Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΡΩΘΕΙ
Ψηφίζουμε για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά μας,
εναντίον του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού αληταριάτου
Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντι-μνημονιακή εφημερίδα
«Το ΧΩΝΙ», 18 Μαϊου 2014
Κλεάνθης Γρίβας
Η κατασκευασμένη κρίση που προκλήθηκε από τη λειτουργία του Καπιταλισμού-Καζίνο, είχε εξαρχής ένα και μόνο βασικό στόχο: τη μετατροπή του ιδιωτικού χρέουςσε δημόσιο, προκειμένου το πτωχευμένο ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα (και, ιδίως, οι τράπεζες-ληστές με ένα χέρι) να διασφαλίσουν ότι όλα τα κέρδη από την έκνομη τζογαδόρικη δραστηριότητά του να τα καρπώνεται το χρηματοπιστωτικό αληταριάτο και όλες τις ζημιές του να τις υφίστανται οι φορολογούμενοι.
Στην Ευρώπη, αιχμή του δόρατος για τη διαστροφική μεταμόρφωση του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο ήταν η Γερμανία, με πρωτοβουλία της οποία η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο, με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί να βιώσει τη χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής της ύπαρξης.
Στις συνθήκες εξαθλίωσης που επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία, με την «αρμονική» συνεργασία (α) των «δανειστών» (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα -και για τα τρία, διάβαζε Γερμανία- και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και (β) της εγχώριας δικομματικής κλεπτοκρατίας, υπάρχουν τρεις διαπιστώσεις που, εάν ληφθούν υπόψη σοβαρά και αν αποτελέσουν αντικείμενο έντιμης και έλλογης διαχείρισης, θα μπορούσαν να επιτρέψουν σύντομα στην Ελλάδα να απαλλαγεί από την κατοχή (με το οικονομικό και πολιτικό περιεχόμενο του όρου) από τη συμμαχία των «ληστών με το ένα χέρι» (ήτοι, τις συνεργαζόμενες συμμορίες των «δανειστών», της δικομματικής κλεπτοκρατίας και του τραπεζικού αληταριάτου).
• Η πρώτη αφορά τη γενική διαπίστωση ότι το χρέος όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν είναι διαχειρίσιμο.
Για παράδειγμα (με στοιχεία Δεκεμβρίου 2013):
- 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρωστούν 35 τρις δολάρια.
- 17 χώρες της Ευρωζώνης χρωστούν 24 τρις δολάρια.
- 9 πλουσιότερες χώρες της Ευρωζώνης χρωστούν 20,4 τρις δολάρια.
- 7 φτωχότερες χώρες της Ευρωζώνης χρωστούν 1,2 τρις δολάρια.
- 1 φτωχή χώρα της Ευρωζώνης (Ιρλανδία) χρωστάει 2,4 τρις δολάρια.
Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, το χρέος αυτό (που είναι πολλαπλάσιο του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης) δεν είναι διαχειρίσιμο (ακόμη και εάν δεν πάρουμε υπόψη την απύθμενη «μαύρη τρύπα» του πτωχευμένου τραπεζικού συστήματος, με προεξάρχουσες τις γερμανικές τράπεζες DeutscheBank, Commerzbank και τις τράπεζες των γερμανικών κρατιδίων).
Συνεπώς, μοναδική λύση στο πρόβλημα είναι ένα δραστικό κούρεμα του χρέους σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με ορισμένα άλλα μέτρα, όπως, π.χ. τα ευρω-ομόλογα, η επιβολή φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, η υποχρεωτική επένδυση μέρους του πλεονάσματος των πλεονασματικών χωρών στις χώρες της περιφέρειας (επένδυση που αποδίδει ένα λογικό κέρδος στους επενδυτές και δημιουργεί οικονομική δραστηριότητα στις χώρες της περιφέρειας και όχι δάνεια που, απλώς, επιδεινώνουν το πρόβλημα), κ.α.
• Η δεύτερηαφορά το γεγονός της αναβάθμισης της γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας, απ’ αφορμή το γεγονός της δυνατότητάς της να πάρει μέρος στο ύψιστης στρατηγικής σημασίας «παιχνίδι» της παραγωγής και της μεταφοράς ενέργειας (σε συνδυασμό με τη γεωπολιτική υποβάθμιση της Τουρκίας, η οποία δεν αποτελεί πλέον το «μαλακό υπογράστριο» της Ρωσίας, δεδομένου ότι δεν έχει πια άμεσα σύνορα μ’ αυτή).
Ο Κύπριος ηγέτης Τάσσος Παπαδόπουλος, που πέρασε στην ιστορία με την ακροτελεύτια φράση του διαγγέλματός του 4 μέρες πριν από το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Αυνάν «παρέλαβα Κράτος, δεν θα παραδώσω Κοινότητα», φρόντισε να διασφαλίσει αυτό το κράτος, ανοίγοντας το δρόμο για την ενεργειακή συνεργασία Κύπρου και Ισραήλ (της άτυπης 51ης πολιτείας των ΗΠΑ).
Απ’ αυτή την άποψη, είναι χαρακτηριστική η εξέλιξη της σύνθεσης των διμερών ναυτικών ασκήσεων ΗΠΑ-Ισραήλ που γίνονται κάθε δύο χρόνια στη Ν.Α. Μεσόγειο και αποσκοπούν στη διασφάλιση του ελέγχου των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής: Οι δύο προτελευταίες ασκήσεις μετατράπηκαν σε τριμερείς (με τη συμμετοχή της Κύπρου) και οι δύο τελευταίες σε τετραμερείς (με τη συμμετοχή της Ελλάδας), πράγμα που επιβεβαιώνει την ύπαρξη άμεσα εκμεταλλεύσιμων ενεργειακών κοιτασμάτων στον υποθαλάσσιο χώρο της Ελλάδας, και της δίνει τη δυνατότητα να πάρει μέρος στο ενεργειακό «παιχνίδι», εάν και εφόσον είναι σε θέση να αναδείξει μια πολιτική ηγεσία κατάλληλη να διαχειριστεί αυτή την μοναδική ευκαιρία.
• Η τρίτη αφορά το γεγονός ότι στην παρούσα συγκυρία, η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να ενταφιάσει οριστικά το καθεστώς της δικομματικής κλεπτοκρατίας, πράγμα που προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, τηναντικατάσταση του σημερινού Συντάγματος (καταστατικού χάρτη της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας) με ένα νέο που θα περιλαμβάνει δικλείδες ασφαλείας για τη μη-αναπαραγωγή της και θα διασφαλίζει τον «εξοστρακισμό» από τη δημόσια ζωή του πολιτικού προσωπικού που την ενσάρκωνε μέχρι σήμερα.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η παρούσα συγκυρία παρέχει πολιτικές και γεωπολιτικές δυνατότητες και η κατασκευασμένη κρίση (εκτός από την εξαθλίωση της κοινωνίας) δημιουργεί κάποιες προϋποθέσεις για μια ποιοτική αλλαγή των συνθηκών της ζωής μας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να ενεργήσουμε με επίγνωση, ελευθερία και ευθύνη. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να επιδιώξουμε να έχουμε καθοριστικό λόγο στις αποφάσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον μας.
Συνεπώς, στις εκλογές (τόσο στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές, όσο και στις εθνικές εκλογές που θα ακολουθήσουν), ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ με μοναδικό κριτήριο την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και ανθρωπιά μας, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού αληταριάτου που την οικοδόμησε και την ενσάρκωνε επί δεκαετίες, εξαχρειώνοντας την ελληνική κοινωνία.
Η ψήφος μας πρέπει να εκφράζει πάντοτε (α) την απαίτηση μας από όλους τους υποψήφιους διαχειριστές της ζωής μας για δεσμεύσεις τους επί του συγκεκριμένου και (β) την ανυποχώρητη θέλησή μας να επιβάλλουμε ένα σύγχρονο Σύνταγμα που θα καθιστά αδύνατη την αναπαραγωγή της κομματικής κλεπτοκρατίας, ένα Σύνταγμα το οποίο, μεταξύ όλων των άλλωνμέτρων (που προτάθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν) θα θεσπίζει και ως πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική.
Γιατί, όπως απέδειξε η ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης:
• Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι χαρακτηριστικό των πιο υπανάπτυκτων, από πολιτική άποψη, χωρών (φαινόμενο άγνωστο στις «καθυστερημένες» χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, και μόνιμο χαρακτηριστικό «εξελιγμένων» χωρών, όπως η Ελλάδα), στις οποίες κυριαρχούσαν τριτοκοσμικού χαρακτήρα ανεξέλεγκτες προσωποπαγείς ή οικογενειακές «δυναστείες», οι οποίες παρήγαγαν διαρκώς στρεβλώσεις στη λειτουργία των θεσμών και στην κοινωνική και οικονομική ζωή κάθε χώρας. Ενώ,
• Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι χαρακτηριστικό των πιο αναπτυγμένων, από πολιτική άποψη χωρών, πράγμα που διασφαλίστηκε με τη συνταγματική θέσπιση της απλής αναλογικής, με αποτέλεσμα το κέντρο βάρος να πέφτει στη λειτουργικότητα και την αποτελεσματικότητα των θεσμών, καθιστώντας αδύνατη την εμφάνιση τριτοκοσμικών οικογενειοκρατιών.
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά από το 1831 μέχρι σήμερα, έχουμε την ευκαιρία (εξαιτίας της συγκυρίας και της κατασκευασμένης κρίσης) να διαμορφώσουμε, με επίγνωση, ελευθερία και ευθύνη, συνθήκες που θα μας επιτρέψουν (από μας εξαρτάται) να αφήσουμε πίσω μας ως εφιαλτικό παρελθόν την τωρινή μας κατάσταση, η οποία εύστοχα σκιαγραφείται από τον κ. Χρήστο Γιανναρά:
«H ελληνική κοινωνία, όσα εκατομμύρια ψυχές τη συγκροτούμε, ζούμε την αυτοκαταδίκη σε απόγνωση και πανικό. Αυτοκαταδίκη, γιατί με την ψήφο μας συνεχίζουμε να εκλέγουμε τους δημίους μας. Αντίσταση στον μονόδρομο της απάτης και του εμπαιγμού (δηλαδή της εμπεδωμένης κομματοκρατίας) δεν υπάρχει. Κάθε θεσμός ή οργανωμένη μορφή συλλογικότητας… μοιάζει να έχει υποστεί «απογόμωση» της κοινωνικής του δυναμικής. Δεν διανοούνται ούτε καν να απαιτήσουν, στο όνομα του φιμωμένου κοινωνικού σώματος, να πάψει ο κ. Σαμαράς την αναιδέστατη καυχησιολογία, ο κ. Tσίπρας την παραπλανητική και κρυψίβουλη αοριστολογία και οι υπόλοιποι γραφικοί κομπάρσοι της εθνικής μας αυτοχειρίας τη γλοιωδέστατη επίδειξη εξουσιολαγνείας» (Χρήστος Γιανναράς: «Διαχείριση της ζωής μας η ψήφος μας», Καθημερινή 11/05/2014),
Για να μην αποδειχθούν ξανά κάλπικες και οι (από δω και πέρα) κάλπες.
