Κλεάνθης Γρίβας
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ 1896:
ΕΒΔΟΜΑΔΑ 65 ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η κατασκευασμένη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος
"θα είναι και η πιο δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου
και θα έχει ως ορόσημό της το έτος 2012
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημ. Μακεδονία στις 28-10-2006.
Στην τελευταία παράγραφό του, τονίζεται:
«Κατά την άποψή μου, η σημερινή φάση της δήθεν «παγκοσμιοποίησης»:
α) θα είναι και η πιο δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου και
β) θα έχει ως ορόσημό της το έτος 2012, με στόχο την επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού μοντέλου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο θα αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και θα επιβάλλεται ερήμην των λαών.
Όπως έγραφα πριν από ένα χρόνο, (Περιοδικό Πλατεία, Ανοιξη 2005) στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, η θέση των εργαζομένων θα επιδεινώνεται διαρκώς:
Το κοινωνικό κόστος, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, εκφράζεται με:
α) τη συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου,
β) την ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας,
γ) την αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο,
α) η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση»,
β) ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «απασχολήσιμο»,
γ) τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται,
δ) τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται, και
ε) η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας. (περιοδικό Πλατεία, Άνοιξη 2005)
Το 1896, ο προπάππους μας σήκωνε τη γροθιά ψηλά, φωνάζοντας«8ωρο».
Το 2012, τα παιδιά μας θα διαδηλώνουν προβάλλοντας το ίδιο αίτημα.
Προς δόξα των πάσης φύσεως αλητο-κομισάριων (μίσθαρνων οργάνων και γελωτοποιών) της οικονομικής εξουσίας».
1. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
2. Η (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ) ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ
3. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
«Ολοταχώς για εβδομάδα 65 ωρών εργασίας. Πλήρης ανατροπή βασικών εργασιακών δικαιωμάτων (όπως οι υφιστάμενες ελάχιστες αμοιβές ανά ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και το ωράριο εργασίας με τη σημερινή του μορφή) αναμένεται να επέλθει με δύο οδηγίες που προωθούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τη φιλοδοξία να εγκριθούν εντός του 2006.
• Η οδηγία για τον χρόνο εργασίας ανατρέπει το υφιστάμενο καθεστώς, καθώς προβλέπει ελαστικό ωράριο που φθάνει ως τις 65 ώρες την εβδομάδα, ενώ με ατομικές συμβάσεις μπορεί να αυξηθεί και πέραν αυτού του ορίου. Ο επιπλέον χρόνος δεν αμείβεται υπερωριακά και αναπληρώνεται με ρεπό ή αντίστοιχα μειωμένη απασχόληση. Ήδη στη χώρα μας ισχύει ο ελαστικός χρόνος απασχόλησης ως 10 ώρες ημερησίως.
• Η οδηγία Μπολκεστάιν επανέρχεται στη δημοσιότητα καθώς αναμένεται να υιοθετηθεί τον Νοέμβριο από το Ευρωκοινοβούλιο. Προβλέπει ότι κάθε επιχείρηση θα αμείβει τους εργαζομένους με τους μισθούς της χώρας από την οποία προέρχονται».
Το ΒΗΜΑ, 22/10/2006
1. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Από την τρίτη μεταπολεμική δεκαετία, ολόκληρος ο κόσμος έχει μπει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης που θίγει όλους τους τομείς της ζωής. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την πελώρια επιχείρηση για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας που αποδόθηκε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», η οποία ξεκίνησε με τη νομισματική κρίση του Μαΐου του 1971.
Σ’ ένα άρθρο μου αμέσως μετά τη νομισματική κρίση του 1971 («Η νομισματική κρίση του Μαΐου και το πιθανό τέλος του παιχνιδιού», Οικονομικός Ταχυδρόμος, 22 Ιουλίου 1971), είχα υποστηρίξει ότι με την εν λόγω κρίση και τα μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπισή της, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση μιας διαδικασίας για την εμπέδωση της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης (PaxAmericana) που ξεκίνησε με τη συνδιάσκεψη του BrettonWoods (1944) και άνοιξε η δεύτερη φάση που έμελλε να προβληθεί και να καθιερωθεί ως «παγκοσμιοποίηση».
Η συνδιάσκεψη του BrettonWoods
• Καθιέρωσε τις ΗΠΑ στο ρόλο του παγκόσμιου κηδεμόνα.
• Επέβαλετο δολάριο ως παγκοσμίως κυρίαρχο νόμισμα, εξαναγκάζοντας τη διεθνή κοινότητα να αποδεχθεί τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό με αναλογία 35 δολάρια ανά ουγιά χρυσού (πράγμα που σημαίνει ότι το δολάριο ήταν το ίδιο αξιόπιστο με το χρυσό). Και
• Θέσπισε τα εργαλεία της ηγεμονίας του δολαρίου, με τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το 1971, η εξέλιξη του καπιταλισμού (ο οποίος κανοναρχείται από τα συμφέροντα των 200 μεγαλύτερων υπερεθνικών εταιριών, που είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι της οικονομίας και του εμπορίου στον πλανήτη), καθιστούσε αναγκαία την αναθεώρηση του συστήματος του BrettonWoods στην κατεύθυνση της άρσης οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου στη διακίνηση του κεφαλαίου. Κι’ αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με τη Νομισματική Κρίση του Μαΐου του 1971, που είχε ως αποτέλεσμα:
• Tην κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.
• Την καθιέρωση των κυμαινόμενων τιμών του συναλλάγματος,
• Τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου και, ως εκ τούτων,
• Την είσοδο της ανθρωπότητας στον εφιάλτη της δήθεν «παγκοσμιοποίησης».
Εκτοτε, η διαδικασία της μεθοδευμένης κρίσης επιταχύνθηκε τρομακτικά μετά την ανατροπή των λενινιστικών-σταλινικών καθεστώτων που λειτουργούσαν ως σχετικός αποτρεπτικός παράγοντας, με αποτέλεσμα, μέσα σε τριάντα χρόνια:
• Όλες οι προηγούμενες βεβαιότητες να αποδεικνύονται ανενεργές ή να ανατρέπονται.
• Οι εν χρήσει κοινωνικοποιητικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο) να προβάλλουν απολύτως ανεπαρκείς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στις νέες, δραστικά μεταλλαγμένες.
• Οι σταθεροποιητικοί θεσμοί (δίκαιο, οικονομία, εκπαίδευση, επιστήμη) να μεταμορφώνονται «ανεξήγητα» από παράγοντες κοινωνικής συνοχής σε παράγοντες κοινωνικής αποσάθρωσης.
Η επιχείρηση αμερικανοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας που προβλήθηκε και επιβλήθηκε ως «παγκοσμιοποίηση», απλώς επαλήθευσε μετά από μισό αιώνα, την προφητική διαπίστωση του Polanyi, σύμφωνα με την οποία: "Το να αφήνεις το μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μόνος διευθυντικός παράγοντας της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος... θα οδηγήσει σε κατεδάφιση της κοινωνίας». (TheGreatTransformation, 1944, σ. 73).
2. Η (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ) ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ
Βασικός στόχος της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι η εφαρμογή σε πλανητικό επίπεδο του αναλλοίωτου δόγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που διατυπώθηκε από τον Τζορτζ Κέναν πριν από 50 χρόνια:
Κεντρικός και αμετάλλακτος στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και μοναδικός λόγος των κινητοποιήσεων της μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής του κόσμου, είναι η συντήρηση και η διαρκής αναπαραγωγή ενός διεθνούς πλαισίου που διασφαλίζει τη ληστρική εκμετάλλευση του πλανήτη από την αμερικανική αυτοκρατορία, και επιτρέπει στις ΗΠΑ με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, να σφετερίζονται και να καταναλώνουν κάθε χρόνο το 50% των παγκόσμιων πρώτων υλών που είναι απαραίτητες για τη συντήρηση του σημερινού τρόπου ζωής.
Και ο στόχος αυτός διασφαλίζεται με την επιβολή της αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης που προβάλλεται ως παγκοσμιοποίηση, έχοντας:
α) Ως άξονά της, τρεις οργανισμούς, αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη της επιχείρησης.
- Το Αμερικανικό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (CouncilofForeignRelations, CRF), από το οποίο έγινε η επεξεργασία της στην περίοδο 1967-1969.
- Τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg) και την Τριμερή Επιτροπή (TrilateralCommission), στις οποίες ανατέθηκε η «διάχυσή» της στους πολιτικούς διαχειριστές των διαφόρων χωρών.
β) Ως βασικά εργαλεία εφαρμογής της, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου,οργανωτικά μορφώματα στα οποία οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που διαθέτει το δικαίωμα του βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Και
γ) Ως θεωρητικό υπόβαθρο της, τρία ιδεολογήματα: Τη (δήθεν) «παγκοσμιοποίηση», τη (δήθεν) «ελεύθερη αγορά» και τη (δήθεν) «απεριόριστη ανάπτυξη».
3. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Κατά την άποψή μου, η σημερινή φάση της δήθεν «παγκοσμιοποίησης»:
(α) θα είναι και η πιο δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου, και
(β) θα έχει ως ορόσημό της το έτος 2012, με στόχο την επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού μοντέλου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο θα αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και θα επιβάλλεται ερήμην των λαών.
Όπως έγραφα πριν από ένα χρόνο, στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, η θέση των εργαζομένων θα επιδεινώνεται διαρκώς:
«Το κοινωνικό κόστος, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, εκφράζεται με:
α) τη συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου,
β) την ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας,
γ) την αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο,
α) η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση»,
β) ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «απασχολήσιμο»,
γ) τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται,
δ) τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται, και
ε) η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας». (περιοδικό Πλατεία)
Το 1896, ο προπάππους μας σήκωνε τη γροθιά ψηλά, φωνάζοντας«8ωρο».
Το 2012, τα παιδιά μας θα διαδηλώνουν προβάλλοντας το ίδιο αίτημα.
Προς δόξα των πάσης φύσεως αλητο-κομισάριων (μίσθαρνων οργάνων και γελωτοποιών) της οικονομικής εξουσίας.
