Το ΝΑΤΟ αντιμέτωπο με ένα κερασφόρο δίλημμα μετά την ψήφιση
πρώην ουκρανικών περιοχών υπέρ της ένταξής τους στη Ρωσία
Η Μόσχα ανατρέπει το σενάριο του ΝΑΤΟ. Με την κίνησή της να απορροφήσει τα χαμένα εδάφη του Κιέβου,
μεταφέρει τον αγώνα στο δικό της γήπεδο
«Κερασφόρο δίλημμα»: Κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος όταν έχει δύο ή περισσότερες επιλογές που και οι δύο είναι αβέβαιες ή παρουσιάζουν δυσκολίες
2 Οκτωβρίου 2022
https://www.rt.com/russia/563788-referendums-ukraine-nato-dilemma/
Με τη διοχέτευση στρατιωτικής βοήθειας αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ παρήγαγε μια δυναμική «αλλαγής του παιχνιδιού», που ήταν σχεδιασμένη για να βγάλει τη Ρωσία εκτός παιχνιδιού. Με τη αποδοχή των δημοψηφισμάτων στο Kherson, το Zaporozhye, το Donetsk και το Lugansk, η Ρωσία άλλαξε το παιχνίδι εντελώς.
Οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για το λήμμα ως μια λογική υπόθεση, ένα θέμα που θεωρείται δεδομένο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το «δίλημμα» ή «διπλή υπόθεση», που θα παρουσιαζόταν με μια πρόταση του τύπου είτε/ή. Οι Ρωμαίοι ενίσχυσαν αυτή την ιδέα, αναφερόμενοι σε μια « διπλή υπόθεση» ως argumentum cornutum (κερασφόρο επιχείρημα), επειδή απαντώντας σε ένα πρώτο επιχείρημα, ένα άτομο θα έπεφτε στη λογική ενός δεύτερου επιχειρήματος. Αυτές είναι οι αρχαίες ρίζες του σύγχρονου ιδιώματος του «κερασφόρου διλήμματος».
Αυτός είναι ο απώτερος στόχος του πολέμου ελιγμών. Για παράδειγμα: να τοποθετήσετε τις δυνάμεις σας με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζετε στον εχθρό καμία καλή επιλογή – εάν αντιδράσει σε μια πιεστική απειλή, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια άλλη.
Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία εδώ και πάνω από 7 μήνες έχει δώσει άφθονα παραδείγματα στρατιωτικών δυνάμεων και των δύο πλευρών που αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που τις ανάγκαζε να αλλάξουν την προτιμώμενη πορεία δράσης τους.
Η ρωσική «εκτροπή» κατά του Κιέβου εγκαίρως εμπόδισε τους Ουκρανούς να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στην ανατολική Ουκρανία και η πρόσφατα ολοκληρωμένη ουκρανική αντεπίθεση στο Χάρκοβο ανάγκασε τη Ρωσία σε μια εσπευσμένη απόσυρση από ένα σημαντικό τμήμα του ουκρανικού εδάφους που κατείχε προηγουμένως.
Και τα δύο παραδείγματα που αναφέρθηκαν παρουσίαζαν τη μία πλευρά με ένα λήμμα ή ένα μεμονωμένο πρόβλημα, το οποίο έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Όμως κανένας από τους δύο δεν μπόρεσε να βάλει τον αντίπαλό του σε ένα «κερασφόρο δίλημμα», αναγκάζοντας τον σε μια απάντηση που θα οδηγούσε σε εκτροπή, ανεξάρτητα από την επιλογή που είχε επιλέξει. Ο λόγος για αυτό είναι απλός – πολύ σπάνια οι ικανοί στρατιωτικοί διοικητές θα επιτρέψουν να παρουσιαστούν με ένα στρατιωτικό πρόβλημα για το οποίο δεν υπάρχει βιώσιμη απάντηση. Ο πόλεμος, φαίνεται, είναι σκληρή δουλειά και τα διλήμματα δεν πέφτουν από τα δέντρα.
Ή το κάνουν; Από τότε που ο Μπόρις Τζόνστον πέταξε στο Κίεβο τον Απρίλιο για να πείσει τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκι να αποσυρθεί από τις ειρηνευτικές συνομιλίες που συνεχίζονταν τότε με τη Ρωσία στην Κωνσταντινούπολης, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε ένα πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί για να παράσχει στην Ουκρανία δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς σύγχρονων βαρέων όπλων και της χρήσης εγκαταστάσεων σε δυτικό έδαφος όπου δεκάδες χιλιάδες ουκρανικά στρατεύματα θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν και να οργανωθούν χωρίς φόβο για ρωσική επέμβαση.
Ο σκοπός πίσω από την παροχή όπλων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ήταν ξεκάθαρος – να εξουσιοδοτήσει την Ουκρανία όχι μόνο να επιμηκύνει τη σύγκρουση, αλλά και να αναλάβει επιθετικές στρατιωτικές επιχειρήσεις με σκοπό να εκδιώξει τη Ρωσία από αυτά που το Κίεβο και οι υποστηρικτές του θεωρούν ως κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη, (στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Ντονμπάς και η Κριμαία). Η αντεπίθεση στο Χάρκοβο στις αρχές Σεπτεμβρίου υπογράμμισε τις σοβαρές συνέπειες των ενεργειών του ΝΑΤΟ – παρόλο που, λαμβανομένων υπόψη των τεράστιων απωλειών ανθρώπινων ζωών και υλικού που υπέστησαν οι επιτιθέμενες ουκρανικές δυνάμεις, έκανε τη νίκη του Χάρκοβο μια πυρρίχιο ουκρανική νίκη και ανάγκασε σε μια ρωσική υποχώρηση.
Μεταμορφώνοντας τον ουκρανικό στρατό σε στρατό του ΝΑΤΟ που επανδρωνόταν από Ουκρανούς, το μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είχε, στην πραγματικότητα, αλλάξει τη φύση του παιχνιδιού από μια απλή «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας εναντίον Ουκρανίας σε «Ρωσία εναντίον της Δύσης συλλογικά» όπου οι στρατιωτικοί πόροι που αρχικά διέθεσε η Μόσχα για τον αγώνα ήταν πλέον ανεπαρκείς για το έργο.
Η Ρωσία, δεν έμεινε αδρανής απέναντι στις ενέργειες του ΝΑΤΟ που άλλαζαν το παιχνίδι. Ανταποκρινόμενος στη νέα πραγματικότητα στο έδαφος στην Ουκρανία, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε να μην ανεβάσει απλώς το προβάδισμα σε αυτό το νέο παιχνίδι αύξησης της στρατιωτικής ισχύος που καθοδηγείται από το ΝΑΤΟ, αλλά να αλλάξει εντελώς το παιχνίδι.
Ο Πούτιν διέταξε τη μερική κινητοποίηση περίπου 300.000 Ρώσων εφέδρων για να ενισχύσουν τα στρατεύματα που είναι επί του παρόντος δεσμευμένα στο SMO, και ενέκρινε τα δημοψηφίσματα στις 4 περιοχές όπου μάχονται σήμερα οι ρωσικές δυνάμεις: Kherson και Zaporozhye (πρώην κατεχόμενες ουκρανικές περιοχές) και Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ (πρώην περιφέρειες της Ουκρανίας, de facto ανεξάρτητες από το 2014). Αυτά τα δημοψηφίσματα έθεσαν στους πολίτες αυτών των 4 περιοχών μια απλή ερώτηση: «επιθυμείτε να γίνετε μέρος της Ρωσίας;».
Μετά από πέντε ημέρες ψηφοφορίας, τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων και από τις 4 περιοχές ήταν σαφή: με συντριπτική πλειοψηφία, οι συμμετέχοντες ενέκριναν την πρόταση. Και λίγο αργότερα, ενσωματώθηκαν στη Ρωσική Ομοσπονδία. Αυτό που κάποτε ήταν η Ουκρανία έχει γίνει τώρα η Μητέρα Ρωσία.
Η Ρωσία δεν άλλαξε απλώς τους κανόνες του παιχνιδιού – άλλαξε το ίδιο το παιχνίδι. Αντί οι ουκρανικές δυνάμεις να πολεμούν τις ρωσικές δυνάμεις στο έδαφος της Ουκρανίας, οποιαδήποτε μελλοντική μάχη που διεξάγεται από την Ουκρανία εναντίον των ρωσικών δυνάμεων θα αντιπροσώπευε μια επίθεση στην ίδια τη Ρωσία.
Πώς αντιδρά σ' αυτό το ΝΑΤΟ; Η ηγεσία του ΝΑΤΟ έχει ξεκαθαρίσει από την πρώτη μέρα ότι δεν επιδιώκει την άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Το μπλοκ του ΝΑΤΟ ενώ από τη μια μεριά έδωσε στην Ουκρανία υλικά δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων για να βοηθήσουν στην ανασύσταση του στρατού της και της παρείχαν κρίσιμη υλικοτεχνική υποστήριξη και βοήθεια στον τομέα των πληροφοριών και επικοινωνιών, από την άλλη έχει επανειλημμένα και επίμονα δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να πολεμήσει με ευθέως με τη Ρωσία στο πεδίο και έχει καταστήσει σαφές ότι θα προτιμούσε οι Ουκρανοί να χρησιμεύσουν ως de facto πληρεξούσιος του ΝΑΤΟ στην αντίσταση στη Μόσχα.
Το ΝΑΤΟ όσον αφορά την υποστήριξη της Ουκρανίας, έχει διαθέσει όλα τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά μέσα, σε βαθμό που ορισμένα από τα μέλη του, έχοντας στείλει εξοπλισμό και υλικά από τις δικές τους στρατιωτικές δομές, δεν έχουν να δώσουν τίποτα πλέον. Παρόλα αυτά, οι ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ συνεχίζουν να εκφράζουν την ισχυρή υποστήριξή τους στην Ουκρανία στο μέλλον.
Αυτή η υποστήριξη, ωστόσο, βασιζόταν στη θεμελιώδη υπόθεση ότι παρέχοντας στην Ουκρανία αυτό το τεράστιο επίπεδο υποστήριξης, το ΝΑΤΟ δεν θα εμπλεκόταν άμεσα σε μια σύγκρουση με τη Μόσχα. Αλλά η Ρωσία, μετατρέποντας το πεδίο μάχης από ένα πεδίο μάχης στο ουκρανικό έδαφος σε ένα πεδίο ρωσικό όπου υπερασπίζεται τώρα τη δική της γη, άλλαξε το σενάριο.
Το ΝΑΤΟ, έχοντας υπερδεσμευτεί στην Ουκρανία, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με ένα «κερασφόρο δίλημμα»: Eάν συνεχίσει να παρέχει τεράστια υλική και οικονομική υποστήριξη στην Ουκρανία, στην πραγματικότητα θα γίνει άμεσο μέρος στη σύγκρουση, κάτι που κανείς δεν θέλει στο ΝΑΤΟ. Αλλά, εάν υποχωρήσει από την υποστήριξη της Ουκρανίας, οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες και οι θεσμοί της Δύσης που έχουν αναγάγει την υποστήριξη στο Κίεβο σε ιερή υποχρέωση, θα θεωρηθούν ότι κάνουν πίσω στον λόγο τους.
Το πώς το ΝΑΤΟ θα επιλέξει να προχωρήσει δεν έχει φανεί ακόμα, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν θα συνεχίσει να αυξάνει την υποστήριξη της Ουκρανίας ό,τι κι αν γίνει. Η χλιαρή ομιλία του Γενικού Γραμματέα Στόλτενμπεργκ που καταδίκασε τη Ρωσία, ενώ δεν έδειξε ενθουσιασμό για την «επείγουσα αίτηση» του Ζελένσκι για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι ενδεικτική της όλο και λιγότερο αποφασιστικής υποστήριξής του προς το Κίεβο.
Το ΝΑΤΟ τώρα θα βρει τον ρόλο του μειωμένο εξαιτίας των συνεπειών της ρωσικής κινητοποίησης και των δημοψηφισμάτων. Μετά από χρόνια, όταν τελικά γραφτεί η ιστορία της σύγκρουσης, η απόφαση του Προέδρου Πούτιν να κινητοποιήσει τις ρωσικές εφεδρείες και, ταυτόχρονα, να απορροφήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία τις 4 περιοχές της νότιας και ανατολικής Ουκρανίας, θα χρησιμεύσει ως ένα από τα κορυφαία παραδείγματα της σύγχρονης ιστορίας, βάζοντας έναν αντίπαλο «στα κέρατα ενός διλήμματος».
Η αποτελεσματική αδρανοποίηση του ΝΑΤΟ εξαιτίας αυτής της ενέργειας θα θεωρηθεί μάλλον ως σημείο καμπής στη σύγκρουση, που σφράγισε τη μοίρα της Ουκρανίας μπροστά σε μια αναπόφευκτη ρωσική νίκη.
