ΟΥΚΡΑΝΙΑ:

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

 Κλεάνθης Γρίβας

9 Μαρτίου 2014 

 

Ο μόνος κίνδυνος που απειλεί την Ουκρανία είναι η άβυσσος ενός εμφυλίου πολέμου τον οποίο απεργάζονται οι διάφορες πολιτικές συμμορίες (Γιανουκόβιτς, Τιμοσένκο, οι επίδοξοι «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη», οι ναζιστικές εγκληματικές οργανώσεις και άλλοι που είναι έτοιμοι για το διαγούμισμα του πλούτου της χώρας) με τη σύμπραξη εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αδίστακτων «ελίτ» του καπιταλισμού-καζίνο. 

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

• Tον 18ο αιώνα η Ρωσία απέσπασε τη νότια Ουκρανία και την Κριμαία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσε στην επικράτειά της.

• Η πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στη Ρωσία από τους Μπολσεβίκους (Οκτώβριος 1917), ακολουθήθηκε από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (1918-1920), στη διάρκεια του οποίου η Κριμαία αναδείχθηκεσε κέντροαντίστασης στο μπολσεβίκικο καθεστώς τόσο από τη μεριά των λευκών (υπό τον Πιοτρ Ράνγκελ), όσο και από τη μεριά των αναρχικών (υπό τον Νέστορα Μάχνο), που συντρίφτηκαν από τον «κόκκινο στρατό» του Λ. Τρότσκι (1920).  

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ

• Το 1921 ενσωματώθηκαν στην ΕΣΣΔ («Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών: 4 λέξεις που εμπεριέχουν 4 ψέματα», όπως έλεγε ο Καστοριάδης):

1. Η Ουκρανία ως Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας (ΣΣΔ Ουκρανίας)

2. Η Κριμαία ως Αυτόνομη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας (ΑΣΔ Κριμαίας)

• Στη δεκαετία του 1930, οι μπολσεβίκοι (υπό τον Στάλιν) εφάρμοσαν στην Κριμαία μια πολιτική άγριας «εθνοκάθαρσης», εκτοπίζοντας μαζικά σε απομακρυσμένες περιοχές (κυρίως, της Σιβηρίας) τους Τατάρους της Κριμαίας, τους Έλληνες και άλλες μειονότητες.

• Μέσα σε δώδεκα χρόνια (1921-1933), η Ουκρανία, αυτός ο «σιτοβολώνας της Ευρώπης», αντιμετώπισε δύο λοιμούς με περισσότερα από 3 εκατομμύρια νεκρούς (έναν το 1921-22 εξαιτίας των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου και έναν το 1932-33 εξαιτίας της κολεκτιβοποίησης της γης που εφάρμοσαν με θηριώδη τρόπο οι Μπολσεβίκοι).

• Το 1941, μετά την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στη Ρωσία, η Κριμαία έγινε από τα πιο αιματοβαμμένα πεδία μαχών. Τελικά, η κατάκτησή της από τους Ναζί ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της Σεβαστούπολης (Ιούλιος 1942) και, έκτοτε, η εξουσία των Ναζί στην Ουκρανία ασκούνταν από τους Γενικούς Κομισάριους του Γ’ Ράϊχ (με εξαίρεση τα κριμαϊκά όρη που παρέμειναν ελεύθερα).

• Το 1944, ο ρωσικός στρατός ανακατέλαβε την περιοχή και οι μπολσεβίκοι προχώρησαν σε μια (τρίτη, κατά σειρά) «εθνοκάθαρση» στην περιοχή της Κριμαίας: Πρώτα εκτόπισαν όλους τους Τατάρους της Κριμαίας στην Κεντρική Ασία (Μάϊος 1944), με την κατηγορία ότι είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί (εφαρμόζοντας την απεχθή πολιτική της «συλλογικής ευθύνης» που είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνει από πείνα το 46% των εκτοπισθέντων) και, εν συνεχεία, τους Αρμένιους, τους Βούλγαρους και τους Έλληνες της Κριμαίας (Ιούνιος 1944).

• Το 1945, αφού διασφαλίστηκε η «εθνική καθαρότητα» της περιοχής, η Κριμαία μεταλλάχθηκε από Αυτόνομη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας σε Αυτόνομη Κριμαϊκή Επαρχία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρωσίας (30 Ιουνίου 1945).

• Το 1954, ο Ουκρανός Νικίτα Χρουστσόφ, παραχώρησε την Κριμαία στην Ουκρανία, σε μια χειρονομία απενοχοποίησης για την εθνοκάθαρση που είχε εφαρμόσει ο προκάτοχός του (Στάλιν) στην περιοχή. Έτσι, η Κριμαία από Αυτόνομη Επαρχία της ΣΣΔ της Ρωσίας έγινε Αυτόνομη Επαρχία της ΣΣΔ της Ουκρανίας (19 Φεβρουαρίου 1954).

Αυτή η τυπικά διοικητική διευθέτηση, δεν είχε καμιά ουσιαστική σημασία για όσο διάστημα η ΕΣΣΔ διατηρούσε την ισχύ και την ενότητά της, αλλά έμελε να αποτελέσει θεμελιώδες γεωστρατηγικό πρόβλημα για την Ρωσία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας. 

ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΚΑΖΙΝΟ 

• Το 1991, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η ανεξαρτησία της Ουκρανίας επικυρώθηκε με δημοψήφισμα (1 Δεκεμβρίου 1991), στο οποίο  το 54.19% των κατοίκων της Κριμαίας ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας, και η Κριμαία παρέμεινε ως Αυτόνομη Επαρχία της Ουκρανίας (όπως είναι ευνόητο, η έννοια της αυτονομίας "τυπικά" εμπεριέχει και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης). 

• Εν συνεχεία, ο ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν (ένας ανερμάτιστος, διεφθαρμένος, καιροσκόπος και αλκοολικός πρώην κομμουνιστής αξιωματούχος που ανένηψε εν μια νυκτί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) συμφώνησε:

1. Η Κριμαία να παραμείνει στην Ουκρανία.

2. Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας να παραμείνει στη Σεβαστούπολη με μίσθωση (η οποία θα επεκτεινόταν μέχρι το 2042).

3. Ο πρώην σοβιετικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας να διαμοιραστεί ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία.

• Το 1994, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία και η Ουκρανία υπέγραψαν το Μνημόνιο της Βουδαπέστης,  με το οποίο συμφώνησαν να μην απειλήσουν με βία ή να χρησιμοποιήσουν βία κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και δεσμεύθηκαν να μην χρησιμοποιήσουν οικονομικό εξαναγκασμό εναντίον της Ουκρανίας για δικό τους συμφέρον.

• Από το 1997, υπογράφηκαν ορισμένα Σύμφωνα Φιλίας και Συνεργασίας,με τα οποία:

1. Επαναβεβαιώθηκε η απόφαση για διαμοιρασμό του πρώην σοβιετικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας  ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία.

2. Η Ρωσία αναγνώρισε τα σύνορα της Ουκρανίας.

3. Η Ρωσία παρέλαβε το 80% και απέκτησε δικαίωμα χρήσης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη Σεβαστούπολη με 20ετή εκμίσθωση.

4. Η Ρωσία μπορεί να διατηρεί μέχρι 25.000 στρατιώτες στη χερσόνησο (τώρα έχει 16.000). 

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ 

Σήμερα, στην Ουκρανία (όπως άλλωστε και σε όλες τις περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ):

 1. Η οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια λίγων μαφιόζων «ολιγαρχών» (Ρωσόφιλων ή Δυτικόφιλων).

 

2. Η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια πολιτικών συμμοριών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους και εναλλάσσονται στο διαγούμισμα του πλούτου της χώρας, εγκληματώντας εξακολουθητικά σε βάρος του ουκρανικού λαού.

Την τελευταία δεκαετία, επικεφαλής του γκανγκστερικού πολιτικού δίπολου που κατασπαράζει τις σάρκες της Ουκρανίας είναι ο Γιανουκόβιτς και η Τιμοσένκο (γνήσια «πολιτικά» αντίστοιχα του Αλ Καπόνε και του Ντίλιγκερ, αλλά απείρως πιο ανενδοίαστοι και επικίνδυνοι απ’ αυτούς), οι οποίοι ακολούθησαν μια κραυγαλέα κλεπτοκρατική κακοδιαχείριση, και εφάρμοσαν τις πρακτικές του μαφιόζικου καπιταλισμού που επιβλήθηκαν σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, με αποτέλεσμα:

1. Την οικονομική της κατάρρευση της χώρας.

2. Την εκπληκτικά γρήγορη μετεξέλιξή τους σε οικονομικούς «ολιγάρχες»

(όπως υπολογίζουν διάφοροι Ουκρανοί και δυτικοί οικονομικοί αναλυτές, η προσωπική περιουσία των δύο αυτών γκανγκστερ ξεπερνάει κατά πολύ το σύνολο του εξωτερικού χρέους της Ουκρανίας). 

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Οι δύο σημαντικοί «παίκτες» στην περιοχή είναι η Ρωσία και η Γερμανία.

Σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, αντικειμενικοί στόχοι της είναι:

1. Η εξασφάλιση των ναυτικών της βάσεων στην Κριμαία.

2. Η συνέχιση της απρόσκοπτης τροφοδοσίας της Ευρώπης (Γερμανίας) με αέριο με τους αγωγούς που διέρχονται μέσω της Ουκρανίας (βόρειας και ανατολικής).

Σε σχέση με τον δεύτερο στόχο, τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Γερμανίας συμπίπτουν και, συνεπώς, όλες οι διαφορές (και οι εξελίξεις) που συνδέονται μ’ αυτόν θα διευθετηθούν μέσω διαπραγματεύσεων στο πολιτικό, οικονομικό και διπλωματικό πεδίο. Δεδομένου ότι κανένας δεν έχει συμφέρον να επιδιώκει να λύσει με στρατιωτική σύρραξη σε προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν μέσω διαπραγματεύσεων, τα στρατιωτικά μέσα αποτελούν απλώς παράγοντα πίεσης και διαπραγματευτικό χαρτί.

Συνεπώς, μόνο εάν έμπαινε υπό αμφισβήτηση ο πρώτος στόχος (η εξασφάλιση των ναυτικών της βάσεων στην Κριμαία) η Ρωσία θα έπαιζε το χαρτί της στρατιωτικής «λύσης». Αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, δεδομένου ότι η Ευρώπη ποτέ δεν αμφισβήτησε τα συμφέροντα της Ρωσίας στις ναυτικές βάσεις της στην Κριμαία. Και δεν πρόκειται να συμβεί, εκτός από την περίπτωση μιας παράφρονος κίνησης από μέρους των "ηγετών" των κλεπτοκρατικών συμμοριών που εμφανίζονται ως πολιτικά "κόμματα". 

• Οι αγγλικές βάσεις στη Δεκέλεια και το Ακρωτήρι της Κύπρου (δυο περιοχές που εξαιρέθηκαν από τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1960, με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε σε «ανεξάρτητο» κράτος χωρίς το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης!) «αποτελούν» αγγλικό έδαφος έξω από τον έλεγχο του κυπριακού κράτους και κανένας δεν τόλμησε να το αμφισβητήσει εμπράκτως.

• Η αμερικάνικη βάση στη Σούδα της Κρήτης (η μεγαλύτερη ναυτική βάση των ΗΠΑ στη Μεσόγειο) «αποτελεί» αμερικανικό έδαφος έξω από τον έλεγχο του ελληνικού κράτους (οι αρχές του οποίου δεν έχουν καν δικαίωμα εισόδου σ’ αυτή χωρίς την άδεια των αμερικανικών αρχών) και κανένας δεν τόλμησε να το αμφισβητήσει εμπράκτως.

Ο λόγος είναι απλός: Όλοι γνωρίζουν ότι η οποιαδήποτε αμφισβήτηση συνεπάγεται μια πολυεπίπεδη εμπλοκή (πολιτική, οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική) με τις αντίστοιχες δυνάμεις. Και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει κάτι τέτοιο. 

 ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙ ΠΟΥ ΒΡΥΧΑΤΑΙ 

Ο ρόλος της Γερμανίας στην περιοχή υποβαθμίζεται δραστικά. Η Γερμανία μπορεί να υποδύεται το «λιοντάρι» όταν έχει απέναντί της μικρές χώρες (όπως η Ελλάδα και η Κύπρος), αλλά αποδεικνύεται «ποντίκι που βρυχάται» όταν έχει απέναντί της μια μεγάλη και ισχυρή χώρα (όπως η Ρωσία).

 • Για όσο διάστημα η Δυτική Ευρώπη αποτελούσε τον πυρήνα της γεωστρατηγικής των ΗΠΑ, η Γερμανία διαμόρφωνε την εξωτερική της πολιτική απέναντι στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, βασίζοντας εξ’ ολοκλήρου την ασφάλειά της στη στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ (γεγονός που της επέτρεπε να έχει ασήμαντες «αμυντικές» δαπάνες, πράγμα που συντέλεσε, μεταξύ άλλων, και στο περιβόητο γερμανικό «οικονομικό θαύμα» σε βάρος άλλων).

• Από τη στιγμή που το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ μετατοπίστηκε στην Άπω Ανατολή και την Μέση Ανατολή (και τη Μεσόγειο), η Γερμανία δεν μπορεί να εκβιάζει με την απειλή μιας στρατιωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, προκειμένου να ευοδωθούν τα επεκτατικά σχέδιά της προς Ανατολάς.

Απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε όλες τις δηλώσεις των εκφραστών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με την «κρίση στην Ουκρανία» δεν υπάρχει ούτε ίχνος απειλής για χρήση στρατιωτικών μέσων από την πλευρά των ΗΠΑ.

Συνεπώς, στην παρούσα κρίση, θα αποδειχθεί ότι η Γερμανία είναι ένας «βασιλιάς γυμνός» και θα υποχωρήσει σε μια κρίση που η ίδια πυροδότησε χρησιμοποιώντας ανενδοίαστα στην Ουκρανία, μεταξύ άλλων και, τις ναζιστικές συμμορίες (των οποίων την ύπαρξη ως πολιτικών οντοτήτων η ίδια απαγορεύει στο εσωτερικό της, σύμφωνα με το Σύνταγμά της / «Βασικός Νόμος»)

Κι αυτό, ακόμη και εάν δεν ληφθεί υπόψη η εξάρτησή της Γερμανία από το φυσικά αέριο της Ρωσίας σε ποσοστό πάνω από το 30% της κάλυψης των ενεργειακών της αναγκών (πράγμα, εξόχως σημαντικό). 

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Ατυχώς, στην Ουκρανία, εκτός από τη Ρωσία και τη Γερμανία, υπάρχει και ένας τρίτος (άκρως επικίνδυνος) παράγοντας που παίζει ρόλο στον καθορισμό των εξελίξεων: Είναι οι ανενδοίαστοι εσωτερικοί τύραννοι της χώρας (τέως, νυν και επίδοξοι) που αναζητούν αφορμές και, κυρίως, ερείσματα για την εδραίωση του προσωποπαγούς και διεφθαρμένου καθεστώτος τους:

Ανάμεσα στον τύραννο Γιανουκόβιτς και στην τύραννο Τιμοσένκο δεν υπάρχει καμιά διαφορά από την άποψη του αυταρχισμού, της απληστίας, της σκληρότητας, και της έλλειψης ενδοιασμών για την εξυπηρέτηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους, για την υπεράσπιση των οποίων δεν θα δίσταζαν να οδηγήσουν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο.

Οι εσωτερικοί τύραννοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, υιοθετούν μια υπερ-εθνικιστική ρητορική και δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την εκδήλωση τόσο μιας κρίσης στις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία (που είναι απίθανο να πάρει μορφή στρατιωτικής σύγκρουσης), όσο, και κυρίως, μιας σοβαρότερης κρίσης στο εσωτερικό της χώρας (που είναι πιθανό να πάρει τη μορφή ενός ανθρωποκτόνου εμφυλίου πολέμου).

Για την Ουκρανία, ο θανάσιμος εχθρός δεν βρίσκεται εκτός αλλά εντός των τειχών.

Η Ρωσία, εάν δεν απειληθεί η ασφάλειά της στην ευρύτερη περιοχή και η παρουσία της στις ναυτικές βάσεις της Κριμαίας, δεν έχει κανένα λόγο να διακινδυνέψει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα και να προσαρτήσει την Κριμαία και τις ρωσόφωνες επαρχίες της νότιας και ανατολικής Ουκρανίας, εισβάλλοντας στρατιωτικά στη χώρα και μπαίνοντας σε μια «περιπέτεια» με αβέβαιες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις σε πλανητική κλίμακα.

Είναι προφανές ότι η κρίση στην οποία έσυραν την Ουκρανία η Τιμοσένκο, ο Γιανουκόβιτς και οι διάδοχοί του (επίδοξοι ολιγάρχες ως χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη), θα καταλήξει σε έναν συμβιβασμό με συμφωνίες τις οποίες θα υπογράψει η Ρωσία ως εγγυήτρια δύναμη σε σχέση με την Ουκρανία και την Κριμαία, επιβεβαιώνοντας ότι οι περιοχές αυτές θα βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Κλεάνθης Γρίβας

 

Δημοσιεύθηκε στην αντιμνημονιακή εφημ. "Το Χωνί" στις 9 Μαρτίου 2014