2+2 δεν κάνουν 22 - 2+2 κάνουν 4. Πάντοτε

 

Στις 25 Ιανουαρίου 2015, το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό αληταριάτο

 πρέπει να εξοβελιστεί εκεί όπου ανήκει, στα βοθρολήματα της ιστορίας

Κλεάνθης Γρίβας

(δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντι-μνημονιακή εφημερίδα «Το Χωνί», 18 Ιανουαρίου 2015)

 

• «Σ’ ένα σχολείο οι δάσκαλοι δίδασκαν επί χρόνια ότι 2 και 2 κάνουν 22. Όταν ανακάλυψαν το λάθος, προσπάθησαν να το διορθώσουν σταδιακά: 2+2=20, 2+2=18, 2+2=16, κ.ο.κ. Και κάποια μέρα, διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι τα παιδιά έγραφαν κρυφά στους τοίχους της τουαλέτας: 2+2=4».

 

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015, έχουμε την τελευταία ευκαιρία, να αποφασίσουμε εάν θα γράψουμε ΕΜΕΙΣ στους τοίχους της χαβούζας της δικομματικής κλεπτοκρατίας το αυτονόητο ότι «2+2=4» (χθες, σήμερα, αύριο και πάντα) ή εάν θα εξακολουθήσουμε να ζούμε ως νεκροζώντανοι διακατεχόμενοι από ιδεοληψίες που μας εξασφαλίζουν την κόλαση της εξαθλίωσής μας, ατομικής και κοινωνικής.

 

Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, η κυρίαρχη δικομματική κλεπτοκρατία λειτουργούσε με βάση την αρχή «2+2=22», όταν αιφνιδίως το 2008 (με την εκδήλωση της τραπεζικής κρίσης στις ΗΠΑ), αναγκάστηκε να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι 2 και 2 έκαναν και κάνουν πάντοτε 4.

Ήταν η στιγμή της αλήθειας για ένα εφιαλτικά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που διαχρονικά μπορούσε να υφίσταται, απευθυνόμενο [και ενεργοποιώντας] τα πιο αρχέγονα τμήματα του εγκεφάλου μας, όπου έχουν κράτος και εξουσία οι χειρότερα χαρακτηριστικά της ύπαρξής μας.

• Μετά τη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη (22 Μαΐου 1963) από το παρακράτος της δεξιάς, ο αείμνηστος αντεισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευση στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη,(Δεκέμβριος 1966), διαπίστωνε:

«[Το παρακράτος] αποτελείται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ,  από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας που κυκλοφορούν δυστυχώς ακόμη στο ελληνικό αίμα,  από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών,  από ιδεολογικούς σκηνίτες τους οποίους μνημόνευσα πιο πάνω,  και από άλλους φτωχούς διαβόλους που, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, που ζητούν οι ταλαίπωροι να μπαλωθούν» (κατά τον ποιητή)... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

• Μισό αιώνα αργότερα, το 2014, ο διευθυντής του Βήματος Αντώνης Καρακούσης, διαπίστωνε ότι:

«[Η Δεξιά] Με τον καιρό υιοθέτησε επιχειρηματολογία και πρακτικές της παλαιάς Δεξιάς, έκανε κτήμα της το λαϊκισμό, διολίσθησε στο θρησκευτικό φανατισμό του Χριστόδουλου και δι' αυτού νομιμοποίησε και εξέθρεψε στους κόλπους της εκδοχές της εθνικιστικής ακροδεξιάς… Πιεζόμενη κάποια στιγμή πολιτικά έφτιαξε περιβάλλον για την άνθηση των πιο ακραίων σχημάτων της ακροδεξιάς. Και μαζί συνδιαμόρφωσε κλίμα ξενοφοβίας και αστυνομοκρατίας, εντός του οποίου βρήκε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξή του το απεχθές νεοναζιστικό μόρφωμα… Στην πολυκατοικία της [Δεξιάς] έφθασαν να συγκατοικούν μαχαιροβγάλτες, θρασύδειλοι ροπαλοφόροι, θεομπαίχτες μιζαδόροι, εθνικο-λαϊκιστές της συμφοράς, κάτι ξεπεσμένοι Καραμανλικοί, οι «Μοραΐτες» του αρχηγού και ένας απίθανος κύκλος επιχειρηματιών της Κολομβιανής σχολής που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, χωρίς κανένα μέτρο και ουδένα σεβασμό απέναντι στους νόμους».

(Αντώνης Καρακούσης: «Η μεγάλη κρίση της δεξιάς», Το Βήμα, 20/11/2014)

 • Η στιγμή της αλήθειας σήμανε το 2008, όταν εκδηλώθηκε η κρίση ιδιωτικού χρέους των εκφάνσεων του οργανωμένου εγκλήματος (που καλύπτονται με τις διάφορες αμφιέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος) και της, συνακόλουθης, συντονισμένης εκστρατείας σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να μετασχηματιστεί αυτό το χρέος από ιδιωτικό σε δημόσιο (δηλαδή, να μεταφερθεί από της πλάτες της αδίστακτης κερδοσκοπικής μαφίας που το δημιούργησε στις πλάτες των φορολογούμενων), περνώντας μέσα από ένα δρόμο που ήταν στρωμένος με την εξαθλίωση των κοινωνιών, με πόνο, αίμα και πτώματα.

• Στην Ευρώπη, το Δ’ Ράϊχ (όχι απλώς ηγεμονική, αλλά κυρίαρχη δύναμη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα), αντέδρασε με την γνωστή εφιαλτικά βιομηχανοποιημένη αναλγησία, βαρβαρότητα και αρπακτικότητα του Γ’ Ράιχ, αντικαθιστώντας απλώς τα πάντσερ και τα στούκατς με τα εργαλεία του οικονομικού εκβιασμού και τον εφιάλτη των Άουσβιτς με τον εφιάλτη της παραγωγή ανθρωπιστικών κρίσεων, με βάση την ίδια πάντα αρχή «Arbeitmachtfrei»: Η εργασία [των Άλλων] μας απελευθερώνει.

• Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η κατάκτηση, η αρπαγή, η λεηλασία, η καταστροφή και ο μαζικός φόνος είναι στο ιστορικό DNA των βάρβαρων γερμανικών φύλων που ως το 476 μ.Χ. είχαν καταστρέψει το δυτικό κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Όπως σημειώνει ο ιστορικός John Hirst:  «Οι Γερμανοί δεν γνώριζαν γραφή και δεν άφησαν γραπτά μνημεία… Η πρώτη αναφορά σ’ αυτούς γίνεται από έναν ρωμαίο ιστορικό, τον Τάκιτο (56-120 μ.Χ.) που γράφει ότι ζούσαν για να πολεμούν:

«Οι αρχηγοί πολεμούν για τη νίκη, οι σύντροφοι για τον αρχηγό τους… Οι Γερμανοί δεν δείχνουν καμιά προτίμηση στην ειρήνη. Η φήμη αποκτάται ευκολότερα εν μέσω κινδύνων και δεν μπορεί κανείς να διατηρεί μεγάλη δύναμη συντρόφων παρά μόνο με τη βία και τους πολέμους… Όσο για το φαγητό, η άφθονη αν και απλή τροφή τους μετρούσε απλώς ως πληρωμή. Τέτοια απλοχεριά απαιτεί πόλεμο και λάφυρα για να τροφοδοτηθεί. Πιο δύσκολα θα πείσεις έναν Γερμανό να οργώσει τη γη και να περιμένει υπομονετικά την ετήσια απόδοση από το να προκαλέσει κάποιον εχθρό και να βραβευτεί με τραύματα. Θεωρεί άτολμο και ποταπό να κερδίζει με ιδρώτα αυτό που μπορεί να αγοράσει με αίμα».

(JohnHirst: Σύντομη Ιστορία της Ευρώπης,Μεταίχμιο, 2012, σελ. 27)

• Το Δ’ Ράιχ, λειτουργώντας ως ατμομηχανή της χρηματοπιστωτικής μαφίας και χρησιμοποιώντας ως γκαουλάιτερ τους εξωνημένους πολιτικούς που διαχειρίζονται τη δοτή εξουσία τους στα εναπομείναντα κουρέλια των ευρωπαϊκών «κρατών-εθνών», που εγκληματούν συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση σε βάρος των κοινωνιών τους.

«Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Ο θάνατος εκατομμυρίων ανθρώπων είναι στατιστική», αποφαίνονταν οι δύο μυστακοφόροι πρωταγωνιστές του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού στον 20^ο αιώνα.

«Η εξαθλίωση ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Η εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων είναι στατιστική», αποφαίνονται οι μετενσαρκώσεις τους στον ευρωπαϊκό 21^ο αιώνα, που καλύπτονται με «δημοκρατικές» αμφιέσεις.

Στη βάση και των δύο προσεγγίσεων, υπάρχει μια μανιακή προσκόλληση στην ίδια «αρχή»: Τα άτομα και οι κοινωνίες είναι απλά αναλώσιμα υλικά για την επιτέλεση ενός σκοπού που τίθεται από τη «θεία πρόνοια», τους «νόμους του αίματος» (φυλή), τους «νόμους της ιστορίας», ή της χρηματοπιστωτικής μαφίας…

• Η Γερμανία, σε διάστημα ενός αιώνα αποδύθηκε σε τρεις εκστρατείες για την εμπέδωση του σχεδίου της «θείας πρόνοιας», των «νόμων του αίματος» (φυλή) και της χρηματοπιστωτικής μαφίας:

Τις δύο πρώτες φορές (σε κατάσταση μαζικού ψυχωτικού παραληρήματος, ενεργώντας ως αυτόκλητο εργαλείο της «θείας πρόνοιας» και των «νόμων της φυλής») αιματοκύλησε και κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά την Ευρώπη με τη δύναμη των όπλων, αφήνοντας πίσω της πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς (την πρώτη φορά), πάνω από 52 εκατομμύρια νεκρούς (τη δεύτερη φορά), δεκάδες εκατομμύρια ανάπηρους και τραυματίες, πάνω από 120 εκατομμύρια βίαια ξεριζωμένους από τις εστίες του, κατεστραμμένες πόλεις και οικονομίες-φαντάσματα.

Την τρίτη φορά (στην ίδια κατάσταση ψυχωτικού παραληρήματος, ενεργώντας ως εργαλείο της χρηματοπιστωτικής μαφίας), καταστρέφει συστηματικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, εξαθλιώνοντάς τες με τη χρήση των πιο «εκλεπτυσμένων» οικονομικών εργαλείων.

• Προφανώς, η Γερμανία είναι ανίκανη να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τελευταίος φόνος «που καταργεί όλους τους φόνους» (μέσω της κυριαρχίας της, φυσικά) και ότι ένα έγκλημα που το αγνοούμε υποκριτικά αποτελεί μια εν δυνάμει πηγή νέων εγκλημάτων, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει τις ίδιες συμπεριφορές (με τεράστιο ανθρώπινο κόστος) σαν τον νευρωσικό που είναι αδύνατο να διδαχθεί από τα λάθη του και τα επαναλαμβάνει στερεοτυπικά. Αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει μια ευαπόδεικτη ψυχική διαταραχή γραμμένη στο ιστορικό DNA των Γερμανών.

Όπως γράφει, σε μια σπαρακτική εξομολόγηση, ο Γερμανός ψυχίατρος TitusMilech:

«Η γερμανική τρέλα βρίσκεταιθαυμαστά κρυμμένη στα εσώψυχα κάθε Γερμανού. Το ‘φυσικό μας χάρισμα’ είναι η απόκρυψη, η άρνηση και το ‘να-μην-θέλεις-να κοιταχτείς-κατάματα»… Η γερμανική μας κουλτούρα σίγουρα θα πρέπει να ασθενούσε πολύ καιρό πριν, για να επιλέξει ή να ‘κατασκευάσει’ έναν προφήτη και αρχηγό τόσο νευρωτικό και ψυχωτικό σαν τον Αδόλφο Χίτλερ. Ή, αλλιώς, η μεγάλη πλειονότητα του γερμανικού λαού θα πρέπει να ήταν το ίδιο νευρωτική και ψυχωτική με τον ‘αρχηγό» της, για να μη μπορεί να αντισταθεί στα ‘θέλγητρα’ και τη δύναμη υποβολής αυτού του ‘λαοπλάνου’… Ένα από τα ουσιώδη γνωρίσματα της γερμανικής τρέλας συνίσταται στην απουσία (ή στην εξαιρετική αδυναμία) της προσωπικής ταυτότητας στην πλειονότητα των Γερμανών. Ένα τέτοιο υποκείμενο, για να μπορέσει να υπάρξει, χρειάζεται αναγκαστικά ένα στήριγμα ή μια ταύτιση. Ο ανύπαρκτος ή αδύναμος εαυτός θα επιλέξει αυτόματα να ταυτιστεί με ένα πρόσωπο ή μια ιδεολογία που εκφράζει δύναμη και μεγαλείο’ κι έτσι θα συμμετέχει σε ένα συλλογικό παραλήρημα μεγαλείου… (σ. 168) Η ψυχή εκείνου που επιτρέπει ή διαπράττει κακουργήματα τόσο σοβαρά όσο μια γενοκτονία και ύστερα τα αντιπαρέρχεται και γυρεύει να τα ξεχάσει, δεν μπορεί να εξελιχτεί’ το ίδιο και η ψυχή των παιδιών του…(σελ. 222) [Αλλά] Στη Γερμανία κατέχουμε όλοι την τέχνη της συγκάλυψης. (σελ. 216)

(TitusMillech: Ο Τόπος του Εγκλήματος, Θύραθεν, 2010)

• Όμως, κάποια στιγμή, αποκαλύπτεται ο παραλογισμός του εγκλήματος που καλύπτεται πίσω από το νεφελώδες κατασκεύασμα «2+2=22», και οι -κατά τόπους- πολιτικο-διαχειριστικές Κόζα Νόστρα αναγκάζονται να αρχίσουν να υποχωρούν σταδιακά στο «2+2=20», «2+2=18», «2+2=16», κ.ο.κ. 

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015, έχουμε την τελευταία ευκαιρία, να αποφασίσουμε εάν θα γράψουμε ΕΜΕΙΣ στους τοίχους της χαβούζας της δικομματικής κλεπτοκρατίας το αυτονόητο ότι «2+2=4» ή εάν θα εξακολουθήσουμε να ζούμε ως νεκροζώντανοι διακατεχόμενοι από ιδεοληψίες που μας εξασφαλίζουν την κόλαση της ατομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015,πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να σοκαριστούμε με την εικόνα που επιτρέψαμε να μας επιβάλλουν (με τη συνειδητή ή ασυνείδητη συνενοχή μας), και να αρνηθούμε τον ρόλο που παίζαμε ως θλιβερές μαριονέτες σε ένα διεστραμμένο και, συγχρόνως, διαστροφικό παιχνίδι εξουσίας, υποταγής και χειραγώγησης από έναν εσμό αδίστακτων καιροσκόπων.

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015, πρέπει να στείλουμε στα βοθρολήματα της ιστορίας το σύμπλεγμα του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού αληταριάτου, που προσπαθεί να επιβάλλει τις συνθήκες της εκπορνευμένης ύπαρξης του σε όλη την κοινωνία (πράγμα που, σ΄ ένα μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει, με τη συνειδητή ή ασυνείδητη σύμπραξή μας).

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015, μπορούμε και πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε σε ικανοί να αρνηθούμε την κατάσταση του ευπειθούς και τρομοκρατημένου Ηλίθιου υπήκοου (που, βλακωδώς πως, ενδιαφέρεται μόνο για το ποιός κυβερνάει) και να υψωθούμε στη θέση του σκεπτόμενου Πολίτη (που ενδιαφέρεται για το πώς κυβερνάει).

• Στις 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015,μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, στέλνοντας στο κοινοβούλιο μόνο εκείνους που δεν είχαν ανάμειξη (α) στο διαρκές έγκλημα της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, και (β) στο συνακόλουθο -επίσης διαρκές- έγκλημα της αποδοχής και της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών.

Με βάση αυτό το κριτήριο, αναγκαστικά και εξ’ αντικειμένου οι επιλογές μας περιορίζονται:

1) στον ΣΥΡΙΖΑ (ως επιλογή για τους πολίτες που μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τις αλλοτριωτικές κομματικές ταμπέλες), και

2) στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (ως επιλογή για τους πολίτες που θέλουν να εκφραστούν αντιμνημνονιακά, χωρίς να «θίξουν» την «δεξιά» τους ταυτότητα).

εάνθης Γρίβας