13η Συνέλευση των μετόχων της ΚΚΕ Α.Ε.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΗΤΡΑ
Κλεάνθης Γρίβας
«Ω μεγάλε Στάλιν, ω αρχηγέ των λαών,
Εσύ που κάνεις να γεννιέται ο άνθρωπος,
Εσύ που κάνεις να καρποφορεί η γη,
Εσύ που κάνεις να ανανεώνονται οι αιώνες,
Εσύ που κάνεις ν' ανθίζει η Ανοιξη...»
Λουί Αραγκόν
(ωδή σε μια... αναπόφευκτη «συρρίκνωση»)
Η 13η γενική συνέλευση των μετόχων της ΚΚΕ Α.Ε. (κατά τον άκρως ευθύβολο χαρακτηρισμό του Γιώργου Βότση) μέλλει να αποδειχθεί ιστορική όχι για τα όσα έγιναν στη διάρκειά της, αλλά εξαιτίας των όσων συντελέστηκαν μετά το τέλος των εργασιών της, και κυρίως κατά την πρώτη κρίσιμη συνεδρίαση του νέου «Διοικητικού Συμβουλίου» της (που είθισται να αποκαλείται «Κεντρική Επιτροπή») που εξέλεξε τη νέα «διευθύνοντα σύμβουλο» της Εταιρείας.
Η εφημερίδα Φαινάνσιαλ Τάιμς κατέγραψε το γεγονός με τη διαπίστωση ότι «το ΚΚΕ προκάλεσε έκπληξη στους οπαδούς του, εκλέγοντας μια σκληροπυρηνική, την κ. Αλέκα Παπαρήγα, ως γενική γραμματέα... η εκλογή της σημαίνει μια ακόμα απογοήτευση για την πτέρυγα των μεταρρυθμιστών του κόμματος». Αλλά το πρακτορείο Ρώυτερ διέγνωσε σωστότερα την πραγματικότητα μεταδίδοντας ότι «το ΚΚΕ παρέμεινε πιστό στη σκληρή γραμμή του μαρξισμού-λενινισμού εκλέγοντας ως γενική γραμματέα του την κ. Αλέκα Παπαρήγα, ένα από τα πιο συντηρητικά μέλη του».
Κι αυτό γιατί απλούστατα, μέσω αυτής της εκλογής, η ΚΚΕ Α.Ε. επανέλαβε για πολλοστή φορά τον εαυτό της και διεκδίκησε φραστικά το μέλλον κάνοντας βουτιά στο παρελθόν: Με μια επιδέξια κίνηση ανάτρεψε το νεοσταλινισμό για ν'αποκαταστήσει στο βάθρο του τον παλιό, καλό και δοκιμασμένο αυθεντικό λενινισμό-σταλινισμό.
Μέχρι σήμερα η ΚΚΕ Α.Ε. ήταν η μόνη από τις ευρωπαικές «αδελφές εταιρείες» που απέφυγε τη δραστική συρρίκνωση της δύναμής της μετά την εν μιά νυκτί κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Κι αυτό παρά την ποικιλλοτρόπως εκφρασμένη θέλησή της, για λόγους που συνδέονται αποκλειστικά και μόνο με τις ιδιομορφίες του ελληνικής ευρωβαλκανικής υπανάπτυξης και την πολιτική συγκυρία που καθόρισε τις εξελίξεις κατά τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Αλλά τώρα, η 13η γενική συνέλευση των μετόχων της ΚΚΕ Α.Ε. αποφάσισε να αποκαταστήσει τη λογική των πραγμάτων, να εξαλείψει αυτή την εξαίρεση και να «ομαλοποιήσει» την Εταιρεία, βάζοντάς την στο δρόμο της μοίρας που καθορίζεται από την κονιορτοποίηση της κομμουνιστικής μυθολογίας.
Και σαν πρώτο βήμα, αφού απέδειξε τη -θεωρητική και πρακτική- εμμονή της στις δυό βασικότερες επιταγές του «Δεκάλογου του Σινά» του Ολοκληρωτισμού (να εφαρμόζεις στον εαυτό σου ότι επικρίνεις στους άλλους -και- να κρίνεις τους άλλους από τα έργα τους και τον εαυτό σου από τις διακηρύξεις ή τις προθέσεις σου), επαναβεβαίωσε τους θρησκευτικούς θεσμούς ως κυρίαρχες πηγές κομματικού ελέγχου, αποδεικνύοντας ότι η πίστη στο αλάνθαστο του όγματος ήταν και παραμένει ο μόνος σημαντικός παράγοντας της ύπαρξης της ΚΚΕ Α.Ε.
Η επαναδιατύπωση της ομολογίας της πίστης των μετόχων της ΚΚΕ Α.Ε στο «δεν σκέπτομαι για να υπάρχω» και η αδυναμία τους να προσαρμοστούν στο «σκέπτομαι άρα υπάρχω» (αδυναμία που χαρακτηρίζει εκ γενετής τους «ανθρώπους νέου τύπου»), προδιαγράφει με ακρίβεια την αναμενόμενη γρήγορη μείωση της αριθμητικής δύναμης και την ελαχιστοποίηση της πολιτικής της βαρύτητας: Η 13η γενική συνέλευση των μετόχων της Εταιρείας αποφάσισε να εναρμονίσει την πορεία της με την πορεία των άλλων «αδελφών εταιρειών», βάζοντάς την οριστικά στο δρόμο της χρεοκοπίας.
Γιατί προφανώς είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αποφευχθεί η πλήρης χρεοκοπία μιας Εταιρείας που η νέα «διευθύνουσα σύμβουλός» της δηλώνει εν έτει 1991 ότι δεν κατάφερε «ακόμη» να καταλήξει σχετικά με το ζήτημα της εισβολής των τανκς της μητρικής της Εταιρείας στην Τσεχοσλοβακία ή με την «12η Ολομέλεια» της Εταιρείας της που σημειώθηκαν το 1968.
Παρένθεση: Και ως εκ τούτου είναι μάλλον αφελές να αναμένει κανείς ότι η εν λόγω κυρία θα μπορούσε να έχει άποψη για κάπως «συνθετότερα» ζητήματα όπως η Ουγγρική Επανάσταση και το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ που σφράγισαν το 1956, το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ, τη κομμουνιστική Τρομοκρατία, οι Δίκες της Μόσχας και το «πληθυσμιακό έλλειμα» των 15 εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων κατά τη δεκαετία του 1930, η καθημερινή εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων στις «πυραμίδες» του κομμουνιστικού Γκουλάγκ (ον μεθερμηνευόμενον σημαίνει «Κεντρική Διοίκηση Στρατοπέδων» καταναγκαστικών έργων και θανάτου), την ψυχιατρική εξουδετέρωση 2,5 εκατομμυρίων Σοβιετικών πολιτών Ρώσων στον «Παρθενώνα» των «Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων» (όπου «η ψυχή του κομμουνισμού αναγεννάται έτι ωραιοτέρα» με τη διάλυση της ψυχής των εγκλείστων).
Αριστη μαθήτρια του παυλοφιανού λενινισμού-σταλινισμού η νέα «διευθύνουσα σύμβουλος» ξέρει καλά πως ο έλεγχος του μηχανισμού της Εταιρείας προυπόθέτει επαρκή γνώση της θεωρίας των «εξαρτημένων αντανακλαστικών» των μετόχων της. Κι απέδειξε ότι κατέχει επαρκώς αυτή τη γνώση, χειριζόμενη με μαεστρία τα κομματικά «εξαρτημένα αντανακλαστικά» των μεν απλών μελών της ΚΚΕ Α.Ε. κατά τη διάρκεια της προσυνεδριακής δουλειάς, των δε μετόχων της κατά τις εργασίες της 13ης γενικής συνέλευσής τους, εξασφαλίζοντας έτσι την εκλογή της στο ύπατο αξίωμα της Εταιρείας, παρ' όλο που δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί από την «αχτιδική» της επιτροπή ως σύνεδρος.
Αυτό άλλωστε δεν ήταν το πρώτο πράγμα που δίδαξε ο Λένιν στους μαθητές του όταν απευθυνόμενος προς τον Ι.Π. Παυλόφ του έλεγε «έσωσες την επανάσταση... οι ανακαλύψεις σου εξασφαλίζουν το μέλλον του κομμουνισμού»;
Το γεγονός ότι ο πνευματικός ιδιοκτήτης της θεωρίας των «εξαρτημένων αντανακλαστικών» Ι.Π. Παυλόφ δεν ήταν κομμουνιστής αλλά ένας «αντιδραστικός» νευροφυσιολόγος (και μάλιστα γιός παπά), καθόλου δεν μείωνε την αξία της θεωρίας του ως οργάνου για τον «επιστημονικό έλεγχο» της ανθρώπινης συμπεριφοράς, που στην εκτίμηση του Λένιν μετρούσε πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε «Κεντρική Επιτροπή». Κι αυτό γιατί η πρακτική εφαρμογή αυτής της θεωρίας σε συνδυασμό με το «Τι να κάνουμε», του διασφάλιζε τον έλεγχο όχι μόνο της «Κεντρικής Επιτροπής» και της Εταιρείας, αλλά και -μέσω αυτών- ολόκληρης της κοινωνίας.
Κι όταν ο Λένιν διασφαλίζει μ' αυτό τον τρόπο τον έλεγχο μιας χώρας με 160 εκατομμύρια κατοίκους (έχοντας πάρει στις πρώτες και τελευταίες εκλογές μετά το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 1917, μόνο το 24%), ποιά δυσκολία μπορεί να έχει ένας φανατικός αποδέκτης και αδίστακτος εφαρμοστής του παυλοφιανού λενινισμού-σταλινισμού στο να εξασφαλίσει τον έλεγχο μιας μικρής θυγατρικής Εταιρείας (όπως η ΚΚΕ Α.Ε.) στα πλαίσια της οποίας χειραγωγεί πάνω από το 50% των μετόχων της;
Ολα αυτά υποδηλώνουν ότι η ΚΚΕ Α.Ε. μπορεί να αντιμετωπίζει τις νηπιώδεις ανασφάλειές της μόνο παλινδρομώντας στην σιγουριά της ενδομήτριας κατάστασής της. Και φυσικά προμηνύουν ότι κατά την επόμενη αναμέτρηση, το κυρίαρχο ερώτημα θα αφορά το αν η Εταιρεία θα καταφέρει να ξεπεράσει το εκλογικό μέτρο. Και κατά πόσο.
