Δημοψήφισμα: Πολίτες ή Δούλοι;

Πολιτικές λιτότητας: Εργαλείο αέναης χρεο-δουλοπαροικίας

  Κλεάνθης Γρίβας

 

Με το Δημοψήφισμα καλούμαστε να κάνουμε μια θεμελιώδη επιλογή εάν θέλουμε να είμαστε και να παραμείνουμε πολίτες ή δούλοι. 

• Οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή ή το θάνατό τους. 

• Για το θάνατο των δούλων (που είναι πάντοτε αναλώσιμοι) αποφασίζουν απρόσωποι και αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί (όπως το τέρας των Βρυξελών) πάντοτε σε συνεργασία με την κατά τόπους Πέμπτη Φάλαγγά τους. 

• Σε λίγες μέρες θα αποδειχθεί εάν είμαστε λαός πολιτών ή δούλων...

 

Το Δ’ Ράιχ εφαρμόζει με συνέπεια την πολιτική του «ζωτικού χώρου» του Γ’ Ράιχ, υποτάσσοντας την Ευρώπη με όχημα τους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Νομισματικής Ένωσης.

Τα μέσα άλλαξαν (τα τανκς αντικαταστάθηκαν από τον οικονομικό καταναγκασμό). Αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος: Η μετατροπή της ευρωπαϊκής περιφέρειας στην «πίσω αυλή» της Γερμανίας (κατά τα πρότυπα της σχέσης των ΗΠΑ με τις μπανανίες της Κεντρικής Αμερικής κατά την μεταπολεμική περίοδο).

 

Μετά τον Α’ Ευρωπαϊκό Εμφύλιο Πόλεμο, οι κοινωνίες ασφυκτιούσαν παγιδευμένες στο δόγμα του «χρυσού κανόνα» (ρόλο που παίζει σήμερα το «Ευρώ») που η επιβολή του ήταν αδύνατη σε συνθήκες δημοκρατίας. Και σε περισσότερες από 18 χώρες επιβλήθηκαν δικτατορικά ή αυταρχικά καθεστώτα, μαυρίζοντας τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης.

Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι η εναντίωση και η έξοδος από τις αφανιστικές πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται ως δόγμα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορεί να γίνει μόνο με δύο τρόπους: Μέσω της ενδυνάμωσης της δημοκρατίας ή μέσω του ολοκληρωτισμού.

• Ο πρώτος δρόμος ακολουθήθηκε από τη σουηδική σοσιαλδημοκρατία από το 1932 και οδήγησε στην οικοδόμηση ενός μοντέλου κράτους-πρόνοιας και δικαίου που παραμένει σημείο αναφοράς μέχρι σήμερα.

• Ο δεύτερος δρόμος ακολουθήθηκε από τον γερμανικό ναζισμό από το 1933 και οδήγησε την Ευρώπη στην παράκρουση του «απόλυτου εγκλήματος»: 50 εκατομμύρια δολοφονίες, δεκάδες εκατομμύρια ανάπηρους, 40 εκατομμύρια βιαίως εκπατρισμένους, εκατοντάδες πόλεις και χιλιάδες χωριά σε ερείπια.

Το απάνθρωπο δόγμα των τιμωρητικών «πολιτικών λιτότητας» που υπερασπίζονται και εφαρμόζουν οι -κατά τόπους- έμμισθοι υπάλληλοι του καπιταλισμού-καζίνο δεν είναι μόνο καταστροφικό αλλά αντιφάσκει στη φύση και στην κοινή λογική.

Οι φορείς αυτού του δόγματος (που έχει έντονα ολοκληρωτικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά) θεωρούν ότι κάθε προσπάθεια για υποστήριξη μιας γνώμης στις αισθήσεις (με τις οποίες συλλαμβάνεται η πραγματικότητα) και στη λογική (με την οποία αναλύεται και ερμηνεύεται) αποτελεί ανατροπή, ανυπακοή και αίρεση με το θρησκευτικό περιεχόμενο του όρου, γιατί εμποδίζει την προσάρτηση της Ευρώπης σύμφωνα με τα πάγια μεγαλομανιακά αυτοκρατορικά σχέδια της Γερμανίας.

 

• Η καγκελαρία του Χίτλερ και το Τμήμα Υγείας του Γ’ Ράϊχ επισήμως ονόμαζαν τα εργοστάσια θανάτου στο Άουσβιτς, Τσέλμνο, Μάϊντανεκ, Μπέλζεκ, Τρεμπλϊνκα και Σόμπιμπορ «Φιλανθρωπικά Ιδρύματα για Νοσοκομειακή Περίθαλψη».

 

• Η καγκελαρία της Μέρκελ και το Υπουργείο Οικονομικών του Δ’ Ράϊχ επισήμως ονομάζουν τις αφανιστικές πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει σε όλη την Ευρώπη «Πακέτα διάσωσης και σωτηρίας».

 

• Το Γ’ Ράιχ στήριξε την αυτοκρατορική του πολιτική στην άσκηση μιας ανείπωτης μαζικής φυσικής βίας.

 

«Δύναμή μας είναι η ταχύτητα και η σκληρότητα. Ο Τζέγκις Χαν σκότωσε εκατομμύρια  γυναίκες και παιδιά, συνειδητά και με χαρά. Για την ιστορία είναι μόνο ο μεγάλος ιδρυτής κράτους... Εξέδωσα διαταγή (και θα ζητήσω να εκτελεστεί όποιος ξεστομίσει έστω και μία λέξη κριτικής) ότι στόχος του πολέμου δεν είναι μόνο να κατακτήσουμε συγκεκριμένα μέρη, αλλά να εξοντώσουμε τον εχθρό. Έτσι, για την ώρα μόνο στην ανατολή, έθεσα τα Τάγματα Θανάτου σε κατάσταση ετοιμότητας με την εντολή να θανατώνουν χωρίς οίκτο και χωρίς οίκτο άνδρες, γυναίκες και παιδιά πολωνικής καταγωγής και γλώσσας... Ο πληθυσμός της Πολωνίας θα εξολοθρευτεί και η χώρα θα εποικιστεί με Γερμανούς». (AdolfHitler, 22/8/1939)

 

• Το Δ’ Ράιχ στηρίζει την ίδια αυτοκρατορική πολιτική στη χρήση εργαλείων οικονομικού στραγγαλισμού και σε διανοητικές και ψυχολογικές λοβοτομές, που αλλοιώνουν ύπουλα την ανθρώπινη βούληση μέχρι τον τελικό εκμηδενισμό της.

Η επιβολή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών δογμάτων του καπιταλισμού-καζίνο αποδεικνύει απλώς ότι ο 20ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής» δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού, στην οποία επικρατεί ένας πολιτικός και οικονομικός ολοκληρωτισμός, που αποτελεί την ιδεολογική και πολιτική έκφραση του παγκοσμιοποιημένου άγριου καπιταλισμού, ο οποίος αποτελεί σήμερα απειλή εντός των ευρωπαϊκών τειχών με την καθοδήγηση και ευθύνη της Γερμανίας.

 

• Ο πολιτικός και στρατιωτικός ολοκληρωτισμός του Γ’ Ράιχ αντλούσε τη «νομιμοποίησή» του με την επίκληση κάποιων δήθεν «νόμων» της «φυλής» και του «αίματος» (που μορφοποιήθηκε σε μια γενοκτονική φυλετική ιδεολογία).

 

• Ο πολιτικός και οικονομικός ολοκληρωτισμός του Δ’ Ράιχ αντλεί τη «νομιμοποίησή» του με την επίκληση κάποιων δήθεν «νόμων» της οικονομίας (που μορφοποιήθηκε στις ιστορικά καταδικασμένες και καταστρεπτικές πολιτικές λιτότητας).

 

Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού, οι πολίτες ή οι χώρες που είναι εγκλωβισμένες στη μέγγενη των αέναων διαλυτικών πολιτικών της λιτότητας, είναι οντότητες χωρίς δικαιώματα που μπορείς να τις κάνει ότι θέλει αυτός που διαχειρίζεται και επιβάλλει αυτές τις πολιτικές.

 

Είναι κατά συνέπεια καιρός οι αντίπαλοι αυτού του ιδιότυπου πολιτικού και οικονομικού ολοκληρωτισμού να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις, τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τους και να αντιπαραθέσουν μια θεωρία και μια μέθοδο για την αντιμετώπιση του.

 

Η Ελλάδα δεν πρέπει να υποκύψει στον εκβιασμό του Δ’ Ράϊχ

 

 Ο Βρετανός οικονομολόγος Φιλίπ Λεγκρέν με άρθρο τουστο περιοδικό Foreign Policy (του αμερικανικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, CFR) με τίτλο «Η Ελλάδα πρέπει να μην υποκύψει στον εκφοβισμό της Γερμανίας»υποστηρίζει ότι η Ευρώπη οδηγείται στον τάφο εάν συνεχίσει με τις τρέχουσες πολιτικές λιτότητας και τις περικοπές των μισθών, την ανεκτικότητα προς τις τράπεζες, τη μη αναδιάρθρωση του χρέους και την προσαρμογή στον μερκαντιλισμό της Γερμανίας. Σε σχέση με την Ελλάδα υποστηρίζει ότι

«Αν και η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αλλάξει το σύνολο της νομισματικής ένωσης, ωστόσο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αυξανόμενη πολιτική αντίδραση εναντίον των πολιτικών στασιμότητα της ευρωζώνης…  

Το Σχέδιο των 4 σημείων που προέβαλε ο ‘τολμηρός’ νέος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γιάνης Βαρουφάκης, είναι κατ’ εξοχήν λογικό, καθώς περιλαμβάνει ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ ετησίως, σύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με ρήτρες ΑΕΠ, μεταρρύθμιση της οικονομίας με τη βοήθεια του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), αλλά και την αντιμετώπιση του διεφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος με πάταξη της φοροδιαφυγής, και το σπάσιμο της ισχύος των ολιγαρχών. 

Εάν το σχέδιο Βαρουφάκη είχε προταθεί σε έναν επενδυτικό τραπεζίτη θα είχε γίνει αντιληπτό ως απολύτως λογικό. Ωστόσο, στο παράλληλο σύμπαν που κατοικείται από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι εν λόγω απαιτήσεις θεωρούνται ‘ανεύθυνες’: Η Ελλάδα πρέπει να απομυζηθεί για να εξυπηρετήσει τους ξένους πιστωτές της, στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης… 

Η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει μικρή επιρροή στις διαπραγματεύσεις της με τις αρχές της ευρωζώνης είναι ψευδής. Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία και η Ελλάδα αναγκαστεί είτε από το Βερολίνο, είτε από τη Φρανκφούρτη να βγει από το ευρώ, αυτό θα συνεπαγόταν με πτώχευση για όλα τα χρέη της τόσο προς τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και την ΕΚΤ, όσο και προς τις τράπεζες του ευρωσυστήματος μέσω του Target 2», (ΒΗΜΑ, 20/2/2015)

 

ΧΘΕΣ: Οι Ούνοι της Βέρμαχτ και η Πολωνία

• Το 1939, η Πολωνία, ως ένα σοβαρό εμπόδιο για την επέκταση του Γ’ Ράιχ στην ανατολή, έπρεπε να εξαφανιστεί από τον χάρτη, να πάψει να υφίσταται ως κρατική οντότητα, να διαγραφεί το όνομά της, να εξαφανιστεί ως γεωγραφική, ιστορική, εθνική και πολιτιστική οντότητα, να καταδικαστεί σε παλινδρόμηση στη λίθινη εποχή, και να αποτελέσει αντικείμενο απηνούς εκμετάλλευσης προκειμένου το Γ’ Ράιχ να χρηματοδοτήσει τις προετοιμασίες του για τον επερχόμενο πόλεμο.

Όπως το έθετε ο «αγράμματος βοημός δεκανέας» (κατά τον υπέργηρο πρόεδρο Χίντεμπουργκ, που μπέρδεψε τη γεωγραφία):

«Οι πολωνικές ελίτ πρέπει να εξοντωθούν. Στόχος είναι να εμποδίσουμε την πολωνική διανόηση να μετατραπεί σε νέο ηγετικό στρώμα. Το χαμηλό επίπεδο διαβίωσης πρέπει να διατηρηθεί. Οι Πολωνοί πρέπει να καταστούν φτηνοί δούλοι…» (AdolfHitler, 18/10/1939)

Ή όπως σημείωνε στο ημερολόγιό του ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Φραντς Χάλντερ, στις 19/9/1939: «Στόχος του Χίτλερ και του Γκέριγκ είναι να εξοντώσουν και να εξαφανίσουν τον πολωνικό λαό».

 

ΣΗΜΕΡΑ: Οι «Ούνοι» των τραπεζών και η Ελλάδα

 

• Στην περίοδο 2010-2014, το Δ’ Ράϊχ:

 1) Απαγόρευσε στην Ελλάδα να πτωχεύσει ΤΥΠΙΚΑ, πράγμα που συνεπαγόταν τη διαγραφή του συνόλου του χρέους της χώρας (και θα παρέσυρε στη χρεοκοπία των πτωχευμένων τραπεζών των μεγαλύτερων οικονομιών της Ευρώπης), και

2) Εξανάγκασε την Ελλάδα να πτωχεύσει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ (δύο φορές, το 2010 και το 2012) και της επέβαλε δύο διαδοχικά «Μνημόνια» που μετέτρεψαν τη χώρα σε χρεο-δουλοπαροικία εις το διηνεκές.

• Μ’ αυτή τη μεθόδευση η Ελλάδα:

1) Στερήθηκε από τα πλεονεκτήματα της τυπικής πτώχευσης (ήτοι, τη διαγραφή του συνόλου του χρέους της). Και

2) Επιβαρύνθηκε με όλα τα (αφανιστικά) μειονεκτήματα των δύο ουσιαστικών πτωχεύσεων που της επιβλήθηκαν από το Δ’ Ράϊχ με τις (κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά) καταστρεπτικές πολιτικές της αέναης λιτότητας οι οποίες μορφοποιήθηκαν με δύο «Μνημόνια».

• Για την επίτευξη των σκοπών του, το επιτελείο του Δ’ Ράϊχ χρησιμοποίησε τις δοκιμασμένες μεθόδους του επιτελείου του Γ’ Ράϊχ, εγκαθιστώντας στις υπό εξόντωση χώρες κυβερνήσεις κουίσλιγκς.

1) Την περίοδο 1941-1944, το χιτλερικό Γ’ Ράιχ εγκατέστησε στην Ελλάδα τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις κατοχικών-Κουίσλιγκς: Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Ράλλη.

2) Την περίοδο 2010-2014, το νεοφιλελεύθερο Δ’ Ράιχ(που διαδέχθηκε το Γ’ Ράιχ), εγκατέστησε στην Ελλάδα τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις μνημονιακών-Κουίσλιγκς:

- Του Γιωργάκη Παπανδρέου (του ολίγιστου, κατά τον κ. Χρ. Γιανναρά).

- Του Λουκά Παπαδήμιου(του τραπεζίτη που διαπραγματευόταν την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη με την διαβόητη τράπεζα GoldmanSachs, η οποία με λογιστικές αλχημείες επέτρεψε στην Ελλάδα να μπει παράτυπα στην Ευρωζώνη). Και

- Των Αντωνάκη Σαμαρά, Βαγγέλη Βενιζέλου, Φώτη Κουβέλη (μια «τρικομματική» που, εν συνεχεία, έγινε «δικομματική», με την αποχώρηση του Κουβέλη).

 

Έχοντας υπόψη ότι:

1) Είναι αδύνατη η αποβολκή χώρας-μέλους από την Ευρωζώνη (δυνατή είναι μόνο η οικειοθελής αποχώρηση μιας χώρας-μέλους, πράγμα που συνεπάγεται αποδιοργάνωση και, ενδεχομένως, διάλυση της Ευρωζώνης). Και ότι

2) Δεν απαγορεύεται η πτώχευση μιας χώρας εντός της Ευρωζώνης,

 

είναι άξιο απορίας το γεγονός ότι κατά την περίοδο 2010-2014 κανένας από τους «ναι σε όλα» δήθεν διαπραγματευτές  της ελληνικής πλευράς δεν τόλμησε να θέσει ούτε καν ως απλή υπόθεση εργασίας, το ενδεχόμενο της τυπικής πτώχευσης της Ελλάδας.

 

Η ερμηνεία αυτής της εθελοδουλικής συμπεριφοράς ίσως θα μπορούσε να αναζητηθεί στη διάγνωση του Χρήστου Γιαναρά για τη συλλογική μας κατάσταση (Χρ. Γιανναράς: «Ακρισία, η εθνική μας νόσος». Καθημερινή 2/3/2014):

 

«O συλλογικός βίος, σε κάθε παραμικρή πτυχή του, από το σχολείο ως το σούπερ-μάρκετ και από την τηλεόραση ως το κοινοβούλιο, συνεχίζει να λειτουργεί αυτονόητα με όρους μεθοδικού βιασμού της κρίσης του πολίτη, προγραμματικού αποκλεισμού της κριτικής σκέψης. H ακρισία έχει παγιωθεί ως εθνικό μας νόσημα, ενδημική συμφορά, συλλογική αναπηρία.  

Ζήσαμε τα τελευταία χρόνια εξευτελιστικές επιπτώσεις, καταστροφικές συνέπειες της ακρισίας μας:  

• Χειροκροτήσαμε και οδηγήσαμε στη Βουλή κομματικούς αρχηγούς, που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα τους εμπιστευόταν έστω και τη διαχείριση περιπτέρου.  

• Ψηφίσαμε πρωθυπουργό με ολοφάνερη διανοητική υστέρηση,  

υπουργό υπεύθυνο για την άμυνα της χώρας έναν κοινό λωποδύτη, 

τηλεκατευθυνόμενα πρακτοράκια να διαχειρίζονται την οικονομία, 

τυχάρπαστα προϊόντα της κομματικής κουζίνας να έχουν την ευθύνη της παιδείας και του πολιτισμού των Ελλήνων,  

προσφέραμε βουλευτικούς θώκους σε τραμπούκους θιασώτες της βίας. 

Τι άλλο πρέπει να δούμε για να τρομάξουμε από την ακρισία μας;»

  Κλεάνθης Γρίβας