Από την απελπισία του αδιεξόδου στην αχνή ελπίδα

 

Μετά την ανεπιτυχή (ευτυχώς) εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας,

η οποία παίζεται άλλοτε σοβαροφανώς και άλλοτε ως όπερα-μπούφα

 

 

Κλεάνθης Γρίβας

 

 

Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντι-μνημονιακή εφημερίδα

 «Το Χωνί» στις 4/1/2014  

 

Στην αυγή του 2015, αρχίζει να διαφαίνεται ότι σταδιακά αποδυναμώνεται η αποτελεσματικότητα της εφιαλτικής κυριαρχίας του πλέγματος εξουσιοφρένειας, εθελοδουλίας, ιδιοτέλειας, διαφθοράς, αναλγησίας και αντιδημοκρατικότητας που καθορίζουν τις ιδεοληψίες και τη συμπεριφορά της δικομματικής κλεπτοκρατίας της Μεταπολίτευσης.

 

Αυτό ίσως μας επιτρέψει να απαλλαγούμε απ’ αυτό που θέλανε να είμαστε (υπήκοοί τους, σε πλήρη σύγχυση) και να διατυπώσουμε καθαρά αυτό που θέλουμε να είμαστε (πολίτες, με επίγνωση).

 

Η ελευθερία είναι μια δύσκολη άσκηση. Αλλά τίποτε ουσιαστικά σημαντικό στη ζωή των ατόμων και των συλλογικοτήτων δεν είναι εύκολο. Και ίσως, γι’ αυτό ακριβώς αξίζει.  

 

Κατά τη σαραντάχρονη διάρκεια της δικομματικής κλεπτοκρατίας της Μεταπολίτευσης (1974-2014) έγιναν 8 εκλογές προέδρου της «δημοκρατίας», από τις οποίες οι 5 χωρίς συναίνεση και 3 με συναίνεση (δεν υπολογίζεται η πρώτη -1974- που ήταν τυπική και αφορούσε την εκλογή προσωρινού προέδρου)

 

Σε πλήρη αντίθεση με την (κατά το δοκούν μεταβαλλόμενη) προπαγάνδα των κυβερνήσεων των τραπεζιτών, η ιστορική πραγματικότητα αποδεικνύει ότι:

 

(α) η προεδρία της δημοκρατίας δεν αποτελεί υπερκομματικό θεσμό, τουτέστιν ο πρόεδρος δεν αποτελεί «πρόεδρο όλων των Ελλήνων» και

(β) η εκλογή του προέδρου με «ευρεία συναίνεση» δεν αποτελεί εγγύηση ικανοτήτων, αμεροληψίας και ανάδειξης του καταλληλότερου αλλά, μάλλον το αντίθετο.

 

Η προεδρία, ανάλογα με το ποιος κατέχει τον θώκο, μπορεί να λειτουργεί: 

α) είτε προς όφελος της κοινωνίας, όπως η περίπτωση του προέδρου της Ισλανδίας Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσο ο οποίος, παρά τις τρομακτικές έξωθεν πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, αρνήθηκε να ρίξει τον ισλανδικό λαό βορά στα κοράκια της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κερδοσκοπίας, δεν υπέγραψε τον σχετικό νόμο που του προσκόμισε η κυβέρνηση και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα, στο οποίο ο λαός απέρριψε το νόμο -σχεδόν- παμψηφεί. Ο Γκρίμσο πέρασε στην ιστορία με μια δήλωση-μνημείο εντιμότητας, αξιοπρέπειας και θάρρους: 

«Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει… Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει… Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

 

(β) είτε σε βάρος της κοινωνίας, όπως η περίπτωση του καθ’ ημάς  Κάρολου Παπούλια, που επέλεξε τη συνεργασία μαζί τους, συνεργώντας έτσι στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού και στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας ως οργανωμένης συλλογικότητας. 

 

Έτσι, σ’ αντίθεση με τον Ισλανδό πρόεδρο Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσο που πέρασε στην ιστορία ως πρόεδρος ενός αξιοπρεπούς και σωτήριου για τους Ισλανδούς «Όχι» στα κελεύσματα των κερδοσκόπων, ο Έλληνας πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας θα περάσει στην ιστορία ως πρόεδρος του διαρκούς «Ναι» σε όλες τις εντολές των δανειστών μας. Και μάλλον θα είναι πολύ βαρύ το ιστορικό χώμα που θα τον σκεπάζει.

 

• Στο διάστημα 1974-1914, μόνο μία φορά (το 1990) προκλήθηκαν βουλευτικές εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου. Κι αυτές τις προκάλεσε η ΝΔ. 

 

Συναινετική ή Συγκρουσιακή Εκλογή

 

Ο ισχυρισμός των εκάστοτε διαχειριστών της εξουσίας ότι «η συναίνεση εξασφαλίζει την καλύτερη δυνατή επιλογή στη θέση του προέδρου της δημοκρατίας», αποσκοπεί στην επικάλυψη του γεγονότος ότι έτσι εξασφαλίζονται μόνο τα συμφέροντα του κόμματος ή των κομμάτων που βρίσκονται στη εξουσία, τοποθετώντας σ’ αυτή τη θέση κάποιον που νομιμοποιεί όλες τις πράξεις τους, ενεργώντας ως «ο κύριος ναι σε όλα».

 

ΕΤΟΣ	ΠΡΟΕΔΡΟΣ	ΕΚΛΟΓΗ	ΨΗΦΟΙ	ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
1974	Μ. Στασινόπουλος (προσωρ. Πρόεδρος)	Ευρεία «συναίνεση»	206
1975	Κ. Τσάτσος	Ευρεία «συναίνεση»	210	ΝΔ (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ: Λευκό)
1980	Κ. Καραμανλής (σε 3 ψηφοφορίες)	Χωρίς «συναίνεση	183	ΝΔ, ΕΔΗΚ, Εθν. Παράταξη (3 ψηφοφορίες: 179, 181, 183)
1985	Χρ. Σαρτζετάκης (σε 3 ψηφοφορίες)	Χωρίς «συναίνεση	180	ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ (3 ψηφοφορίες: 184, 181, 180)
1990	Κ. Καραμανλής (σε 5 ψηφοφορίες)	Χωρίς «συναίνεση	153	ΝΔ (5 ψηφοφορίες. Ύστερα από διάλυση της βουλής και εκλογές)
1995	Κ. Στεφανόπουλος	χωρίς «συναίνεση»	181	ΠΑΣΟΚ, με τσόντα την ΠΟΛ. ΑΝΟΙΞΗ (Σαμαράς)
2000	Κ. Στεφανόπουλος (επανεκλογή)	Ευρεία «συναίνεση»	269	ΠΑΣΟΚ – ΝΔ
2005	Κ. Παπούλιας	ευρεία «συναίνεση»	279	ΠΑΣΟΚ – ΝΔ
2010	Κ. Παπούλιας (επανεκλογή)	ευρεία «συναίνεση»	266	ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ

 Από μια ματιά στον παραπάνω πίνακα, προκύπτει ότι:

• Ο πιο αξιοπρεπής πρόεδρος δημοκρατίας Κων. Στεφανόπουλος εκλέχθηκε για την 1^η θητεία του το 1995 χωρίς «συναίνεση» σε συγκρουσιακές συνθήκες, με 181 ψήφους από το ΠΑΣΟΚ με τσόντα την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά.

 

• Ο χειρότερος πρόεδρος δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας εκλέχθηκε με «ευρεία συναίνεση» (το 2005 για 1^η θητεία με 279 ψήφους από το ντουέτο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και το 2010 για 2^η θητεία με 266 ψήφους από το τρίο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). 

 

Η «ευρεία συναίνεση» του 2005 και 2010 παρέδωσε τον προεδρικό θώκο σ’ έναν υπερήλικα που νομιμοποιούσε όλες τις αντισυνταγματικές πρακτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων (Γιωργάκη Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμιου, Σαμαρά-Βενιζέλου) σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, προσυπογράφοντας ανενδοίαστα όλες τις «Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου» με την ίδια ευκολία που στο παρελθόν νομιμοποιούσε την «αγορά του κωλόσπιτου» (κατά τον Ευαγ. Γιαννόπουλο), εμφανιζόμενος ως  «δανειστής» του πολιτικού εργοδότη του Α. Παπανδρέου. Μια δεκαετία «ναι σε όλα».

 

Πέραν τούτου, είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας πρόεδρος της δημοκρατίας μέχρι σήμερα δεν αρνήθηκε την προσυπογραφή κάποιου νόμου που του εγχείριζε η εκάστοτε κυβέρνηση του κόμματος ή των κομμάτων που τον εξέλεξε.

 

Σοβαροφάνεια – Πράξη Πρώτη (1974-1980)

 

Το 1974, μετά το δημοψήφισμα του 1974 και την εγκαθίδρυση της αβασίλευτης δημοκρατίας, ο Μιχαήλ Στασινόπουλος εκλέχθηκε προσωρινός πρόεδρος της Δημοκρατίας με 206 ψήφους.

 

1) Το 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εκλέχθηκε με 210 ψήφους (της ΝΔ που διέθετε 215 σε σύνολο 295 εδρών). Η Ένωση Κέντρου υποστήριξε τον Παν. Κανελλόπουλου. Το ΠΑΣΟΚ και η Ενωμένη Αριστερά ψήφισαν λευκό.

 

2) Το 1980, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέχθηκε ύστερα από 3 ψηφοφορίες. (στις οποίες πήρε 179, 181 και 183 ψήφους, αντιστοίχως σε μια βουλή όπου η ΝΔ είχε 175 έδρες). Το ΠΑΣΟΚ απείχε. Το ΚΚΕ ψήφισε λευκό. Η Εθνική Παράταξη υπέρ του. Από την ΕΔΗΚ, μερικοί ψήφισαν υπέρ και μερικοί κατά.

 

Όπερα-μπούφα: Χρ. Σαρτζετάκης (1985)

 

3) Το 1985, ο Χρήστος Σαρτζετάκης εκλέχθηκε στην πιο επεισοδιακή και ιλαροτραγική από όλες τις εκλογές προέδρου μέχρι σήμερα, ύστερα από την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου να τα «σπάσει» με τον Κ. Καραμανλή και να προτείνει ως διάδοχό του τον Χρήστο Σαρτζετάκη. 

 

Στις τρεις πράξεις της φαρσοκωμωδίας ανέκυψαν δύο καίρια προβλήματα, τα οποία αφορούσαν: 

 

• Tην ψήφο του Προέδρου της Βουλής Ιωάννη Αλευρά. Η ΝΔ αμφισβήτησε το δικαίωμα ψήφου του κατά την εκλογή του ΠτΔ, δεδομένου ότι ασκούσε καθήκοντα Προέδρου της Δημοκρατίας αναπληρώνοντας τον παραιτηθέντα Καραμανλή. Αυτή η ερμηνεία της σχετικής διάταξης του Συντάγματος, υποστηρίχθηκε από τον συνταγματολόγο Αριστόβουλο Μάνεση, ενώ εναντιώθηκαν -και επικράτησαν- ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

 

Η πρώτη ψηφοφορία, αποδείχθηκε στείρα. Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ Χ. Σαρτζετάκης πήρε 184 ψήφους (από ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Η ΝΔ απείχε).

 

Η δεύτερη ψηφοφορία, αποδείχθηκε επίσης στείρα. Ο Χ. Σαρτζετάκης πήρε 181 ψήφους, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ελέγξει την εκλογή, είχε τη εκπληκτική ιδέα να μοιράσει έγχρωμα ψηφοδέλτια.(!) Στις καταγγελίες της ΝΔ για παραβίαση της μυστικότητας της ψηφοφορίας. ο προεδρεύων αντιπρόεδρος Μιχαήλ Στεφανίδης απάντησε με το εξής αμίμητο: «το Σύνταγμα απαιτεί τα ψηφοδέλτια να είναι ομοιόμορφα, όμως πουθενά δεν αναφέρει ότι πρέπει να είναι και ομοιόχρωμα». 

 

Η τρίτη ψηφοφορία έληξε με την εκλογή του Χ. Σαρτζετάκη με μόλις 180 ψήφους (την οριακή πλειοψηφία που απαιτεί το Σύνταγμα).

 

Ανάμεσα στα ευτράπελα που συντελούνταν μέσα στη βουλή, ξεχώρισε η αρπαγή της κάλπης από τον βουλευτή της ΝΔ, Ελευθέριο Καλογιάννη (εξ’ου και το προσωνύμιο «Καλπογιάννης» που του αποδόθηκε), ο οποίος προσπάθησε να την μεταφέρει στα γραφεία της ΝΔ στη βουλή. 

 

Ενώ αυτή η ιλαροτραγική «όπερα-μπούφα» παιζόταν εντός της Βουλής, έξω από αυτή ένα πλήθος από φανατικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ με λάβαρό τους την εφημερίδα «Αυριανή» και κραύγαζαν υβριστικά συνθήματα κατά του Καραμανλή.

 

Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986 η μυστική ψηφοφορία αντικαταστάθηκε από ονομαστική.

 

Σοβαροφάνεια – Πράξη Δεύτερη (1990-2014)

 

4) Το 1990, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέχθηκε χωρίς «συναίνεση» στην πέμπτη ψηφοφορία (!) με μόλις 153 ψήφους (αφού είχε ήδη πραγματοποιηθεί διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών, λόγω της αδυναμίας εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας σε τρεις ψηφοφορίες).

5)  Το 1995, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος εκλέχθηκε χωρίς «συναίνεση» και σε έντονα συγκρουσιακές συνθήκες, με 181 ψήφους (από το ΠΑΣΟΚ, με τσόντα την την ΠΟΛ. ΑΝΟΙΞΗ του Α. Σαμαρά)  

6) Το 2000, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος επανεκλέχθηκε με «ευρεία συναίνεση» με 269 ψήφους (από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ)  

 

7) Το 2005, ο Κάρολος Παπούλιας εκλέχθηκε με «ευρεία συναίνεση» με 279 ψήφους (από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ)  

 

8) Το 2010, ο Κάρολος Παπούλιας επανεκλέχθηκε με «ευρεία συναίνεση» με 266 ψήφους (από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ) και ανταποκρίθηκε απολύτως ικανοποιητικά στο καθήκον του ως «πρόεδρος της κρίσης», αποδεικνυόμενος ο μοιραίος άνθρωπος του «ναι σε όλα» τα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές, εξαθλιώνοντας την ελληνική κοινωνία.   

 

Αρχή του τέλους της δικομματικής κλεπτοκρατίας (29/12/2014)

 

Στις 29 Δεκεμβρίου 2014, η εγχώρια δικομματική εκπροσώπηση των Δανειστών (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, Σαμαρά και Βενιζέλου) απέτυχε (ευτυχώς) να εκλέξει πρόεδρο της δημοκρατίας (ολοκληρώνοντας τη διαδικασία των τριών διαδοχικών ψηφοφοριών που απαιτείται από το Σύνταγμα).

 

Το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου αφού απέτυχε παταγωδώς να καταστήσει αποτελεσματικά τα γνώριμα εργαλεία της τρομοκρατίας και της εξαγοράς συνειδήσεων (με την προσφορά θέσεων σε κυβερνητικό σχήμα και τις συμπερίληψης στα ψηφοδέλτιά του δικομματισμού εκείνων των βουλευτών που ήταν «πρόθυμοι» να ενδώσουν στην ψήφιση του κομματικού τους υποψηφίου κ. Σταύρου Δήμα), αναγκάστηκε να προχωρήσει στη διάλυση της βουλής και στην προκήρυξη εκλογών  στις 25 Ιανουαρίου 2015. 

 

• Οι πληρεξούσιοι των ξένων δυνάμεων κατοχής στη χώρα μας, διακηρύσσοντας ότι «οι εκλογές υπήρξαν αποτέλεσμα εκβιασμού των θεσμών» (καινοφανής εξήγηση ενός συνταγματολόγου, για μια πράξη που αποτελεί την ύψιστη νομιμοποίηση της δημοκρατίας) απέδειξαν ότι η δημοκρατία δεν εκβιάζεται αλλά, συνήθως βιάζεται από τους εκάστοτε επιβήτορές της εξουσίας που διακατέχονται από την επικίνδυνη για την κοινωνία αυταπάτη ότι οι ίδιοι αποτελούν μοναδικές και αναντικατάστατες ενσαρκώσεις των θεσμών.

 

• Επιπλέον, οι ελέω δανειστών διαχειριστές της εξουσίας, επαναλαμβάνοντας με γκεμπελικό τρόπο το λογικά παράδοξο σλόγκαν ότι «οι εκλογές αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία», απέδειξαν το είδος της διαστροφικής και άκρως ιδιοτελούς σχέσης τους με τη δημοκρατία, για την οποία οι εκλογές δεν συνιστούν απειλή μόνο όταν η εξουσία διακατέχεται (με το ιδιοκτησιακό περιεχόμενο του όρου) από τους ίδιους.

• Η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν είχε να χάσει τίποτα από τις εκλογές. Αλλά, οι παράνομοι επιβήτορες της εξουσίας που έμαθαν να κυβερνούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (όπως όλες οι αυταρχικές κυβερνήσεις στη σύγχρονη πολιτική ιστορία) έχουν να χάσουν τα πάντα. 

Οι επικείμενες εκλογές

 • Για τους κατέχοντες τις μισές, και πλέον, καρέκλες της σημερινής βουλής οι επικείμενες εκλογές σημαίνουν ότι θα πρέπει να αναζητήσουν κάποια βιοποριστική απασχόληση (καθήκον εξαιρετικά βαρύ για όποιον έμαθε να σιτίζεται στο «πρυτανείο» σε βάρος των φορολογούμενων). 

• Για τον Α. Σαμαρά σημαίνουν απώλεια της πρωθυπουργίας και απώλεια της αρχηγίας της ΝΔ, με αποτέλεσμα το οριστικό θάψιμό του στο πολιτικό περιθώριο.

 

• Για τον Ε. Βενιζέλο σημαίνουν απώλεια της αντιπροεδρίας της κυβέρνησης και απώλεια της αρχηγίας του πνέοντος τα λοίσθια ΠΑΣΟΚ (εάν εξακολουθήσει να υφίσταται ως κόμμα, πράγμα μάλλον αμφίβολο).

 

• Για τους συνεργήσαντες στην υπαγωγή της χώρας στο ζυγό των Μνημονίων και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, σημαίνουν ότι ανοίγει ο δρόμος για την πιθανή παραπομπή τους σε Ειδικό Δικαστήριο (από το οποίο δεν μπορεί να τους προφυλάξει ο -παγκόσμιας πρωτοτυπίας- νόμος περί Ατιμωρησίας των Υπουργών που εμπνεύσθηκε ο συνταγματολόγος κ. Βενιζέλος). Και τέλος, 

 

• Για όλους εμάς, σημαίνουν ότι μπορούμε να αρχίσουμε να ανακτούμε το δικαίωμά μας στη ζωή, στην αξιοπρέπεια, στον αυτοσεβασμό και την ανεξαρτησία μας, διαπραγματευόμενοι με τις «εταίρες» μας στο μπορντέλο του καπιταλισμού-καζίνο (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, συσσωματώσεις κερδοσκόπων, Βερολίνο), κάνοντας χρήση όλων των πλεονεκτημάτων που μπορεί να έχουμε σε όλα τα επίπεδα, εφαρμόζοντας τον απαράβατο κανόνα σύμφωνα με τον οποίο όταν μια κυβέρνηση πρέπει να διαλέξει μεταξύ της σωτηρίας της κοινωνίας και της ικανοποίησης των δανειστών της, είναι υποχρεωμένη να διαλέξει τη σωτηρία της κοινωνίας. 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ανάμεσα σ’ αυτά τα πλεονεκτήματα συγκαταλέγεται και η δυνατότητα επίσημης χρεοκοπίας της χώρας (κι’ αυτό γιατί, ενώ η χώρα έχει χρεοκοπήσει ΔΥΟ φορές ανεπισήμως και γι’ αυτό της επιβλήθηκαν ΔΥΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ και ετοιμάζεται και μια τρίτη ανεπίσημη χρεοκοπία που θα συνοδεύεται από ένα ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ (ανεξάρτητα με ποιο όνομα θα πλασαριστεί στην κοινή γνώμη), οι «εταίρες» μας και το Βερολίνο μας απαγορεύουν ρητά την επισημοποίηση της χρεοκοπίας (πράγμα που συνεπάγεται τη διαγραφή του χρέους μας), υπερασπιζόμενοι τα δικά τους κερδοσκοπικά συμφέροντα.

Μετά από την απελπιστική καταχνιά των αδιέξοδων που μας επέβαλλαν οι εγχώριοι πληρεξούσιοι των ξένων δυνάμεων κατοχής (οικονομικής, αυτή τη φορά) στα 5 χολερικά μνημονιακά χρόνια, στον ορίζοντα του 2015, αχνοπροβάλλει η δυνατότητα της οικοδόμησης της ελπίδας.  

Για πρώτη φορά εδώ και πέντε κατάμαυρα χρόνια, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η ευχή «Καλή Χρονιά» δεν αποτελεί καθ’ ολοκληρίαν συμβατική έκφραση, κοροϊδία ή αυτοεξαπάτηση…

 

Κλεάνθης Γρίβας

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, της ΝΔ (ένας από τους δύο βασικούς εμπνευστές του «μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα» που μετέτρεψε τις εκλογές σε τζογαδόρικη φάρσα), ανακοίνωσε την «αποχώρησή του από την πολιτική». Εύχομαι να κάνει το ίδιο και ο έτερος εμπνευστής αυτής της τζογαδόρικης ρύθμισης, κ. Κώστας Σκανδαλίδης (του ΠΑΣΟΚ), δεδομένου ότι εάν τα πράγματα εξελιχθούν στην επιθυμητή κατεύθυνση (προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας), δεν θα υπάρχει θέση για τον τζόγο στην πολιτική.