Οι Ισραηλινοί πρέπει να αναρωτηθούν εάν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει με αίμα
15 Σεπτεμβρίου 2024
Ο Gideon Levy είναι συγγραφέας και αρθρογράφος της ιστορικής εφημερίδας Haaretz, καταξιωμένος ως η «δημοσιογραφική συνείδηση» του Ισραήλ.
Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει με αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής είναι ήδη λιγότερο επίκαιρα. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, εμφανίστηκε μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εντελώς διαφορετικής κλίμακας.
Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει με αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής είναι ήδη λιγότερο επίκαιρα. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, εμφανίστηκε μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εντελώς διαφορετικής κλίμακας. Βρισκόμαστε σε μια γενοκτονική πραγματικότητα. Έχει χυθεί το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτή είναι η στιγμή που όλοι οι Ισραηλινοί πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει με αίμα. Απλώς μην πείτε ότι δεν υπάρχει επιλογή –φυσικά υπάρχει. Αλλά πρώτα πρέπει να αναρωτηθούμε αν είμαστε καν έτοιμοι να ζήσουμε έτσι.
Είμαστε, οι Ισραηλινοί, πρόθυμοι να ζήσουμε στη μοναδική χώρα στον κόσμο που η ύπαρξη της βασίζεται στο αίμα; Το μόνο όραμα που είναι ευρέως διαδεδομένο τώρα στο Ισραήλ είναι να ζούμε από τον έναν πόλεμο στον άλλο, από τη μια αιμοληψία στην άλλη, από τη μια σφαγή στην άλλη, με όσο το δυνατόν ευρύτερα διαστήματα μεταξύ τους.
Κανένα άλλο όραμα δεν υπάρχει στο τραπέζι. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι υπόσχονται μεγάλα μεσοδιαστήματα, ενώ η δεξιά υπόσχεται μια μόνιμη αιματοβαμμένη πραγματικότητα: πόλεμος, μαζικές δολοφονίες, συστηματική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ένα κράτος-παρία που επαναλαμβάνεται σε έναν ατελείωτο κύκλο.
Οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να σφαγιάζονται και οι Ισραηλινοί θα συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια τους σε αυτό; Δύσκολο να το πιστέψεις. Θα έρθει μια στιγμή που περισσότεροι Ισραηλινοί θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα αναγνωρίσουν ότι η χώρα τους ζει με αίμα. Χωρίς αιματοχυσία, μας λένε, δεν έχουμε ύπαρξη – και κάνουμε ειρήνη με αυτή τη φρικτή δήλωση.
Όχι μόνο πιστεύουμε ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να υπάρχει για πάντα, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι χωρίς την προσφορά αίματος δεν υπάρχει. Κάθε τρία χρόνια μια αιμοληψία στη Γάζα, κάθε τέσσερα χρόνια στον Λίβανο. Στο ενδιάμεσο, υπάρχει η Δυτική Όχθη και, περιστασιακά, μια αναδρομή αίματος σε πρόσθετους στόχους. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή στον κόσμο.
Το αίμα δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας. Όπως κανείς δεν θα φανταζόταν να οδηγεί ένα αυτοκίνητο που κινείται με αίμα, όσο φθηνό κι αν είναι. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς 10 εκατομμύρια κατοίκους πρόθυμους να ζήσουν σε μια χώρα που λειτουργεί με αίμα. Ο πόλεμος στη Γάζα είναι ορόσημο. Έτσι θα συνεχίσουμε;
Τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πουλήσουν ότι αυτό είναι ανάγκη. Μέσα από εκστρατείες που δαιμονοποιούν και απανθρωποποιούν τους Παλαιστίνιους. Μια ενοποιημένη και τερατώδης χορωδία σχολιαστών μας πουλά με επιτυχία την ιδέα ότι μπορούμε να ζήσουμε με αίμα στην αιωνιότητα. «Θα κουρεύουμε το γρασίδι» στη Γάζα κάθε δύο χρόνια – θα εκτελούμε από γενιά σε γενιά νεαρούς αντίπαλους του καθεστώτος, θα φυλακίζουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα διώχνουμε, θα απαλλοτριώνουμε και, φυσικά, θα σκοτώνουμε – και μ’ αυτό θα ζήσουμε: στη χώρα του αίματος.
Έχουμε ήδη σκοτώσει τον παλαιστινιακό λαό. Ξεκινήσαμε με τη μαζική δολοφονία στη Γάζα και τώρα στραφήκαμε στη Δυτική Όχθη. Θα χυθούν γαλόνια αίματος και εκεί, αν δεν το σταματήσει κανείς. Η δολοφονία είναι τόσο σωματική όσο και συναισθηματική. Δεν έχει μείνει τίποτα από τη Γάζα τώρα.
Οι κρατούμενοι, τα ορφανά, οι τραυματισμένοι, οι άστεγοι, δεν θα επιστρέψουν ποτέ σε αυτό που ήταν. Φυσικά, οι νεκροί σίγουρα δεν θα το κάνουν. Θα χρειαστούν γενιές για να ανακάμψει η Γάζα, αν μπορεί να ανακάμψει. Αυτό είναι γενοκτονία, ακόμα κι αν δεν πληροί τον νομικό ορισμό. Μια χώρα δεν μπορεί να ζει με μια τέτοια ιδεολογία – σίγουρα όχι όταν σκοπεύει να συνεχίσει να το κάνει.
Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να το επιτρέπει. Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι Ισραηλινοί, είμαστε διατεθειμένοι να το επιτρέψουμε. Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε ξέροντας ότι η ύπαρξή μας εξαρτάται από το αίμα. Πότε θα ρωτήσουμε αν πραγματικά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από μια χώρα αίματος; Άλλωστε, δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή.
Το Ισραήλ δεν έχει δοκιμάσει ποτέ σοβαρά άλλον τρόπο. Προγραμματίστηκε και κατευθύνθηκε να συμπεριφέρεται ως χώρα που ζει από αίμα. Πολύ περισσότερο μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023. Λες και εκείνη η τρομερή μέρα, μετά την οποία όλα επιτρέπονται, σφράγισε τη μοίρα του ως χώρα αίματος.
Γεγονός είναι ότι δεν έχει τεθεί άλλο ενδεχόμενο προς συζήτηση. Αλλά μια χώρα αίματος δεν είναι επιλογή, όπως δεν είναι επιλογή ένα αυτοκίνητο που κινείται με αίμα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα αρχίσουμε να αναζητούμε εναλλακτικές λύσεις, έστω και μόνο λόγω έλλειψης άλλης επιλογής. [Οι άλλες επιλογές] είναι εκεί, και περιμένουν ένα test drive. Μπορεί να μας εκπλήσσουν, αλλά στην παρούσα πραγματικότητα είναι αδύνατο να το προτείνουμε.
Gideon Levy
HAARETZ, 15 Σεπτεμβρίου 2024
Αλλες δημοσιεύσεις στη Haaretz:
- Παραβιάζουν οι στρατιώτες του Ισραήλ στη Γάζα τον κώδικα δεοντολογίας του ίδιου του IDF;
- Ξένοι πολεμικοί ρεπόρτερ λένε ότι η απαγόρευση εισόδου τους από το Ισραήλ στη Γάζα, θέτει σε κίνδυνο την «ανεξάρτητη» κάλυψη
- Οι προπαγανδιστές των ταμπλόιντ του Ισραήλ επαναλαμβάνουν πιστά τα λόγια του Νετανιάχου
