έκτοτε

Το απολύτως αυθεντικό αμερικανικό εγχειρίδιο (απο)σταθεροποιητικών ενεργειών FM 30-31 (ή Εγχειρίδιο για Δολοφόνους, όπως το χαρακτηρίζει ο ευρωπαϊκός Τύπος) παρουσιάστηκε αρχικά στο κοινό στη δεκαετία του ’70, παρά τις ισχυρές αντιθέσεις διαφόρων μυστικών ομάδων, των ΗΠΑ και του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου.

 

Το ντοκουμέντο FM 30-31B έχει ημερομηνία 18 Μαρτίου 1970, προέρχεται από το Επιτελείο του στρατού των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον και υπογράφεται από τον στρατηγό Ου. Τσ. Ουέστμορλαντ.

 

H πρωτότυπη αγγλική έκδοση του FM 30-31B περιλαμβάνεται στη συλλογή ντοκουμέντων της ερευνητικής επιτροπής του ιταλικού κοινοβουλίου για τις διασυνδέσεις των ΗΠΑ με τη μυστική στοά P2, που η ύπαρξή της αποκαλύφθηκε το 1981 (Commissione parlamentare d’inchiesta sulla loggia massonica P2. Allegati alla Relazione Doc. XXIII, n. 2-quater/7/1 Serie II, Vol. VII, Tomo I, Roma 1987, σ. 287-298).

 

Το 1981 αποκαλύφθηκε η ύπαρξη της μασονικής στοάς P2 και οι στενές σχέσεις του αρχηγού της Λίτσο Τζέλι με την Ουάσιγκτον. Αυτό οδήγησε στη σύλληψη της θυγατέρας του Τζέλι στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Είναι άκρως ενδιαφέρον ότι στις αποσκευές της βρέθηκαν και κατασχέθηκαν τμήματα του εγχειριδίου FM 30-31, προφανώς στο πλαίσιο μιας τυπικά ιταλικής επιχείρησης προειδοποίησης, με την οποία ο Τζέλι ήθελε να δείξει στους συνεργάτες τους μασόνους των επιτελικών γραφείων των ελευθεροτεκτόνων στις ΗΠΑ ότι χρειαζόταν βοήθεια κατεπειγόντως, γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να αποκαλύψει πολύ ευαίσθητα στοιχεία. Η βοήθεια δεν δόθηκε και η ερευνητική επιτροπή του ιταλικού κοινοβουλίου για το θέμα της μασονικής στοάς P2 δήμευσε το FM 30-31 και το δημοσίευσε στην κοινοβουλευτική έκθεσή της το 1987, τρία χρόνια πριν αποκαλυφθεί η ύπαρξη των μυστικών στρατών της Επιχείρησης Gladio του ΝΑΤΟ.[26]

 

Έκτοτε, το εγχειρίδιο FM 30-31 είναι προσιτό στον οιονδήποτε και η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν διατύπωσε ποτέ καμία δικαιολογία ή συγγνώμη για την τρομοκρατία που υποστήριζε σε πολλές χώρες.

 

Μια πρώτη μαρτυρία

 

Στην Τουρκία, ο αξιωματικός Ταλάτ Τουρχάν είναι ένας από σημαίνοντες ειδικούς και από τους πρώτους που άσκησαν κριτική στις μυστικές μονάδες της Επιχείρησης Gladio και τις τακτικές τους. Όπως αναφέρεται πιο πάνω, σ’ αυτόν οφείλεται η έκδοση του Άκρως Απόρρητου FM 30-31, το 1975.

 

O Τουρχάν συμμετείχε στο πραξικόπημα του 1960 μαζί με τριάντα οκτώ άλλους αξιωματικούς. Το 1964 ήταν στην ομάδα ενός στρατηγού που αποπέμφθηκε από τον τουρκικό στρατό. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1971 συνελήφθη και βασανίστηκε από άνδρες των μυστικών μονάδων του δικτύου Gladio στην Τουρκία. Ήδη από τότε ο Τουρχάν είχε δηλώσει: «Πρόκειται για μια από τις μυστικές μονάδες που υπάρχουν στις χώρες του NATO». Η δήλωση αποτελούσε μια πρώιμη αποκάλυψη της Gladio, στην οποία δεν δόθηκε συνέχεια.[27]

 

Η CIA διαψεύδει και επιβεβαιώνει

 

Το 1992, στην άκρως ενδιαφέρουσα σειρά των τριών ντοκιμαντέρ του Άλαν Φράνκοβιτς με τίτλο «Gladio. The Foot Soldiers», που προβλήθηκαν στο BBC (24 Ιουνίου 1992), περιλαμβάνονται οι αντικρουόμενες δηλώσεις δύο κορυφαίων παραγόντων της CIA, του Ουίλιαμ Κόλμπι και του Ρέι Κλάιν.

 

Ο Ουίλιαμ Κόλμπι, τέως διευθυντής της CIA και άμεσα αναμεμειγμένος με τις Επιχειρήσεις Gladio της CIA στη Σκανδιναβία και την Ιταλία, αρνείται την ακρίβεια των όσων προαναφέρθηκαν για το αμερικανικό εγχειρίδιο FM 30-31B και τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε τέτοιες επιχειρήσεις:

 

«Ποτέ δεν άκουσα τίποτα γι’ αυτό. Ειλικρινά, αγνοώ την πηγή της δήλωσης. Μπορεί κανείς να βρει οποιαδήποτε δήλωση σε οποιαδήποτε χώρα».[28]

 

Αλλά ο Ρέι Κλάιν, αναπληρωτής διευθυντής της CIA από 1962 μέχρι το 1966, επιβεβαιώνει ότι πράγματι οι ΗΠΑ είχαν συμμετάσχει σε τέτοιες σκοτεινές επιχειρήσεις:

 

«Λοιπόν, νομίζω ότι είναι ένα αυθεντικό ντοκουμέντο. Δεν αμφιβάλω γι’ αυτό. Δεν το έχω δει ποτέ, αλλά ό,τι περιγράφεται εκεί ανήκει στο είδος των επιχειρήσεων των ειδικών στρατιωτικών δυνάμεων. Από την άλλη μεριά, θα πρέπει να έχετε κατά νου ότι το Υπουργείο Άμυνας και ο πρόεδρος δεν ενεργοποιούν καμιά διαταγή αυτού του είδους μέχρι να υπάρξει η κατάλληλη περίπτωση».[29]

 

Από τα παραπάνω στοιχεία τεκμαίρεται ότι το 1975 το Άκρως Απόρρητο FM 30-31 είχε μεταφραστεί στα τουρκικά και είχε υπογραφεί από τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου στρατηγό Αλί Κεσκινέρ. Έκτοτε, δημοσιεύθηκε πολλές φορές στις πιο έγκυρες εφημερίδες και περιοδικά της Ευρώπης και το 1987 ενσωματώθηκε στην Έκθεση της Ερευνητικής Επιτροπής του Ιταλικού Κοινοβουλίου.

 

Παρ’ όλα αυτά, το 2006 το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ εξακολουθεί να εμμένει στον αφελή ισχυρισμό ότι «τον Φεβρουάριο του 1976, μια φωτοτυπία του πλαστού FM 30-31B αναρτήθηκε στον πίνακα ανακοινώσεων της πρεσβείας των Φιλιππίνων στην Μπανγκόκ (Ταϊλάνδη), με τη σημείωση ότι προερχόταν από ανώνυμο “ενδιαφερόμενο πολίτη”».

 

Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τη USINFO του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ (για τις ως άνω παραδοχές που επισημαίνονται στην αρχή αυτού του σημειώματος) εκ μέρους όλων εκείνων που ερευνούν τη νατοϊκή τρομοκρατική Επιχείρηση Stay Behind στην Ευρώπη (να την ευχαριστήσω όχι φυσικά κατά το αξέχαστο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»), υποσημειώνοντας ότι η USINFO είναι η επίσημη Υπηρεσία Παραπληροφόρησης που δημιουργήθηκε από τον Τζορτζ Μπους υιό, μετά το πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στις 11.9.2001 που έπληξε ολόκληρο τον πλανήτη.

 

4. E-mail του Daniele Ganser στον Κλεάνθη Γρίβα

Ζυρίχη, 6 Μαρτίου 2006

 

Αγαπητέ Κλεάνθη,

Διάβασα την απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Νομίζω πως κάνουν λάθος. Αλλά, τουλάχιστον, τους έκανες να απαντήσουν. Συγχαρητήρια. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση των ΗΠΑ παίρνει θέση. Τουλάχιστον, από τον Ιανουάριο του 2005 που εκδόθηκε το βιβλίο μου, όπου υποστηρίζεται ότι ενίσχυε την τρομοκρατία στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου.

Daniele



[1] Κλ. Γρίβας, «25 Θέσεις για την Τρομοκρατία» (Ελευθεροτυπία, 1/10/1992)

[2] Η εργασία του Paull Philip, International Terrorism: the Propaganda War (San Francisco State University, 1982) είναι μια καλή εισαγωγή στο θέμα. Πολύ καλό υλικό μπορεί να βρει κανείς στις εξής περιοδικές ερευνητικές επιθεωρήσεις: Covert Action Information Bulletin και National Reporter (το πρώην Counterspy που προσφάτως ανέστειλε την έκδοσή του - ΗΠΑ)· Bulletin d’Information sur Intervention Clandestine και Intelligence-Parapolitics (που σήμερα κυκλοφορεί ως Intelligence Newsletter - Γαλλία)· The Public Eyes και Celcius (το πρώην Article 31 - Βέλγιο)· Lobster, Searchlight και State Research Bulletin, που έπαυσε προσφάτως να εκδίδεται (Ηνωμένο Βασίλειο).

[3] Ο όρος «ναζι-φασισμός» δηλώνει μια μορφή φασισμού με ναζιστικά στοιχεία, η οποία υπογραμμίζει τον λογικό ρατσισμό.

[4] Ο εμπρησμός της συναγωγής της οδού Κοπέρνικου έγινε μία εβδομάδα πριν εκδηλωθεί σειρά νεοφασιστικών βομβιστικών επιθέσεων σε πέντε εβραϊκά ιδρύματα: βλ. Hoffman (1994), σ. 18. Οι Γάλλοι ανακριτές κατέληξαν προσφάτως στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη βομβιστική ενέργεια υπήρχε και αραβική συμμετοχή. Οι γαλλικές Αρχές κατέγραψαν στους δέκα πρώτους μήνες του 1980 122 ακροδεξιές τρομοκρατικές ενέργειες. Για περισσότερα, βλ. Dumont Serge, Les Noires: L’ Extreme Droite en France et en Belgique Francophoric de 1944 a nos Jours (Berchem, EPO, 1983, σ. 88-89) και Chauroff Patrick, Neo-Nazisme (Paris, Ramsey, 1977, σ. 209-212).

[5] Βλ. Sheehan Thomas: «Italy: Terror on the Right» (New York Review of Books, 22 Ιανουαρίου 1981), σ. 25. Hoffman Bruce: «Right-wing Terrorism in Europe» (Orbis, Spring 1984), σ. 16-19. Walraff Gunter: Walraff: the Undesirable Journalist (Woodstock NY, Overlook, 1979, σ. 40-52).

[6] Το Ίδρυμα Heritage ιδρύθηκε το 1974 με χρηματική κάλυψη από ακροδεξιούς «φιλάνθρωπους» (όπως οι Jοseph Coors και Richard Scaife). Είναι ένα από τα αμερικανικά ακροδεξιά think-tank και θεωρείται λιγότερο έγκυρο από το Ίδρυμα Hoover (με το οποίο συνδέεται) και το Αμερικανικό Επιχειρηματικό Ίδρυμα, και λιγότερο «διανοουμενίστικο» από το Πανεπιστημιακό Κέντρο της Τζορτζτάουν (Ουάσιγκτον).

[7] Ένας από τους γνωστότερους χρηματοδοτούμενους «ερευνητές» αυτής της κατηγορίας είναι ο Christopher Harmon. Βλ. τις εργασίες του «Left Meets Right in Terrorism: A Focus on Italy» (Strategic Review, Winter 1985) και «Terrorism: The Evidence of Collusion between the Red and the Black» (Grand Strategy: Countercurrents, 15 December 1982).

[8] The Observer, 7 Ιουνίου 1992.

[9] Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημ. Πρώτο Θέμα, 18 Δεκεμβρίου 2005. Σε αυτό συνοψίζονται οι θέσεις του Κλ. Γρίβα για την τρομοκρατία, που διατυπώνονται σταθερά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα, με βιβλία του (Η Εξουσία της Βίας, 1987, Πλανητική Κυριαρχία και Ναρκωτικά, 1997 και 2006, Τρομοκρατία, Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Gladio, 2001, Αντιφάκελος 17Ν, 2003) και με άρθρα του σε εφημερίδες (Θεσσαλονίκη, Ελευθεροτυπία κ.ά.) και περιοδικά (Ζενίθ, Πλατεία κ.ά.).

[10] Βλ. την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το οργανωμένο έγκλημα στις χώρες της Ευρώπης (1990) και την έκθεση της κοινής ερευνητικής επιτροπής για την τρομοκρατία του ιταλικού κοινοβουλίου και της Γερουσίας (1990).

[11] Avvenimenti, 28 Νοεμβρίου 1990.

[12] Μεταξύ αυτών και οι νεοφασίστες Roberto Fiore (ένας από τους υπεύθυνους για τη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνιας) και Massimo Morsello, που καταδικάστηκαν το 1985 στην Ιταλία για τη συμμετοχή τους στους ακροδεξιούς Ένοπλους Επαναστατικούς Πυρήνες (ΝΑΤ) αλλά διέφυγαν στο Λονδίνο ώστε να ξεφύγουν από την ιταλική δικαιοσύνη. Η Guardian (4.8.1998) ανέφερε ότι «είναι πράκτορες της αγγλικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙ6 [βρετανική CIA] και στρατολογήθηκαν στις αρχές του 1980». Κατά την Ill Messagero (5.8.1998), «έφθασαν στην Αγγλία μέσω Λιβάνου, όπου μαζί με άλλους πράκτορες από δυτικές χώρες είχαν το καθήκον της διείσδυσης στις αραβικές εξτρεμιστικές οργανώσεις της Μέσης Ανατολής».

[13] Gruppo di Informazione e Sicurezza.

[14] Associated Press, 14 Νοεμβρίου 1990.

[15] Τα ΛΟΚ οργανώθηκαν από τον αμερικανικό παράγοντα και ήταν (ευθύς εξαρχής) υπό τον αποκλειστικό του έλεγχο.

[16] John Palmer, The Guardian, 10 Νοεμβρίου 1990.

[17] Associated Press, 14 Νοεμβρίου 1990.

[18] The Independent, 16 Νοεμβρίου 1990.

[19] Richard Norton-Taylor, The Guardian, 20 Νοεμβρίου 1990.

[20] Richard Norton-Taylor, The Guardian, 5 Δεκεμβρίου 1990.

[21] The Observer, 7 Ιουνίου 1992.

[22] Από την Έκθεση της Επιτροπής για την Τρομοκρατία του Ιταλικού Κοινοβουλίου (1990).

[23] Μ. Κατσαρός, «Θα σας περιμένω» (στο Κατά Σαδδουκαίων, Κείμενα, Αθήνα, 1973, σ. 50).

[24] Παπαζήσης, Αθήνα, 2001.

[25] Η Επιχείρηση Stay Behind εφαρμόστηκε στις ευρωπαϊκές χώρες με διαφορετικές κωδικές ονομασίες: Gladio στην Ιταλία, Κόκκινη Προβιά ή Προβιά στην Ελλάδα, SDRA8 στο Βέλγιο, ÖKK (Διοίκηση Ειδικών Δυνάμεων)στην Τουρκία, κ.λπ.).

[26] Αυτό το πρωτότυπο χρησιμοποιείται από πολλούς ερευνητές. Μεταξύ αυτών και η Regine Igel που καταχωρεί το πλήρες κείμενο του εγχειριδίου FM 30-31B στο βιβλίο της Andreotti, το οποίο αφορά τον Αντρεότι και την αποσταθεροποιητική δράση των ΗΠΑ στην Ιταλία.

[27] Βλ. Müller, Gladio, σ. 57. Olaf Göbel, «Gladio in der Türkei», στο Mecklenburg, Terrororganisation, σ. 128. Selahattin Çelik, Turkische Konterguerilla:Die Todesmaschinerie, Mesopotamien Verlag, Κολονία 1999, σ. 151.

[28] Allan Frankovich, «Gladio. The Foot Soldiers».

[29] Στο ίδιο.

Pin It