Στις 6 Μαίου 2012, αμέσως μετά το άνοιγμα της κάλπης, θα ξέρουμε
εάν η δικομματική κλεπτοκρατία θα ανασυγκροτηθεί
ή εάν θα κηδευτεί οριστικά με τους πρέποντες πανηγυρισμούς.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται
(και καμιά διαμαρτυρία δεν δικαιολογείται).
Ο πανικός που επικρατεί στα επιτελεία της δικομματικής κλεπτοκρατίας επιτρέπει τη σκέψη ότι στις Εκλογές της 6ης Μαίου 2012,στις δύο πρώτες θέσεις ενδέχεται να βρεθούν πολιτικά σχήματα που έχουν αντιμνημονιακό προσανατολισμό (πράγμα που σημαίνει -εκτός των άλλων- ότι μάλλον ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ το "Σύνδρομο Ερντογάν" και ότι η κλεπτοκρατία θα μπορούσε να ΧΑΣΕΙ το "μπόνους" των 50 εδρών με το οποίο φρόντισε να φιλοδωρήσει στον εαυτό της "κλεπτοκρατικώ δικαίω" και δια της διεστραμμένης κομματικής σκέψης και της μαύρης χειρός των Σκανδαλίδη και Παυλοπουλου).
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα "ΤΟ ΧΩΝΙ" στις 6-5-2012
Κλεάνθης Γρίβας
Το ΚΚΕ και οι Εκλογές της 6ης Μάιου 2012
Η κομμουνιστική δεξιά
(επικεντρώνοντας τα πυρά της στις αντιμνημονιακές δυνάμεις
και όχι στο μαύρο «μνημονιακό μέτωπο»)
συμβάλλει για τρίτη φορά στην ανασυγκρότηση
της μεταπολεμικής κλεπτοκρατίας
Χάρη στις συνθήκες της κατασκευασμένης κρίσης (αποτέλεσμα της οποίας είναι η υπαγωγή της Ελλάδας στο ιδιότυπο νεοαποικιοκρατικό «καθεστώς των Μνημονίων»), το ΚΚΕ, θα μπορούσε -για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία- να τεθεί στο κέντρο άσκησης της πολιτικής. Το ζητούμενο είναι αν θα αποδειχθεί ικανό για την ανάληψη αυτής της ευθύνης ή αν θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, συμπαρασύροντας στην πτώση της και τις τελευταίες ελπίδες για μια ουσιαστική ανασύνταξη των κανόνων της δημόσιας ζωής.
Κατά τη διάρκεια της ιδιόμορφης προεκλογικής περιόδου έγιναν εμφανή τα παρανοϊκά στοιχεία της ψυχωτικής προσωπικότητας των διαχειριστών της εξουσίας:
● Στην αρχή διαπιστώθηκε μια έκδηλη γοργή αποσύνδεσή τους από την περιρρέουσα πραγματικότητα.
● Στη συνέχεια, άρχισαν να εμφανίζονται διαταραχές στον ειρμό της σκέψης τους και να κυριαρχούν παραληρηματικές ιδέες μεγαλείου, συνδυασμένες με έμμονες ιδέες δίωξης που εκφράζονταν με την καθ' εκάστη «ανακάλυψη» μιας συνομωσίας διαφόρων ασαφώς καθοριζόμενων δυνάμεων και για τις οποίες (κατά την ψυχιατρική) «οι ασθενείς δίδουν εξόχως παράλογες και παράδοξες εξηγήσεις», σε μια κατάσταση τρικυμίας εν κρανίω, που (δυστυχώς) δεν αντιμετωπίζεται με νευροληπτικά.
Αμέσως μετά το άνοιγμα της κάλπης, θα ξέρουμε
● Εάν η δικομματική κλεπτοκρατία θα ανασυγκροτηθεί ή εάν θα κηδευτεί οριστικά με τους πρέποντες πανηγυρισμούς.
● Εάν οι καθ’ ημάς Αρθούρο Ούι και οι αυλές τους θα ξαναπάρουν το πάνω χέρι ή εάν θα αναγκαστούν να συνειδητοποιήσουν ότι εκτός από το βιολογικό πέρας, υπάρχει και το πολιτικό.
Στο πλαίσιο της προσπάθειας της δικομματικής κλεπτοκρατίας να ανασυγκροτηθεί, βασικό ρόλο παίζει η εξαπάτηση και η κατατρομοκράτηση της κοινής γνώμης (με την πιεστική προβολή ανυπόστατων τρομοκρατικών διλημμάτων), με αποτέλεσμα να γίνονται όλο και πιο φανερά τα συμπτώματα της βαριάς «γεροντικής άνοιας» παρανοειδούς τύπου που διακατέχει το μπλοκ της κλεπτοκρατίας.
Απ’ αυτή την άποψη, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την «πολιτική» συμπεριφορά των εκφραστών της δικομματικής κλεπτοκρατίας, γιατί η ερμηνεία της είναι πια υπόθεση των δικαστικών αρχών και των ψυχιάτρων.
Είναι όμως ανάγκη να σταθεί κανείς στην αντιφατική και αδιαφανή συμπεριφορά της κομμουνιστικής δεξιάς (ΚΚΕ), ακριβώς λόγω του –συγκυριακά- βαρύνοντος ρόλου που κλήθηκε να διαδραματίσει στην πολιτική ζωή της χώρας.
Έτσι, εάν αποφευχθούν οι παγίδες των ιδεοληπτικών αποτιμήσεων του ΚΚΕ, είναι προφανή δύο τουλάχιστον πολιτικά συμπεράσματα από τον έντονα αμφιθυμικό χαρακτήρα των πρόσφατων σπασμωδικών πολιτικών χειρισμών της υπό κομμουνιστικής δεξιάς:
● Πρώτο, ότι η κομμουνιστική δεξιά με την εμμονή της στον ανιστόρητο και ανεδαφικό «συμψηφισμό» της δικομματικής κλεπτοκρατίας με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις («τί Παπάγος, τι Πλαστήρας»), έχασε ήδη την ευκαιρία της να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην πλήρη ανανέωση και τον αναπροσανατολισμό της δημόσιας ζωής σε μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση.
Η αδυναμία της κομμουνιστικής ηγεσίας να απεμπλακεί από τις ολέθριες απλοποιητικές αγκυλώσεις της και η ανικανότητά της να κάνει διάκριση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών θέσεων και πρακτικών, την οδηγεί στη συνειδητή απόρριψη της πρώτης σημαντικής ευκαιρίας που της δόθηκε στα μεταπολιτευτικά χρόνια για ένα ουσιώδη ρόλο στην πολιτική ζωή, χωρίς να έχει ουσιαστικά εξασφαλίσει μια δεύτερη ευκαιρία, αντίστοιχης ποιότητας και ιστορικο-πολιτικής εμβέλειας.
● Δεύτερο, ότι το γεγονός πως οι υπό εκδίωξη υπέρμαχοι του «καθεστώτος των Μνημονίων» μπορούν να μεθοδεύουν την ανασυγκρότηση της μεταπολεμικής δικομματικής κλεπτοκρατίας και να απεργάζονται τη φαιοπράσινη στρατηγικής της έντασης, οφείλεται στις ιστορικές «αγκυλώσεις» του ΚΚΕ, πάνω στις οποίες εποικοδομείται η καθολική πολιτική του νεύρωση:
Οι «άρρωστοι» υποφέρουν από θυμικές διαταραχές και ατολμία που τους καθιστά ανίκανους να αντιμετωπίσουν τα μείζονα πολιτικά προβλήματα της χώρας με πολιτικούς όρους και τους αναγκάζει να αυτοπεριορίζονται σε επιλογές σύμφωνες με ορισμένα μικροκομματικά κριτήρια (που λόγω ακριβώς της περιορισμένης εμβέλειάς τους, τους επιτρέπουν να αισθάνονται αρκούντως «ασφαλείς»).
● Η ερμηνεία της αδυναμίας του ΚΚΕ (που αποτελεί μοναδικό κατάλοιπο μιας εποχής που παρήλθε οριστικά) να λειτουργεί πολιτικά στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας, θα πρέπει να αναζητηθεί στα ιδιαίτερα οργανικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη «συλλογική» ψυχοδομή του ολοκληρωτικού Μηχανισμού και την απ’ αυτή απορρέουσα σχιζοειδική «ατομική» χαρακτηριοδομή των εκφραστών του.
Πρόκειται για μια αλληλεπίδραση που εγκλωβίζει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του «κομματικού» γύρω από έναν αμυντικό μηχανισμό, ο οποίος του επιτρέπει να βιώνει την ύπαρξή του σε ένα ψυχοδιανοητικό σύμπαν όπου όλες οι κραυγαλέες αντιφάσεις μεταξύ της περιρρέουσας πραγματικότητας και των διαστροφικών εξιδανικεύσεών (ιδεολογικοποιήσεών) της μπορούν να καλύπτονται πλασματικά στη συνείδηση του αποδέκτη τους.
Η ψυχοδιανοητική διεργασία μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή αυτή η διαστροφική (αλλά ανακουφιστική και αναγκαία σε κάθε ολοκληρωτικό) υποκατάσταση της πραγματικότητας από τις ιδεολογικοποιήσεις της, είναι απλή και στηρίζεται στη συνειδητή ή ασυνείδητη αποδοχή και εσωτερίκευση ενός μηχανισμού που επιτρέπει στους θιασώτες μιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας αφενός να αποδίδουν όλα τα θετικά στοιχεία της πραγματικότητας στην «ορθή» εφαρμογή της, και αφετέρου να ερμηνεύουν όλα τα αρνητικά γνωρίσματα αυτής της πραγματικότητας σαν αποτέλεσμα των «λανθασμένων» εφαρμογών της ή σαν επιδράσεις ή σαν κατάλοιπα του καπιταλισμού, και άλλα τινά. Έτσι, μέσα σ’ αυτό το αδιέξοδο και διαρκώς ανακυκλούμενο σχιζοφρενικό σύμπαν:
▪ Tα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται στις δυτικές χώρες είναι «σύμφυτα με την καπιταλιστική κοινωνία» (και είναι), ενώ τα σκάνδαλα των κομματικών δουλοκτητών τύπου Στάλιν-Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ, δεν είναι παρά απλές «παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας». Και,
▪ Οι μαζικές δολοφονίες στη Χιλή είναι εκδηλώσεις της ναζιστικής θηριωδίας του δικτατορικού καθεστώτος (και είναι), ενώ οι μαζικές δολοφονίες στην Κίνα δεν είναι η πεμπτουσία ενός ανενδοίαστου ολοκληρωτισμού που πραγματοποιεί τα πιο «τολμηρά» όνειρα των μακελάρηδων του ναζισμού, αλλά «τραγικά γεγονότα» (σύμφωνα με το κατά ΚΚΕ ευαγγέλιο) που «οφείλονται στον χουλιγκανισμό» (κατά τον «ανανεωτή» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ) των καθολικά εξεγερμένων κινέζων πολιτών.
Εάν σ‘ αυτό το ψυχοδιανοητικό υπόβαθρο των φορέων του ολοκληρωτισμού προσθέσει κανείς και τις εξαρτήσεις του ΚΚΕ από το φάντασμα της (αμετάκλητα, νεκρής) ιδεολογικής του Μέκκας, κατανοεί πλήρως την εξοντωτική αντίφαση που ταλανίζει στις μέρες μας την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, εξαναγκάζοντάς την να εξαντλείται σε μια αφόρητη αοριστολογία που της επιτρέπει να κανονίζει τη στάση της σύμφωνα με την αρχή του «βλέποντας και κάνοντας» (αρχή που μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά στη διευθέτηση των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, αλλά έχει ολέθρια αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται στο επίπεδο της γενικής πολιτικής).
Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι, απέναντι σ’ ένα τέτοιο αδιέξοδο, η αυτοδυναμία του μαύρου Μνημονιακού Μετώπου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και παραφυάδες τους) είναι μια κάποια λύση για την κομμουνιστική δεξιά (ΚΚΕ).
● Στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου 1946, το ΚΚΕ υπό την καθοδήγηση του Ν. Ζαχαριάδη απείχε (για να «μη νομιμοποιήσει το πολιτικό καθεστώς»).
Αλλά, έξη μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο 1946, συμμετείχε στο δημοψήφισμα για την επάνοδο του Γεωργίου Β’ (νομιμοποιώντας το πολιτειακό καθεστώς).
Η συνέχεια είναι γνωστή: Οι Έλληνες αριστεροί παραδόθηκαν στο μένος της δεξιάς (και μόνο επειδή δεν υπήρχε σφραγίδα στο εκλογικό τους βιβλιάριο), το ΚΚΕ πήρε μέρος σε μια τυχοδιωκτική ένοπλη αναμέτρηση (εμφύλιος πόλεμος) στην οποία η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πεδίο πειραματισμού για να ελεγχθεί εάν ισχύει το στάτους-κβο που προέκυψε από το Μεγάλο Παζάρι για το μοίρασμα της Ευρώπης (Στάλιν-Τσόρτσιλ, Μόσχα, 10 Οκτωβρίου 1944) και επικυρώθηκε στη Γιάλτα (11 Φεβρουαρίου 1945).
● Στις εκλογές της 6ης Μαίου 2012, δοκιμάζεται αφενός η αστική δεξιά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και παραφυάδες τους) που αγωνίζεται για την ανασυγκρότησή της στο επίπεδο της εξουσίας, και αφετέρου η κομμουνιστική δεξιά (ΚΚΕ), η οποία πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν είναι ικανή μόνο για κάλπικες, αντιφατικές και καταστροφικές «λύσεις».
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η επίκληση των πονηρών «διαλεκτικών» της ιστορίας και η εφαρμογή των τραγικών «διαλεκτικών» της εξουσίας, με κανένα τρόπο δεν αίρει το δίλημμά του ΚΚΕ.
Χρειάζεται η επίκληση της πολιτικής ευθύνης και κυρίως η εφαρμογή της λογικής. Όχι της «διαλεκτικής» (!) αλλά της τυπικής λογικής.
Και σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η σχεδόν αξεπέραστη αδυναμία της κομμουνιστικής δεξιάς που, με όρους τυπικής λογικής, είναι αδύνατο να αυτοπροβάλλεται και να αυτοεπιβάλλεται ως αριστερά.
Κλεάνθης Γρίβας
-------------------------------------------------------
Αμέσως μετά το άνοιγμα της κάλπης, θα ξέρουμε
εάν η δικομματική κλεπτοκρατία θα ανασυγκροτηθεί
ή εάν θα κηδευτεί οριστικά με τους πρέποντες πανηγυρισμούς.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται
(και καμιά διαμαρτυρία δεν δικαιολογείται).
