Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΚΑΙ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ

Κλεάνθης Γρίβας και George Friedman

21 Μαΐου 2023

 Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Κλεάνθης Γρίβας 

Η Γερμανία, αφού επιχείρησε δύο φορές ανεπιτυχώς να επιβάλλει την ηγεμονία της στην ευρωπαϊκή ήπειρο με στρατιωτικά μέσα, τελικά κατόρθωσε να το κάνει χρησιμοποιώντας οικονομικά εργαλεία, μέσω της συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή την οργάνωση της Γερμανικής Ευρώπης, με βάση τα σχέδια που είχαν εκπονηθεί από το ναζιστικό καθεστώς για την οικονομική και πολιτική κυριαρχία του στην Ευρώπη και -εν συνεχεία στον κόσμο- στην περίπτωση νίκης της ναζιστικής Γερμανίας στην Β’ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή. 

Ένα πολυπλόκαμο Καρτέλ μεγάλων εταιρειών και βιομηχανιών (στους τομείς του άνθρακα, το χάλυβα, των πετροχημικών, των φαρμάκων) που έχουν ναζιστικές καταβολές, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιβολή του οργανωτικού μηχανισμού που αρχικά ονομάστηκε «Ευρωπαϊκές Οικονομικές Κοινότητες» (ΕΟΚ), και εν συνεχεία «Ευρωπαϊκή Ένωση» (ΕΕ), μέσω του οποίου επιτεύχθηκε η οικονομική και πολιτι­κή κατάκτηση της Ευρώπης, που οικοδομήθηκε με βάση έτοιμα σχέδια που είχε επεξεργαστεί το ναζιστικό καθεστώς για τη διαχείριση της κατακτημένης Ευρώπης εάν νικούσε στον πόλεμο. 

Για το σκοπό αυτό, μετά την ήττα της Γερμανίας στον Β’ΠΠ, επιστρατευτήκαν τέως επιτελικά στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος που είχαν την ανάλογη τεχνογνωσία και πείρα, αφού «ξεπλύθηκε» το ναζιστικό παρελθόν τους στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ του αντικομουνισμού. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Walter Hallstein (1901-1982), ένας πρώην ναζιστής που κράτησε το τιμόνι της ΕΟΚ από το 1958 έως το 1967.  Ο Walter Hallstein ήταν καθηγητής των νομικών και οικονομικών επιστημών και κοσμήτορας των αντίστοιχων σχολών των Πανεπιστημίων της Φραγκφούρτης και του Ροστόκ. Υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος του συλλόγου ναζιστών νομικών «Προστάτες του Νόμου», του νομικού πυλώνα του Γ’ Ράιχ. Το 1939, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο για την διαχείριση των κατακτημένων από τη χιτλερική Γερμανία χωρών, εάν οι ναζί νικούσαν στον πόλεμο, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1941 από τον Arno Solter, επικεφαλής του επίσημου ναζιστικού «Κεντρικού Ερευνητικού Ινστιτούτου για την Εθνική Οικονομική Τάξη και την Οικονομία της Ευρύτερης Σφαίρας» και είχε  τίτλο «Το Καρτέλ της Ευρύτερης Σφαίρας» (Das Grossraum Kartell). 

Το 1950, ο Walter Hallstein έγινε επικεφαλής σύμβουλος του Adenauer, του πρώτου καγκελάριου της Ομοσπονδιακής Δυτικής Γερμανίας και βασικού δημιουργού της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), και εν συνεχεία διορίστηκε στη νευραλγική θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (του politburo της τότε ΕΟΚ), την οποία κατείχε από το 1958 μέχρι το 1967. 

Κατέχοντας επί 10 χρόνια το κορυφαίο ηγετικό αξίωμα στην ΕΟΚ, είχε την δυνατότητα να εφαρμόσει όλα τα έτοιμα προγράμματα του Γ’ Ράιχ για τις κατακτημένες χώρες, ως προγράμματα της ΕΟΚ, της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία υφίστανται σήμερα όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί. 

Παράλληλα, επιδιώχθηκε και ο έλεγχος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της  μετέπειτα «δημοκρατικής» Ε.Ε., αναθέτοντας την ίδρυσή του στον χιτλερικό δικαστή C.F. Ophuels. 

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο περιθώριο της Δίκης της Νυρεμβέργης, της μητέρας όλων των δικών, διεξήχθησαν άλλες 12 δίκες με εξειδικευμένο περιεχόμενο (που την δίωξη άσκησαν και ολοκλήρωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1946 και 1948). Μία απ΄ αυτές αφορούσε την IG Farben -πυλώνα της ισχύος του Γ’ Ράιχ- και άλλη μία τους Δικαστές του ναζιστικού καθεστώτος. 

Είναι απορίας άξιον πώς ο Walter Hallstein δεν περιλήφθηκε στους κατηγορούμενους στη Δίκη της IG Farben, ΗΠΑ εναντίον Carl Krauch, κ. ά., 1947-48 και ο χιτλερικός δικαστής C.F. Ophuels δεν περιλήφθηκε στους κατηγορούμενους στη Δίκη των Δικαστικών, ΗΠΑ εναντίον Josef Altstötter, κ.ά., 1947. 

ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι ένα fake-κοινοβούλιο, που δεν έχει καμιά νομοθετική εξουσία, που αποτελεί το πυρηνικό στοιχείο κάθε κοινοβουλίου. Ο ρόλος του είναι εντελώς διακοσμητικός και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκδίδει ψηφίσματα  άνευ αξίας. Φυσικά, η λειτουργία αυτού του «δημοκρατικού» φύλλου συκής που καλύπτει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεπάγεται μια τεράστια επιβάρυνση των Ευρωπαίων φορολογούμενων. 

Στον τεράστιο γραφειοκρατικό οργανισμό της ΕΕ, όλη η εξουσία, νομοθετική και εκτελεστική, είναι συγκεντρωμένη στην ολιγάριθμη και μη-εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, τελικά στον διορισμένο ανεξέλεγκτο πρόεδρό της (κατ’ αντιστοιχία με το πολιτικό γραφείο -politburo- και τον Γενικό Γραμματέα των κομμουνιστικών κομμάτων). Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για μια δικτατορία με «δημοκρατική» αμφίεση. 

Το Ευρωπαϊκό (δήθεν) Κοινοβούλιο, παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο που παίζει η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), στον οποίο εκπροσωπούνται οι κατά τόπους κρατικές συμμορίες. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στερείται κάθε ουσιαστικής εξουσίας, και το μόνο που μπορεί μόνο να εκδίδει «ψηφίσματα» που έχουν μόνο συμβολική αξία, ενώ η ουσιαστική εξουσία (για τη λήψη αποφάσεων και την εκτέλεσή τους) είναι συγκεντρωμένη στο 15μελές Συμβούλιο Ασφαλείας (στο οποίο τα 5 μόνιμα μέλη διαθέτουν πραγματική εξουσία έχοντας το δικαίωμα βέτο, περιβαλλόμενα από 10 μη μόνιμα μέλη-γλάστρες  άνευ εξουσίας που εναλλάσσονται κάθε διετία). 

Η εκχώρηση από κάθε κράτος της εξουσίας του ελέγχου του νομίσματος σε έναν αδιαφανή, ανεξέλεγκτο, γραφειοκρατικό και αντιδημοκρατικό υπερ-εθνικό οργανισμό, (όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση – Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – ΚΤΕ), όπως έκαναν δουλοπρεπώς οι διαχειριστές της εξουσίας στις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, σημαίνει πλήρη οικονομική και πολιτική υποδούλωσή τους σε όποιον ελέγχει αυτό τον οργανισμό. 

Απ΄αυτή την άποψη, είναι χρήσιμο να ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο που αντιμετώπισε την Κρίση του Ευρώ (που προκλήθηκε από τις ληστρικές τυχοδιωκτικές πρακτικές των ευρωπαϊκών τραπεζών) από κάποια χώρα που διατήρησε  τον έλεγχο του εθνικού της νομίσματος (όπως η Ουγγαρία) σε σύγκριση με κάποια χώρα που την εκχώρησε αστόχαστα (όπως η Ελλάδα) ελέω του δωσιλογικού πολιτικού προσωπικού της που διαχειρίζεται την εξουσία για λογαριασμό των υπερεθνικών αλήτ, ερήμην και εναντίον του πληθυσμού της . 

Για το σκοπό αυτό, παρατίθεται η παρουσίαση του τρόπου που αντέδρασε στην «κρίση του Ευρώ» η Ουγγαρία που δεν εκχώρησε το εθνικό της νόμισμα (φιορίνι) στο «τέρας των Βρυξελλών», από τον George Friedman, έναν γεωπολιτικό αναλυτή «υπεράνω πάσης» πάσης αιρετικής υποψίας. 

Ο George Friedman είναι ιδρυτής και γενικός διευθυντής της ιδιωτικής εταιρείας πληροφοριών Stratfor, που χαρακτηρίζεται ως μια από τις κορυφαίες δυτικές  πλατφόρμες γεωπολιτικών πληροφοριών στον κόσμο, και ως ειδήμονας στις μυστικές υπηρεσίες και στη διεθνή γεωπολιτική. Έχει γράψει 6 βιβλία (μεταξύ των οποίων Η Επόμενη Δεκαετία και Τα Επόμενα 100 Χρόνια, και πολλά άρθρα για την εθνική ασφάλεια, τον πόλεμο πληροφοριών και τις μυστικές υπηρεσίες. 

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ 

George Friedman

Από το George Friedman, Σημεία Ανάφλεξης: Αναδυόμενη Κρίση στην Ευρώπη.  

Kεφάλαιο  11 με τίτλο Η Ρωσία και οι Παραμεθόριοι της (Εκδόσεις Ενάλιος, 2015) 

[…] Στην Ουγγαρία, το μίσος για τους Ρώσους είναι βαθύ. Ακόμη θυμούνται την επανάσταση του 1956 και τα σοβιετι­κά τανκς. Και ο φόβος για τους Ρώσους είναι ένα βασικό αναφοράς της ουγγρικής πολιτικής κουλτούρας. Η άλλη άγκυρα ήταν ότι η συμμετοχή στην EE θα τους έδινε την καλή ζωή τόσο της συ­νταγματικής δημοκρατίας όσο και της ευημερίας. Όπως στα περισσότερα πράγματα, η ζωή αποδείχτηκε πιο περίπλοκη [...]

Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τί έκανε η ουγγρική κυβέρνηση για να αντιδράσει στην ευρωπαϊκή οι­κονομική κρίση. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, είναι επικεφαλής του κεντροδεξιού κόμματος Φίντεζ, το οποίο κυβερνάει με μια σημαντική πλειοψηφία. Σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους άλλους πρωθυ­πουργούς σε αυτήν την περιοχή, ο Ορμπαν μπορεί να λαμβάνει και να επιβάλλει απο­φάσεις. 

Όταν έπεσε ο κομουνισμός, οι αυστριακές και οι ιτα­λικές τράπεζες εισέβαλαν στην Ουγγαρία και σε άλλες χώρες τριγύρω και άρχισαν να προσφέρουν υποθήκες. Οι Ούγγροι δεν ανήκαν στην ευρωζώνη, χρησιμοποιούσαν το δικό τους νόμισμα, το φιορίνι. Οι υποθήκες που δίνονταν σε φιορίνια εί­χαν υψηλότερο επιτόκιο, για να αντισταθμίσουν την πιθανή υποτίμηση του ουγγρικού νομίσματος. Έτσι, αυτές οι τράπεζες δάνειζαν χρήματα στους Ούγγρους σε ευρώ, ελβετικά φρά­γκα, ακόμη και γεν. Αλλά, επειδή θεωρείτο ότι αυτά τα νομίσματα είχαν μικρότερο ρίσκο, τα επιτόκια ήταν χαμηλότερα. 

Οι Ούγγροι επέλεξαν τα δάνεια [σε ξένα νομίσματα] που είχαν χαμηλότερα επιτόκια, όπως έκαναν και οι Αμερικανοί. Ωστόσο το φιορίνι υποτιμήθηκε, και κάθε μήνα οι Ούγγροι έπρεπε να δίνουν όλο και περισσότερα φιορίνια για να πληρώνουν τις υποθήκες τους. Τελικά, οι Ούγγροι άρχι­σαν να χρεοκοπούν. Οι τράπεζες δίσταζαν να κάνουν κατα­σχέσεις και να παραδεχτούν τα κακά δάνεια, και οι δανειζό­μενοι απλώς αδυνατούσαν να τα αποπληρώσουν.

Ο Όρμπαν επενέβη, ανακοινώνοντας ότι τα δάνεια θα αποπληρώνονταν σε φιορίνια, και όχι στο νόμισμα με το οποίο έγινε ο δανει­σμός, και ότι χρειαζόταν να αποπληρωθεί μόνο ένα συγκε­κριμένο ποσοστό τους. 

Αυτή η απόφαση προστάτευε τους Ούγγρους, αλλά παρα­βίαζε θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τον χειρισμό των δανείων. Το να κάνει μια κυβέρνηση κου­μάντο στο πώς θα πληρώνονται οι τράπεζες άλλων χωρών δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να παιχτεί το παιχνί­δι. Ωστόσο -και αυτό έχει σημασία- οι τράπεζες και η EE αναγκάστηκαν να το αποδεχθούν. 

Η EE είχε ήδη απειλήσει τον Όρμπαν με κυρώσεις, επειδή είχε αποδυναμώσει το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ουγγαρίας που επηρέαζε τα μέσα ενημέρωσης, και έτσι αύξη­σε τις πιθανότητες να παραμείνει στην εξουσία. Έπειτα από μικρές τροποποιήσεις στη θέση του Όρμπαν, η EE απέσυρε αυτήν την απειλή. Η EE αντέδρασε πολύ  λιγότερο δυναμικά σε ό,τι αφορά τα δάνεια. Οι τράπεζες υποτάχθηκαν και η EE παρέμεινε σιωπηλή. 

Δύο πράγματα συνέβαιναν εδώ. Το πρώτο ήταν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αγωνιζόταν να κρατήσει την Ουγγαρία και τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εντός του πλαισίου της. Η κρίση στην ευρωζώνη ανάγκασε τους διαμορφωτές της πολιτικής στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στο Παρίσι να επικεντρωθούν στα προβλήματα της νο­μισματικής ένωσης, παραμελώντας έτσι τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη. Τα οφέλη που περίμενε η Ουγγαρία δεν είχαν πραγματωθεί, και ο Όρμπαν ακολουθούσε μια εθνικι­στική άποψη. Δεν τον απασχολούσε η EE, αλλά η Ουγγαρία και η θέση του σε αυτή. Η προστασία που προσέφερε στους Ούγγρους οφειλέτες αύξησε προφανώς τη δημοφιλία του. Το εντυπωσιακό είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αμφισβήτη­σε αυτή την κίνηση. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως θεσμός, δεν είχε μεγάλο βάρος. Είχε χάσει την οικονομική της γοητεία· δεν είχε μια ενιαία εξωτερική πολιτική την οποία να ακολουθούν όλα τα μέλη, και δεν είχε αμυντική πολιτική. Η ευρωπαϊκή αμυντική πολι­τική εξακολουθούσε να περνάει μέσα από το NATO, το οποίο ήταν περισσότερο αμερικανικό παρά ευρωπαϊκό σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική δύναμη. 

Το 1991, το ανατολικό κομμάτι της χερσονήσου έβλεπε μια αδύναμη Ρωσία και μια δυνατή Ευρώπη. Αλλά, τώρα ίσχυε το αντίστροφο. Από την Πο­λωνία έως τη Ρουμανία υπήρχε απογοήτευση για το NATO και την EE, αλλά, κυρίως, μια βαθιά αβεβαιότητα για το τί θα επακολουθούσε. Αυτή η κατάσταση, επίσης, είχε ανοίξει την πόρτα για να κυνηγήσουν οι Ρώσοι τα στρατηγικά τους συμφέροντα. 

Η Ρωσία δεν θέλει να κυριαρχήσει εμφανώς στην περι­οχή. Θέλει, όμως, να περιορίσει τη δύναμη του NATO στα ανατολικά. Επίσης, επιθυμεί να περιορίσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια στρα­τηγική απειλή, προσφέροντας στην Ανατολική Ευρώπη οι­κονομικές εναλλακτικές. Σε μια εποχή κατά την οποία οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονταν και οι Ευρωπαίοι ήταν ανίκα­νοι για τεράστια οικονομική ανάμιξη, η Ρωσία, ακόμη και με περιορισμένους πόρους, είχε την ευκαιρία να επεκτείνει την επιρροή της. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα στις χώρες των Καρπα­θίων - τη Σλοβακία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία. 

Οι Ρώσοι είχαν δύο εργαλεία στη διάθεσή τους. Το ένα θα το αποκαλούσα εμπορική γεωπολιτική. Χωρίς να κυριαρ­χήσει η Ρωσία σε αυτές τις χώρες, πώς θα τις εμπόδιζε να ακολουθήσουν κατευθύνσεις που δεν ήθελε; Ως κίνητρο, οι Ρώσοι προσέφεραν επενδύσεις στην ενέργεια, στα ορυκτά και σε άλλες επιχειρήσεις. Δεν προσπάθησαν να πάρουν τον έλεγχο της οικονομίας, ή των περισσότερων επιχειρήσεων, αλλά ήθελαν μόνο όσο έλεγχο χρειαζόταν ώστε να μπορούν να επηρεάζουν τις επιχειρηματικές αποφάσεις. Τους ενδιέφε­ρε να βγάλουν χρήματα, και σε αυτήν την περιοχή μπορού­σαν να βγάλουν χρήματα. 

Θα μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα χρήματα αλλού, αλλά ο στόχος ήταν γεωπολιτικός. Οι Ρώσοι δημιούργησαν ένα δίκτυο εξάρτησης διαφόρων βιομηχανιών, οι οποίες ασκούσαν έναν βαθμό επιρροής στις πολιτικές αποφάσεις. Η αποξένωση των Ρώσων δεν ήταν σοφή κίνηση για χώρες που δεν μπορούσαν να ρισκάρουν τη ρωσική εχθρότητα σε μια εποχή κατά την οποία ήταν εκτεθειμένες, τα ευρωπαϊκά χρήματα είχαν λιγοστέψει σε σχέση με πριν και οι αμερικα­νικές επενδύσεις δεν συνοδεύονταν από πολιτική προστασία. Η επένδυση σε οποιαδήποτε βιομηχανία ήταν καλοδεχούμε­νη, και το πολιτικό τίμημα ελάχιστο. Η αυξημένη ενοποίηση στην EE δεν συντελούταν και η συνεργασία με το NATO ήταν σαν τη συνεργασία με ένα φάντασμα. 

Δεύτερον, και εξίσου σημαντικό, οι Ρώσοι διέθεταν τις εξαιρετικές μυστικές υπηρεσίες τους κι είχαν ισχυρές σχέ­σεις και πηγές σε όλες αυτές τις χώρες, τόσο κατά τη διάρ­κεια όσο και μετά την κατοχή τους. Είχαν φακέλους για όλους και ήξεραν όλα όσα ίσως ήθελαν να κρύψουν οι άλ­λοι. Οι Ρώσοι δεν χρειάστηκε να γίνουν ξεκάθαρα εκβια­στές. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο διακριτικά. Καθένας ήξερε τί είχε κάνει και γνώριζε ότι οι ρωσικές υπηρεσίες πληρο­φοριών είχαν φακελώσει τις πράξεις του. Είχε επιβληθεί ένα είδος αυτοπειθαρχίας. Αυτό δεν συνέβαινε πριν το 2008 και σίγουρα όχι πριν το 2001. Υπήρχε μια αίσθηση ότι όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν. Αλλά καθώς η Ευρώπη είχε πάψει να αποτελεί βεβαιότητα και καθώς η Ρωσία έκανε πολύ διακρι­τικές κινήσεις, ήταν πιο συνετή η συνεργασία. Δεν είχε αντί­κτυπο στους μέσους ανθρώπους, αλλά όποιος είχε ανάμιξη με την πολιτική, τα εργασιακά ή τις επιχειρήσεις ήξερε, και αυτό ήταν αρκετό για να επηρεάσει τις αποφάσεις. 

Οι Ρώσοι πάντοτε έβλεπαν τα Καρπάθια και την πεδιάδα της Ουγγαρίας με τον Δούναβη ως την ιδανική ενδιάμεση ζώνη. Αλλά δεν είχαν ανάγκη να την κατακτήσουν. Μάλι­στα, οι Ρώσοι είχαν μάθει ότι η κατάκτηση συνοδευόταν από πολυδάπανες ευθύνες, που είχαν παίξει ρόλο στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας νωρί­τερα. Ο Πούτιν προσέγγισε το ζήτημα με έναν ριζοσπαστικά νέο τρόπο - όσο το δυνατόν πιο ήπια αποκτήθηκε αρκετός έλεγχος για να προστατευτούν τα πιο σημαντικά συμφέρο­ντα της Ρωσίας.

Whatsapp