Ελευθεροτυπία 3-1-1990
Η «ΤAΞΗ» ΔΕΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕI ΠΙA ΣΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡEΣΤΙ
Κλεάνθης Γρίβας
Ο «κομμουνισμός» στον πιο πρόσφατο από τους επιθανάτιους ρόγχους του, εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις στη Ρουμανία. Τις έθαψε και συγχρόνως θάφτηκε μαζί τους. Στο σωτήριο έτος 1989, ο Μαρξ δικαιώνεται για μια και μοναδική φορά: Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του «κομμουνισμού». Μόνο που αυτή τη φορά, τούτο το φάντασμα δεν καταδιώκεται από τους χωροφύλακες «του Μέτερνιχ και του Γκιζό», αλλά από τις κατάρες και τα αναθέματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων θυμάτων του.
Ενώ ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, η τραγωδία ολόκληρων λαών που σφαγιάζονται από τις ένοπλες συμμορίες αδίστακτων «κομμουνιστικών» δικτατοριών, φαντάζουν φρικτά υποκριτικές, άκρως αφελείς και κραυγαλέα ανιστόρητες οι δηλώσεις ορισμένων αριστερών δήθεν διανοουμένων που «καταδικάζουν» τους χιτλερίσκους μπολσεβίκους τύπου Τσαουσέσκου και αθωώνουν την ιδεολογία που αυτοί επικαλούνται.
Κι έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι το «απόλυτο κενό» δεν αποτελεί μια θεωρητική σύλληψη στο χώρο των φυσικών επιστημών, αλλά μια απτή και διαπιστώσιμη πραγματικότητα στον εγκέφαλο πλείστων όσων «διανοουμένων» αυτού του είδους. Οι οποίοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα του ολοκληρωτικού ιδεολογικού σύμπαντος στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι (αλλά κυρίως το αδικαιολόγητο της ίδιας τους της ύπαρξης ως αριστερών «διανοουμένων»), αποδύονται στην επανάληψη ανιαρών έως ηλίθιων κοινοτυπιών, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αντιδιαστείλουν τον κομμουνισμό (τους) από τη βαρβαρότητα η οποία ήταν, είναι και μάλλον θα παραμείνει εσαεί, συνώνυμό του. [Αναφέρομαι στον κομμουνισμό (τους) εξυπονοώντας και το "σοσιαλισμό" (τους), μια και που στις μέρες μας ακόμη κι οι κομμουνιστές αποφεύγουν να μιλούν για τον... κομμουνισμό].
Στην έσχατη γραμμή της άμυνας και της απόγνωσής τους, αυτοί οι αριστεροί «διανοουμενοι» παραπέμπουν σε συγκρίσεις μεταξύ του μπολσεβικισμού και του χριστιανισμού (!), τονίζοντας με έμφαση ότι «δεν έχουμε δικαίωμα» (!) να καταδικάζουμε κάποιο μυθικό χριστιανισμό της επί του όρους ομιλίας εξαιτίας των φρικαλέων εγκλημάτων που διαπράχθηκαν και διαπράττονται από το μόνο υπαρκτό χριστιανισμό της εκκλησίας.
Φορείς μιας ναρκωμένης «σκέψης», που ακριβώς λόγω της νάρκωσής της μπορεί να διαφεύγει διαρκώς από τη δοκιμασία της λογικής και συγχρόνως να βιώνεται ως διανοητική «αυτάρκεια» και «ανωτερότητα», οι υπνοβάτες της κομμουνιστικής θεολογίας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτές οι σχιζοφρενικές εκδηλώσεις τους δεν συνιστούν επιστημονικά επιχειρήματα αλλά απέλπιδες και συνθηματολογικές απόπειρες συντήρησης των προσωπικών και ιδεολογικών αδιεξόδων τους πάνω στην οποία στήριζαν μέχρι τώρα την ύπαρξή τους από άποψη πολιτική, ιδεολογική και οικονομική.
Γιατί μόνο στο εφιαλτικό ψυχοδιανοητικό σύμπαν των θεολόγων του ολοκληρωτισμού οι θεωρητικές συλλήψεις δεν αποτιμώνται ιστορικά από τις υλοποιήσεις τους αλλά από τη μεταφυσική των «αγαθών προθέσεων» που εμπεριέχουν.
Ανάμεσα σ' αυτούς, αυτοδιορισμένοι ως «ιστορική πρωτοπορία» οι «κομμουνιστές» επιμένουν να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα από την πράξη τους και μονοπωλούν ως αποκλειστικό του προνόμιο να κρίνονται οι ίδιοι από τις προθέσεις και τις διακηρύξεις τους.
Ομως, στο τέλος του Μεσαίωνα των Ιδεολογιών μια τέτοια απαίτηση αποκαλύπτεται απλό αποκρουστικό σκηνοθετικό εύρημα των «παράλογων» τελετουργιών του θανάτου στις οποίες ειδικεύεται ο ολοκληρωτισμός.
Με την κατάργηση του μονωπώλιου της εξουσίας στις χώρες όπου ασκούσαν τη δικτατορία τους τα «κομμουνιστικά» κόμματα και ενώ ο «κομμουνισμός» (εβδομήντα χρόνια μετά την πρώτη πραξικοπηματική επιβολή του) καταρρέει παντού σαν χάρτινος πύργος, οι «κομμουνιστές» ανακαλύπτουν έντρομοι πως καταργείται και το αποκλειστικό τους προνόμιο να κρίνονται από τις προθέσεις και τις διακηρύξεις τους και όχι από τα έργα και τις ημέρες τους.
Μέσα στις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται, οι «κομμουνιστές» είναι είναι για πρώτη φορά υποχρεωμένοι να αποδεχθούν το αδήρητο γεγονός ότι στην ιστορία οι πολιτικές θεωρητικές συλλήψεις κρίνονται από τις υλοποιήσεις τους, και όχι από τις προθέσεις εκείνων που τις εκφράζουν.
Σ’ αντίθεση με τα όσα επικαλούνται οι απολογητές των διαφόρων εκφάνσεων της εξουσιοφρένειας, στην ιστορία δεν γνωρίσαμε άλλο χριστιανισμό από το «χριστιανισμό της εκκλησίας», κι αυτός ακριβώς ο χριστιανισμός κρίνεται και καταδικάζεται για μια μακρυά αλυσσίδα εγκλημάτων από τις πυρές της Ιερής Εξέτασης μέχρι τις γενοκτονίες για τον εκχριστιανισμό των «αγρίων». Με τον ίδιο τρόπο, στην ιστορία δεν γνωρίσαμε άλλο κομμουνισμό από τον «κομμουνισμό» της στρατοπεδικής κοινωνίας που υλοποίησαν στον αιώνα μας οι κατά τόπους μπολσεβίκικες μαφίες. Κι αυτός ακριβώς ο κομμουνισμός κρίνεται, απορρίπτεται και καταδικάζεται ολοκληρωτικά από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και πριν απ' όλους από τους λαούς που τον έχουν υποστεί.
Μια ατέλειωτη αλυσσίδα ατομικών και μαζικών εγκλημάτων, από τον Λένιν, τον Τρότσκι και τον Στάλιν μέχρι τον Μάο, τον Πένγκ, τον Τσαουσέσκου, τον Κιμ Ιλ Σούγκ και τον Κάστρο, αποδεικνύει περίτρανα ότι ο κομμουνισμός όπως υλοποιήθηκε από τον μπολσεβικισμό είναι η πλέον εγκληματική από τις εφιαλτικές πολιτικές συλλήψεις στην ανθρώπινη ιστορία.
Κι αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να το ανατρέψει η οποιαδήποτε επιχείρηση διαστροφής της μαρξιστικής θεωρίας για το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία, στην οποία έχουν αποδυθεί εδώ και δεκαετίες πλείστοι όσοι δήθεν αριστεροί και δήθεν διανοούμενοι που αυτοχαρακτηρίζονται «μαρξιστές».
Πρόσφατη απόδειξη η σημερινή Ρουμανία, σ' ένα δρόμο όπου προηγήθηκε η Ρωσία με τις αμέτρητες Κροστάνδες, τις μαζικές εκκαθαρίσεις και το απέραντο Γκουλάγκ, η εξεγερμένη Ανατολική Γερμανία των αρχών της δεκαετίας του 1950, η επαναστατημένη Ουγγαρία του 1956, η ξεσηκωμένη Τσεχοσλοβακία του 1968, η κοχλάζουσα Πολωνία από το 1958 μέχρι σήμερα, η επαναστατημένη Κίνα του 1989.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όλοι εκείνοι που, συλλαμβάνοντας τα μηνύματα, τολμούσαν να αποφαίνονται δημόσια ότι η δεκαετία του 1980 θα σφραγιζόταν από την ανατροπή των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, αντιμετώπιζαν τη χλεύη, την ειρωνεία και το σαρκασμό των πιστών της λενινιστικής θεολογίας. Σήμερα, μέσα από μια αντιστροφή των πραγμάτων τόσο γνωστή στην ιστορία, οι τότε λοιδωρούντες οικειοποιούνται και επαναλαμβάνουν ό,τι εχλεύαζαν.
Βέβαια είναι γνωστό ότι «όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο βλάκας κοιτάζει το δάκτυλο». Αλλά ο ρουμάνικος λαός είναι πιά ελεύθερος. Ενάντια στη βούληση του κομμουνιστή Δράκουλα-Τσαουσέσκου, στη δράση των συμμοριών των πραιτωριανών του και στους μύχιους πόθους του εσμού των -όπου γής- αριστερών δήθεν διανουμένων οι οποίοι έχοντας μάθει να «σκέφτονται» με αποβλακωτικά αποφθέγματα του τύπου «ο χειρότερος σοσιαλισμός είναι καλύτερος από τον καλύτερο καπιταλισμό», αγωνίζονται απεγνωσμένα να περισώσουν τη «θεωρία» και κυρίως την πρακτική που απορρέει απ' αυτά.
Συνηθίζουν οι ολοκληρωτικοί να ασχημονούν και οι ασχημονούντες ολοκληρωτικοί να δολοφονούν. Ατομικά και μαζικά. Αλλά ο Ρουμάνικος λαός είναι ελεύθερος.
Ο κομμουνισμός στον πιο πρόσφατο από τους επιθανάτιους ρόγχους του, εξόντωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις στη Ρουμανία. Τις έθαψε και συγχρόνως θάφτηκε μαζί τους.
Στο σωτήριο έτος 1989, ο Μαρξ δικαιώνεται για μια και μοναδική φορά: Πράγματι, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού. Μόνο που αυτή τη φορά δεν καταδιώκεται από «τον πάπα και τον τσάρο, τον Μέτερνιχ και τον Γκιζό», αλλά από τις κατάρες και τα αναθέματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων θυμάτων του, νεκρών και ζωντανών.
Η τάξη δεν επικρατεί πιά στο Βουκουρέστι. Επιτέλους.
Κλεάνθης Γρίβας
25.12.89
