ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ
(ανθολόγηση από τον Κλεάνθη Γρίβα)
● Μπολσεβίκικος Ολοκληρωτισμός (Λένιν, Τρότσκι)
● Μαξίμ Γκόργκι: Για τους Λένιν και Τρότσκι
● Λεόν Τρότσκι: «Ο άνθρωπος είναι ζώο τεμπέλικο… Χρειάζεται μαστίγιο για να δουλέψει»
● Κόκκινη Τρομοκρατία
● Η Σιβηρία επί τσαρισμού και επί μπολσεβικισμού
● Εκτόπιση: «Βασικός οικονομικός παράγοντας»
● 15 εκατομμύρια χαμένες ψυχές
● Ψυχιατρική καταστολή
● Δείγματα προσωπολατρείας (L. Aragon)
«Ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι κάτω από ορισμένες συνθήκες πιό δυνατοί και μάλιστα πιό έξυπνοι απ' τον άνθρωπο. Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν αναγκαστικά καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ'ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής συντριβής του αυξάνουν συνεχώς...»
Jan Kott,
Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας
«Zούμε στην εποχή της προμελέτης και του τέλειου εγκλήματος... Χτές το δίκαζαν, σήμερα αυτό το ίδιο γίνεται νόμος...»
A. Camus,
Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος
«Το κράτος δεν βρίσκεται μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών αλλά έξω απ' αυτή... το κράτος είναι η δημοκρατία της μη-ελευθερίας, η ολοκληρωμένη αλλοτρίωση... στη γνήσια δημοκρατία το πολιτικό κράτος θα εξαφανιστεί...»
Karl Marx,
Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου
(Αθήνα, Παπαζήσης, 1978, σελ. 88, 67,65)
Μπολσεβίκικός Ολοκληρωτισμός
Τα περιβόητα έργα του Λένιν "Τί να κάνουμε" (1902) και "Ενα βήμα μπρός, δυό βήματα πίσω" (1904), το τρομακτικό έργο έργο του Τρότσκι "Τρομοκρατία και Κομμουνισμός" (1920), και εφιαλτικό έργο του Χίτλερ "Ο Αγών μου" (1925), αποτελούν την ιερή σύνοψη του Ολοκληρωτισμού του 20ου αιώνα που έλκει την καταγωγή της απευθείας από το «Malleus Maleficarum» (1486) των ιεροεξεταστών S. Sprenger και H. Kramer.
Κλεάνθης Γρίβας,
Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (Ιανός 1989)
«Πρέπει να κηρυχθούμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο υπέρ της επιβολής μιας ισχυρής και ανηλεούς εξουσίας, μιάς προσωπικής δικτατορίας μέσα στη διαδικασία της παραγωγής... (υπέρ) μιάς απόλυτης υποταγής των εργαζομένων στην προσωπική θέληση των σοβιετικών ηγετών» .
Λένιν
Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Χρουτσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένικο, Γκορμπατσόφ. Μόνο τα ονόματα των βασιλιάδων αλλάζουν, ο Μέγας Μηχανισμός παραμένει πάντα ο ίδιος. Ο Λένιν και ο Τρότσκι ήταν οι «αρχιτέκτονες», ο Στάλιν ήταν ο «μηχανικός» και οι επίγονοί τους (Χρουτσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένκο, Γκορμπατσόφ) ήταν οι θλιβεροί «εργολάβοι» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που η ουσία του έγκειται στο ότι αποσκοπεί στο «βίαιο ξερίζωμα του πολιτικού πνεύματος μέσα απ' την ανθρώπινη ψυχή» και στη «μετατροπή του ανθρώπου από πολίτη σε παθητικό εκτελεστικό όργανο στην υπηρεσία της απρόσωπης γραφειοκρατικής μηχανής».
Κλεάθης Γρίβας,
Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (Ιανός, 1989, σελ. 96)
«Ο μαρξισμός είναι μιά υλιστική σύλληψη της ιστορίας γιά την οποία η δράση των κοινωνικών τάξεων προσδιορίζεται από τα συμφέροντά τους, τη θέση τους στην παραγωγή και τη συνείδηση που αναπτύσσουν με βάση τήν κατάστασή τους ή είναι μιά αστυνομική σύλληψη της ιστορίας σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα διαμορφώνεται από τυφλές μάζες που οι κατάσκοποι κι οι πράκτορες οδηγούν κατά βούληση;»
Κορνήλιος Καστοριάδης,
«Ερωτήματα στους αγωνιστές του ΚΚΓ» (1956)
Μαξίμ Γκόργκι: Για τους Λένιν και Τρότσκι
«Ο Λένιν και ο Τρότσκι έχουν ήδη μολυνθεί από το καταστρεπτικό δηλητήριο της εξουσίας. Τυφλοί φανατικοί και ανενδοίαστοι τυχοδιώκτες, καλπάζουν ορμητικά στο δρόμο της δήθεν «κοινωνικής επανάστασης», που στην πραγματικότητα οδηγεί στην καταστροφή του προλεταριάτου...»
Mαξίμ Γκόργκι,
«Δεν μπορούμε να σιωπούμε», 20-11-1917
(λίγο αργότερα μολύνθηκε και ο ίδιος απ' αυτό το δηλητήριο)
Τρότσκι: "Ο άνθρωπος είναι ζώο τεμπέλικο… Χρειάζεται μαστίγιο για να δουλέψει"
Ο Τρότσκι προσπαθώντας να «θεωρητικοποιήσει» αυτή την εφιαλτική διακήρυξη, επαναλαμβάνει γιά λογαριασμό του την «επιχειρηματολογία» όλων των εξουσιοφρενών της ιστορίας, υποστηρίζοντας ότι ο άνθρωπος, λόγω της «τεμπέλικης φύσης» του, «χρειάζεται» μαστίγιο γιά να δουλέψει:
«Κατά γενικό κανόνα, ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει την εργασία. Η εργατικότητα δεν του είναι έμφυτη. Δημιουργείται απ' την οικονομική πίεση και την κοινωνική αγωγή. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο τεμπέλικο... Η στρατιωτικοποίση της εργασίας προκύπτει σαν αναπόφευκτη μέθοδος οργάνωσης και πειθαρχίας της εργατικής δύναμης... Καμιά άλλη κοινωνική οργάνωση, με εξαίρεση το στρατό, δεν έχει πιστέψει πως έχει το δικαίωμα να υποτάσσει τόσο πολύ τους πολίτες, να κυριαρχεί τόσο ολοκληρωτικά πάνω στη θέλησή τους, όσο η κυβέρνηση της προλεταριακής δικτατορίας. Μονάχα ο στρατός έχει κατακτήσει το δικαίωμα να απαιτεί απ'τον καθένα μιά πλήρη υποταγή στα καθήκοντα, τους σκοπούς, τους κανονισμούς και τις διαταγές... Ο σοβιετικός στρατός ενσαρκώνει τις τάσεις του σοβιετικού καθεστώτος διακυβέρνησης... Ο εργάτης δεν διαπραγματεύεται με το σοβιετικό κράτος. Είναι υποταγμένος στο κράτος από κάθε άποψη, υποτάσσεται σ'αυτό από κάθε άποψη γιατί είναι το κράτος του».
Λ. Τρότσκι,
«Τα ζητήματα της Οργάνωσης της Εργασίας»
στο Τρομοκρατία και Κομμουνισμός (1920),
Αθήνα, Αλλαγή, 1979, σελ. 177, 185, 187, 200)
Κόκκινη Τρομοκρατία
Μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, η ψυχιατρική καταστολή καθιερώνεται ως ένα από τα εν χρήσει ‘εργαλεία’ μιας τρομοκρατίας που ανάγεται σε τρόπο άσκησης της εξουσίας, χτυπώντας ανελέητα όλες τις κοινωνικές τάξεις, ομάδες και στρώματα. Αυτό όμως συνεπάγεται την κακοήθη νεοπλασματική υπερανάπτυξη του τρομοκρατικού μηχανισμού του καθεστώτος που βαθμιαία καθίσταται τόσο ισχυρός και αυτόνομος ώστε να μπορεί να πλήττει και τους ίδιους του δημιουργούς του:
«Η ‘κόκκινη τρομοκρατία’ της TCHEKA είχε κοστίσει περί τις 50.000 ανθρώπινες ζωές. Η ‘γκρίζα τρομοκρατία’ του 1930-1938 είχε εκατομμύρια θύματα... Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, ένας κομματικός στους τέσσερις «αποδείχθηκε» ότι ήταν «σαμποταριστής, κατάσκοπος, δολοφόνος μεταμφιεσμένος σε μπολσεβίκο»...
Στο όργιο των εκκαθαρίσεων του 1935-36, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος και το 55-60% των αντιπροσώπων στο 17ο συνέδριό του (1108 από τους 1966 αντιπροσώπους), η πλειοψηφία των ηγετών του κόμματος και τα περισσότερα από τα ανώτερα στελέχη του, «αποδείχθηκαν» ένοχοι «αντεπαναστατικών εγκλημάτων» και εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα και τις φυλακές...
Αναλύοντας τη βιογραφία των 82 ηγετών που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή, τη Γραμματεία και το Οργανωτικό Γραφείο, δηλαδή απ' τα κεντρικά όργανα του κόμματος, μεταξύ 1917 και 1922, ο L. Shapiro βρήκε ότι από αυτούς τους 82 ηγέτες, μόνο 3 εξακολουθούσαν να έχουν ένα ενεργό πολιτικό ρόλο το 1954:
4 είχαν αποσυρθεί από την πολιτική χωρίς νάχουν πέσει σε δυσμένεια,
14 πέθαναν από φυσικό θάνατο,
14 καταδικάστηκαν επισήμως σε θάνατο ή μακρόχρονη φυλάκιση και εξαφανίστηκαν (μόνο ένας από αυτούς εκτελέστηκε από τους Λευκούς στον εμφύλιο πόλεμο),
3 αυτοκτόνησαν,
3 δολοφονήθηκαν (1 από τους Λευκούς και 2 από τη Γκεπεού), και οι υπόλοιποι
41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης του 1936-1938.
Κανένα φασιστικό κράτος, ούτε καν ο Φράνκο, δεν κατόρθωσε να αποκεφαλίσει τόσο αποτελεσματικά την κομμουνιστική ηγεσία, όσο ο Στάλιν...»
Κώστας Παπαϊωάννου,
Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού
(Imago, Αθήνα, 1959, σ. 451).
Η Σιβηρία επί Τσαρισμού και επί Μπολσεβικισμού
«Εξόριστος στη Σιβηρία ο Λένιν έγραψε το βιβλίο του γιά την Ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία. Και τα 337 ρωσικά και ξένα βιβλία που χρησιμοποίησε γιά να το γράψει, τα προμηθεύτηκε όλα τον καιρό που ήταν στη φυλακή. Αν παραβάλλουμε την τσαρική λογοκρισία και τις τσαρικές φυλακές με τη σοσιαλιστική λογοκρισία και τις σοσιαλιστικές φυλακές, θα καταλάβουμε τί τεράστιοι ‘πρόοδοι’ έχουν γίνει...»
Κώστας Παπαϊάννου,
«Η κρίση του Μαρξισμού» (1954),
στο Ο μαρξισμός σαν Ιδεολογία (Αθήνα, Κομμούνα, 1988, σ. 66)
Τεράστιες «πρόοδοι» που κάνουν την αποκρουστική τσαρική απολυταρχία να φαντάζει «δημοκρατική» μπροστά στον εφιάλτη του μπολσεβίκικου ολοκληρωτισμού που μετέτρεψε τη ρωσική κοινωνία σ' ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης...
«Θεία δίκη» ή «ιστορική αναγκαιότητα» στο ανθρωποβόρο παιχνίδι της εξουσιοφρένειας; Με την εξόντωση του Τρότσκι κλείνει ο πρώτος αιματηρός κύκλος του σαιξπηρικού δράματος της ‘ παλιάς φρουράς’ των μπολσεβίκων, και ανοίγει ο δεύτερος αδυσώπητος κύκλος της γενιάς των επιγόνων της. Μετά την «πατροκτονία», ο κομματικός Κρόνος αρχίζει να καταβροχθίζει τα ‘παιδιά’ του...
Κλεάνθης Γρίβας,
Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (Ιανός 1989)
Εκτόπιση: "Βασικός οικονομικός παράγοντας"
Εάν η ανθρωπότητα αγνοεί «τί είναι η εκτόπιση», κομμουνιστές «διανοούμενοι»-κομματικοί υπάλληλοι, όπως ο Ch. Bettelheim, σπεύδουν να της εξηγήσουν ότι η εκτόπιση αποτελεί ένα βασικότατο παράγοντα στην εκπλήρωση των «οικονομικών πλάνων» και στην επίτευξη των σκοπών της «σοσιαλιστικής σχεδιοποίησης», γιατί:
«Οι μαζικές εκτοπίσεις επιτρέπουν στο καθεστώς ‘να στέλνει άντρες και γυναίκες να δουλεύουν (π.χ. στην αρκτική ζώνη) κάτω από συνθήκες που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ελεύθερα να αποδεχτεί... ο εκτοπισμός είναι έτσι ένα μέσο για να πραγματοποιηθεί το πλάνο με ελάχιστα έξοδα, γιατί το κράτος δεν πληρώνει αλλά απλώς και μόνο 'διατρέφει' τους εκτοπισμένους.
Για να καταλάβουμε ποιές είναι οι συνθήκες εργασίας των εκτοπισμένων, αρκεί να αναφέρουμε ένα άρθρο της ‘Ιζσβέστια’ της 20-12-1937, κατά το οποίο «μέχρι τώρα όλος ο κόσμος πίστευε ότι σ' αυτές τις περιοχές, οι εργάσιμες μέρες δεν είναι πάνω από 100 το χρόνο γιατί το χειμώνα το θερμόμετρο κατεβαίνει στους 50 βαθμούς κάτω από το μηδέν' και όμως οι εργάτες απέδειξαν (sic) ότι μπορεί να δουλεύει κανείς όλο το χρόνο χωρίς διακοπή».
Δεν πρέπει ν' απορρούμε λοιπόν που διαδόθηκε στην ΕΣΣΔ ότι «από τους 500 χιλιάδες εκτοπισμένους που δούλευαν σ' αυτές τις περιοχές για την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής στη Σιβηρία, μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες μπόρεσαν να επιζήσουν».
Ταυτόχρονα, το σύστημα της καταναγκαστικής εργασίας έχει μιά ευρύτερη οικονομική σημασία: «ο φόβος του εκτοπισμού κάνει τους ελεύθερους εργάτες και αγρότες να εκτελούν και τις πιό υψηλές νόρμες, να οργανωθούν στα κολχόζ, όπως ο φόβος μήπως χάσουν την ατομική τους κατοικία και το ιδιόκτητο χωράφι τους κάνει τους χωρικούς να μη θέλουν να εγκαταλείψουν το κολχόζ στο οποίο ανήκουν».
Κώστας Παπαϊάννου,
«Η κρίση του Μαρξισμού» (1954)
στο Ο μαρξισμός σαν Ιδεολογία (Αθήνα, Κομμούνα, 1988)
15 εκατομμύρια χαμένες ψυχές
Απ’ αφορμή μια δραστική ανατροπή των δεδομένων της διεθνούς πολιτικής, στο αντιληπτικό πεδίο της κοινής γνώμης προβάλλεται γιά πρώτη φορά η ζοφερή ρωσική πραγματικότητα και αποκαλύπτονται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γιά το δίκτυο των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας που καλύπτει ολόκληρη τη Ρωσία.
Ενώ διάφορες στατιστικές αναλύσεις των επίσημων δημογραφικών στοιχείων που δίνει το κομμουνιστικό καθεστώς γιά τη δεκαετία του 1930 αποκαλύπτουν ένα απολύτως αδικαιολόγητο πληθυσμιακό «έλλειμμα» που υπερβαίνει τα 15 εκατομμύρια άτομα, και ενώ παράλληλα τα στοιχεία των επίσημων ρωσικών προυπολογισμών εμφανίζουν το Υπουργείο Εσωτερικών ως «εργοδότη» 12-15 εκατομμυρίων ανθρώπων, κρατούμενων στα εφιαλτικά «Στρατόπεδα Καταναγκαστικής Εργασίας» που τελούν υπό τη διεύθυνσή του, ο ανατριχιαστικός όρος «GULAG» (Κεντρική Διεύθυνση Στρατοπέδων) εισάγεται στο εν χρήσει πολιτικό λεξιλόγιο.
Υστερα από δυό «εκκαθαρίσεις» της Στατιστικής Υπηρεσίας (μια το 1930 και μια το 1939), στην ΕΣΣΔ (που είναι η μόνη χώρα που δεν δημοσιεύει στοιχεία γιά τους δείκτες του βιοτικού επιπέδου και τις απογραφές του πληθυσμού της μεταξύ 1926 και 1939) ανακοινώνονται γιά πρώτη φορά τα στοιχεία της πληθυσμιακής απογραφής του πληθυσμού που έγινε τον Ιανουάριο του 1939:
Τα αποτελέσματά της ανέβασαν τον πληθυσμό της ΕΣΣΔ σε 170 εκατομμύρια ψυχές, περίπου 15 εκατομμύρια λιγώτερα από τις στατιστικές προβλέψεις (Απογραφή του Δεκεμβρίου 1926: 147 εκατομμύρια. Επίσημη κυβερνητική εκτίμηση του 1930: 157,5 εκατομμύρια. Μέση ετήσια αύξηση, σύμφωνα με δήλωση του Στάλιν την 1η Οκτωβρίου 1935: 3 εκατομμύρια. Ελάχιστη εκτίμηση γιά το 1939: 185 εκατομμύρια).
Τί απέγιναν αυτά τα 15 τουλάχιστον εκατομμύρια «χαμένες ψυχές»; Δεν ήταν θύματα μιάς αιφνίδιας αύξήσης στον έλεγχο των γεννήσεων, γιατί τα αντισυλληπτικά ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτα σε όλη τη Ρωσία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μερικά εκατομμύρια ίσως χάθηκαν στο λιμό του 1932-33' το ποσοστό των αποβολών και της παιδικής θνησιμότητας θα αυξήθηκε ίσως λόγω του υποσιτισμού. Οι υπόλοιποι θα χάθηκαν στις Ταξιαρχίες Καταναγκαστικών Εργων, όπου αυτόπτες μάρτυρες ανεβάζουν το ποσοστό θνησιμότητας σε 30% το χρόνο. Αυτά όμως είναι εικασίες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι περίπου το 10% του σοβιετικού πληθυσμού, στατιστικά, έχει απωλεσθεί».
Α. Καίσλερ,
Ο Κομμισσάριος και ο Γιόγκι, 1945
(Αθήνα, Γαλαξίας, 1962, σ. 240)
Ψυχιατρική Καταστολή
Είναι ανάγκη να διερευνηθεί η εφαρμογή της ψυχιατρικής καταστολής της πολιτικής διαφωνίας στην Ανατολή σε συνδυασμό με τις πολιτικές εξελίξεις στη μπολσεβίκικη Ρωσία, τη χώρα όπου επιτελέστηκε ο μεγαλύτερος φενακισμός της ιστορίας και η μεγαλύτερη μυθοποίηση πολλών ιστορικών «πτωμάτων».
Στη διατύπωση των απόψεών μου απέφυγα συστηματικά τη χρήση της αρκτικολεξίας «ΕΣΣΔ» με την οποία αυτο-προσδιορίστηκε η μετα-τσαρική Ρωσία, γιατί δεν θέλω να συμβάλω στη διαιώνιση ενός φενακισμού, χρησιμοποιώντας «τα αρχικά τεσσάρων λέξεων που εμπεριέχουν τέσσερα ψέμματα», κατά τη γνωστή αποστροφή του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Κλεάνθης Γρίβας,
Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (Ιανός, 1989)
«Η μαρξιστική κοινωνία έχει μιά (υλική) παραγωγή στο υπόγειο και μιά πνευματική παραγωγή στη σοφίτα. Λείπουν το κλιμακοστάσιο και το ανσανσέρ». (A. Koestler) Και οι μπολσεβίκοι που τη διαχειρίζονται μονοπωλιακά, προσπαθούν να καλύψουν αυτή την έλλειψη, αναθέτοντας την κατασκευή του «κλιμακοστάσιου» στην πολιτική αστυνομία και την εγκατάσταση του «ασανσέρ» στην ψυχιατρική.
Κλεάνθης Γρίβας,
Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (Ιανός, 1989)
«Έσωσες την επανάσταση... Οι ανακαλύψεις σου εξασφαλίζουν το μέλλον του κομμουνισμού...»
Λένιν προς Παυλόφ
«Εχω την αίσθηση ότι οι μπολσεβίκοι μου ετοιμάζουν ένα πολύ βρώμικο κόλπο. Τους είναι δύσκολο να με δολοφονήσουν ή να με φυλακίσουν γιά μεγάλο διάστημα... Θα με χαρακτηρίσουν ψυχασθενή και θα με κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική ή κάτι παρόμοιο... γιά να κρατήσουν την εξουσία θα χρησιμοποιήσουν κάθε δυνατό μέσο...»
Maria Spiridonova,
ηγέτις του Σοσιαλ-επαναστατικού Κόμματος, 1918
Δείγματα προσωπολατρείας: L. Aragon
‘Ω μεγάλε Στάλιν, ω αρχηγέ των λαών,
Εσύ που κάνεις να γεννιέται ο άνθρωπος,
Εσύ που κάνεις να καρποφορεί η γη
Εσύ που κάνεις ν' ανανεώνονται οι αιώνες,
Εσύ που κάνεις ν' ανθίζει η άνοιξη,
Εσύ που κάνεις να πάλλονται οι χορδές των μουσικών οργάνων’.
L. Aragon, Στάλιν
(Και η αποθέωση της εθελοδουλείας συνεχίζεται με την παράθεση τέτοιων ‘στίχων’, μέχρι να ολοκληρωθεί ένα ελάχιστο μέρος της πάντοτε ‘Ημιτελούς Συμφωνίας’ της δουλικότητας που συνθέτουν οι ‘ διανοούμενοι’ υπηρέτες των κομματικών ιερατείων).
