Κλεάνθης Γρίβας:

ΕΜΒΟΛΙΑ: «ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» ή ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ ΛΟΓΙΚΗΣ (12-12-2017)

 

ΔΗΛΩΣΗ

διευκρινιστική και όχι «μετανοίας»,

όπως θα ήθελαν οι απανταχού εμβολιόφρονες 

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα εμβόλια γενικά: Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι εφευρίσκονται από ανιδιοτελείς επιστήμονες-ερευνητές, κατασκευάζονται από φιλάνθρωπες πολυεθνικές εταιρείες που διακατέχονται από μια ειλικρινή σωτηριολογική ιδεολογία και προωθούνται από ανιδιοτελείς επαγγελματίες που ενδιαφέρονται μόνο για την προστασία της υγείας των ανθρώπων.

Έχω μόνο ένα πρόβλημα με τα εμβόλια, που είναι απολύτως προσωπικό και ειδικό: Δεν θέλω να τα εγχύσω καταναγκαστικά στις βιολογικές λειτουργίες τις δικές μου και των παιδιών μου. Συνεπώς,

• Δεν προτρέπω ποτέ κανέναν να κάνει ή να μην κάνει εμβόλια. Αυτό είναι ζήτημα ατομικής επιλογής και ευθύνης του καθενός (που κάποτε πρέπει να μάθουμε να την αναλαμβάνουμε). Αλλά, και
•  
• Δεν θα επιστρέψω σε κανέναν να με εξαναγκάσει να εγχύσω στο κορμί μου και στο κορμί των παιδιών μου ουσίες τις οποίες οι υπέρμαχοί τους τις προβάλλουν ως σωτήριες (που, μπορεί και να είναι) αλλά εγώ τις θεωρώ επικίνδυνες. 

Δηλώνοντας ότι «μιλώ μόνο εξ’ ονόματός μου και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κ. Καστοριάδης), αποστρέφομαι κάθε μορφή καταναγκασμού που ενδυναμώνει την αυτονόμηση του κράτους και την ετερονόμηση του ατόμου και της κοινωνίας, και μιλάω έτσι, γιατί είμαι αυτό που είμαι και δεν μπορώ παρά να είμαι αυτό που είμαι.

Θεσσαλονίκη 12 Δεκεμβρίου 2017                       Κλεάνθης Γρίβας

νευρολόγος-ψυχίατρος

διδάκτωρ ψυχιατρικής Α.Π.Θ. 

 

ΜΙΑ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΥΣΕΝΚΟ 

«Θα σας προσκαλούσα σε πνευματική μονομαχία,

αλλά βλέπω ότι είστε άοπλος». 

William Shakespeare [1] 

Σε μια εντυπωσιακή κίνηση αυτογκόλ (η οποία θα μπορούσε να έχει θέση σε μια βαλκανιο-μετα-μπαρόκ όπερα μπούφα), ο πρόεδρος και ο γενικός γραμματέας του Ιατρικού Συλλόγου Κοζάνης [ενός επαρχιακού «Συλλόγου» που, όπως όλοι οι ομοειδείς του, εκλέγει τα διοικητικά του όργανα με… κομματικά ψηφοδέλτια, πράγμα παντελώς άγνωστο στις προηγμένες δυτικές χώρες αλλά σύνηθες στην «καθ’ ημάς ανατολή», στην αφρικανική ήπειρο και σε άλλες «εξελιγμένες» περιοχές του πλανήτη], στις 3/10/2017 προχώρησαν στην παρακάτω ιδιότυπη «καταγγελία-μη καταγγελία» (!) κατά της συζύγου μου Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου-Γρίβα, ειδικής παθολόγου, στον «Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης»:    

 --------------------------------

«Σας ενημερώνουμε ότι στις 03-10-2017 δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος Κοζάνης» άρθρο της κας Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου - Γρίβα, ειδικής Παθολόγου μέλους του Συλλόγου σας, με τίτλο Εμβόλια: «μια επιχείρηση που στηρίζεται στον φόβο».

Ο Ιατρικός Σύλλογος Κοζάνης καταδικάζει [2] απερίφραστα δημοσιεύματα που στρέφονται άμεσα ή έμμεσα ενάντια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών προκαλώντας σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινωνία.

Παρακαλούμε, για δικές σας ενέργειες ώστε να διασφαλιστεί η κοινά αποδεκτή επιστημονική θέση για τη διενέργεια εμβολιασμών, όπως αυτή ορίζεται από τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας»

--------------------------------- 

Αυτή η «καταγγελία-μη καταγγελία» [την οποία αμέσως αντέγραψε και επανέλαβε με αναρτήσεις σε διάφορες ιστοσελίδες μια συντεχνιακή ένωση --«μη κερδοσκοπικό σωματείο», όπως αυτοχαρακτηρίζεται-- με την επωνυμία «Ένωση Ελλήνων Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων Αττικής», αδιαφορώντας για την «σύγκρουση συμφερόντων», όπως ορίζεται από την ιατρική δεοντολογία]: 

α) αφενός είναι έκθετη από άποψη νομική, επιστημολογική, ουσιαστική, ιατρική και ιστορική (πράγμα που ανέλυσε η κ. Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου-Γρίβα με γραπτή -28σέλιδη- σφαιρική και τεκμηριωμένη απάντησή της στον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης στις 27-11-2017, την οποία θα δημοσιοποιήσω στο αμέσως επόμενο διάστημα), 

β) αφετέρου είναι αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο ορισμένοι επιθυμούν σφόδρα να αντικαταστήσουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και τον δημόσιο διάλογο («επιστημονικό» ή άλλο) με την υποχρέωση της ανελευθερίας του λόγου και την επιβολή του μονολόγου που, ως γνωστόν, «καταργεί τα ευεργετικά αποτελέσματα του διαλόγου και οδηγεί αναπόφευκτα στο μαυσωλείο ή το ψυχιατρείο» (Octavio Paz) ή και στα δύο.

Η καταληκτική παράγραφό αυτής της ιδιότυπης «καταγγελίας-μη καταγγελίας» είναι και άκρως αποκαλυπτική:

«Παρακαλούμε, για δικές σας ενέργειες ώστε να διασφαλιστεί η κοινά αποδεκτή επιστημονική θέση (!) για τη διενέργεια εμβολιασμών, όπως αυτή ορίζεται από τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας».  

Ον μεθερμηνευόμενον εστί: να επιβληθούν οι κατάλληλες «διοικητικές κυρώσεις» ή «ραβδισμοί» (πόσοι;), ώστε να επιβληθεί η όποια επιστημονική «αλήθεια» ή δόγμα, διαμέσου της κατατρομοκράτησης και του φόβου. Αποτέλεσμα: μια σύγχρονη βαλκανιο-μπαρόκ καρικατούρα της εφιαλτικής κυριαρχίας της «απόλυτης αλήθειας» του Λυσένκο κατά την ύστερη φάση της -αλήστου μνήμης- σταλινικής περιόδου, η οποία διεκδικεί μια θέση στη σύγχρονη κωμωδιογραφική επιθεώρηση.  

ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ;  

«Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα του μελλοντικού κόσμου,

φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα»

Τζορτζ Οργουελ, 1984 

 

Στην Εποχή της «Πίστης», το πρόβλημα ήταν η αμφισβήτηση των δογμάτων της Εκκλησίας, που είχε αυτοαναγορευτεί σε μοναδικό ερμηνευτή και κάτοχο της «απόλυτης αλήθειας» των ανεξιχνίαστων βουλήσεων του θεού. Και, μέσω της Ιερής Εξέτασης, ανέβαζε στην πυρά τους «αιρετικούς», διατεινόμενη ότι έκαιγε τα κορμιά τους στη γη, για να «σώσει» την ψυχή τους στον ουρανό…

Στην Εποχή της «Λογικής», το πρόβλημα είναι η αμφισβήτηση των δογμάτων της Επιστήμης, από τα σύγχρονα «ιερατεία» που έχουν αυτοαναγορευτεί σε μοναδικούς ερμηνευτές και κατόχους των «απόλυτων αληθειών» των κυρίαρχων «επιστημονικών» δογμάτων.

Από τον συνδυασμό αυτών των δύο αντιλήψεων (περί «Πίστης» και περί «Λογικής») και των πρακτικών της επιβολής τους, προέκυψαν οι δύο ολοκληρωτισμοί του 20ου αιώνα (ο ναζισμός και ο κομμουνισμός), μέσω των οποίων ο «πολιτισμός» ανακάλυψε τον αποκρουστικό εγκληματία που φώλιαζε μέσα του. 

Αυτοανακηρυγμένοι ως μοναδικοί κάτοχοι μιας «απόλυτης αλήθειας» (οι μεν κομμουνιστές κάτοχοι των μεταφυσικών «νόμων» της ιστορίας, οι δε ναζιστές κάτοχοι των μεταφυσικών, «νόμων» της φυλής και του αίματος), συνδύασαν το θρησκευτικό χαρακτήρα των δογμάτων τους με τις τεχνολογικές δυνατότητες που τους παρείχε η «επιστήμη», και οικοδόμησαν την επίγεια κόλαση του απέραντου δικτύου των στρατοπέδων συγκέντρωσης, καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου, στα οποία εξοντώνονταν από την αδίστακτη Πολιτική Αστυνομία των ολοκληρωτικών καθεστώτων, όλοι εκείνοι που είχαν την ατυχία να είναι «ακατάλληλοι» φυλετικά ή «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» πολιτικά, ή επέμεναν να σκέφτονται με τον εγκέφαλό τους και όχι με τα προτάγματα της προπαγάνδας,

Η κρίση της ναζιστικής παράνοιας διάρκεσε 12 εφιαλτικά χρόνια. Η κρίση της κομμουνιστικής παράνοιας κράτησε 70 χρόνια. Αλλά, ο συνδυασμός στον οποίο στήριξαν την ύπαρξή τους επιβίωσε: Ο θρησκευτικός χαρακτήρας της «πίστης» και ο εργαλειακός χαρακτήρας της «επιστήμης» μπολιάστηκαν στην μεταπολεμική περίοδο στις ελίτ που διαφεντεύουν ευρύτατους τομείς της κοινωνίας, όπου έχουν «κράτος και εξουσία» οι παντοειδείς αυτο-προσδιοριμένοι κάτοχοι -ανυπόστατων- «απόλυτων αληθειών».

Μετά την εκπνοή του Μεσαίωνα του 20ου αιώνα (που βιώθηκε με την μορφή δύο εφιαλτικών ολοκληρωτισμών και εκατοντάδων αποκρουστικών αυταρχισμών), αναδύεται ο Μεσαίωνας του 21ου αιώνα, όπως γίνεται αντιληπτό από την ύπαρξη εκατοντάδων στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου και από τους διαρκώς αυξανόμενους καταναγκασμούς για συμμόρφωση στους πληθυσμούς σε όλο τον πλανήτη. 

ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ

Κατά τη γνώμη μου, όλα τα φαινόμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω, μπορούν να καταστούν σχετικώς κατανοητά και ερμηνεύσιμα μόνο εάν ενταχθούν μέσα στο πλαίσιο της ατομικής και κοινωνικής παθολογίας της «σχιζοφρένειας» και της εξουσιοφρένειας, που χαρακτηρίζει με ιδιαίτερο τρόπο κάθε εποχή. 

• Στο πεδίο της ατομικής παθολογίας, που προκύπτει από την επιβολή του εξουσιοφρενικού προτύπου πάνω στην ατομική προσωπικότητα, η «σχιζοφρένεια» εκφράζει έναν ορισμένο τύπο διάστασης του ατόμου από την πραγματικότητα, η οποία δεν είναι πια δυνατό να αναγνωρίζεται και να βιώνεται ως πραγματικότητα από το συγκεκριμένο άτομο. Και Το παραλήρημα, με το οποίο εκδηλώνεται, εξαλείφει πλασματικά αυτή τη διάσταση και αποτελεί μια μη-συνειδητή και αλλοτριωμένη προσπάθεια του ατόμου να επανεγκαταστήσει κάποια «βιώσιμη» σχέση με την (παραληρηματικά μεταλλαγμένη) πραγματικότητα, η οποία, μέσα απ’ αυτή τη μεταλλαγή, παύει να υφίσταται σαν στοιχείο διαλυτικό ή επικίνδυνο για την ύπαρξη του ατομικού υποκειμένου. 

• Στο πεδίο της κοινωνικής παθολογίας, που προκύπτει από την επιβολή του σχιζοφρενικού προτύπου πάνω στο κοινωνικό σώμα, η εξουσιοφρένεια εκφράζει τη μόνιμη διάσταση της εξουσίας από την υφιστάμενη πραγματικότητα, την οποία δεν είναι δυνατό να την αναγνωρίζει ως πραγματικότητα, γιατί μια τέτοια αναγνώριση συνεπάγεται την αμφισβήτηση των λόγων της ύπαρξης και οδηγεί στην αυτο-αναίρεσή της ως εξουσίας. Και η ιδεολογία (ο παραληρηματικός λόγος της εξουσίας) εξαλείφει πλασματικά αυτή τη διάσταση και αποτελεί μια συνειδητή και, συγχρόνως, ασυνείδητη, αλλοτριωμένη και, ταυτοχρόνως, αλλοτριωτική προσπάθεια της εξουσίας να επανεγκαθιστά διαρκώς κάποια «βιώσιμη» σχέση της με την (ιδεολογικά μεταλλαγμένη) πραγματικότητα, η οποία, μέσα απ’ αυτή τη μεταλλαγή, παύει να υφίσταται ως στοιχείο που εγκυμονεί κινδύνους για τις υφιστάμενες εξουσιαστικές σχέσεις και τείνει στη δικαίωση της ύπαρξής τους, σε πλήρη λογική συνέπεια με μια βασική εξουσιαστική αρχή, σύμφωνα με την οποία «όταν η ιδεολογία δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». 

• Από την άποψη της επικινδυνότητας, δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στη «σχιζοφρένεια» και την εξουσιοφρένεια: Η πρώτη είναι ακίνδυνη, η δεύτερη ανθρωποθυσιαστική (σε ατομική ή μαζική βάση - ας θυμηθούμε μόνο τα 65 εκατομμύρια θύματα της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής). Η πρώτη οδηγεί συνήθως στο ψυχιατρείο (κακώς). Και το τίμημα της καταβάλλεται από το άτομο και το στενό του περιβάλλον. Η δεύτερη οδηγεί ενίοτε στην κατάκτηση της εξουσίας (κάκιστα). Και το τίμημα πληρώνεται από έναν ή περισσότερους λαούς. (Κλ. Γρίβας, Η εξουσία της βίας, Ιανός, 1987) 

ΚΑΙ ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… 

Όταν κανείς πετάει το «γάντι», πρέπει να ξέρει πως είναι πιθανό κάποιος να το σηκώσει, αποδεχόμενος την πρόκληση. Πράγμα όχι σύνηθες σε χώρες «λωτοφάγων, αλλά όχι και απίθανο… Συνεπώς, έπεται συνέχεια

ΠΡΩΤΟ, θα δημοσιοποιήσω τον πλήρη φάκελο της υπόθεσης της ιδιότυπης «καταγγελίας-μη καταγγελίας» του πρόεδρου και του γραμματέα του Ιατρικού Συλλόγου Κοζάνης στον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης.

ΔΕΥΤΕΡΟ, θα δημοσιοποιήσω το πλήρες περιεχόμενο (σε ελληνική μετάφραση) της ιστοσελίδας για τις ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ του Center of Disease Control (CDC) [Κέντρο Ελέγχου Νόσου] του Υπουργείου Υγείας των ΗΠΑ, από το οποίο ενημερώνονται οι πολίτες, οι επιστήμονες, οι κρατικοί και μη-κρατικοί Οργανισμοί, τα Ινστιτούτα και τα ερευνητικά κέντρα σε ολόκληρο τον πλανήτη.  

Φυσικά, σε ολόκληρο τον πλανήτη, πλην της Ελλάδας, όπου δεν έγινε καμιά αναδημοσίευση του πλήρους περιεχομένου του στον έντυπο ή στο διαδυκτιακό τύπο, ούτε σε κανένα φυλλάδιο κάποιας από τις 1.500 (!) επιστημονικές εταιρείες στη χώρα (από τις οποίες, σημειωτέον, μόνο 44 είναι αναγνωρισμένες από το Υπουργείο Υγείας).

Κ.Γ.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο του ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΤΕΛΛΟΥ, καρδιολόγου, διευθυντή του Καρδιολογικού Τμήματος του Τζάνειου Νοσοκομείου Πειραιά, διδάκτορα Πανεπιστημίου Αθηνών, με τίτλο «ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ ή ΕΡΕΥΝΑΣ ΑΓΟΡΑΣ; ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο Ε.Ο.Φ.;» [στην κατηγορία ΑΡΘΡΑ ΤΡΙΤΩΝ]. Είναι μια ρωγμή στα τείχη της αφόρητης ανοητολογίας του ιδιοτελών «δαιμονισμένων» από έναν ανιδιοτελή σκεπτόμενο άνθρωπο και γιατρό.

 

[1]. http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=342

[2]. Πέραν του ότι ουδείς ενδιαφέρεται εάν και τι καταδικάζει ο οιοσδήποτε Σύλλογος, η αναφορά θα μπορούσε να αναδιατυπωθεί επί το ακριβέστερον, ως εξής: «ο πρόεδρος και ο γεν. γραμματέας του τάδε συλλόγου καταδικάζουν, κλπ», διότι, ως γνωστόν, ικανότητα ανάγνωσης, κατανόησης και αποδοχής ή απόρριψης απόψεων  διαθέτουν μόνο τα ανθρώπινα όντα (και όχι οι σύλλογοι, οι Ενώσεις τα σωματεία, κλπ.)