Κλεάνθης Γρίβας

Σχόλιο (31-10-2011)

 

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (2011)

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΡΟΝΙΑΣΜΕΝΟ

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΤΡΙΑ ΣΧΟΛΙΑ - ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ - ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ

 

 

ΤΡΙΑ ΣΧΟΛΙΑ

1) H θεσμικά «υπεύθυνη» Εξουσία (μιλώντας για τον εαυτό της και για τον ιστορικό της ρόλο) λέει: «Έχουμε υποχρέωση να σας ‘σώσουμε’ παρά τη θέλησή σας» [ή, μ’ άλλα λόγια, «να σώσουμε το έθνος, τη χώρα», και άλλα συναφή ανοητολογήματα που επαναλαμβάνονται μονότονα από τους διαχειριστές της εξουσίας χιλιάδες φορές στη διαδρομή των αιώνων].

Αλλά, η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει ότι «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (Samuel Johnson)

 

-----------------------

 

2) H θεσμικά «υπεύθυνη» Εξουσία (καταγγέλλοντας τις εκδηλώσεις εναντίον της) αποφαίνεται ότι «αποτελούν εκδηλώσεις του ‘αυγού του φιδιού’».

Αλλά η κοινωνία ξέρει ότι όταν το φίδι είναι θρονιασμένο στην καρδιά του πολιτικού συστήματος, δεν έχει λόγο να ψάχνει φωλιά στο κοινωνικό «περιθώριο» για να επωάσει τα αυγά του.

Εκεί, απλώς, οργανώνει κάποια ερείσματα από «λούμπεν» που λειτουργούν ως εμπροσθοφυλακές της παρακρατικής δραστηριότητας του κράτους (γιατί δεν πρέπει να λησμονείται ότι τόσο εννοιολογικά όσο και ιστορικά και κοινωνιολογικά οι έννοιες «κράτος» και «παρακράτος» συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους).

 

-----------------------

 

3) H θεσμικά «ανεύθυνη» (ήτοι, διακοσμητική) εξουσία, εκπροσωπούμενη από τον κ. Κάρολο Παπούλια, ο οποίος επιχειρώντας να δραπετεύσει από τη συνειδησιακή πολιορκία που του επέβαλαν οι καθολικά διαμαρτυρόμενοι πολίτες, έκανε επίκληση του αντιστασιακού του παρελθόντος, δηλώνοντας ότι «πολέμησα τον φασισμό ω από 15ετών».

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτό μέλλει να ελεγχθεί (με βάση την ηλικία και τον τόπο κατοικίας του εκείνη την ιστορική στιγμή), η επίκληση αυτή καθαυτή αποτελεί δήλωση αδυναμίας, δεδομένου ότι:

● Πρώτον, γιατί είναι αντικειμενικά άνευ αξίας, δεδομένου ότι την ίδια επίκληση θα μπορούσε να κάνει ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, από τον Τσιριμώκο και τον Γεωργαλά μέχρι τους «αγωνιστές» του Πολυτεχνείου, που έσπευσαν να εξαργυρώσουν τις μετοχές τους στο μεταπολιτευτικό «χρηματιστήριο της αντίστασης».

● Δεύτερον, γιατί η επίκληση του παρελθόντος έχει νόημα μόνο όταν τα κάθε φορά «στερνά τιμούν τα πρώτα». Και ο κ. Παπούλιας έχασε την ευκαιρία να το κάνει, από τη στιγμή που νομιμοποίησε την πολιτική του Μνημονίου και δεν ακολούθησε το παράδειγμα του προέδρου της Ισλανδίας (για τον οποίο δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει εάν είχε «αντιφασιστικό» παρελθόν στην παιδική του ηλικία).

 

 

ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

 

1) Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει «έντιμη εξουσία». Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με την απάτη, τη βία και τη διαφθορά και ασκείται πάντοτε προς όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται.

-----------------------

 

2) Η εξουσία κατακτιέται πάντοτε ή με την απάτη (προεκλογικές υποσχέσεις του είδους «λεφτά υπάρχουν», κ.α.) ή με τη βία, ή και με την απάτη και με τη βία.

-----------------------

 

3) Από τα ομηρικά έπη μέχρι τις μέρες μας, η εξουσία είναι συνώνυμη με την κατάχρηση και τη διαφθορά. Κι όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο πιο αχαλίνωτη είναι η κατάχρηση και η διαφθορά που εμπεριέχει.

 

ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ

 

Όπως επισήμανε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:

«… από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους...

Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων» (κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη...)

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης.

Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»