ΕΚΛΟΓΕΣ 2015:
Το τέλος της συμμορίας της λιτότητας
Κλεάνθης Γρίβας
(δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντι-μνημονιακή εφημερίδα «Το Χωνί», 24 Ιανουαρίου 2015)
Εμείς
οι κατάδικοι της πολιτείας των λεπρών,
όπου η βρώμα κι ο χρυσός γαγγραίνιασαν τη λέπρα…
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Σύννεφο με παντελόνια
Η πολιτική της λιτότητας είναι, πάνω απ’ όλα, μια τελετουργική κατήχηση στη θεωρία και την πρακτική της οικονομικής βίας της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Και, ως τέτοια, πρέπει να ανατραπεί.
Η απόκρουση της επέλασης της συμμορίας της λιτότητας έχει μια εντελώς ιδιαίτερη οικονομική, πολιτική και κοινωνική βαρύτητα για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.
Προϋπόθεση αυτής της απόκρουσης είναι να στρέψουμε οριστικά τα νώτα στην ακατάσχετη μπουρδολογία των ημιαναλφάβητων, ανεπάγγελτων, δαιμονισμένων και ιδιοτελών εξουσιοφρενών που αγωνίζονται να περισώσουν την παρασιτική τους ύπαρξη.
Μια απλή ματιά στους πίνακες του εξωτερικού χρέους όλων των χωρών του πλανήτη που συντάσσονται από την Παγκόσμια Τράπεζα είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι τόσο το παγκόσμιο όσο και το ευρωπαϊκό εξωτερικό χρέος είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
• Το 2013, το εξωτερικό χρέος των 27 (τότε) χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανερχόταν σε 35 τρισεκ. δολάρια, το οποίο ξεπερνάει πολλές φορές το Ακαθάριστο Προϊόν τους.
• Το εξωτερικό χρέος των 17 (τότε) κρατών-μελών της Ευρωζώνης ανερχόταν σε 24 τρισεκ. δολάρια.
• Το εξωτερικό χρέος των υπόλοιπων 10 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανερχόταν σε 10 τρισεκ. δολάρια.
• Από το συνολικό εξωτερικό χρέος των 17 κρατών-μελών της Ευρωζώνης (24 τρισεκ. δολάρια),
τα 22,80 τρισεκ. δολάρια αποτελούν χρέος των 10 πλουσιότερων, πιο αναπτυγμένων και «πειθαρχημένων» χωρών της Ευρωζώνης και
μόλις 1,20 τρισεκ.συνιστούν χρέος των 7 φτωχότερων χωρών (με εξαίρεση την Ιρλανδία, που αντιμετωπίζεται από το ευρω-ιερατείο ως «ειδική περίπτωση»)
Οι «ηθικολόγοι» προπαγανδιστές του Δ’ Ράϊχ που σαρώνουν την ευρωπαϊκή ήπειρο (με εργαλείο το γερμανικό ευρώ και όργανα τις κατά τόπους «εθνικές» πολιτικές ηγεσίας), εξαπολύουν ανίερους πολέμους εναντίον των «τεμπέληδων και «αναξιόπιστων» λαών των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας που «έμαθαν να ζουν πολυτελώς με δανεικά», και επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, αυξάνοντας αλματωδώς τον αριθμό των ανθρώπων που σπρώχνονται στην εξαθλίωση και την σωματοψυχική διάλυση.
Η σύγχρονη έκφανση της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχικής μαφίας που απειλεί την κοινωνία, άρχισε να συγκροτείται το 1971 (με την ανατροπή της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας οικονομίας που είχε θεμελιωθεί στο Μπρέτον Γουτς το 1944) και γιγαντώθηκε στα 35 επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, σαρώνοντας τα πάντα με τις ερπύστριες του θρησκευτικού δόγματος του νέο-φιλελευθερισμού (με το προσωπεία του Θατσερισμού, του Ριγκανισμού, του «εκσυγχρονισμού»).
Με προσχηματικό όπλο ένα χρέος που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθείκαι προπαγανδιστικό στόχο μια (πάντοτε διαφεύγουσα) ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», εξαπολύεται μια ολομέτωπη σαρωτική επίθεση του κερδοσκοπικού κεφαλαίουεναντίον της εργασίας και της κοινωνίας, με στόχο την εξάλειψη κάθε έκφανσης του κοινωνικού κράτους.
Σ’ αυτό τον ανελέητο οικονομικό πόλεμο, τα αγήματα της χρηματοπιστωτικής μαφίας αυξάνονται και ευημερούν. Τα θύματα εξαθλιώνονται, υποφέρουν, πεθαίνουν και πολλαπλασιάζονται. Το χρέος μεγαλώνει διαρκώς μαζί με την εξουσία που τη διαχειρίζεται. Και η κοινωνία αποσυντίθεται.
Όλες οι (καταναγκαστικά επιβαλλόμενες) πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για τη δήθεν αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους κατέληξαν σε παταγώδη αποτυχία, αποδεικνύοντας ότι η λιτότητα είναι ένα φάρμακο πολύ χειρότερο από την «αρρώστια» που υποτίθεται ότι θεραπεύει, και παράγει αποτελέσματα διαμετρικά αντίθετα απ' τα διακηρυκτικά επιδιωκόμενα.
Οι πολιτικές λιτότητας έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν οικτρά οπουδήποτε και αν εφαρμόστηκαν, αναπαράγοντας πολλαπλασιαστικά τα τραγικά προβλήματα που υποτίθεται πως επεδίωκαν να λύσουν.
Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιηθεί η κραυγαλέα αποτυχία της και όσο πιο έγκαιρα κλείσει το κεφάλαιο της λιτότητας, τόσο πιο εύκολα θα αναθεωρηθεί η σκέψη και η πράξη της κοινωνίας και τόσο πιο αποτελεσματική θα αποδειχθεί η αντιμετώπιση της κατασκευασμένης «κρίσης του χρέους». Είναι καιρός:
• να απορριφθεί η ατελέσφορη και επικίνδυνη κυρίαρχη δαιμονολογία της λιτότητας στην οποία εξαντλείται η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος από τους διαχειριστές της εξουσίας, οι οποίοι δρουν ως ενεργούμενα της χρηματοπιστωτικής μαφίας,
• να αναλυθούν κριτικά οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που εγκαθίστανται και αναπαράγονται με πρόσχημα την «κρίση του χρέους» και
• να σκιαγραφηθεί ένα γενικό πλαίσιο για την αντιμετώπισή της προς όφελος της κοινωνίας και όχι των κατόχων της οικονομικής ισχύος (πράγμα που είναι απολύτως δυνατό με γενναίες πολιτικές αποφάσεις).
Η κακοήθης νεοπλασία του «χρέους» δεν αντιμετωπίζεται με ηθικολογίες και ευχολόγια αλλά με την άρση των παραγόντων που το δημιουργούν και το αναπτύσσουν.
Εάν η κρίση του χρέους οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη δυνατότητα του κερδοσκοπικού κεφαλαίου να δρα απεριορίστως αυθαίρετα με τη σύμπραξη των κατά τόπους «πολιτικών» υπαλλήλων του (και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά κάτι άλλο), είναι αυτονόητο ότι ο μόνος δρόμος για ν' αντιμετωπιστεί το κατασκευασμένο «πρόβλημα του χρέους» με τρόπο που να διασφαλίζει την κοινωνία από το άθλιο παρόν και το ζοφερό μέλλον που τους επιφυλάσσει ο φαύλος κύκλος «χρέος - πολιτικές λιτότητας - χρέος - πολιτικές λιτότητας, κ.ο.κ.) περνάει μέσα από τη θέσπιση κανόνων και ελεγκτικών μηχανισμών για την περιστολή της απεριόριστης ελευθερίας δράσης των τζογαδόρων του καπιταλισμού-καζίνο.
Η ύπαρξη του κατασκευασμένου «προβλήματος του χρέους», μας θέτει ως άτομα και ως συλλογικότητες μπροστά σε μια κρίσιμη επιλογή ανάμεσα στην υποδούλωση της κοινωνίας στις διαθέσεις της χρηματοπιστωτικής μαφίας (της πιο επικίνδυνης μορφής οργανωμένου εγκλήματος που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα) και στην απαλλαγή της κοινωνίας απ’ αυτή. Και μια τέτοια επιλογή είναι γνήσια πολιτική, με το σημαντικό περιεχόμενο του όρου.
Οι οικονομικοί πόλεμοι εναντίον της κοινωνίας που διεξάγονται από την χρηματοπιστωτική μαφία είναι τυπικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες που καλύπτουν τους ανομολόγητους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους τους κάτω από το μανδύα ενός θρησκευτικού δόγματος (της «ελεύθερης αγοράς» και της λιτότητας), με στόχο την κατεδάφιση κάθε έκφανσης του κοινωνικού κράτους.
Σ’ αυτούς τους οικονομικούς πολέμους, πίσω από την κρατική εξουσία κάθε χώρας κρύβεται η ιδιότυπη και αποκρουστική συμμαχία του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού αληταριάτου η οποία (δρώντας ως εργαλείο του χρηματοπιστωτικής μαφίας), προσπορίζεται ασύλληπτα κέρδη, εξαθλιώνοντας και διαλύοντας την κοινωνία. Γι’ αυτούς, «λιτότητα», «διαρθρωτικές αλλαγές» και «εκσυγχρονισμός», σημαίνει:
• σημαίνει αποκατάσταση των σχέσεων εκμετάλλευσης που είχαν εξαλειφθεί κατά το πέρασμα από τον «άγριο» στον «έλλογο» καπιταλισμό,
• σημαίνει οικονομικές διεισδύσεις στα κέντρα της εξουσίας και την πλήρη καθυπόταξή τους,
• σημαίνει υπονόμευση και ανατροπή των υφιστάμενων πολιτικών θεσμών .
Ο σωτηριολογικός «ιερός πόλεμος για τον εκσυγχρονισμό» είναι ένας ακήρυκτος πόλεμος κατά της κοινωνίας, μια γιγαντιαία ληστρική επιδρομή.
Οι «σταυροφόροι» των πολιτικών της λιτότητας είναι μια στρατιά από ευυπόληπτους οικονομικούς δολοφόνους που μαγνητίζονται από το ασύλληπτο κέρδος, συνεπικουρούμενοι από ένα πλήθος δουλοπρεπών και εξωνημένων διαχειριστών της πολιτικής και μιντιακής «εξουσίας», που σε συνεργασία με τα τάγματα εφόδου των φονιάδωντου οικονομικού πολέμου γεμίζουν τράπεζες, τάφους, φυλακές, ψυχιατρεία.
Επί 40 χρόνια, οι μανιακοί των πολιτικών λιτότητας και του δόγματος του σοκ, σέρνουν την κοινωνία σ' ένα δρόμο σπαρμένο με ατομικές, οικογενειακές και κοινωνικές τραγωδίες, πτώματα, εκμετάλλευση, αρρώστια, αίμα και ανελευθερία, επιτυγχάνοντας το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν.
Είναι καιρός να τελειώνουμε με «το μπουμπουνητό της βλακείας μέσα στο οποίο βουβαίνεται η λογική», να στρέψουμε τα νώτα στη δαιμονολογία των «σωτηριολόγων» και να εξαναγκάσουμε τους διαχειριστές της εξουσίας να υιοθετήσουν μια προσέγγιση του προβλήματος τουχρέους όχι από τη σκοπιά των κερδοσκόπων-δανειστών, αλλά από τη σκοπιά της κοινωνίας και της οικονομίας.
Η στάση κάθε ανθρώπου απέναντι στο κατασκευασμένο «πρόβλημα του χρέους» προσδιορίζεται από τον ιδιαίτερο κοινωνικό, πολιτικό και φιλοσοφικό του προβληματισμό, καθορίζει τους σκοπούς και τα μέσα που επιλέγει για να το αντιμετωπίσει, καισηματοδοτεί την άποψή του για την κοινωνία (όπως είναι και όπως θα ήθελε να είναι). Είναι δηλαδή μια στάση πολιτική με το σημαντικό περιεχόμενο του όρου. Και ως τέτοια, εμπεριέχει κινδύνους που μπορεί και πρέπει να αναληφθούν, γιατί στο επίπεδο των κοινωνικών προβλημάτων δεν είναι δυνατή η θωράκισή μας με ασφαλιστικά συμβόλαια «κατά παντός κινδύνου».
Η πολιτική της λιτότητας είναι, πάνω απ’ όλα, μια τελετουργική κατήχηση στη θεωρία και την πρακτική της οικονομικής βίας της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Και, ως τέτοια, πρέπει να ανατραπεί.
Η απόκρουση της επέλασης της συμμορίας της Λιτότητας έχει μια εντελώς ιδιαίτερη οικονομική, πολιτική και κοινωνική βαρύτητα για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας. Και πρέπει να επιχειρηθεί, πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση της κοινωνίας. Γιατί μετά απ’ αυτό, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Κλεάνθης Γρίβας
|
Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ή Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ
Μετά την ολοκλήρωση του βασικού στόχου της συνδυασμένης δράσης της χρηματοπιστωτικής μαφίας και των κατά τόπους εξωνημένων πολιτικών υπαλλήλων της για μετατροπή του χρέους από ιδιωτικό σε δημόσιο ώστε να περάσει από τις πλάτες των αδίστακτων τραπεζο-τζογαδόρων που το δημιούργησαν στις πλάτες των ευρωπαίων φορολογούμενων, καθίσταται ολοφάνερο ότι η διαγραφή μέρους ή του συνόλου του χρέους των ευρωπαϊκών χωρών είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και μόνο.
Όπως γράφει ο Γ. Δελαστίκ (Εθνος, 12/1/2015): «Βάσει στοιχείων που δημοσίευσε την περασμένη Δευτέρα το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» (με πηγές την ΕΚΤ, τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης-EFSF και το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών), το ελληνικό δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 321,7 δισεκ. ευρώ. Από αυτά, η Ελλάδα χρωστάει: • 141,8 δισεκ. ευρώ στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης EFSF. • 52,9 δισεκ. ευρώ σε κράτη της Ευρωζώνης βάσει διμερών δανείων που έχει λάβει. • 32,1 δισεκ. ευρώ στο ΔΝΤ. • 25,0 δισεκ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της η ΕΚΤ. • 4,3 δισεκ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της η Τράπεζα της Ελλάδος. Σύνολο 256,1 δισεκ. ευρώ χρωστάει η Ελλάδα σε αυτούς τους διεθνείς ή ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τα κράτη της Ευρωζώνης. • Τα 256,1 δισεκ. αντιστοιχούν στο 80% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους που ανέρχεται σε 321,7 δισεκ. ευρώ. • Από τα υπόλοιπα χρέη: 54,7 δισεκ. ευρώ οφείλονται σε διάφορους ιδιώτες πιστωτές και 10,9 δισεκ. οφείλονται σε ελληνικές τράπεζες».
Αν, λοιπόν, μια ελληνική κυβέρνηση ζητήσει επίμονα να κουρευτεί το χρέος (επειδή πια μιλάμε για κράτη της Ευρωζώνης, τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και την ΕΚΤ συν το ΔΝΤ), τα πάντα συναρτώνται με την πολιτική βούληση των ηγετών. Τα ποσά που αναλογούν σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης (ακόμη και αν υποθέταμε ότι διαγράφεται όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος) είναι απολύτως διαχειρίσιμα από οικονομική σκοπιά. Είναι απλούστατο να διαγραφούν τα ποσά αυτά από οικονομική πλευρά, αρκεί να υπάρξει η αντίστοιχη πολιτική απόφαση. Μια πολιτική απόφαση αρκεί. Πόσω μάλλον όταν αυτό που ζητείται δεν είναι η ολική διαγραφή του χρέους, αλλά η γενναία μείωσή του ώστε να καταστεί βιώσιμο και να μπορεί να εξυπηρετείται, χωρίς την παράλληλη εξουθένωση των Ελλήνων στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Αυτή η πτυχή του χρέους της Ελλάδας (το ότι δηλαδή τώρα πλέον η χώρα μας δεν χρωστάει σε ιδιωτικές τράπεζες, αλλά σε κράτη της Ευρωζώνης, ευρωπαϊκούς θεσμούς και στο ΔΝΤ κατά κύριο λόγο), επιχειρείται συστηματικά να μην τίθεται προς συζήτηση καθόλου…»
|
