Η ολιγόωρη επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα
και η κρίση επιβίωσης της Ευρωζώνης
Η Ευρώπη στις παραμονές του Αυγούστου 1914
Η χειραγωγός και οι μαριονέτες
Κλεάνθης Γρίβας
Μπροστά στα μάτια μας επιτελούνται πυρετώδεις διεργασίες που κατατείνουν στη διαμόρφωση μιας νέας «Τριπλής Συμμαχίας» και μιας της νέας «Τριπλής Συνεννόησης» («Αντάντ»), που προμηνύει μια ανελέητη σύγκρουση για το ξαναμοίρασμα της Ευρώπης μέσα από τον οικονομικό στραγγαλισμό της. Ελπίζω ότι ο Δεκέμβριος του 2012 δεν θα αποδειχθεί ένας νέος Αύγουστος του 1914.
Για άλλη μια φορά, η συνδυασμένη δράση του πολιτικής, οικονομικής και μιντιακής «συμμαχίας των προθύμων», επέβαλε ένα γενικό αποπροσανατολισμό στην αποτίμηση των πραγματικών λόγων της αιφνίδιας ολιγόωρης επίσκεψης της κ. Μέρκελ στην Αθήνα στις 9/10/2012 (λίγες μέρες πριν από την κρίσιμη έκτακτη σύνοδο κορυφής στις 18-19 Οκτωβρίου 2012), και την καθιέρωση στη συνείδηση ενός συγχυσμένου κοπαδιού είτε ως «επικοινωνιακό τρικ» (!), είτε ως «επίσκεψη αβροφροσύνης και συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό» (!), είτε ως «σπάσιμο της διεθνούς απομόνωσης της χώρας» (!), είτε τέλος ως «επίδειξη ενδιαφέροντος ενός αγοραστή που έρχεται να εκτιμήσει περιουσιακά στοιχεία που πρόκειται να αγοράσει».(!)
Όλες αυτές οι «εκτιμήσεις» (που οφείλονται ή σε υστεροβουλία ή σε άγνοια, κατά περίπτωση), δεν έπαιρναν υπόψη τους το γεγονός ότι όταν βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο της η προσπάθεια περιορισμού της φωτιάς σε ένα σπίτι που καίγεται, ο ιδιοκτήτης του δεν σπαταλάει χρόνο και ενέργεια σε ολιγόωρες επισκέψεις αβροφροσύνης σε αναξιοπαθούντες «συγγενείς».
Συνεπώς, η επίσκεψή της κ. Μέρκελ στην Αθήνα δεν είναι δυνατό να αποδοθεί στο αιφνίδιο ενδιαφέρον της για την Ελλάδα ούτε στην, επίσης ξαφνική, επιθυμία της για ρομαντικούς περιπάτους στα ελληνικά «δάση».
Η επίσκεψη της κ. Μέρκελ μπορεί να ερμηνευτεί μόνο στο σχέση με τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη από την τακτική σύνοδο κορυφής του Ιουνίου 2012 μέχρι σήμερα και όσα πρόκειται να συμβούν στην Ευρωζώνη από σήμερα και μέχρι την σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου 2012 (με ενδιάμεσο σταθμό την έκτατη σύνοδο κορυφής του Οκτωβρίου 2012).
Α) Η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει την σημαντικότερη κρίση από τη δημιουργία της. Πρόκειται μια λυτική κρίση (με το βιολογικό περιεχόμενο του όρου) η οποία θα κλείσει είτε με την αναμορφωμένη επιβίωση είτε με το θάνατό της.
● Η πρώτη απόφαση που πρέπει να παρθεί από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ είναι εάν θα υπάρχει ή όχι ευρωζώνη το 2013.
Δεδομένου ότι οποιαδήποτε απάντηση (καταφατική ή αρνητική) συναρτάται άμεσα με απολύτως απρόβλεπτες επιπτώσεις τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια οικονομία, γίνεται αμέσως αντιληπτό τον τεράστιο όγκο των συμφερόντων (οικονομικών, ενεργειακών, και γεωπολιτικών) που ρίχνουν το βάρος τους προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Το μέγεθος των συμφερόντων που διακυβεύονται και το είδος των δυνάμεων που κινητοποιούνται υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες οποιασδήποτε μεμονωμένης χώρας, όσο μεγάλη και αναπτυγμένη κι αν είναι (όπως, π.χ., η Γερμανία).
● Η δεύτερη απόφαση που πρέπει να παρθεί (σε περίπτωση που συμφωνηθεί και διασφαλιστεί η διάσωση της ευρωζώνης) είναι εάν θα πρόκειται για μια Γερμανική Ευρωζώνη ή για μια Ευρωπαϊκή Ευρωζώνη.
Δεδομένου ότι, όπως είναι ευνόητο, στο ζήτημα αυτό η Γερμανία θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα προκειμένου να εξασφαλιστεί το πρώτο (με την εμμονή της σε μια οικονομική πολιτική στα χνάρια της σημερινής, η οποία οδήγησε στην Ευρώπη στην κρίση και την ύφεση), είναι εύλογη η αντίδραση των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας απέναντι στον γερμανικό ολετήρα για λόγους επιβίωσής τους.
● Πρώτη πράξη αυτής της αντίδρασης υπήρξε η άτυπη συμπαράταξη Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας κατά την Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου 2012, που πέτυχε να βάλει ένα κάποιο ανάχωμα στο γενικό οικονομικό σχεδιασμό για μια Γερμανική Ευρωζώνη:
Η Γερμανία υπέστη μια πρώτη (πρόσκαιρη;) ήττα, όταν η άτυπη συμπαράταξη της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας κατόρθωσε να περάσει μια απόφαση η οποία αποσύνδεε την κρίση του δημόσιου χρέους από την τραπεζική κρίση, μέσω της «απευθείας επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM, χωρίς τα διατιθέμενα κεφάλαιο να καταγράφονται στο δημόσιο χρέος των χωρών όπου εδρεύουν οι επανακεφαλαιοποιούμενες τράπεζες». (Γ. Βαρουφάκης: «Η Οργή του κ. Μόντι», 9/10/2012)
Αυτό προϋποθέτει ότι η εποπτεία των τραπεζών θα μεταφερθεί από τους εθνικούς θεσμούς σε κάποιο υπερεθνικό ευρωπαϊκό όργανο (π.χ. ΕΚΤ), πράγμα που με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να αποδεχθεί η Γερμανία γιατί κάτι τέτοιο θα αποκάλυπτε την απόλυτη γύμνια των δικών της πτωχευμένων τραπεζών,
● Έτσι, από την επομένη της υπογραφής της απόφασης, η Γερμανία αποδύθηκε σε εργώδεις προσπάθειες για:
α) να καταργήσει στην πράξη ό,τι είχε αποδεχθεί στα χαρτιά στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου 2012, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η εφαρμογή της εποπτείας των 6.500 ευρωπαϊκών τραπεζών το 2013 (όπως αναφερόταν στην απόφαση) απαιτούσε μια πολύ περισσότερο μακροχρόνια προετοιμασία, πράγμα που θα προσπαθήσει να επιβάλλει σε μια από τις επόμενες συνόδους κορυφής (του Οκτωβρίου και του Δεκεμβρίου 2012), και
β) να διασπάσει τη συμπαράταξη των χωρών της περιφέρειας, η οποία είχε εξαναγκάσει τον γερμανικό νέο-εθνικισμό σε μια «ταπεινωτική» υποχώρηση.
Β) Ανάμεσα στον Ιούλιο και τον Οκτώβριο 2012, σημειώθηκε μια πρωτόγνωρη κινητικότητα με ένα πλήθος διμερών και τριμερών επαφών μεταξύ των ηγετών της Ευρωζώνης, που θυμίζει τις διεργασίες που κατέληξαν στη διαμόρφωση των αντίπαλων στρατοπέδων στην περίοδο πριν από τον Α’ Παγκοσμίου Πολέμου:
«Μετά το Συνέδριο του Βερολίνου (1878), ο κίνδυνος του γερμανικού επεκτατισμού συνιστά μια απτή πραγματικότητα. Το 1878 υπογράφεται η Αυστρο-Γερμανική Συμμαχία και το 1883 προσχωρεί σε αυτή και η Ιταλία. Με πρωτοβουλία της αγγλικής διπλωματίας υπογράφονται διαδοχικά συμμαχίες μεταξύ Γαλλίας-Ρωσίας (1891), Αγγλίας-Γαλλίας (1904) και Αγγλίας-Ρωσίας (1907). Αυτό ολοκληρώνει την διαδικασία της διαμόρφωσης των νέων συνασπισμών που αποσκοπούν στην προάσπιση και διεύρυνση των συμφερόντων τους σε παγκόσμιο επίπεδο: Από τη μια μεριά η «Τριπλή Συμμαχία» (Αυστρία, Γερμανία, Ιταλία) και από την άλλη η «Τριπλή Συνεννόηση» ή «Αντάντ» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), έτοιμες να αιματοκυλήσουν την Ευρώπη σε μια προσπάθεια για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η σύγκρουση τους είναι ζήτημα χρόνου. Μια θρυαλλίδα είναι αρκετή για να τινάξει τον κόσμο στον αέρα». (Κλ. Γρίβας: Ψυχιατρικός Ολοκληρωτισμός. Ιανός, 1985)
● Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012, ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Ντράγκι έκανε ένα βήμα παραπέρα ανακοινώνοντας την απόφαση της κεντρικής τράπεζας για απεριόριστη αγορές κρατικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, απόφαση που η Γερμανία εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί, ακυρώνοντας τη στην πράξη όταν έθεσε (και επέβαλε) ως όρο ότι:
α) Οι χώρες που θα ζητούσαν να υπαχθούν σ’ αυτή τη ρύθμιση (με πρώτες την Ισπανία και την Ιταλία) θα έπρεπε να δεχθούν την υπαγωγή τους σε Μνημονιακό καθεστώς (όπως η Ελλάδα), και
β) Οι χώρες που ήδη βρίσκονται σε μνημονιακό καθεστώς (Ελλάδα) θα μπορούσαν να ζητήσουν να υπαχθούν σ’ αυτή «μετά την επιστροφή τους στις αγορές» (δηλαδή, μετά τη Δευτέρα Παρουσία).
Γ) Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες:
● Στις 9 Οκτωβρίου 2012 πραγματοποιείται και η ολιγόωρη επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα στις 9/10/2012, έχει ως στόχο να εξασφαλίσει τη δουλική συμμετοχή της Τρόϊκας-Εσωτερικού στη «Συμμαχία των Προθύμων» δορυφόρων του γερμανικού νέο-εθνικισμού στη διαφαινόμενη ανελέητη σύγκρουση του μοιραίου Χειμώνα του 2012 (όχι να αγοράσει «ασημικά», γιατί αυτό είναι δουλειά άλλων με υψηλή επαγγελματική εξειδίκευση και όχι μιας πολιτικού που, όπως κάθε πολιτικός, είναι «ειδικός του τίποτα», αλλά)
Ας θυμόμαστε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη λειτουργούν με βάση την αρχή των συμβιβασμών. Αλλά, αυτό ισχύει και είναι εφαρμόσιμο μόνο σε περιόδους ομαλότητας. Σε περιόδους κρίσης, όταν ο συμβιβασμός μεταξύ των ανατιθέμενων συμφερόντων αποδεικνύεται αδύνατος, κάθε μεγάλη δύναμη αποβλέπει να εξασφαλίσει ευνοϊκό συσχετισμός δυνάμεων στα συλλογικά όργανα, όπου οι αριθμοί είναι απολύτως καθορισμένοι και αμείλικτοι. Σ’ αυτές της συνθήκες το βάρος της ψήφου όλων των χωρών είναι ισοδύναμο.
● Στις 10 Οκτωβρίου 2012, η διεθνής χρηματοπιστωτική συμμορία παρεμβαίνει στις εξελίξεις, ασκώντας πιέσεις όταν ένα διακεκριμένο εργαλείο της, ο οίκος Standard & Poor υποβαθμίζει τα ομόλογα του Ισπανικού δημοσίου σε μια μόνο βαθμίδα πάνω από την κατηγορία «σκουπίδια».
● Στις 11 Οκτωβρίου 2012, ο Ολι Ρεν ανακοινώνει την «ατζέντα» της Έκτακτης Συνόδου Κορυφής (18-19 Οκτωβρίου 2012), που περιλαμβάνει όλα τα θέματα γύρω από τα οποία επιτελούνται οι συγκρούσεις.
● Στις 18 Οκτωβρίου 2012, θα ξέρουμε εάν προγραμματίζεται οριστικά το ταξίδι του αυστριακού αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο που κατέληξε στη δολοφονία του στις 14 Αυγούστου 1914, η οποία αποτέλεσε την αφορμή της πρώτης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής.
Κλεάνθης Γρίβας
Υ.Γ. 1 (Ο αμφιλεγόμενος κ. Ραχόι): Από την προσεκτική παρατήρηση της τηλεοπτικής εικόνας του πρωθυπουργού της Ισπανίας κ. Ραχόι και την απόλυτη έλλειψη καθαρότητας στο βλέμμα του, σχημάτισα τη βεβαιότητα ότι ο εν λόγω κύριος στην κρίσιμη στιγμή θα «λακίσει» και θα ενταχθεί στη «Συμμαχία των Προθύμων» (δηλαδή, θα περάσει από την «Τριπλή Συνεννόηση» στην «Τριπλή Συμμαχία»), θυσιάζοντας ανενδοίαστα τη χώρα του.
Υ.Γ. 2 (Γερμανικό Ευρώ ή Γερμανικό Μάρκο): Όλα δείχνουν ότι είναι εξαιρετικά πιθανό η Γερμανία εάν δεν καταφέρει να επιβάλλει το σχέδιό της για μια Γερμανική Ευρωζώνη, θα επιλέξει να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη και να επιστρέψει στο μάρκο. Γιατί για ένα σημαντικό μέρος των οικονομικών και πολιτικών «ελίτ» της, η Γερμανία μπορεί μόνο να διαθέτει ένα Γερμανικό Ευρώ ή ένα Γερμανικό Μάρκο…
