ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ

Πεθαίνοντας στην Πλατεία Συντάγματος

4 Απριλίου 2012

 

 

ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟΙ ΜΠΑΜΠΟΥΪΝΟΙ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΙΝΤΙΑΚΟΥ ΑΛΗΤΑΡΙΑΤΟΥ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

Σ΄ αντίθεση με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της εξουσίας,

δεν υπάρχει «φυσική» αυτοκτονία.

Κάθε αυτοκτονία είναι μια δολοφονία.

Και πίσω από κάθε δολοφονία, υπάρχει ένας δολοφόνος,

που πρέπει να αποκαλυφθεί, να στιγματιστεί και να τιμωρηθεί.

Κλεάνθης Γρίβας

5/4/2012

 

 

Στις 4 Απριλίου 2012, αμέσως μετά την «αυτοκτονία»/δολοφονία του Δημήτρη Χριστούλα, 77 ετών, συνταξιούχου φαρμακοποιού, ενός από τα θύματα των προδοτικών Μνημονίων που προσφέρουν την ελληνική κοινωνία βορά στη ακόρεστη κερδοσκοπική μανία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας (της πιο επικίνδυνης μορφής του οργανωμένου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας), οι ύαινες της πλύσης εγκεφάλου, μίσθαρνα όργανα του εγχώριου κλεπτοκρατικού οικονομικού και πολιτικού αληταριάτου, άρχισαν να αφήνουν υπονοούμενα για την «ψυχική υγεία» του θύματος, προσπαθώντας να διαστρέψουν τα πραγματικά αίτια της πράξης του, τα οποία αποτυπώνονται με συγκλονιστική σαφήνεια στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε:

 

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄ αυτή… Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου… Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».

Μια κριτική προσέγγιση στα κυρίαρχα επιστημονικοφανή ιδεολογήματα, οδηγεί στο συμπέ­ρασμα ότι δεν υπάρχει καμιά αιτιολογική σχέση ανάμεσα στην αυτοκτονία και στο δίπτυχο «ψυχική αρρώστια» και «κληρονομικότητα».

 

Δεδομένου ότι δεν αντέχουν στην κριτική, τα ψευτοεπιστημονικά ιδεολογήματα για την αυτοκτονία (τα οποία επιδιώκουν, διαστροφικώ δικαίω, να συσχετίζουν αιτιολογικά την αυτοκτονία με το δίπτυχο «ψυχική αρρώστια» και «κληρονομικότητα»), νομιμοποιού­μαι να υποστηρίζω ότι για την αυτοκτονία ενοχοποιείται πρωτίστως μια ορισμένη νοσογόνα κοινωνι­κή δομή και ένα ορισμένο ανθρωποβόρο πλέγμα εξουσιαστικών (πολιτικών και οικονομικών) σχέσεων και πρακτικών.

 

Κατά την άποψή μου, η αυτοκτονία αποτελεί μια απ' τις ενδεχόμενες αντιδράσεις της ατομικής προσωπικότητας στην αλλοτριωτική και νοσογόνα δράση που ασκούν επάνω της οι διάφοροι κατασταλτικοί θεσμοί.

 

Ανάμεσα σ' αυτούς ιδιαίτερη θέση κατέ­χει το θεσμικό πλαίσιο (οικογένεια, σχολείο, στρατός, κράτος) το οποίο προετοιμάζει το άτομο για την ένταξη και την ολοκληρωτική καθυπόταξή του στην κατακερματισμένη, αποπροσωποποιημένη, εξαρτημένη και καταναγκαστική εργασιακή δραστηριότητα, η οποία βρίσκει την ολοκλήρωση της στην γενίκευση και την καθολικοποίηση του καθεστώτος της μισθωτής δουλείας, που αποτελεί το κύριο γνώρισμα της εποχής μας σ' όλη την έκταση του ιδιωτικού και του κρατικού καπιταλισμού.

 

Μια τέτοια προσέγγιση:

● Επιτρέπει μια ικανοποιητική ερμηνεία της αυτοκτονίας,

● Σκιαγραφεί κάποιες ικανοποιητικές απαντήσεις σε ορισμένα παρεπόμενα ερωτήματα (όπως για παράδειγμα, αυτά που αφορούν την υψηλότερη συχνότητα αυτοκτονιών σε ορισμένες χώρες), και

● Μπορεί να πυροδοτήσει κάποιες πολιτικές διεργασίες που είναι ασύμφορες για τις υφιστάμενες σχέσεις εξουσίας.

Κι αυτό, ακριβώς, είναι που προσπαθεί να αποφύγει η εξουσία μέσω των ιδεολογημάτων που εφευρίσκονται και επιβάλλονται από τους απολο­γητές της,

 

Κατά κανόνα η αυτοκτονία είναι μια από τις πιθανές απαντήσεις του ατόμου που βιώνει μια κατάσταση απόλυτου αδιέξοδου απέναντι στο οποίο αδυνατεί να βρει κάποια άλλη διαφυγή. Αλλοτε πάλι μπορεί να είναι πράξη αυτογνωσίας, είτε με την έννοια της επίγνωσης των ορίων της βιολογικής μας ύπαρξης (όπως, για παράδειγμα, η αυτοκτονία του Αρθουρ Κέσλερ), είτε με την έννοια της επίγνωσης ορίων των υπαρξιακών μας αντοχών (όπως, η αυτοκτονία της κόρης του Μαρξ και του συντρόφου της Πολ Λαφάργκ).

Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση και, πολύ περισσότερο, η πραγμάτωση της, εμπεριέχει ένα στοιχείο τραγικό και ηρωικό, ταυτόχρονα.

 

Κατά τη γνώμη μου, όλες οι θεωρητικές ασυναρτησίες «περί δειλίας των αυτοκτονούντων» είναι αρεστές μόνο σ' εκείνους που συνηθίζουν να υποδύονται τον «ήρωα» μονάχα από θέση ασφάλειας ή ισχύος (και οι οποίοι, λόγω κοινωνικής θέσης ή ρόλου, είναι έξω από τους αφανιστικούς όρους του «παιχνι­διού» του απόλυτου αδιεξόδου που συμβαίνει να επιβάλλεται σε ορισμένα από τα μέλη κάθε εξουσια­στικής κοινωνίας, παρά και ενάντια στη θέληση τους).

 

Αυτές οι ποικίλες ασυναρτησίες «περί δειλίας» είναι εντελώς ξένες με την κατάσταση που υποτίθεται ότι θέλουν να «ερμηνεύσουν», όπως συμπεραίνε­ται και από το εμπειρικά διαπιστωμένο γεγονός ότι τα άτομα που έχουν μια εμπειρία απόπειρας αυτοκτονίας, ποτέ δεν αναφέρονται σ' αυτή με όρους ηρωισμού ή δειλίας, πράγμα τόσο προσφι­λές στους διάφορους ψυχο-τεχνικούς που εμφανί­ζονται πάντα ως εκ των υστέρων τιμητές της βιωματικής εμπειρίας του Άλλου, προς την οποία είναι εντελώς ξένοι.

 

Το σημείωμα του κ. Δημήτρη Χριστούλα

δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τα κίνητρά του:

 

● ΗΤΑΝ ΠΡΑΞΗ ενός ανθρώπου που επέλεξε, απολύτως συνειδητά, να θυσιάσει τη ζωή του παρά να εκχωρήσει την αξιοπρέπειά του στις ορέξεις του προδοτικού «Κόμματος των Μνημονίων της Καταστροφής», τα μίσθαρνα όργανα του οποίου αγνοούν παντελώς τί σημαίνει «αξιοπρέπεια».

● ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ για την ανατροπή και την τιμωρία των πολιτικών μπαμπουίνων , οι οποίοι εμπνεύστηκαν, απεργάστηκαν, στήριξαν και επέβαλαν τα «Μνημόνια», εξαθλιώνοντας συνειδητά και ανενδοίαστα την ελληνική κοινωνία.

● ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ: Oχι «δολοφονήστε τους», αλλά «αυτοκτονείστε τους», εξαναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν όχι κάποιο αφηρημένο και βολικό «δικαστήριο της ιστορίας» (που επικαλούνται διαρκώς) αλλά το συγκεκριμένο και τιμωρό Δικαστήριο των Δωσιλόγων (που τους ταιριάζει).

 

Οι εξωνημένοι δωσίλογοι του «Κόμματος των Μνημονίων της Καταστροφής»

είναι απολύτως δυνατό να αντιμετωπιστούν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ,

ΕΑΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ένα μέτωπο από όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

 

Ας το συγκροτίσουμε, επιτέλους.