3008-1991
Κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός:
Η διαλεκτική της σχιζοφρένειας
Κλεάνθης Γρίβας
Πολλαπλασιάζονται ανησυχητικά τα συμπτώματα της σχιζοφρενικής διάσπασης που χαρακτηρίζει τη συνείδηση των κομμουνιστών (επαγγελματικών στελεχών τε και οπαδών) που έχουν αποδυθεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισωθούν πολιτικά και επαγγελματικά (διότι τυγχάνουν ανεπάγγελτοι) από τις κοσμογονικές αλλαγές που τους εκβράζουν στη χαβούζα της ιστορίας.
Μέχρι τώρα "'ελυναν" τα εσωκομματικά τους προβλήματα μέσω της εξωδικαστικής κομματικής δικαιοσύνης της Τσε-κά/K.G.B (ή της ΟΠΛΑ και των "ΚΝΑΤ", στα καθ' ημάς) ή προσάγοντας τους αντιπάλους τους στη δικαστική "δικαιοσύνη" του Βισίνσκι. Τώρα
Και όπως οι χιτλερικοί ομογόλακτοί τους θα ψελίζουν έντρομοι "δεν ξέραμε", "εκτελούσαμε εντολές", και άλλα συναφή και τετριμένα.
Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην και την ανατροπή των ανατραπέων, έγιναν εμφανή τα παρανοικά στοιχεία της ψυχωτικής προσωπικότητας των διαχειριστών της υλικής περιουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος:
Στην αρχή διαπιστώθηκε μιά έκδηλη γοργή αποσύνδεσή τους από την περιρρέουσα πραγματικότητα. Στη συνέχεια, άρχισαν να εμφανίζονται διαταραχές στον ειρμό της σκέψης τους και να κυριαρχούν παραληρηματικές ιδέες μεγαλείου ("θα εκτελέσουμε την αποστολή που μας ανέθεσε ο Λαός και η Ιστορία"), συνδυασμένες με εμμονες ιδέες καταδίωξης που εκφράζονταν με την καθ' εκάστην "ανακάλυψη" μιάς συνομωσίας διαφόρων ασαφώς καθοριζόμενων δυνάμεων και γιά τις οποίες κατά την ψυχιατρική "οι ασθενείς δίδουν εξόχως παραλόγους και παραδόξους εξηγήσεις" ("ξένα κέντρα μεθοδεύουν την ανατροπή μας", "η ντόπια αντίδραση οργανώνει συνομωτεί εναντίον μας", "έτοιμη να εκδηλωθεί η νέα αποστασία", "η συνωμοσία της συμμορίας των 4").
Κι αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, οι του Περισού υπό την "ευεργετική" επίδραση του ηλεκτροσόκ της αποτυχίας του "σοσιαλισμού των τανκς" (του μόνου σοσιαλισμού που υπήρξε), ανακαλύπτουν τη νέα, ζοφερή γι αυτούς, πραγματικότητα και προσπαθούν να την διαστρέψουν προβάλλοντας σαν ύστατο επιβιωτικό τους επιχείρημα την γραμμή το ιδεολόγημα ότι "ο λαός καταδίκασε τη συντήρηση και έδωσε την πλειοψηφία στις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις γιά να κυβερνήσουν τον τόπο". Πλήρης αυτο-αναίρεση του προεκλογικού τους εαυτού σε μια κατάσταση τρικυμίας εν κρανίω, που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται με νευροληπτικά.
Στα πλαίσια αυτής της νέας εκστρατείας εξαπάτησης της κοινής γνώμης γίνονται όλο και πιό φανερά τα συμπτώματα της βαρειάς γεροντικής άνοιας παρανοειδούς τύπου που διακατείχε και διακατέχει τη φασιστοειδή συμμορία που εδώ και 70 χρόνια εισέβαλε στην πολιτική ζωή της χώρας μεταμφιεσμένη σε πολιτικό κόμμα.
Απ' αυτή την άποψη, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την "πολιτική" συμπεριφoρά των εκφραστών του κομμουνιστικού "κόμματος", γιατί η ερμηνεία της είναι πιά υπόθεση των δικαστικών αρχών (ίδιαίτερα στην τέως ΕΣΣΔ) και των ψυχιάτρων.
Είναι όμως ανάγκη να σταθεί κανείς στην παραπαίουσα, άτολμη και αδιαφανή συμπεριφορά της κομμουνιστικής ομάδας που καθοδηγεί το "Συνασπισμό", ακριβώς λόγω του συγκυριακά βαρύνοντος ρόλου που κλήθηκε να διαδραματίσει στην πολιτική ζωή της χώρας, κυρίως χάρη στο εκλογικό σύστημα.
Ετσι, αν αποφευχθούν οι παγίδες των ιδεοληπτικών αποτιμήσεων του... είναι προφανή δυό τουλάχιστον πολιτικά συμπεράσματα από τον έντονα αμφιθυμικό χαρακτήρα των πρόσφατων σπασμωδικών πολιτικών χειρισμών της υπό κομμουνιστικής αριστεράς:
Πρώτο, ότι η κομμουνιστική αριστερά με την εμμονή της στον ανιστόρητο και ανεδαφικό «συμψηφισμό» της... έχασε ήδη την ύστατη ευκαιρία να διασωθεί
Η αδυναμία της κομμουνιστικής ηγεσίας να απεμπλακεί από τις ολέθριες απλοποιητικές αγκυλώσεις της και η ανικανότητά της να κάνει διάκριση μεταξύ πραξικοπήματος και νομιμότητας, την οδήγησαν στη συνειδητή απόρριψη της πρώτης σημαντικής ευκαιρίας .
Δεύτερο, τα «αντιδεξιά σύνδρομα» των κομμουνιστών και τα άλυτα «οιδιπόδεια συμπλέγματα» των περιστασιακών συνοδοιπόρων τους, πάνω στα οποία εποικοδομείται η καθολική πολιτική τους νεύρωση, δεν μπορούν να τους σώσουν πλέον:
Οι «άρρωστοι» υποφέρουν από θυμικές διαταραχές και ατολμία που τους καθιστά ανίκανους να αντιμετωπίσουν τα μείζονα πολιτικά προβλήματα της χώρας με πολιτικούς όρους και τους αναγκάζει να αυτοπεριορίζονται σε επιλογές σύμφωνες με ορισμένα μικρο-κομματικά κριτήρια (που λόγω ακριβώς της περιορισμένης εμβέλειάς τους, τους επιτρέπουν να αισθάνονται αρκούντως «ασφαλείς»).
Και σέ ότι αφορά τους ευκαιριακούς συνοδοιπόρους, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: Στερούμενοι οποιουδήποτε ουσιαστικού λόγου, πλήν ενός δευτερεύοντος παραπληρωματικού, αυτονόητα καθιστούν περιττό και κάθε σοβαρό κριτικό λόγο γιά τον «πολιτικό» τους ρόλο.
Γιατί κι αν ακόμα παραβλέψει κανείς το κεφαλαιώδες γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι τυπικά συμβιωτικά προιόντα της ολοκληρωτικής χαβούζας ("συμβιωτικά" με το βιολογικό περιεχόμενο του όρου που υποδηλώνει ένα "φυσιολογικό συνεταιρισμό δύο ή περισσοτέρων ειδών, εκδηλούμενου διά της αμοιβαίας προσαρμογής των συνεταίρων, έκαστος των οποίων ωφελείται εκ της σχέσεως αυτής"), είναι αδύνατο να παραγνωρίσει το επίσης κεφαλαιώδες γεγονός ότι η έλλειψη αυτοδύναμης πολιτικής ύπαρξης τους καθιστά αυτονόητα απλή «τσόντα» στον «μεγάλο συνασπισμό της αριστεράς και της προόδου» (όπου «αριστερά» και «πρόοδος» σημαίνει την ενδιάθετη σε κάθε κομμουνιστικό κόμμα επιδίωξη της μονοκομματικής άσκησης της εξουσίας και της μετατροπής ολόκληρης της κοινωνίας σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης).
Η ερμηνεία της αδυναμίας των κομμουνιστών να λειτουργούν πολιτικά στα πλαίσια μιάς δημοκρατικής κοινωνίας, θα πρέπει να αναζητηθεί στα ιδιαίτερα οργανικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη συλλογική ψυχοδομή του ολοκληρωτικού Μηχανισμού και την απ αυτή απορρέουσα σχιζοειδική ατομική χαρακτηριοδομή των εκφραστών του.
Πρόκειται γιά μιά αλληλεπίδραση που εγκλωβίζει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους «κομματικού» γύρω από έναν αμυντικό μηχανισμό, ο οποίος του επιτρέπει να βιώνει την ύπαρξή του σε ένα ψυχοδιανοητικό σύμπαν όπου όλες οι κραυγαλέες αντιφάσεις μεταξύ της περιρρέουσας πραγματικότητας και των διαστροφικών εξιδανικεύσεών (ιδεολογικοποιήσεών) της μπορούν να καλύπτονται πλασματικά στη συνείδηση του αποδέκτη τους.
Η ψυχοδιανοητική διεργασία μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή αυτή η διαστροφική (αλλά ανακουφιστική και αναγκαία σε καθε ολοκληρωτικό) υποκατάσταση της πραγματικότητας από τις ιδεολογικοποιήσεις της, είναι απλή και στηρίζεται στη συνειδητή ή ασυνείδητη αποδοχή και εσωτερίκευση ενός διαστροφικού μηχανισμού που επιτρέπει στους θιασώτες μιάς ολοκληρωτικής ιδεολογίας αφενός να αποδίδουν όλα τα θετικά στοιχεία της πραγματικότητας στην «ορθή» εφαρμογή της, και αφετέρου να ερμηνεύουν όλα τα αρνητικά γνωρίσματα αυτής της πραγματικότητας ως αποτέλεσμα των «λανθασμένων» εφαρμοργών της ή ως επιδράσεις ή ως κατάλοιπα του καπιταλισμού, και άλλα τινά.
Ετσι, μέσα σ' αυτό το αδιέξοδο και διαρκώς ανακυκλούμενο σχιζοφρενικό σύμπαν, τα σκάνδαλα τύπου ....... είναι «σύμφυτα με την καπιταλιστική κοινωνία», ενώ τα σκάνδαλα των κομματικών δουλοκτητών τύπου Στάλιν ή Μπρέζνιεφ δεν είναι παρά απλές «παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας».
Και οι μαζικές δολοφονίες στη Χιλή είναι εκδηλώσεις της ναζιστικής θηριωδίας του δικτατορικού καθεστώτος, ενώ οι μαζικές δολοφονίες στην Κίνα δεν είναι η πεμπτουσία ενός ανενδοίαστου ολοκληρωτισμού που πραγματοποιεί τα πιό «τολμηρά» όνειρα των μακελάρηδων του ναζισμού, αλλά «τραγικά γεγονότα» (σύμφωνα με το κατά Κ. Κάππο και ΚΚΕ, ευαγγέλιο) που «οφείλονται» στον «χουλιγκανισμό» (κατά τον «ανανεωτή» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ) των καθολικά εξεγερμένων κινέζων πολιτών...
Αν σ αυτό το ψυχοδιανοητικό υπόβαθρο των φορέων του ολοκληρωτισμού προσθέσει κανείς και τις δεδομένες εξαρτήσεις των καθ' ημάς εκφραστών του από την ιδεολογική τους Μέκκα, κατανοεί πλήρως την εξοντωτική αντίφαση που ταλανίζει στις μέρες μας την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, εξαναγκάζοντάς την να εξαντλείται σε μιά αφόρητη αοριστολογία που της επιτρέπει να κανονίζει τη στάση της σύμφωνα με την αρχή του "βλέποντας και κάνοντας" (αρχή που μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά στη διευθέτηση των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, αλλά έχει ολέθρια αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται στο επίπεδο της γενικής πολιτικής).
Μ'άλλα λόγια, ο πολιτικός χώρος που κυρίως δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή είναι ο χώρος της κομμουνιστικής «αριστεράς».
Σ'αυτές τις συνθήκες, η επίκληση των πονηρών «διαλεχτικών» σκαριφημάτων της ιστορίας και η εφαρμογή των τραγικών «διαλεχτικών» της εξουσίας, με κανένα τρόπο δεν αίρει το δίλημμα της.
Χρειάζεται η επίκληση της πολιτικής ευθύνης και κυρίως η εφαρμογή της λογικής. Οχι όμως της «διαλεκτικής» αλλά της τυπικής λογικής. Και σ αυτό ακριβώς βρίσκεται η σχεδόν αξεπέραστη αδυναμία της κομμουνιστικής «αριστεράς». Για τους κομμουνιστές που ήταν, είναι και θα είναι προνομιούχοι ιδιοκτήτες του δεξιού άκρου του πολιτικού φάσματος, ισχύει το ρηθέν υπό τινος ευρωβουλευτή συνεργάτη τους: «κομμουνιστές, η έξοδος είναι εμπρός δεξιά».
Κλεάνθης Γρίβας, 30.8.91
