ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ
Η εμμονή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να είναι «εγγυήτριες» αυτών που είναι έτοιμες να καταστρέψουν
Η περίπτωση της Κύπρου θα παραμείνει ίσως για πάντα το εμβληματικό παράδειγμα που καταρρίπτει τον μύθο των «εγγυήσεων» και της «προστασίας» που προσφέρουν οι στρατιωτικές συμμαχίες που έχουν ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες
Hassan Hamade
VOLTAIRE NETWORK
7 Οκτωβρίου 2022
https://www.voltairenet.org/article218195.html
Με το Μνημόνιο της Βουδαπέστης (1994), το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και η Μόσχα εγγυήθηκαν το μέλλον της Ουκρανίας. Με τις Συμφωνίες του Μινσκ (2015), το Βερολίνο, το Παρίσι και η Μόσχα εγγυήθηκαν τη πολιτική ειρήνη στην Ουκρανία. Σήμερα το Κίεβο κατηγορεί τη Μόσχα για προδοσία, αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο.
Ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες που, υιοθετώντας παλιές ιμπεριαλιστικές συνήθειες, οργάνωσαν την τρέχουσα σύγκρουση, με στόχο να εμπλεξουν όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά και τη Γερμανία, σε μια καταστροφική αντιπαράθεση.
Ο αυγγραφέας αυτού του άρθρου επιστρέφει στις εγγυήσεις που πρόσφεραν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε χώρες όπως ο Λίβανος, το Ιράκ και η Κύπρος, με το πρόσχημα της υπεράσπισής τους, ενω στην πραγματικότητα τις καταστρέφουν.
- - - - - - - - - - - - -
Ο Τζο Μπάιντεν, ως γερουσιαστής των ΗΠΑ, προσπάθησε να επιβάλει ένα σχέδιο διαίρεσης του Ιράκ σε τρία κράτη. Ως αντιπρόεδρος επέβλεψε τις Συμφωνίες του Μινσκ στην Ουκρανία (2015). Και ως πρόεδρος ολοκληρώνει την καταστροφή του Ιράκ (που έχει καταστεί ακυβέρνητο), και της Ουκρανίας (που έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης).
«Αλίμονο σε όσους νομίζουν ότι είναι πλούσιοι, βασιζόμενοι στις υποσχέσεις ανθρώπων που θεωρούν φίλους». Αυτή η χιλιετής αραβική παροιμία ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία και το προηγούμενο Ελλάδας και Κύπρου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχοντας αποφασίσει ήδη από το 2014 να προκαλέσουν τη Ρωσία σε σημείο να την παρασύρουν σε έναν πόλεμο τοκογλυφίας, ανέθεσαν την εκτέλεση της αποστολής στην κυβέρνηση Ζελένσκι, η οποία με επικεφαλής μια ομάδα ακραιφνών «νεοναζί», ανέλαβε να εκτελέσει την αποστολή κατά γράμμα, χωρίς να σκεφτεί σοβαρά τις συνέπειες που θα έχει αυτή η επικίνδυνη επιχείρηση για την Ουκρανία αλλά και για την επιβίωσή της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ επιδεικνύουν αδιάκοπη «γενναιοδωρία» παρέχοντας στην κυβέρνηση του Κιέβου εμφανή και πρωτοφανή οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, ποιοτικά και ποσοτικά, αλλά ταυτόχρονα παραμελούν την κοινωνικοοικονομική πτυχή. Μια παράλογη στάση, αφού η έκταση της καταστροφής, που επηρεάζει βαθιά όλους τους ζωτικούς τομείς, αποτελεί προοίμιο για ένα μέλλον μεγάλης και επώδυνης κοινωνικής αστάθειας.
Η κυβέρνηση Ζελένσκι λέει ότι είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα ώστε η Ουκρανία να έχει πρόσβαση στον παράδεισο του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ενσωσης, ή καλύτερα και στους δύο.
Ένα έργο που είναι σίγουρα πολύ φιλόδοξο υπό το πρίσμα της ελληνοκυπριακής εμπειρίας, η οποία θα πρέπει να χρησιμεύσει ως παράδειγμα και μάθημα για όσους τείνουν να μπερδεύουν τις επιθυμίες τους με πραγματικότητα. Τα μακρινά και πρόσφατα γεγονότα, καθώς και η πολυπλοκότητα των διεθνών συγκυριών θα πρέπει να προτρέπουν τους ονειροπόλους και τα υπερβολικά φλογερά πνεύματα να είναι προσεκτικοί.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2022, σε μια γιορτή της Πολεμικής Αεροπορίας, ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε:
«Η Ελλάδα θέλει να μας απειλήσει με τους S-300. Ελλάδα, θυμήσου την ιστορία. Αν το παρακάνεις, θα το πληρώσεις ακριβά. Θέλουμε να πούμε μόνο ένα πράγμα στην Ελλάδα: θυμηθείτε τη Σμύρνη [την πυρκαγιά της Σμύρνης του 1922]». Ο Ερντογάν μιλούσε μέσω του ΝΑΤΟ που απαιτεί από την Ελλάδα να εγκρίνει μια αμερικανική στρατιωτική βάση στο έδαφός της.
Και αν η Ουκρανία είναι εντελώς αδιάφορη για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνοκυπριακή κοινότητα, η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται ότι πάσχει από μια περίεργη αμνησία σε διπλωματικό και ιστορικό επίπεδο. Για να μην αναφέρουμε τα χρονικά των αμοιβαίων επιθετικών πολέμων με τη γείτονα και σύμμαχό της, την Τουρκία, που δεν αφορούν μόνο το παρελθόν, αλλά και το παρόν, ως καθημερινή ιστορία.
Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δικαιολογεί την καταδίκη της ρωσικής εισβολής στο ουκρανικό έδαφος στο όνομα του διεθνούς δικαίου, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε, στις 3 Σεπτεμβρίου 2022 , να απειλήσει να εισβάλει στη γειτονική Ελλάδα στην κατάλληλη στιγμή. Ο Ερντογάν δεν μέτρησε τα λόγια του και εξέφρασε απειλές που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρες:
«Η κατοχή σας των νησιών [του Αιγαίου, κοντά στην Τουρκία] δεν μας δεσμεύει. Την κατάλληλη στιγμή θα κάνουμε ότι χρειάζεται. Θα μπορούσαμε να φτάσουμε ξαφνικά, το βράδυ». Παράξενη συμμαχία μέσα στο ΝΑΤΟ και οι διακηρυγμένες «εγγυήσεις σταθερότητας».
Η μερική ή πλήρης ενσωμάτωση στη φοβερή πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ευνοεί μόνο ως όνειρο, ότι παρέχεται στο κράτος που την επιδιώκει, την ψευδαίσθησης της προστασίας του, της εδαφικής ακεραιότητας, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του.
Η περίπτωση της Κύπρου
Η περίπτωση της Κύπρου, ενός πανέμορφου και ειρηνικού νησιού στην ανατολική Μεσόγειο, θεματοφύλακας μιας αξιοσημείωτης πολιτιστικής κληρονομιάς, θα παραμείνει ίσως για πάντα το εμβληματικό παράδειγμα που καταρρίπτει τον μύθο των «εγγυήσεων» και της «προστασίας» που προσφέρουν οι στρατιωτικές συμμαχίες με ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες.
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου (της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας) που έγιναν το 1959-1960 στη Ζυρίχη και το Λονδίνο μεταξύ των αντιπροσώπων της Ελλάδας και της Τουρκίας υπό την υψηλή αιγίδα του Ηνωμένου Βασιλείου, κατέληξαν στη Συμφωνία του Lancaster House για την ανεξαρτησία της Κύπρου με τις θεσπίστηκε ότι τρεις ξένες δυνάμεις θα ήταν «εγγυήτριες» της αυστηρής εφαρμογής των οδηγιών για το Κυπριακό Σύνταγμα και, συνεπώς, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας. της Δημοκρατίας που γεννήθηκε απ' αυτές τις συμφωνίες.
Ποια απ’ αυτές τις τρεις δυνάμεις θα μπορούσε να εγγυηθεί την πραγματοποίηση του κυπριακού ονείρου και τη χειραφέτηση του νησιού, αυτού του λίκνου της εξαιρετικής συμβίωσης μεταξύ των διαφόρων πολιτισμών της ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερα μεταξύ αυτού της Φοινίκης και της Αρχαίας Ελλάδας; … Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι χώρες-μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας, και πιστές στις εντολές της. Η Κύπρος θα είχε αναπτυχθεί με απόλυτη ασφάλεια και θα απολάμβανε ειρήνη και ηρεμία με τη σωστή τήρηση των συμφωνηθέντων. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι πιο καθησυχαστικό;
Το 1974, όταν η ελληνική δικτατορία των συνταγματαρχών οργάνωσε πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του καθεστώτος του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι ΗΠΑ έστειλαν την Τουρκία να εισβάλει στο νησί. Η "Επιχείρηση Αττίλας", πραγματοποιήθηκε από την Τουρκία σε συνεννόηση με το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες , οι οποίες παρέμειναν στο παρασκήνιο. Και πέτυχαν δύο πουλιά με μια σφαίρα: την αποσταθεροποίηση και της Κύπρου και της Ελλάδας, μέσω της δικτατορίας των συνταγματαρχών που επιβλήθηκε από το δίκτυο του ΝΑΤΟ.
Όμως, δυστυχώς, δεν τηρήθηκε καμιά από τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι δύο εταίροι της Ελλάδας – Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία– με τη Συμφωνία του Lancaster House για την αυστηρή εφαρμογή των συνταγματικών οδηγιών. Ως αποτέλεσμα, η Κύπρος περιέπεσε σε ένα πλήρες αδιέξοδο σε ο,τι αφορά τη λετουργία της θεσμικής εξουσίας, το οποίο προκλήθηκε από το μποϊκοτάζ του Τούρκου αντιπροέδρου, μέλους της τουρκοκυπριακής κοινότητας, που οποίου η συνυπογραφή του ήταν απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Με αποτέλεσμα, μ'εσα σε μόλις τρία χρόνια, η χώρα να περιπέσει σε πλήρη θεσμική ακινησία. Η νεαρή δημοκρατία ενεπλάκη σε μια μοιραία σπείρα που ευνόησε την εισβολή στο νησί του τουρκικού στρατού, που αποτελεί την ανατολική αιχμή του δόρατος της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η τουρκική εισβολή (Ιούλιος 1974) προκάλεσε την τραγωδία της μετατροπής ενός μεγάλου μέρους των πληθυσμών σε πρόσφυγες, με όλες τις κακοτυχίες που ακολούθησαν. Το Ηνωμένο Βασίλειο επέτρεψε τον Τούρκο σύμμαχό του να το κάνει αυτό σε βάρος του Έλληνα συμμάχου του. Η διχοτόμηση της Κύπρου δεν έθιξε ούτε κατ’ ελάχιστο τα συμφέροντα και τα προνόμια του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο διαθέτει δύο μεγάλες στρατιωτικές, αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, τη Δεκέλεια και το Ακρωτήρι, που παραμένουν έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου.
Τι απέγιναν οι «εγγυήσεις» τις οποίες υποσχέθηκαν τρία κράτη μέλη του ΝΑΤΟ; Απόλυτη σιωπή. Πού είναι η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ προς τα μέλη του και προς τις χώρες που ισχυρίζεται ότι προστατεύει; Απόλυτη σιωπή.
Ο Hugh Foot (λόρδος Caradon), ήταν ένας πουριτανός, θαυμαστής του Oliver Cromwell που, ως αποικιακός διπλωμάτης, εκπροσώπησε το Στέμμα στην Παλαιστίνη, την Κύπρο, στη Νιγηρία και την Τζαμάικα. Ηταν ο τελευταίος Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στην Κύπρο και ένας πολύ αυταρχικός σκηνοθέτης του έργου που κατέληξε στη Συμφωνία του Lancaster House, και ανταμείφθηκε με μια κολακευτική προαγωγή. Η Βασίλισσα Ελισάβετ Β', τον έχρισε Sir, με τον τίτλο του Λόρδου Caradon, για να τον ανταμείψει για το αριστοτεχνικό έργο του στην "λύση" της Κυπριακής κρίσης. Ο Hugh Foot (λόρδος Caradon) πρωταγωνίστησε και σε ένα ακόμη ιστορικό ραντεβού. Έχοντας γίνει μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη, συνέταξε και στη συνέχεια υπονόμευσε το άκρως αμφιλεγόμενο ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας, μετά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, διατυπώνοντας διάφορες "εικασίες" σχετικά με τις γλωσσικές λεπτότητες του αγγλικού κειμένου και της μετάφρασης του ψηφίσματος.
Ο Jeremy Greenstock (επίσης Sir) αυταπατώταν ότι μπορούσε να αφηγηθεί τα κατορθώματά του σε ένα βιβλίο με τίτλο: Iraq: The Cost of War, του οποίου η δημοσίευση απαγορεύτηκε για 11 χρόνια. Τελικά το έργο του βγήκε πολύ περικομμένο. Το Στέμμα δεν ήθελε ο Greenstock να αποκαλύψει την υπόθεση των δήθεν «ιρακινών όπλων μαζικής καταστροφής» που ενορχηστρώθηκε το 1998, ούτε το ότι συνέταξε το ιρακινό Σύνταγμα, που το σχεδίασε ad hoc για να καταστήσει τη χώρα ακυβέρνητη.
Ένα άλλο ιστορικό αξιοπερίεργο: κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης εισβολής και της επακόλουθης κατοχής στο Ιράκ, ο Paul Bremer, ως στρατιωτικός κυβερνήτης, χρησιμοποίησε τις δεξιότητες του Jeremy Greenstock, τότε μόνιμου αντιπροσώπου του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη, για να συντάξει ένα νέο Σύνταγμα για το Ιράκ με το οποίο αποτράπηκε η δημιουργία ενός νέου ενωμένου, ανεξάρτητου και κυρίαρχου Ιράκ. Στην πραγματικότητα, το Σύνταγμα του Jeremy Greenstock μετέτρεψε το Ιράκ σε συνομοσπονδία, αν και η επίσημη ονομασία του είναι «Ιρακινή Ομοσπονδία». Ο συνομοσπονδιακός χαρακτήρας επηρεάζει έντονα τα προνόμια που αναγνωρίζει το Σύνταγμα στην αυτόνομη περιοχή, που ονομάζεται Ιρακινό Κουρδιστάν. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι, ως μαθητευόμενος μάγος, ο Jeremy Greenstock αποδείχθηκε ένας από τους πιο λαμπρούς μαθητές του λόρδου Hugh Foot (λόρδου Caradon) και σπουδαίος γνώστης χειραγώγησης.
Ο Ερρίκος ντε Ζουβενάλ ξεκίνησε την καριέρα του από την αριστερά (ήταν σύζυγος της συγγραφέας Κολέτ) και την τερμάτισε προσχωρώντας στους Ιταλούς φασίστες. Για ένα μικρό διάστημα διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής της Γαλλίας στη Συρία και τον Λίβανο. Για την καταπολέμηση των εθνικισμών προσπάθησε να χωρίσει τους Άραβες σε ομολογιακές μειονότητες, και το πέτυχε στον Λίβανο.
Αυτοί οι δεσμοί μεταξύ των προαναφερόμενων χαρακτήρων και των έργων τους χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1920. Ο Hugh Foot (μετάπειτα, λόρδος Caradon) ήταν διπλωμάτης μεγάλης ικανότητας, έχοντας επίγνωση των μεγάλων πολιτικών χειρισμών που συνόδευαν τη γέννηση των νέων κρατών μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνώριζε πολύ καλά τις διαβολικές τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις πολλές ευρωπαϊκές παρεμβάσεις στην περιοχή του Λεβάντε, μετά τις συμφωνίες μεταξύ του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και του Φραγκίσκου Α' το 1536. Εδώ άρχισαν οι Ευρωπαίοι να δημιουργούν αυτό που οι Γάλλοι πρόξενοι στο Χαλέπι ονόμαζαν «μειονότητες», καθώς και άλλες μεθοδεύσεις...
Ο Hugh Foot γνώριζε ασφαλώς τους πραγματικούς στόχους της αποστολής του Henry de Jouvenel, «πατέρα» του Λιβανικού Συντάγματος, και πρώτου πολιτικού Ύπατου Αρμοστή στο Λίβανο, το έργο του οποίου ενέπνευσε τον Hugh Foot, όταν χρησιμοποίησε το Σύνταγμα του Λιβάνου (1926) ως οδηγό για τη διαμόρφωση του Συντάγματος της Κύπρου πάνω από 30 χρόνια αργότερα. Πρόκειται για ένα γεγονός που αποκρύβεται επιμελώς με αποτέλεσμα ακόμη και οι Λιβανέζοι να το αγνοούν μέχρι σήμερα.
Αυτή η συνοπτική ιστορική αναφορά προσφέρει μια ακριβή ιδέα για τις λεγόμενες «εγγυήσεις» και «προστασίες» που παρέχονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η ουκρανική τραγωδία μόλις άρχισε και ο κόσμος προσμένει σε ένα θαύμα για να σταματήσει η κούρσα προς τον πυρηνικό όλεθρο. Συχνά αναπολώ τη διάσημη δήλωση της Λιζ Τρους ενώ επρόκειτο να μπει στην Ντάουνινγκ Στριτ: «Αν χρειαστεί, είμαι έτοιμη να πατήσω το κουμπί του πυρηνικού πολέμου».
Είναι φανερό ότι οι «εγγυήσεις» και οι «προστασίες», δεσμεύουν μόνο όσους πιστεύουν αφελώς σε αυτές.
