Δ’ ΡΑΙΧ: Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ
Από το Γ΄Ράιχ του Χίτλερ
στο Δ’ Ράιχ των Μέρκελ και Σόϊμπλε
Κλεάνθης Γρίβας
Γερμανός αξιωματούχος (στον Πικάσσο): Εσείς το κάνατε αυτό μαιτρ;
Πικάσσο: Οχι. ΕΣΕΙΣ.
(δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη αντι-μνημονιακή εφημερίδα "ΤΟ ΧΩΝΙ" στις 14-4-2013)
«Κάποιος που βρέθηκε αναγκασμένος να ακούσει μια διάλεξη του Χίτλερ, δεν άντεξε τελικά να την ακούσει μέχρι το τέλος: ‘Πες μου, χέσανε μέσα στο κεφάλι σου και ξεχάσανε να τραβήξουν το καζανάκι;’, ρώτησε, αφήνοντας τον Χίτλερ εμβρόντητο». (J. Kershaw: Χίτλερ, 1889-1936, Υβρις, σ. 175)
Είναι καιρός η Ευρώπη να ξανακάνει αυτή την ερώτηση στους αποκρουστικούς κλώνους του φύρερ Μέρκελ και Σόϊμπλε.
● Στις 22 Ιουνίου 1941, το Γ’ Ράϊχ έκανε το μοιραίο στρατηγικό λάθος να επιτεθεί στη Ρωσία, μια μεγάλη και αχανή χώρα που στο παρελθόν είχε «καταπιεί» πολλούς Ναπολέοντες.
● Στις 25 Μαρτίου 2013, το Δ’ Ράιχ, έκανε το μοιραίο στρατηγικό λάθος να επιτεθεί στην Κύπρο, μια μικρή, αιμορραγούσα (και κατά το ήμισυ κατεχόμενη) χώρα.
● Το 1941, ο Χίτλερ (μια ψυχοπαθητική προσωπικότητα μεγαλομανιακού και παρανοϊκού τύπου που αυτο-αναγορεύθηκε «ενσάρκωση της μοίρας του Γερμανικού Έθνους»), παραβιάζοντας το Σύμφωνο Μη Επίθεσης που είχε συνάψει με τον Στάλιν (1939), επιτέθηκε εναντίον της Ρωσίας με τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη που είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρωπότητα (3.000.000 άνδρες, 3.580 άρματα μάχης, 7.184 πυροβόλα, 2.800 αεροπλάνα).
●Το 2013, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε (δύο κλώνοι του κ. «Τίποτα της Βιέννης»), επίσης ψυχοπαθητικές -και απολύτως ανοργασμικές- προσωπικότητες, οι οποίες, είναι προφανές ότι κινούνται από ισχυρά συμπλέγματα κατωτερότητας και ταλανίζονται από την αντίφαση ανάμεσα στην εξιδανικευμένη εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και στην πραγματική κατάσταση και τις δυνατότητές τους), σε μια εκδήλωση άφθαστου «ηρωισμού» επιτέθηκαν σε μια μικρή χώρα, την Κύπρο, με όπλο τον οικονομικό εκβιασμό και στραγγαλισμό.
● Το 1941, η επίθεση του Γ’ Ράιχ στη Ρωσία σηματοδότησε την αρχή της αντίστροφης μέτρησης για το ναζιστικό καθεστώς. Από κει και πέρα, η καταστροφή του Τρίτου Ράϊχ ήταν προβλέψιμη: Ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που -κατά την χιτλερική προπαγάνδα- επρόκειτο να διαρκέσει «μια χιλιετία», συντρίφτηκε μέσα σε 12 χρόνια (1933-1945), παρασέρνοντας μαζί του στον όλεθρο εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη, τη Γερμανία και όλο τον κόσμο.
● Το 2013, η επίθεση του Δ’ Ράιχ στην Κύπρο σηματοδότησε την αρχή της αντίστροφης μέτρησης για το ιδιότυπο καθεστώς του (νεο)γερμανικού εθνικισμού: Από κει και πέρα, η (αυτο)καταστροφή του Τέταρτου Ράϊχ είναι προβλέψιμη: Η Γερμανία θα συντριβεί για τρίτη φορά μέσα σε ένα αιώνα, παρασέρνοντας μαζί της στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη, τη Γερμανία και όλο τον κόσμο.
● Το 1941, η επίθεση του Γ’ Ράιχ κατά της Ρωσίας ήταν άμεσο προϊόν της ολοσχερούς τύφλωσης και του πλήρους αφοπλισμού της λογικής που συνεπάγεται η αλαζονεία κάθε ψυχοπαθητικής προσωπικότητας όταν δεν συναντάει αντίσταση. Κι αυτή η τύφλωση δεν επέτρεπε στον Χίτλερ να δει ότι δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει την έμμονη ιδέα του για «ζωτικό χώρο» με επέκταση προς την Ανατολή, έχοντας απέναντί του ένα αχανές έδαφος (που δεν φτάνει μόνο να κατακτηθεί αλλά πρέπει και να κρατηθεί) και ένα «στρατηγό-Χειμώνα» που κουρέλιασε τον Ναπολέοντα.
● Το 2013, η επίθεση του Δ’ Ράιχ εναντίον της Κύπρου, είναι άμεσο προϊόν της ίδιας ψυχοπαθολογικής κατάστασης και της, συνεπαγόμενης, τύφλωσης, που δεν επέτρεψε στο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε να σταθμίσει σοβαρά τις συνέπειες ενός οικονομικού «αστραπιαίου πολέμου» που έμελε να αποδειχθεί πόλεμος διαρκείας γιατί συνιστούσε ανοικτή επίθεση στα «Άγια των Αγίων» του τραπεζικού συστήματος: τις καταθέσεις των ιδιωτών.
Από τον οριζόντιο στον «κυκλικό» διαχωρισμό της Ευρώπης
Από την επομένη της γερμανικής επίθεσης στην Κύπρο:
1) Η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία των λαών της Ευρώπης απέναντι στην αποικιοκρατική "ευρωπαϊκή" πολιτική της Γερμανίας με μέσο τους «ευρωπαϊκούς» θεσμούς (ΕΟΚ και, εν συνεχεία, Ε.Ε., Κομισιόν, Ευρωζώνη, Ευρ. Κεντρική Τράπεζα, κ.α.) τους οποίους η ίδια εμπνεύστηκε, προώθησε, επέβαλε και καθοδηγεί προς ίδιον όφελος, άρχισε να μετασχηματίζεται σε εναντίωση στον γερμανικό «ευρωπαϊσμό».
2) Ο οριζόντιος διαχωρισμός μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά (πλούσιου, οικονόμου και «υπεύθυνου») και Νότου ("φτωχού, σπάταλου και ανεύθυνου'), άρχισε να ξεθωριάζει και να υποκαθίσταται από ένα κυκλικό διαχωρισμό που στην περιφέρειά του βρίσκονται όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (τωρινά και εν δυνάμει θύματα της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη) και στο κέντρο του η Γερμανία.
Απ’ αυτή την άποψη, χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Λουξεμβούργου (ενάντια στο «δικαίωμα» της Γερμανίας να κανονίζει το οικονομικό μοντέλο άλλων χωρών»), η μερική διαφοροποίηση της Φινλανδίας στο θέμα του «μνημονίου» κατοχής της Κύπρου, η πρώτη κρατικοποίηση πτωχευμένης τράπεζας στην Ολλανδία που σημαίνει «διάσωσή» της σε βάρος των φορολογούμενων (η οποία ως προεόρτιο στο σπάσιμο της επικείμενης φούσκας ιδιωτικού χρέους –και, κυρίως, φούσκας ακινήτων- στην «πλούσια και σοβαρή» αυτή χώρα, μας επιτρέπει να καλωσορίσουμε την Ολλανδία στο κλαμπ των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας), η καταγγελία του Βελγίου κατά της Γερμανίας για "αθέμιτο ανταγωνισμού", κ.α.
Το νέο γερμανικό υπερ-όπλο: Η κατάσχεση των καταθέσεων
Η Γερμανία, αφού εξάντλησε την καταλήστευση των χωρών της περιφέρειας με την επιβολή πολιτικών λιτότητας χωρίς καμιά αντίσταση (χάρη στη συνενοχή των πολιτικών μπαμπουίνων που διαχειρίζονται την εξουσία στις χώρες τους για λογαριασμό και υπό τις διαταγές της γερμανικής Καγκελαρίας), ήταν φυσικό να στραφεί στην κατάσχεση των καταθέσεων, του μόνου πραγματικού περιουσιακού στοιχείου που διαθέτουν τα τραπεζικά συστήματα των «εταίρων» της.
Κι αυτό γιατί οι καταθέσεις αποτελούν πραγματικό χρήμα, το οποίο δεν υπόκειται σε βρόμικα χρηματιστηριακά παιχνίδια, και δεν εξαρτάται από τις κερδοσκοπικές στοχεύσεις των νταβατζήδων, των μπράβων και των πορτιέρηδων των «οίκων ανοχής» Moody's, Standard & Poor's και Fitch (που, κατ' ευφημισμό, αποκαλούνται "οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης").
Ο,τι είναι καλό για τη DeutscheBank είναι καλό για τη Γερμανία
Η επίθεση του Δ' Ράιχ εναντίον των καταθλεσεων συνιστά μια πράξη απελπισίας που αποσκοπεί αφενός στην αρπαγή των καταθέσεων και αφετέρου στον εξαναγκασμό των κατόχων κεφαλαίου να στραφούν από τις «άρρωστες και επισφαλείς» τράπεζες της περιφέρειας στις «υγιείς και ασφαλείς» τράπεζες του Βορρά, δηλαδή, της Γερμανίας, που ναυαρχίδα του τραπεζικού της συστήματος είναι η διαβόητη DeutscheBank, η πλέον διεφθαρμένη και πτωχευμένη τράπεζα στον πλανήτη.
Η DeutscheBank, κατέχοντας περιουσιακάστοιχείαύψους 2,88 τριςδολαρίων (τα οποία αντιστοιχούνστο 80% τουΑΕΠ τηςΓερμανίας) και συμμετέχοντας στον Καπιταλισμό-Καζίνο με μόχλευση 1/41 (κατά το Bloomberg, στο οποίο παραπέμπει ο αναλυτής κ. Παναγιώτου) ή 1/62 (σύμφωνα με πολλούς άλλους οικονομολόγους), βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κινδύνου κατάρρευσης, η οποία θα προκαλέσει ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικόσοκ.
[Σημείωση: «Μόχλευση:Μια καταστροφική μορφή γιγάντιου δανεισμού που οι ‘παίκτες’ [οικονομικοί εγκληματίες-τζογαδόροι] των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων θεωρούσαν ότι θα τους έφερνε γιγάντια κέρδη στο διηνεκές. Όταν, όμως, η πραγματικότητα τους προσγείωσε, τα γιγάντια αυτά κέρδη μετατράπηκαν στις μεγαλύτερες ζημιές στην ιστορία της ανθρωπότητας». Βλ. Παράγωγα (Derivatives, Futures, Options, Leverage) [Γ. Βαρουφάκης: «Κρίσης Λεξιλόγιο», Αθήνα, 2011, σ. 95]. Δείκτηςμόχλευσης:Τα κεφάλαια που κατέχει μια τράπεζα -δηλ. τα δικά της κεφάλαια σε σχέση με το πόσες φορές τα έχειχρησιμοποιήσει (τζογάρει) για την επίτευξη "απόδοσης" (κεφάλαια Χ φορές) ή η σχέση ανάμεσα στα περιουσιακά στοιχεία που κατέχει και στις υποχρεώσεις της].
Σ' αυτό το πλαίσιο, η κατάσχεση των καταθέσεων από τις δυνάμεις κατοχής του Δ' Ράιχ έχει πρωταρχική σημασία ως έσχατο μέσο για να μετατεθεί χρονικά η εκδήλωση αυτής της κοσμογονικής έκρηξης που θα ρίξει τη Γερμανία στη άβυσσο και ολόκληρο τον κόσμο σε νέες περιπέτειες. Και, ως πρώτο θύμα επιλέχθηκε η Κύπρος:
(α) Γιατί διέθετε το πλέον υγιές τραπεζικό σύστημα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, δεδομένου ότι το 86% των«υποχρεώσεων» τωνκυπριακώντραπεζών αποτελείταιαπόκαταθέσεις καιόχιαπό«τοξικά»δάνεια, απόδομημέναομόλογαήαπό εξωτικάπαράγωγαπροϊόντα,όπως συμβαίνει με τηγερμανική DeutscheBank).
(β) Γιατί διέθετε ένα εξωνημένο πολιτικό προσωπικό, πλήρως υποταγμένο στα γερμανικά κελεύσματα, και
(γ) Γιατί το μέγεθος και η ιδιαίτερη κατάστασή της (με το μισό έδαφός της υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή), της στερούσαν ένα πλήθος πιθανών ελιγμών απέναντι στον ωμό γερμανικό οικονομικό στραγγαλισμό της.
ΗDeutscheBankΓερμανίας
είναιμεγαλύτερη:
▪ κατά 120 διςδολάριααπότοΑΕΠ τηςΓαλλίας,
▪ κατά 480 διςδολάριααπότο ΑΕΠτηςΒρετανίας,
▪ κατά 680 διςδολάρια απότοΑΕΠτηςΙταλίας,
▪ κατά 1 τριςδολάριααπότοΑΕΠτηςΡωσίας,
και είναι ίση με
▪ 2 φορέςτοΑΕΠτηςΙσπανίας.
▪ 3,5 φορέςτοΑΕΠτηςΟλλανδίας.
▪ 4 φορέςτοΑΕΠτηςΤουρκίας.
▪ 4,5 φορέςτοΑΕΠτηςΕλβετίαςκαι
▪ 10φορέςτοΑΕΠτηςΕλλάδας.
[Βλ. Π. Παναγιώτου, Επίκαιρα, τχ. 180, 4-4-2013]
Και μόνο μια απλή ματιά στους αριθμούς, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εάν πτωχεύσει και επισήμως η (πτωχευμένη, στην πράξη) DeutscheBank, αυτός ο υπερτροφικός πυρήνας του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, ηΓερμανία θα καταρρεύσει. Και γι' αυτό, ακριβώς, το Δ΄ Ράιχ επιλέγει να μεταθέσει χρονικά την εκδήλωση της «ημέρας της κρίσης», καταληστεύοντας και βυθίζοντας στην εξαθλίωση τους δήθεν «εταίρους» της στην ευρωπαϊκή σκακιέρα.
Το Γ’ Ράιχ καταλήστευε την Ευρώπη με τη δύναμη των όπλων.
Το Δ’ Ράιχ επιχειρεί να την καταληστεύσει με τον οικονομικό στραγγαλισμό.
Στην πρώτη περίπτωση, η Γερμανία απέτυχε, αλλά η Ευρώπη ολόκληρη πλήρωσε ένα τρομακτικό φόρο αίματος στο ναζιστικό Μινώταυρο (27 εκατομμύρια νεκροί μόνο στη Ρωσία) προκειμένου να απαλλαγεί από την κτηνωδία της γερμανικής κατοχής.
Στη δεύτερη περίπτωση, το πιθανότερο είναι ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Ατυχώς, όχι ως κωμωδία (όπως θα ευχόταν κάθε λογικός άνθρωπος) αλλά ως τραγωδία. Η Γερμανία θα (ξανα)αποτύχει αλλά η Ευρώπη θα καταβάλλει ένα τρομακτικό φόρο (όχι αίματος, ελπίζω) για να απαλλαγεί από την κτηνωδία της νεο-γερμανικής κατοχής.
Αν αφουγκράζεται κανείς τα γεγονότα, μπορεί ν’ ακούει τους τριγμούς στο οικοδόμημα της Γερμανο-ζώνης, που προαναγγέλλουν την κατάρρευσή της, ενδεχομένως πριν από τις γερμανικές εκλογές.
Η "Γερμανική Ευρώπη" αποτελεί μια καταστρεπτική ιδεοληψία, και κάθε απόπειρα πραγμάτωσής της οδηγεί στην οικονομική καταστροφή και της Ευρώπης και της Γερμανίας. Εν 'σωτηρίω' έτει 2013.
Κλεάνθης Γρίβας
