Κλεάνθης Γρίβας:
ΑΝΔΡΕΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ - Μια φωνή από το παρελθόν (1978)
Επιβεβαιώνοντας καθημερινά τις αρνητικές εκτιμήσεις μου για το φαιοπράσινο αυταρχισμό, τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στις ειδικές επιμέρους εκφράσεις της (μεταξύ αυτών και ο συνδικαλιστικός χώρος), ήδη από το Δεκέμβριο του 1978 είχα την ευκαιρία να καταγγείλω δημόσια τον καλπάζοντα προς την εξουσία Παπανδρεισμό, με δήλωση που κατέθεσα στο προεδρείο του Β' Πανελλαδικού Συνεδρίου των Νοσοκομειακών Γιατρών στη Θεσσαλονίκη:
«Σαν εκλεγμένος εκπρόσωπος στο Β' Πανελλαδικό Συνέδριο των Νοσοκομειακών Γιατρών, καταγγέλλω την οπορτουνιστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, που οδήγησε σε μια πολιτικά ανεπίτρεπτη και εξαμβλωματική κομματική συμπαράταξη, με αποτέλεσμα τη μετατροπή του Β' Συνεδρίου από όργανο πάλης σε κομματική παρασυναγωγή, με βάση την καινοφανή πολιτική πλατφόρμα του Αντρεο-σταλινισμού.
Αυτή η νέα ανίερη συμμαχία κομματικοποίησε το σύνολο των διαδικασιών και διέστρεψε απόλυτα το νόημα του Συνεδρίου, στηριγμένη σε μια πλειοψηφία «δένδρων» που ψηφίζουν κατ' εντολή. Και κατέπνιξε κάθε αντίθετη άποψη με την υιοθέτηση μεθόδων σταλινικής και φασιστικής έμπνευσης.
Γι' αυτό το λόγο, είμαι υποχρεωμένος να προχωρήσω στη δημόσια καταγγελία του Συνεδρίου, δηλώνοντας ότι οι αποφάσεις του δεν δεσμεύουν κανέναν άλλον εκτός της συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ που τις πήρε και τις επέβαλε, και ότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι δεσμευτικές για τους γιατρούς του νοσοκομείου που αντιπροσωπεύω, οι οποίοι (μετά την αποχώρηση μου) δεν εκπροσωπούνται πλέον σ' αυτή την κομματική παρασυναγωγή».
Κλεάνθης Γρίβας, Ελληνικός Βορράς, 16-12-1978
Οι αντιδράσεις των εκπροσώπων του Παπανδρεϊσμού στο συνέδριο, επιβεβαίωσαν αυτοστιγμεί την ορθότητα της καταγγελίας μου: Πρωτοφανείς ύβρεις και απειλές διαμόρφωσαν το κατάλληλο σκηνικό για την παρέμβαση του κ. Μπουσουλέγκα, φαιοπράσινου συνδικαλιστικού στελέχους (πρώην μέλους της Επιτροπής Ανταλλαγών Φοιτητών του Α.Π.Θ. επί Χούντας, που μετά το 1981, συνέχισε την κομματική του «καριέρα» ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσ/νίκης) που πρότεινε με σοβαρότητα στο Συνέδριο να «διακοπεί η σίτιση και η παροχή ξενοδοχειακής κλίνης στον καταγγέλοντα» (!)
Σημειωτέον ότι ο «καταγγέλων» ικανοποιούσε αυτές τις «πεζές» ανάγκες κατ' οίκον και όχι σε βάρος του Συνεδρίου και, προφανώς, εξ' αυτού και μόνο του λόγου, εγώ μεν διέφυγα τον... εξ' ασιτίας θάνατο, η δε ευφυέστατη αντίδραση του εν λόγω φαιοπράσινου στελέχους κατάλαβε οριστικά μια περίοπτη θέση ανάμεσα στα πολλά ανεκδοτολογικά μικροσυμβάντα της ζωής μου.
Έντεκα χρόνια αργότερα (το 1989), σε μια εποχή που είχε πια αποκαλυφθεί το πραγματικό πολιτικό πρόσωπο του Παπανδρεϊσμού, ο δημοσιογράφος Σπύρος Κουζινόπουλος, καταχώρησε στην εφημερίδα του (Η Πρώτη, 8-3-1989) το εξής σημείωμα:
«Δεν έχουν ίσως άδικο όσοι χαρακτήρισαν σαν Αντρεο-σταλινισμό τα όσα τρελά και παλαβά συμβαίνουν στις μέρες μας. Πάντως για ιστορικούς και μόνο λόγους, θα πρέπει να πούμε ότι τον προφητικό για κείνη την εποχή χαρακτηρισμό «αντρεο-σταλινισμός», είχε διατυπώσει από το Δεκέμβριο του 1978 ακόμη, ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας, μιλώντας στο 2ο Πανελλαδικό Συνέδριο των Νοσοκομειακών Γιατρών, λες και προαισθανόταν από τότε το κατρακύλισμα και την κατάντια του κ. Α. Παπανδρέου. Που δημαγώγησε όσο κανείς άλλος και μάλιστα στο όνομα του «σοσιαλισμού». Κι αντί να κλείσει τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως έταζε, άνοιξε τα χρονοντούλαπα (κοινώς χρηματοκιβώτια) για να εφορμήσουν τα πασοκογενή τρωκτικά του δημοσίου χρήματος».
Σπύρος Κουζινόπουλος, H Πρώτη, 8 Μαρτίου 1989
Η αμηχανία και οι ενδοιασμοί για την καταχώρηση της καταγγελίας και του δημοσιογραφικού σχολίου σ' αυτές τις σελίδες, υποχώρησαν μπρος στον πειρασμό της «ετεροχρονισμένης εκδίκησης» για ορισμένες θέσεις και απόψεις που επιβεβαιώθηκαν αναδρομικά και με μεγάλη καθυστέρηση, αφού προκάλεσαν εντονότατες συγκρούσεις, δημιούργησαν βαθύτατες πικρίες, έδωσαν λαβή σε επώδυνες παρεξηγήσεις και υπονόμευσαν ή διέλυσαν αρκετές προσωπικές σχέσεις.
Γιατί σήμερα, είναι πια εύκολο να αποδειχθεί ότι απ' αρχής είχαν άδικο οι κομματικοί «ειδικοί» των τεχνικών της εξουσίας, οι υπέρμαχοι της «λογικής» των σκοπιμοτήτων, οι θιασώτες ενός πολιτικού «ρεαλισμού» χωρίς αρχές, οι επαγγελματίες διαχειριστές των συνδρόμων (πολιτικών και άλλων) και οι («σοσιαλιστικώ» ή κομμουνιστικώ δικαίω) αποκλειστικοί κάτοχοι της «γνώσης» των «νόμων» της ιστορικής κίνησης.
Ο νοήμων άνθρωπος διδάσκεται από τις εμπειρίες του και από τις εμπειρίες των άλλων, ενώ ο βλαξ δεν διδάσκεται ούτε από τις μεν, ούτε από τις δε. Και γι' αυτό και είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει εσαεί τη νευρωτική συμπεριφορά που τον προσδιορίζει ως πολιτικό Χόμο Νεαντερντάλις.
