του Στάθη (περ. Επίκαιρα 28-01-2015) 

5 ψηφίδες σε ένα αντιμνημονιακό θρίαμβο

 

 Κλεάνθης Γρίβας 

Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντιμνημονιακή εφημερίδα «Το Χωνί» (1 Φεβρουαρίου 2015)

                                                                                      

                                                                                      Εμείς

                                                                                      οι κατάδικοι της πολιτείας των λεπρών,

                                                                                         όπου η βρώμα κι ο χρυσός γαγγραίνιασαν τη λέπρα…

 

                                                Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

 Σύννεφο με παντελόνια

 

 

 

1. Αρχή του τέλους του Δ’ Ράιχ;

 

Η συντριβή του ναζιστικού Γ’ Ράϊχ ξεκίνησε από τη Ρωσία. Η συντριβή του νεοφιλελεύθερου Δ’ Ράϊχ ξεκίνησε από την Ελλάδα.

• Για την αντιμετώπιση της αρπακτικότητας και της βαρβαρότητας του Γ’ Ράϊχ χρειάστηκαν 50 και πλέον εκατομμύρια νεκροί, δεκάδες εκατομμύρια τραυματίες και ανάπηροι και 120 και πλέον εκατομμύρια άνθρωποι βίαια ξεριζωμένοι από τις εστίες τους.

• Για την αντιμετώπιση της αρπακτικότητας και της βαρβαρότητας του Δ’ Ράϊχ έπρεπε να ξεπεραστεί η τάση υποταγής που διασφαλίζονταν με διαρκώς και μεγαλύτερες δόσεις τρομοκρατίας και να ανατραπεί το καθεστώς των κατά τόπους γκαουλάϊτερ του Βερολίνου.

• Από ένα καπρίτσιο της ιστορίας, το ξέφτισμα της κυριαρχίας του Δ’ Ράιχ ξεκίνησε από την Ελλάδα στις 25/1/2015, τη χώρα που χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο από τη Γερμανία στην εφαρμογή των καταστρεπτικών πολιτικών λιτότητας που επρόκειτο να εφαρμοστούν σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, οι λαοί της οποίας θα συμμετέχουν πλέον σε μια σκυταλοδρομία η οποία καθιστά δυσοίωνο το μέλλον της γερμανικής Ευρώπης.

 2. Σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Επιμένοντας στην άποψη που διατύπωσα από καιρό ότι μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί να συγκροτείται μόνο από αντιμνημονιακές δυνάμεις, θα αντιγράψω την εκτίμηση του Γιώργου Δελαστίκ, ενός οξυδερκούς πολιτικού αναλυτή, η ποία με βρίσκει σύμφωνο: 

«Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 149 έδρες, άρα δεν είχε κοινοβουλευτική αυ­τοδυναμία, και το ΚΚΕ αρνιόταν κατηγορη­ματικά κάθε συνεργασία μαζί του, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης: να πάει είτε με τους ΑΝΕΛ είτε με το Ποτάμι. Διάλεξε τους ΑΝΕΛ. Ήταν η καλύτερη επι­λογή από τις δύο. 

Ο Πάνος Καμμένος είναι ένας δεξιός ηγέτης, πλούσιος από τα γεννο­φάσκια του και έχει εμπράκτως αποδείξει μέχρι τώρα είναι συνεπής αντιμνημονιακός…  

Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι υπάρχουν και αντιμνημονιακοί δεξιοί, αποτρέποντας έτσι την ταύτιση των δεξιών ψηφοφόρων με το Μνημόνιο. Αυτή είναι σημαντική προσφορά, καθόλου αμελητέα πολιτικά. 

Φυσικά, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εί­ναι καθαρά αντιμνημονιακή, βάσει των δια­κηρυγμένων θέσεων των δύο κομμάτων που τη συναπαρτίζουν. Τώρα που γίνονται κυβέρ­νηση θα κληθούν αμέσως να αποδείξουν ότι υλοποιούν τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις τους. Θα τα κρίνουμε βάσει των πράξεών τους. Οψόμεθα. 

Αντιθέτως,το Ποτάμι έχει γίνει ένα απεχθές μνημονιακό συνονθύλευμα, στο οποίο μετα­κόμισαν πολιτικά όλα σχεδόν τα στελέχη της «Αριστεράς της προσκολλήσεως», πολλά από τα οποία προέρχονται από τη ΔΗΜΑΡ. Όλος αυτός ο εσμός αποδείχτηκε με τη στάση του πιο «γερμανοτσολιάδικα» μνημονιακός ακό­μη κι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. 

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καταδι­κασμένη εκ των προτέρων σε ενσωμάτωση στο σύστημα αν υποχρεωνόταν να συγκυβερνήσει με το Ποτάμι σε περίπτωση που οι ΑΝΕΛ δεν έμπαιναν στη Βουλή και δεν απαλλασσόταν από δαύτο σε έναν δυο μή­νες, προκηρύσσοντας νέες εκλογές, έχοντας ψηφίσει τέσσερα πέντε φιλολαϊκά μέτρα με την ελπίδα να πάρει αυτοδυναμία». 

(Γ. Δελαστίκ: «Αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ», Επίκαιρα, 29-01-2015, τχ. 274)

 

• Σε ό,τι αφορά τα φληναφήματα για τις διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ σε σχέση με τα «εθνικά θέματα» και την «εκκλησία», θα ήθελα να υπενθυμίσω στους εμπνευστές τους ότι η κυβέρνηση συγκροτήθηκε σε μια καθαρά αντιμνημονιακή βάση με σκοπό την ανατροπή των αφανιστικών πολιτικών λιτότητας και την αντιμετώπιση μιας ανθρωποβόρας κρίσης.

Συνεπώς, στην ατζέντα των άμεσων προτεραιοτήτων της δεν μπορεί να βρίσκονται θέματα όπως το όνομα των Σκοπίων (που ταλανίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική επί είκοσι και πλέον χρόνια και, μάλλον, θα εξακολουθεί να την ταλανίζει επί μακρόν) ή ο διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος (που με βρίσκει σύμφωνο) που υπάρχει ως ζήτημα εδώ και 150 χρόνια.

 

3. Μανώλης Γλέζος: καταλληλότερος πρόεδρος

 

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται τον Μανώλη Γλέζο ως διαχρονικό σύμβολο αντίστασης ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό, και ως προσωποποίηση μιας στάσης ζωής που εδράζεται σε μια αταλάντευτη ηθική συνέπεια, αυτοπειθαρχία, μετριοφροσύνη και λιτότητα.

Ένα τέτοιο σύμβολο είναι απολύτως αναγκαίο σε μια εποχή που η χώρα αντιμετωπίζει (α) μια οικονομική κρίση κατοχικών διαστάσεων, και (β) μια ηθική κρίση με την καθολική εξαχρείωση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία καλλιεργήθηκε συστηματικά από την μεταπολιτευτική δικομματική κλεπτοκρατική άσκηση της εξουσίας, και η οποία ενεργοποιούσε τα πιο άθλια στοιχεία που εμφιλοχωρούν στο ερπετικό τμήμα του εγκεφάλου μας.

Το «επιχείρημα της ηλικίας» που προβάλλεται από ορισμένους είναι έωλο, δεδομένου ότι η πραγματική βιολογική και διανοητική ηλικία δεν έχει σχέση με τα αναγραφόμενα στην αστυνομική ταυτότητα. Λόγω του επαγγέλματός μου, έχω γνωρίσει δεκάδες «υπερήλικες» νέους και εκατοντάδες «νέους» υπερήλικες. 

Η εκλογή στην προεδρία της δημοκρατίας οποιαδήποτε ατόμου που ψήφισε τα καταστροφικά μνημόνια βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις των κυβερνώντων σήμερα (ανεξάρτητα από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που βρίσκονται πίσω από μια τέτοια επιλογή).

Το «αντιμάχομαι τα μνημόνια που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία για λόγους κοινωνικούς και εθνικούς» αντιφάσκει απολύτως με το «εκλέγω κάποιον που ψήφισε και υποστήριξε τα μνημόνια για λόγους παραταξιακούς». «Μια κυβέρνηση αντιμνημονιακή και ένας πρόεδρος μνημονιακός» αποτελεί σχήμα οξύμωρο και (πιθανόν να) σηματοδοτεί ένα δρόμο που θα στοιχειώνεται από ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς.

 4. Διανοούμενοι εναντίον «εμπειρογνωμόνων»

Ο Γιάνης Βαρουφάκης που ανέλαβε το βάρος της άμεσης διαπραγμάτευσης με τους υπαλλήλους των δανειστών μας (εξαιρετικά κατάλληλη επιλογή), μπορεί να λειτουργήσει από θέση υπεροχής απέναντι σε οποιονδήποτε ευρω-γραφειοκράτη [και, ιδιαίτερα, απέναντι σε αναλφάβητες ασημαντότητες που εμφανίζονται ως 'εμπειρογνώμονες' με ανυπόστατες αναφορές στα  'βιογραφικά' τους, όπως η -εμφανώς, ψυχοπαθητική προσωπικότητα- που ακούει στο όνομα  Γ. Ντάισενμπλουμ).

Ο Γιάνης Βαρουφάκης θυμίζει κάπως τον Μπουρντιέ: Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος καλλιεργεί την κριτική σκέψη (που βρίσκεται υπό θεσμικό διωγμό στην εποχή του καπιταλισμού-καζίνου ο οποίος εξυπηρετείται άριστα από δουλοπρεπείς «τεχνοκράτες») και ως δημόσια παρουσία ασκεί δριμύτατη κριτική στους διαχειριστές της εξουσία και τα έργα  τους (με τον γραπτό και προφορικό λόγο).

Η ιστορία των διανοουμένων από την υπόθεση Ντρέιφους μέχρι σήμερα δείχνει ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η άνοδος των διανοουμένων στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα την αφομοίωσή τους από την εξουσία και τη μεταμόρφωσή τους σε θλιβερούς απολογητές της.

Ευχή και ελπίδα μου ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι άλλοι διανοούμενοι που συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας στη σημερινή Ελλάδα της κατασκευασμένης κρίσης θα αποφύγουν την μεταμόρφωσή τους από την Κίρκη της εξουσίας, παραμένοντας αταλάντευτα στη μικρή ομάδα των γνήσιων διανοουμένων, στην οποία αυτο-τοποθετήθηκαν με το λόγο και το έργο τους. Για το καλό όλων μας. 

Διανοούμενοι αντιμέτωποι με τους εμπειρογνώμονες. Η μάχη θα είναι δύσκολη. Κι’ αυτό γιατί η μάχη με το πολυκέφαλο τέρας του χρηματοπιστωτικού συστήματος περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τις στρατιές των αργυρώνητων υπαλλήλων του που εμφανίζονται ως ‘εμπειρογνώμονες’: 

«Ο εμπειρογνώμονας[που κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα στην εποχή του καπιταλισμού-καζίνο] δεν στρατεύεται σε αξίες,χρησιμοποιεί τις δεξιότητές του για να προσφέρει βοήθεια στην υφιστάμενη εξουσία και παίζει ένα (διόλου αμελητέο) ιδεολογικό ρόλο. Αυτή είναι η περίπτωση των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, που ισχυρίζονται ότι ενσαρκώνουν μια αντικειμενική και αξιολογικά ‘ουδέτερη’ θέση, ενώ στην πραγματικά υπερασπίζουν ταξικά συμφέροντα. Αυτή είναι επίσης η περίπτωση των μιντιακών αναλυτών, ‘φιλοσόφων’ και συγγραφέων, που περνάνε πρόθυμα από τον ένα ‘ηγεμόνα’ στον άλλο χωρίς διακρίσεις πολιτικού χρώματος… Η μεγάλη πλειοψηφία των οικονομολόγων που καλούνται να μας εξηγήσουν [την παγκόσμια οικονομική κρίση] ανήκουν σε ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από τους τραπεζίτες και τους χρηματιστηριακούς θεσμούς που την έχουν προκαλέσει».

(EnzoTraverso: Τι απέγιναν οι διανοούμενοι; Εκδόσεις του 21^ου, 2014, σελ. 55 και 116) 

 

5. Κομμουνιστική σχιζοφρένεια

 

• Το 1989, το ΚΚΕ, υπό τον κ. Φλωράκη, συνεργάστηκε ανενδοίαστα αρχικά με την «αντικαπιταλιστική» ΝΔ (στην κυβέρνηση Τζανετάκη) και, εν συνεχεία, με το άκρως «αντικαπιταλιστικό μπλοκ» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (κυβέρνηση Ζολώτα). Για να αντιμετωπίσει τις μαζικές αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ εναντίον αυτής της «παρά φύσει» συνεύρεσης, η ηγεσία του θυσίασε εκατοντάδες μέλη και στελέχη του (ευτυχώς με τη μέθοδο της διαγραφής και όχι της φυσικής εξόντωσης όπως γινόταν τόσο στην «μεγάλη πατρίδα του σοσιαλισμού», όσο και στις χώρες όπου τα κομμουνιστικά κόμματα κατέλαβαν την εξουσία με τις λόγχες του «κόκκινου στρατού»).

• Το 2015, το ΚΚΕ, υπό τον κ. Κουτσούμπα (!), αρνείται να συνεργαστεί ή να δώσει ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ (ευτυχώς) με το εκπληκτικό επιχείρημα ότι «θα ακολουθήσει αντιλαϊκή πολιτική».

Στο φως αυτής της αντίφασης, γίνονται όλο και πιο φανερά τα συμπτώματα της μιας βαριάς γεροντικής άνοιας παρανοειδούς τύπου που διακατέχει το σταλινικό ιερατείο του ΚΚΕ από τη στιγμή που εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή της χώρας, ως φορέας του μοντέλου που διαμορφώθηκε το 1920 με τους «21 όρους για τη συμμετοχή στην κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή» (που ιδρύθηκε το 1919), μέσω των οποίων τα κομμουνιστικά κόμματα μεταμορφώθηκαν σε εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ.

 

Απ' αυτή την άποψη, η ερμηνεία της «πολιτικής» συμπεριφοράς του ιερατείου του κομμουνιστικού κόμματος (που υπήρξε «προβληματικό παιδί», εκ καταγωγής του), είναι της αρμοδιότητας των ιστορικών και των ψυχιάτρων.

Έτσι, αν αποφευχθούν οι παγίδες των αντιφατικών ιδεοληπτικών αποτιμήσεων του ΚΚΕ, είναι προφανή δύο τουλάχιστον συμπεράσματα από τους πρόσφατους «πολιτικούς» χειρισμούς της ηγεσίας του μουσειακού ΚΚΕ:

• Πρώτο, ότι η κομμουνιστική δήθεν «αριστερά», με την εμμονή της σε μια ανιστόρητη ιδεοληψία έχασε μια σπάνια ευκαιρία να διασωθεί ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. 

• Δεύτερο, ότι οι «αντικαπιταλιστικές» διακηρύξεις, τα «αντιδεξιά σύνδρομα» και τα άλυτα «οιδιπόδεια συμπλέγματα» της ηγεσίας του ΚΚΕ, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι όταν κανείς είναι ανίκανος να παράγει γνήσιο πολιτικό λόγο και πράξη (που τεκμαίρεται με τη συμβολή του στην αλλαγή της κοινωνίας) είναι καταδικασμένος να εξαντλείται σε μια αφόρητη και κενή αερολογία, η οποία αφενός κάνει ολοφάνερη την καθολική πολιτική νεύρωση που τον διακατέχει και αφετέρου τον αναγκάζει να λειτουργεί με βάση την εξουσιοφρενική αρχή: «Ο,τι δεν το ελέγχω (Εγώ), το πολεμάω [Εγώ] λυσσαλέα».

Κλεάνθης Γρίβας

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Για τον αξιολύπητο κ. Αντώνη Σαμαρά, που επί 2,5 χρόνια πρωταγωνιστούσε σε μια τραγική φαρσοκωμωδία με τίτλο «Πρωθυπουργός της Ελλάδας» («πρωθυπουργός» ήταν, αλλά «της Ελλάδας» αμφίβολο), ισχύει το ρηθέν από τον Ταλεϋράνδο:   «Κανένας αποχαιρετισμός στον κόσμο δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο αποχαιρετισμός της δύναμης της εξουσίας». Και όπως είναι γνωστό «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη…»