Εκδοτική Θεσσαλονίκης, 1990

 

Μέρος 1

ΔΥΤΙΚH & ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

 

1. ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

2. ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΩΝ στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου (1986)

3. ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ (1986)

4. ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ (1986)

5. ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΈΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ 1986

α) Γενική αποτίμηση

β) Η αποτυχία της κατασταλτικής πολιτικής

γ) Ξορκίζοντας τη φιλελευθεροποίηση

δ) Η κάνναβη στο στόχαστρο

6. ΟΛΛΑΝΔΙΑ: ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ

Η επιτυχία με αριθμούς

Λεό Ζάαλ : Πώς αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα

2. ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

1. ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΣ: ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ;

2. ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

3. H ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ

4. ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

1. ΔΥΤΙΚH ΕΥΡΩΠΗ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η «Εξεταστική Επιτροπή για το Πρόβλημα των Ναρκωτικών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» συγκροτήθηκε στις 11.9.1985, ύστερα από σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (8.10.85). Στο χρόνο που ακολούθησε, η «Εξεταστική Επιτροπή» πραγματοποίησε 9 συνεδριάσεις και 3 δημόσιες ακροάσεις στις οποίες κατατέθηκε η πείρα και η γνώση ενός μεγάλου αριθμού εμπειρογνωμόνων από διάφορες χώρες.

Στην τελευταία συνεδρίαση της «Εξεταστικής Επιτροπής» στις 22.9.1986, εγκρίθηκε η Εκθεση της από τους συντηρητικούς ευρωβουλευτές-μέλη της, και καταψηφίστηκε από τους σοσιαλιστές και τους κομμουνιστές (με ψήφους 8 υπέρ, 4 κατά και 1 αποχή). Στις 26.9.1986 η Εκθεση κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από το οποίο και έγινε αποδεκτή στις 2.10.1986.

Κατά τη συζήτηση του θέματος στο Ευρωκοινοβούλιο, κατατέθηκαν στο προεδρείο 5 ψηφίσματα από την Ευρωπαϊκοί Δεξιά (φασίστες), τα συντηρητικά κόμματα (Λαϊκό, Φιλελεύθεροι, Ανανεωτικοί) και την αριστερά (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, ανεξάρτητοι). Και τελικά εγκρίθηκε το συμβιβαστικό ψήφισμα στο οποίο κατάληξαν οι συντηρητικοί, οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές.

Στις σελίδες που ακολουθούν παρατίθενται τα πιο ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μας, σημεία από τις Καταθέσεις των εμπειρογνωμόνων, την Εκθεση της «Εξεταστικής Επιτροπής» και το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μ' ένα σύντομο σχολιασμό ορισμένων από τις βασικότερες θέσεις της «Έκθεσης».

Η επιλογή των κυριότερων σημείων των Καταθέσεων, έγινε από το ZFO, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Βρυξέλλες, 1986. Για την επιλογή των αποσπασμάτων της Έκθεσης, που στην τελική της μορφή αποτελείται από 264 παραγράφους και εκτείνεται σε 114 σελίδες, χρησιμοποιήθηκαν τα «Έγγραφα Συνεδρίασης» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (σειρά Α, έγγραφο Α 2-111/86, 2 Οκτ. 1986).

Για να ολοκληρωθεί η εικόνα του Ολλανδικού «πειράματος» φιλελευθεροποίησης που αποτελεί κόλαφο για τους υποστηρικτές της καταστολής και πλήρη διάψευση της κατασταλτικής πολιτικής, στο κεφάλαιο 5 παρατίθενται οι συνεντεύξεις που έδωσαν στη δημοσιογράφο κ. Ντίνα Βαγενά, ο αστυνομικός διευθυντής της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών του Αμστερνταμ κ. Λεό Ζάαλ και ο υπεύθυνος του προγράμματος για τις εξαρτήσεις στην ίδια πόλη κ. Πέτερ Κοέν. (Ελευθεροτυπία, 3 και 6 Μαρτίου 1990)

2. ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΩΝ

στην Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«για το πρόβλημα των ναρκωτικών στις χώρες της ΕΟΚ»

ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Βρετανία. Jack Stewart-Clark, Βρετανός Ευρωβουλευτής, εισηγητής στη Εξεταστικής Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (δημόσια ακρόαση 21.3.1986):

«Ο ετήσιος παγκόσμιος τζίρος στη μαύρη αγορά της ηρωίνης ξεπερνάει τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι χρήστες ηρωίνης στις χώρες της ΕΟΚ ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο (1.000.000), και στα δέκα προσεχή χρόνια ενδέχεται να ξεπεράσουν τα δέκα εκατομμύρια (10.000.000).»

Δυτική Γερμανία. Freiheer Von Harasdorf, του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εσωτερικών της Δυτικής Γερμανίας (δημόσια ακρόαση 24.4.1986):

«Στη Δ. Γερμανία φαίνεται να εμφανίζει μείωση η χρήση της ηρωίνης και αύξηση η χρήση της κοκαίνης, του χασίς και της «πολυεξάρτησης» (εναλλακτική χρήση διαφόρων ναρκωτικών). Το 1985 οι θάνατοι που οφείλονται άμεσα στη χρήση ναρκωτικών ήταν 315, δηλαδή όσοι και το 1975. Παρά τις προσπάθειες των αρχών, τα καθαρά έσοδα από το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών στη χώρας μας υπολογίζονται σε ένα δισεκατομμύριο (1.000.000.000) Μάρκα ετησίως. Οι προσπάθειες για την ενθάρρυνση της καλλιέργειας υποκατάστατων προϊόντων σε χώρες που παράγουν ναρκωτικά, είχαν μια σχετική επιτυχία σε ελάχιστες απ' αυτές (όπως το Πακιστάν), ενώ σε πολλές άλλες απέτυχαν πλήρως (όπως στην Ταϊλάνδη όπου κατέληξαν σε... αύξηση της παραγωγής των ναρκωτικών κατά 65%)».

Ιρλανδία. Dr. O'Connor, διευθυντής του Drug Advisor Center του νοσοκομείου St. Jervis, του Δουβλίνου (δημόσια ακρόαση 19.3.1986):

«Στο κέντρο μας που ιδρύθηκε το 1975, νοσηλεύτηκαν μέχρι σήμερα 7.000 εξαρτημένοι και προσφέρθηκαν υπηρεσίες σε 26.000 άτομα. Από τους νοσηλευθέντες το 53% απευθύνθηκε στο κέντρο μας αυθόρμητα, το 21% κατόπιν συμβουλής γιατρού, το 15% ύστερα από δικαστική απόφαση, το 10% με πρωτοβουλία της οικογένειάς τους, και το 1% μας στάλθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες της αστυνομίας.»

Ιταλία. Giovanni Falcone, δικαστικός, ανακριτής σε πολλές υποθέσεις κατά της Μαφίας (δημόσια ακρόαση 20.3.1986):

«Είναι αποδεδειγμένο ότι υπάρχουν στενοί δεσμοί μεταξύ των δικτύων λαθρεμπορίου ναρκωτικών, λαθρεμπορίου όπλων και τρομοκρατικών οργανώσεων κάθε ιδεολογικής απόχρωσης. Αυξάνονται διαρκώς τα εγκλήματα σχετικά με το ξέπλυμα των χρημάτων που προέρχονται από διάφορες παράνομες δραστηριότητες - εγκλήματα λευκού κολάρου».

Ολλανδία. Van Thion, δήμαρχος του Άμστερνταμ (δημόσια ακρόαση 20.5.1986):

«Το Άμστερνταμ ξανάγινε φυσιολογική πόλη. Δύο είναι οι κύριοι στόχοι της πολιτικής που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια: Η καταπολέμηση της εγκληματικότητας που συνδέεται με τα ναρκωτικά και η δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την απαγκίστρωση των εξαρτημένων απ' αυτά. Για την εξάρθρωση των κυκλωμάτων και τον έλεγχο του εμπορίου των ναρκωτικών, ασχολούνται 300 περίπου αστυνομικοί με επικεφαλής μια ομάδα από 80 επιθεωρητές.

Οι περιοχές που συγκεντρώνονταν οι εξαρτημένοι (όπως η συνοικία του σταθμού του Άμστερνταμ) εξυγιάνθηκαν, και με τη βοήθεια των καταστηματαρχών και των κατοίκων μεταβλήθηκαν σε εμπορικά κέντρα και κατοικήσιμες περιοχές. Στα διάφορα θεραπευτικά προγράμματα που εφαρμόζονται, περιλαμβάνονται πια μόνο εξαρτημένοι που κατοικούν μόνιμα στο Άμστερνταμ, για να εξαλειφθεί ο «τουρισμός των εξαρτημένων» που έφερνε στην πόλη πολλούς εξαρτημένους, κυρίως από την Γερμανία και την Ιταλία. Βέβαια το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά η ανοδική καμπύλη του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών έχει μεταβληθεί σε καθοδική.

Και οι θάνατοι από υπερβολική δόση το 1985 μειώθηκαν σε 42, έναντι 73 το 1983. Σίγουρα είναι εύκολο να προμηθευτεί κανείς χασίς στο Άμστερνταμ, όμως το ότι υπάρχει η ίδια κατάσταση και στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις δείχνει ότι αυτό δεν οφείλεται στην αποποινικοποίηση της χρήσης του.

Επιπλέον, αφού η δημοτική αρχή κήρυξε πόλεμο κατά των σκληρών ναρκωτικών, θα ήταν άτοπο να μην κάνει διάκριση ανάμεσα στα ήπια ναρκωτικά που δεν δημιουργούν προβλήματα δημόσιας υγείας και δημόσιας τάξης και στα σκληρά που δημιουργούν τέτοια προβλήματα. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας στάσης θα σήμαινε ότι εγκαταλείπουμε τον κύριο στόχο μας και σκιαμαχούμε.

Τα συγκεκριμένα μέτρα που εφαρμόζονται εδώ και μερικά χρόνια, θα συμβάλουν ώστε το Άμστερνταμ να πάψει να θεωρείται «παράδεισος των ναρκωτικών». Με βάση τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, είμαι απόλυτα αισιόδοξος για το μέλλον...

Ολλανδία. Ms. Wildekamp, αντιδήμαρχος του Άμστερνταμ, υπεύθυνη σε θέματα δημόσιας υγείας (δημόσια ακρόαση 20.5.1986):

«Η πολιτική μας συνίσταται στην παροχή αρωγής στους εξαρτημένους που επιθυμούν να απαλλαγούν από την εξάρτησή τους, και στον περιορισμό των κινδύνων που απειλούν τους χρήστες. Εδώ και πέντε χρόνια εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα βασισμένο στη χορήγηση Μεθαδόνης σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία, και αποδίδει ικανοποιητικά. Το πρόγραμμα αυτό από το οποίο βοηθήθηκαν περίπου 10.000 άτομα, έχει θετικά αποτελέσματα αν κρίνουμε από την εντυπωσιακή μείωση του αριθμού των θανάτων από χρήση ναρκωτικών.

Ολλανδία. H. Wiarda, αστυνομικός διευθυντής της Ουτρέχτης (Ολλανδία), (δημόσια ακρόαση 25.4.1986):

«Η στρατηγική της καταστολής απέτυχε. Οι κατασχέσεις των ναρκωτικών αφορούν μόνο το 3-5% των διακινούμενων ποσοτήτων, πράγμα που σημαίνει ότι οποιαδήποτε αύξηση των κατασχέσεων δεν μπορεί παρά να έχει ασήμαντα αποτελέσματα σε σχέση με τις τεράστιες ποσότητες που διαφεύγουν από την αστυνομία.

Η απαγόρευση των ναρκωτικών έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα (φαινόμενο ανάλογο με την ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ, που εξώθησε τις εγκληματικές οργανώσεις να στραφούν σε άλλες μορφές εγκληματικής δραστηριότητας) και συμβάλλει στη σταθεροποίηση των τιμών τους σε υψηλά επίπεδα.

Κάθε επέκταση των εγκληματικών δραστηριοτήτων συνεπάγεται αύξηση των κινδύνων διαφθοράς, κυρίως των αστυνομικών δυνάμεων. Εξάλλου, ενδυνάμωση της καταστολής προφανώς σημαίνει ενίσχυση των δυνάμεων της αστυνομίας. Όμως, ποιος ελέγχει την αστυνομία;

Με βάση την Ολλανδική εμπειρία, η φιλελευθεροποίηση σχετικά με τη χρήση των ναρκωτικών θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης και των τιμών τους. Διάφορες έρευνες στη χώρα μας επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι μετά τη φιλελευθεροποίηση μειώθηκε η κατανάλωση μαριχουάνας στην Ολλανδία. Στην πραγματικότητα, οι προσπάθειές μας αποσκοπούν στο να ρυθμίσουμε και να ελέγξουμε την αγορά των ναρκωτικών και τους νόμους που την διέπουν. Είναι αυτονόητο ότι κάθε προσπάθεια φιλελευθεροποίησης πρέπει να συνοδεύεται από μέτρα για την ένταξη των εξαρτημένων στην κοινωνική ζωή.

ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Dr. Gerp Van Denberg, Καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Leiden, Oλλανδία (δημόσια ακρόαση 24.4.1986):

«Τα στοιχεία σχετικά το λαθρεμπόριο και τη χρήση των ναρκωτικών στις Ανατολικές χώρες είναι ανεπαρκή και αμφίβολης αξιοπιστίας. Σύμφωνα με το επίσημο δόγμα, η εξάρτηση «είναι προϊόν του καπιταλισμού» και συνεπώς «δεν υπάρχει» σ' αυτές τις χώρες.

Εξαίρεση αποτελεί η Πολωνία όπου κατά τις επίσημες στατιστικές υπάρχουν 200.000 χρήστες ναρκωτικών, 40.000 που κινδυνεύουν να γίνουν εξαρτημένοι και 7.000 εξαρτημένοι (έναντι 700 το 1975). Το 1985 επιβλήθηκαν 3.000 καταδίκες για αδικήματα σχετικά με ναρκωτικά και σημειώθηκαν 300 θάνατοι (έναντι 30 το 1979). Σύμφωνα με τη νομοθετική ρύθμιση του 1985, η χρήση ναρκωτικών στην Πολωνία συνιστά αρρώστια που μόνο έμμεσα αφορά το ποινικό δίκαιο (αυτή καθαυτή η χρήση δεν είναι αξιόποινη) και οι δικαστές έχουν την ευχέρεια να επιβάλουν αναγκαστική θεραπεία ανεξάρτητα από τη διάπραξη οποιουδήποτε αδικήματος. Η καλλιέργεια της μήκωνος της υπνοφόρου (από την οποία παράγεται το όπιο) που διέπεται σήμερα από ορισμένες μεταβατικές διατάξεις, θα γίνει μονοπώλιο των κρατικών αγροκτημάτων μετά το 1990.

Σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, για την οποία διαθέτουμε ελάχιστα στοιχεία (οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν την ύπαρξη 3.000 εξαρτημένων), εφαρμόζονται σκληρές «θεραπείες» εγκλεισμού που διαρκούν δύο χρόνια σε συνθήκες αυστηρής πειθαρχίας, με απαγόρευση κάθε επαφής με τον έξω κόσμο, κλπ.»

ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΠΑ

ΗΠΑ. Dr. James Cooper, του National Institute on Drugs Abuse and Alcohol (5.5.1986):

«Από το 1979 η κατάχρηση των ναρκωτικών και κυρίως της ηρωίνης βρίσκεται σε κάμψη και τα τελευταία δύο χρόνια τείνει να σταθεροποιηθεί, ενώ η αγορά της κοκαίνης βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη.

ΗΠΑ. John Lawn, διευθυντής της DEA (6.5.1986):

«Τα έσοδα από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών στις ΗΠΑ υπολογίζονται σε εκατόν είκοσι δισεκατομμύρια (120 δις) δολάρια, ενώ 22 εκατομμύρια Αμερικανοί (δηλ. το 1/10 του πληθυσμού) παραδέχονται ότι έκαναν χρήση ναρκωτικών τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Ενώ η χρήση της κοκαίνης εμφανίζει άνοδο (με πηγή του λαθρεμπορίου της, 5-6 κολομβιανά κυκλώματα), οι ποσότητες της ηρωίνης που διατίθενται στην αγορά σήμερα είναι κατά 40% μικρότερες σε σχέση με ότι συνέβαινε πριν από 15 χρόνια και στο ίδιο διάστημα μειώθηκε ο αριθμός των χρηστών από 900.000 σε 500.000. Το LSD έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το προσκήνιο.

ΗΠΑ - John Strang, επικεφαλής της DEA της Νέας Υόρκης (6.5.1986):

«Τον τελευταίο καιρό είμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο, ιδιαίτερα επικίνδυνο ναρκωτικό, το Crack (καθαρή κοκαίνη) που έχει 5-10 φορές αμεσότερα και εντονότερα αποτελέσματα από τα παραδοσιακά ναρκωτικά, προκαλεί στιγμιαία «κορύφωση» (διαρκείας 12-15 λεπτών) ακολουθούμενη από κατάθλιψη, και εγκαθιστά σχεδόν άμεση εξάρτηση».

ΗΠΑ. Robert Gilman, μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ (8-5-1986):

«Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Εμπορικού Επιμελητηρίου των ΗΠΑ, η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών από τους εργάτες και τους υπαλλήλους στοιχίζει περίπου 60 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Στο ποσό αυτό περιλαμβάνονται οι απώλειες από τη μείωση της παραγωγικότητας, τα ατυχήματα, οι ιατροφαρμακευτικές δαπάνες, οι απουσίες από τη δουλειά, οι κλοπές,κλπ. Σε πολλές εταιρείες υπολογίζεται ότι το 20% του προσωπικού έχει κάποιο πρόβλημα με τα ναρκωτικά.»

ΗΠΑ. Ronald Cox, αστυνομικός, διευθυντής του Metropolitan Police Department (7-5-1986):

«To PCP (φαινκυκλιδίνη) είναι χημική ουσία που παρασκευάζεται σχετικά εύκολα. Έχει μορφή κρυστάλλων και προκαλεί ένα στιγμιαίο high, ανάλογο μ' αυτό του LSD, καθώς επίσης και αντιδράσεις βίας. Τα κέρδη από το PCP είναι τεράστια: επένδυση 300 δολαρίων αποφέρει μέχρι 1.500.000 δολάρια, κι αυτό εξηγεί την εμπορική επιτυχία αυτής της ουσίας. Παράλληλα, ο αριθμός των συλλήψεων για εγκλήματα που συνδέονται με το PCP αυξήθηκαν από το 1982 μέχρι το 1985 κατά 400%.»

ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΑΠΟ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ

ΟΗΕ. Dr. Di Gennaro, διευθυντής του Ταμείου OHE για τον Έλεγχο της Κατάχρησης των Ναρκωτικών, UNFDAC (συνεδρίαση 27.2.1986):

«O ετήσιος τζίρος της παγκόσμιας αγοράς της ηρωίνης υπερβαίνει τα 300 δις δολάρια (300.000.000.000). Απέναντι στα 300 δις δολάρια του τζίρου του λαθρεμπορίου, το Ταμείο του ΟΗΕ για τον Ελεγχό των Ναρκωτικών διαθέτει ελάχιστες οικονομικές δυνατότητες (ας σημειωθεί ότι οι χώρες της ΕΟΚ συνεισφέρουν στο Ταμείο μόνο με 74 εκατομμύρια δολάρια). Το γεγονός ότι περίπου 2.000 αεροπλάνα εγκαταλείφθηκαν στην έρημο της Καλιφόρνιας αφού χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά ναρκωτικών, είναι ενδεικτικό των μέσων που διαθέτουν τα κυκλώματα της διακίνησής τους και των διαστάσεων που έχει πάρει το λαθρεμπόριό τους... Ορισμένα κινήματα (Φωτεινό Μονοπάτι, Μ 19, κ.α.) χρηματοδοτούνται από τα έσοδα του λαθρεμπορίου ναρκωτικών... Στη Βολιβία είναι αδύνατο το κτίσιμο ενός σπιτιού ή η αγορά αυτοκινήτου χωρίς να διατεθούν κεφάλαια σχετιζόμενα με το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών.»

ΙΝΤΕΡΠΟΛ. Raymond Kendall, γενικός γραμματέας της Interpol (συνεδρίαση 17.12.1985):

«Από το 1970, επιστήσαμε την προσοχή της πολιτικής εξουσίας στον κίνδυνο εξευρωπαϊσμού του λαθρεμπορίου της ηρωίνης, τη διαβόητη French Connection, χωρίς να εισακουστούμε (με αποτέλεσμα τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε σήμερα), ίσως γιατί οι εξαρτημένοι σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά ένα πολύ περιθωριακό τμήμα του πληθυσμού που δεν αποτελεί πραγματική απειλή για τη δημόσια τάξη κι ούτε παρουσιάζει εκλογικό ενδιαφέρον... Στόχος των προσπαθειών μας πρέπει να είναι η μείωση της ζήτησης, προκειμένου να αποφύγουμε τη διεύρυνση του κύκλου των νέων εξαρτημένων... Υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί ανάμεσα στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο όπλων.»

ΙΝΤΕΡΠΟΛ. Walter Leamy, επικεφαλής του τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών της Interpol (συνεδρίαση 16.12.1985):

«Το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών σημείωσε έξαρση ιδίως κατά το 1985. Στο πρώτο δεκάμηνο αυτού του χρόνου κατασχέθηκαν σε όλο τον κόσμο 5.071 κιλά ηρωίνης (απ' αυτά, 1.223 κιλά σε χώρες της ΕΟΚ: Ηνωμένο Βασίλειο 240, Γαλλία 195, Ιταλία 145, Βέλγιο 75, κλπ) με τα οποία ήταν αναμεμειγμένοι 3.435 λαθρέμποροι. Σχετικά με το λαθρεμπόριο της κοκαίνης, το 1985 κατασχέθηκαν σε όλο τον κόσμο 16.464 κιλά (απ' αυτά, 538 στην Ευρώπη). Και πρόκειται μόνο για την κορυφή του παγόβουνου.»

ΔΙΑΦΟΡΟΙ

ΜsTongue, του μη-κυβερνητικού οργανισμού «Συμβούλιο για τα προβλήματα του Αλκοολισμού και της Εξάρτησης» (συνεδρίαση 28.2.1986):

«Σημασία έχει η μείωση της ζήτησης... Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα εξάρτησης από τα ψυχοφάρμακα που ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς: το 1971 είχαν καταγραφεί 7 ηρεμιστικά ενώ σήμερα 660... Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι προϋπόθεση για την οποιαδήποτε βελτίωση της κατάστασης είναι οι σημαντικές αλλαγές των κοινωνικών και οικονομικών δομών.

ΑΠΟ «ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ» ΚΕΝΤΡΑ

Dr. Santi, διευθυντής του «Operatori Tossicoipendenze» της Φλωρεντίας (δημόσια ακρόαση 20.3.1986):

«Στην Ιταλία υπάρχουν σήμερα 200.000 ηρωινομανείς, απ' τους οποίους 30.000 παρακολουθούνται από τις δημόσιες υπηρεσίες. Στα τελευταία χρόνια είναι αισθητή η αύξηση του λαθρεμπορίου της κοκαίνης και των φαρμακευτικών εξαρτησιογόνων, και έχει διαπιστωθεί μια τάση για μεικτή χρήση παράνομων και νόμιμων ναρκωτικών.»

Dr. Grun, διευθυντής του Κέντρου Απεξάρτησης του Λουξεμβούργου (δημόσια ακρόαση 19.3.1986):

«Στο Λουξεμβούργο υπολογίζεται ότι υπάρχουν 600-900 εξαρτημένοι. Παρά τα διαθέσιμα μέσα, την καλή οργάνωση και τη μακροχρόνια θεραπεία που παρέχεται (διαρκείας δύο ετών), το ποσοστό επιτυχίας δεν είναι υψηλό: Από τα 35 άτομα που υποβλήθηκαν σε θεραπεία, τα μισά εγκατέλειψαν το κέντρο, ενώ από τους υπόλοιπους ασθενείς μόνο το ένα τέταρτο απαλλάχθηκαν από το πάθος τους. (Σημ: Δηλαδή 4 άτομα στα 35, που αντιστοιχούν στο 11.4% του συνόλου).

A. Engelmayer, της Ένωσης «Le Patriarche», ενός δικτύου 102 κέντρων απεξάρτησης (συνεδρίαση 28.2.1986):

Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι κοινωνικό. Οι πλούσιοι μπορούν να πασπαλίζουν το χαβιάρι τους με ηρωίνη, και οι φτωχοί να εισπνέουν τις αναθυμιάσεις της βενζινόκολας... Οι γιατροί είναι απατεώνες. Χρειάζεται να δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στους νέους γιατί κρύβουν μέσα τους τεράστιες δυνάμεις. Στα 102 κέντρα μας 5.180 άτομα ακολουθούν μια «θεραπεία» που συνδυάζει την απεξάρτηση με την επαγγελματική κατάρτιση ώστε να διευκολυνθεί η κοινωνική τους επανένταξη...

3. ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«για το πρόβλημα των ναρκωτικών στις χώρες της ΕΟΚ»

Παράγραφος 1: Η εξάρτηση αποτελεί απλώς μια πτυχή του συνολικού προβλήματος των ναρκωτικών και των τεράστιων κερδών που αποκομίζονται από το λαθρεμπόριό τους. Το πρόβλημα της κατάχρησης των ναρκωτικών έχει επιπτώσεις σε γενικούς τομείς της ευρωπαϊκής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων των εξωτερικών σχέσεων, του εμπορίου, του δικαίου, της τάξεως, της υγείας, των κοινωνικών υποθέσεων, της παιδείας και των δικαιωμάτων των πολιτών.

Παράγραφος 5 (αριθμός εξαρτημένων): Υπάρχουν ίσως μέχρι και 1,5 εκατομμύριο τακτικοί ηρωινομανείς στην Κοινότητα, ηλικίας κυρίως μεταξύ 17-25 ετών. Μέχρι 50% απ' όλες τις συλλήψεις που ενεργεί η αστυνομία υπολογίζεται ότι αφορούν εγκλήματα σχετικά με τα ναρκωτικά και οι φυλακές κατακλύζονται από ναρκομανείς. Μέσα στις ίδιες τις φυλακές τα ναρκωτικά αποτελούν σοβαρό πρόβλημα. Η θεραπεία που παρέχεται τελικά είναι συχνά ανεπαρκής και πολύ μικρής διάρκειας, ώστε να μη μπορεί να δώσει πραγματική ελπίδα θεραπείας. Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι τουλάχιστον οκτώ εκατομμύρια άτομα καταφεύγουν τακτικά στη χρήση της κοκαίνης.

Παράγραφος 6 (ισχύς του οργανωμένου εγκλήματος): Είναι σημαντικό να τονιστεί ο εξαιρετικά μεγάλος κίνδυνος ιδίως για όλες τις δημοκρατικές χώρες, που προέρχεται από την εμφάνιση των ισχυρών λαθρεμπόρων ναρκωτικών και των εγκληματικών οργανώσεων που δρουν σε πολυεθνικό επίπεδο, και που έχουν ανάμιξη σε όλη τη διαδικασία παραγωγής, επεξεργασίας, μεταφοράς και διάθεσης των ναρκωτικών και η νομιμοποίηση του «βρώμικου» χρήματος που αποκομίζουν από το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών. Οι δραστηριότητες των οργανώσεων αυτών αποτελούν μια άνευ προηγουμένου προσβολή στην εθνική και διεθνή κοινωνική τάξη. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι λαθρέμποροι ναρκωτικών είναι ήδη σε θέση να επηρεάζουν τη θεσμική ζωή ολόκληρων χωρών...Είναι επίσης σαφές ότι το λαθρεμπόριο ναρκωτικών είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το λαθρεμπόριο όπλων. Οι ετήσιες εισπράξεις από την πώληση ναρκωτικών και διεγερτικών φαρμάκων παγκοσμίως, ανέρχονται σε τριακόσια δισεκατομμύρια (300 δις) δολάρια περίπου, από τις οποίες πάνω από το 1/3 πραγματοποιούνται στις ΗΠΑ. Αυτό το ποσό αντιπροσωπεύει το δεκαπλάσιο του προϋπολογισμού της ευρωπαϊκής Κοινότητας και είναι ίσο με το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ενός κράτους-μέλους όπως η Ιταλία.

Παράγραφος 7 (ισχύς του οργανωμένου εγκλήματος): Όπως ανάφερε στην επιτροπή ο dr. Di Gennaro προϊστάμενος της Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο της καταχρήσεως των ναρκωτικών, «η επιρροή των εμπόρων ναρκωτικών στην οικονομική και πολιτική σφαίρα αυξάνεται συνεχώς σε όλα τα κράτη. Καμιά χώρα δεν είναι απρόσβλητη.

Παράγραφος 8: Το 95% του συνόλου των ναρκωτικών που προορίζονται για εξαρτημένους εντός της ΕΟΚ, καταλήγουν να διατίθενται στο δρόμο.

Παράγραφος 10 (χρήστης και έμπορος): Το κοινό και τα μέσα ενημερώσεως δεν κάνουν διάκριση μεταξύ του μικροπρομηθευτή και του εμπόρου ναρκωτικών ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δεν κάνει χρήση ναρκωτικών ο ίδιος.

Παράγραφος 11: Η σημερινή κοινωνία συχνά αντιμετωπίζει τους εξαρτημένους όχι ως θύματα δικά της και της ανικανότητάς μας να αναστείλουμε την πλημμυρίδα των ναρκωτικών, αλλά ως απόβλητους της κοινωνίας. Δεν αρκεί να βασιστούμε σε νομικά μέτρα, στην αποκατάσταση που υποστηρίζει το κράτος και σε εκπαιδευτικά προγράμματα... Πρέπει να υπάρχει συνεχής αναθεώρηση και να διεξάγεται ανοικτή συζήτηση, σχετικά με τις συνέπειες της αυξανόμενης οικονομικής ισχύος του οργανωμένου εγκλήματος που βασίζεται στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών' σχετικά με τη στάση και το ρόλο της κοινωνίας απέναντι στους ναρκομανείς, καθώς και με τα αποτελέσματα της πολιτικής για την επιβολή του νόμου στους χρήστες ναρκωτικών.

Παράγραφος 12: Επί του παρόντος τα μέσα που διατίθενται για την αποκατάσταση των εξαρτημένων και την πρόληψη είναι αξιοθρήνητα ανεπαρκή σε όλες τις χώρες της Κοινότητας. Στις κυβερνήσεις που διστάζουν να διαθέσουν τα δέοντα μέσα για το πρόβλημα των ναρκωτικών, υπενθυμίζουμε το υπολογιζόμενο κόστος των ναρκωτικών για την κοινωνία: Οι υπολογισμοί στις ΗΠΑ για το κοινωνικό και οικονομικό κόστος που απορρέει από την κατάχρηση των ναρκωτικών, την πρόληψη, τη θεραπεία, τα εγκλήματα που σχετίζονται με τα ναρκωτικά και τις απώλειες από πλευράς παραγωγικότητας, έφθαναν το 1984 στο συνολικό ποσό των εκατό δισεκατομμυρίων (100 δις) δολαρίων. Δεν υπάρχουν παρόμοιοι υπολογισμοί για την ΕΟΚ, αλλά το κόστος είναι ασφαλώς υπέρογκο.

Παράγραφος 16: Η Εξεταστική Επιτροπή τονίζει ότι η διακίνηση των ναρκωτικών και των όπλων διεξάγεται από τα ίδια κυκλώματα, και συχνά τα ναρκωτικά αποτελούν το συνάλλαγμα πληρωμής για την προμήθεια όπλων.

Παράγραφος 22: Κατά την τελευταία δεκαετία σημειώθηκε αύξηση των ζωνών παραγωγής (ναρκωτικών), πολλές από τις οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο οργανώσεων που παράγουν και διοχετεύουν ναρκωτικά στην αγορά...

Παράγραφος 24: Οποιαδήποτε μέτρα και να ληφθούν κατά της παραγωγής των ναρκωτικών και της παράνομης καλλιέργειας των σχετικών φυτών, θα παραμείνουν αναποτελεσματικά εφόσον δεν θα επιτυγχάνεται η εξάλειψη ή η σημαντική μείωση της ζήτησης στις χώρες κατανάλωσης των ναρκωτικών.

Δεν υπάρχει χαρακτηριστικός τύπος εξαρτημένου, ούτε και συγκεκριμένα ναρκωτικά εθισμού, και συνεπώς δεν υπάρχει μια ενιαία λύση αλλά μάλλον πολλές που ενδέχεται να αλλάζουν γρήγορα μορφή με το πέρασμα του χρόνου και ανάλογα με τις χώρες και τη διαφορετική κουλτούρα του ατόμου και της κοινωνίας.

Παράγραφος 25: Για να αποφευχθεί η κατάχρηση ναρκωτικών είναι αναγκαίο να επιτελεστεί διαφωτιστικό έργο σε ευρεία κλίμακα, που θα στηρίζεται σε γεγονότα και όχι σε κοινωνικά ταμπού.

Παράγραφος 27: Όπως αναφέρεται στην έκθεση του 1985 που συνέταξε η Διεθνής Επιτροπή για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών του ΟΗΕ, σε πολλές περιοχές του κόσμου υπάρχουν στενές σχέσεις μεταξύ διακίνησης ναρκωτικών, οργανωμένου εγκλήματος, ανατρεπτικής δράσης και διεθνούς τρομοκρατίας.

Παράγραφος 30: Στην παρούσα έκθεση, ο όρος drugs υποδηλώνει τις παράνομες ουσίες, χημικής ή φυτικής προέλευσης, που είναι δυνατό να προκαλέσουν φυσική, διανοητική ή συναισθηματική αλλοίωση στο άτομο που τις χρησιμοποιεί. Κατάχρηση σημαίνει τη χρήση ναρκωτικού φαρμάκου για μη-ιατρικό σκοπό, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη μεταβολή της συμπεριφοράς. Χρήση είναι η κατανάλωση ναρκωτικών ανεξάρτητα από τη δημιουργία εθισμού. Εξαρτημένος σημαίνει το άτομο που εξαρτάται από την ανάγκη του ναρκωτικού. Η ανάγκη αυτή μπορεί να χαρακτηρίζεται από διανοητικές ή φυσικές αλλοιώσεις του εξαρτημένου, που έχουν ως αποτέλεσμα την εξάρτησή του από τη χρήση του ναρκωτικού. Ο εξαρτημένος είναι δυνατό να παρουσιάζει ψυχολογικό εθισμό, υπό την έννοια ότι κατά την αντίληψή του χρειάζεται το ναρκωτικό για να αισθανθεί ευχάριστα, φυσιολογικά ή απλώς να επιβιώσει. Μερικά ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη και τα βαρβιτουρικά, επιφέρουν σωματικές μεταβολές με αποτέλεσμα το σώμα να χρειάζεται το ναρκωτικό για να λειτουργήσει. Η εκ των υστέρων (!!) διακοπή του ναρκωτικού συνεπάγεται συμπτώματα.

Παράγραφος 31 (ναρκωτικά): Ναρκωτικά των οποίων γίνεται κατάχρηση προέρχονται από επεξεργασία φυσικών προϊόντων ή είναι καθαρώς χημικής προέλευσης: η ηρωίνη, η κοκαίνη και η κάνναβη, περιλαμβάνονται στην πρώτη κατηγορία' το LSD, οι αμφεταμίνες, το PCP, τα βαρβιτουρικά και τα εισπνεόμενα ναρκωτικά, στη δεύτερη.

Παράγραφος 32 (αλκοόλ): Το αλκοόλ αποτελεί επίσης ναρκωτική ουσία της οποίας γίνεται κατάχρηση σε μεγάλη έκταση. Δεν εξετάζεται ως κύριο θέμα στα πλαίσια της παρούσης εκθέσεως, αποτελεί πάντως σημαντικό θέμα χωριστής ανάλυσης.

Παράγραφος 33 (καπνός): Ναρκωτική ουσία πρέπει να θεωρείται και ο καπνός που μπορεί να οδηγήσει σε εθισμό και έχει καταστρεπτικές συνέπειες στον ανθρώπινο οργανισμό, και που με όρους ποσοτικούς μάλλον παρά λόγω της ανθρώπινης δυστυχίας, προκαλεί περισσότερους θανάτους από τα ναρκωτικά. Όπως και το οινόπνευμα έτσι και ο καπνός βρίσκονται εκτός των πλαισίων της παρούσης εκθέσεως.

Παράγραφος 34 (κάνναβη): [σύντομη περιγραφή Ηρωίνης, Κοκαίνης, Κάνναβης, LSD, PCP, Aμφεταμινών, Βαρβιτουρικών]: Η κάνναβη αποτελεί το πλέον διαδεδομένο διεγερτικό. Διατίθεται σε δύο μορφές, τη Μαριχουάνα και το Χασίς... (Από τη χρήση της) δημιουργείται αίσθημα χαλαρώσεως. Η χρήση της κάνναβης σε πολλά άτομα δεν δημιουργεί βλάβη. Καθόλου δεν έχει αποδειχθεί ότι τα άτομα που καπνίζουν κάνναβη μεταβαίνουν υποχρεωτικά στη χρήση ηρωίνης. Το LSD: χημική ναρκωτική ουσία που δημιουργεί ισχυρές παραισθήσεις...Δεν οδηγεί σε εθισμό. Το PCP (φαινκυκλιδίνη): χημική ναρκωτική ουσία που διατίθεται σε υγρή μορφή. Έχει διαπεραστική οσμή...Προκαλεί βίαιες αντιδράσεις. Παρασκευάζεται σχετικά εύκολα. Με χημικές ουσίες αξίας 300 δολαρίων μπορεί να παραχθεί ναρκωτική ουσία που διατίθεται στο δρόμο προς 1 έως 1, 5 εκατομμύριο δολάρια.

Παράγραφος 37: Η μεγαλύτερη πλειονότητα των νέων που αρχίζει να χρησιμοποιεί ναρκωτικά...δεν παρουσιάζουν επ' ουδενί διανοητικές διαταραχές.

Παράγραφος 41 (αριθμός εξαρτημένων): Στην ΕΟΚ υπάρχουν σήμερα περίπου ενάμισι εκατομμύριο (1.500.000) ηρωινομανείς, και καθεμιά από τις πέντε μεγάλες χώρες της Κοινότητας έχει περίπου διακόσιες χιλιάδες (200.000) ηρωινομανείς... Οι κατασχέσεις αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 5% των συνολικών εισαγωγών ηρωίνης...

Παράγραφος 44: Πρέπει να κατανοήσουμε σε ποιο βαθμό γίνεται και θα εξακολουθήσει να γίνεται κατάχρηση ενός ευρέως φάσματος ναρκωτικών στην κοινωνία μας. Οι απόψεις μας πρέπει να προσαρμοστούν στο πρόβλημα συνολικά... Το θέμα είναι να προταθούν πρότυπα και τρόποι ζωής που θα βρίσκονται σε αντίθεση με τη χρήση και την κατάχρηση ναρκωτικών και να αποφεύγεται η χρησιμοποίηση εκστρατειών που θα βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην τρομοκράτηση των νέων ή θα θίγουν μόνο τους κινδύνους που εγκυμονούν τα ναρκωτικά για την υγεία.

Παράγραφος 45 (κοκαΐνη): Η κοκαίνη θα αποτελέσει στα επόμενα 20 χρόνια το ίδιο σοβαρή (αν όχι πιο μεγαλύτερη) μάστιγα με την ηρωίνη... Στις ΗΠΑ εκτιμάται ότι υπάρχουν σήμερα ένα εκατομμύριο (1.000.000) κοκαϊνομανείς, οκτώ εκατομμύρια (8.000.000) τακτικοί χρήστες και πάνω από είκοσι εκατομμύρια ( >20.000.000) άτομα που παίρνουν που και που ναρκωτικά...

Παράγραφος 46 (κόκα): Η καλλιέργεια της Κόκας αποτελεί παραδοσιακή δραστηριότητα του ντόπιου πληθυσμού της περιοχής των Άνδεων στη Νότια Αμερική εδώ και πολλούς αιώνες. Συνήθως μασιέται και πιστευόταν ότι βοηθάει στην αντιμετώπιση του κρύου, της πείνας και στην ανάκτηση της φυσικής ευεξίας. Πέρα απ' αυτό, το φύλλο της κόκας χρησιμοποιείται νόμιμα για ιατρικά παρασκευάσματα, για την παρασκευή αναψυκτικών και ως συστατικό για αφεψήματα και λικέρ. Γι' αυτές τις παραδοσιακές χρήσεις απαιτούνται 35.000 μετρικοί τόνοι ετησίως.

Παράγραφος 47-59 (παρασκευή κοκαΐνης): Απαιτήσεις σε φύλα κόκας για την παράνομη παραγωγή υδροχλωρικής κοκαίνης: Το 1984 η ζήτηση ανήλθε σε 100-150.000 τόνους. Είδη φύλλων κόκας: η Ε-κόκα ή κόκα Βολιβίας ή Huanico και η Novogranatense ή κόκα της Κολομβίας ή Hayo. Παρασκευή υδροχλωρικής κοκαίνης από τα φύλλα της κόκας (επεξεργασία τους με Θειικό και Υδροχλωρικό Οξύ) και διάθεση στο εμπόριο με δύο μορφές (κρυσταλλική μορφή και λευκή σκόνη). Χρήση: εισπνοή από τη μύτη, κάπνισμα. Πρόσφατα άρχισε να διατίθεται καθαρή κοκαίνη (roch ή crack) που είναι άμεσα εθιστική.

Παράγραφος 89: Η καλύτερη εγγύηση ασφαλείας είναι η άμεση καταστροφή των ναρκωτικών που κατάσχονται.

Παράγραφος 96: Η εμπορία των ναρκωτικών συνεπάγεται απαραίτητα τη διακίνηση σημαντικού ρευστού χρήματος το οποίο προέρχεται από τις πωλήσεις των ναρκωτικών στους δρόμους και το οποίο πρέπει να συγκαλυφθεί ώστε να φαίνεται πως κατέχεται νόμιμα... Αυτό οδήγησε στην εμφάνιση ενός νέου επαγγέλματος, του «καθαριστή» χρήματος.

Παράγραφος 100: Αναμένουμε να υπάρξει κοινή νομοθεσία στην Κοινότητα που θα λαμβάνει υπόψη της το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας για την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των ατόμων που συμμετέχουν σε λαθρεμπόριο ναρκωτικών στην Κοινότητα.

Παράγραφος 109: Κατ' αρχήν θα πρέπει να γίνεται σαφής διάκριση όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζεται ο «ιθύνων νους» του εγκλήματος σε σχέση με τους μικροπωλητές ή τους εξαρτημένους... Σε περίπτωση που οι εξαρτημένοι δεν κρίνονται κατάλληλοι ή δεν υπάρχουν οι ανάλογες δυνατότητες αποκατάστασης, θα έπρεπε είτε να τους επιβάλλονται πρόστιμα, είτε να υποχρεώνονται να απασχολούνται σε εργασίες κοινωνικού ή χειρονακτικού χαρακτήρα, ανάλογα με τη σοβαρότητα του εγκλήματος.

Παράγραφος 112: Σε πολλές περιπτώσεις οι περιστασιακοί χρήστες αρχίζουν τα ναρκωτικά στη φυλακή για να καταλήξουν εν συνεχεία εξαρτημένοι.

Παράγραφος 114: Πρέπει να γίνει λεπτομερής σύγκριση του κόστους των ποινών φυλάκισης για τους εξαρτημένους με το κόστος αποκατάστασης και θεραπείας τους, με στόχο τον περιορισμό του αριθμού τους. Η αντιμετώπιση των εξαρτημένων που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκοί Κοινότητα, δεν είναι αποτελεσματική από απόψεως κόστους: Δεν περιορίζει τον αριθμό των εξαρτημένων, αλλά μάλλον τείνει να τους καταστήσει εγκληματίες.

Παράγραφος 117 (νομιμοποίηση): Κατά τη διάρκεια των ακροάσεων και των συζητήσεών μας ακούσαμε διάφορα ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της νομιμοποίησης της ηρωίνης και της κοκαίνης. Παρ' ότι δεν τα αποδεχόμαστε, είμαστε της γνώμης ότι τα επιχειρήματα υπέρ της νομιμοποίησης των ναρκωτικών θα πρέπει οπωσδήποτε να θεωρηθούν ως σημαντικό στοιχείο της έκθεσής μας. Κι αυτό όχι μόνο για να δείξουμε ότι τα εξετάσαμε προσεκτικά αλλά και για να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε μια πιο ρεαλιστική μορφή πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμά μας κατά της νομιμοποίησης.

Παράγραφος 118: Σήμερα στις ΗΠΑ, παρ' όλη τη μαζική διάθεση κεφαλαίων για την αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου των ναρκωτικών, τα ναρκωτικά κυκλοφορούν ελεύθερα όσο ποτέ και θεωρείται ότι η κατάσταση έχει πλέον καταστεί ανεξέλεγκτη. Στην Ευρώπη έχουν αποβεί άκαρπες οι προσπάθειες για τον περιορισμό του εμπορίου της ηρωίνης, ενώ η κοκαίνη άρχισε να προβάλλει στον ορίζοντα. Ο πλούτος των εμπόρων ναρκωτικών αυξάνει κατά δραματικό τρόπο από χρόνο σε χρόνο. Όσοι υποστηρίζουν τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, θεωρούν ότι θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε την πλήρη αποτυχία του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι έμποροι των ναρκωτικών και να αναγνωριστεί ότι μοναδικός τρόπος για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι να εκλείψει το κίνητρο του κέρδους, ακριβώς όπως είχε γίνει κατά την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ, όπου μόνο όταν νομιμοποιήθηκαν και πάλι τα οινοπνευματώδη ποτά ξεπεράστηκε το πρόβλημα του λαθρεμπορίου τους και των συνακόλουθων εγκλημάτων... Το κυριότερο θα ήταν να διατίθενται τα σκληρότερα ναρκωτικά μόνο βάσει συνταγής για καταχωρημένους σε μητρώα εξαρτημένους μέσω εγκεκριμένων κλινικών.

Παράγραφος 119: Μπορούμε κάλλιστα να υποστηρίξουμε ότι σε περίπτωση που η ηρωίνη και η κοκαίνη διατίθενται ελεύθερα μέσω εγκεκριμένων πηγών, θα υπάρχουν σαφώς λιγότερα κίνητρα κέρδους για τους εμπόρους ναρκωτικών. Εν τούτοις το κυριότερο πρόβλημα που πρέπει να απαντηθεί είναι σε ποιο βαθμό πρέπει να νομιμοποιηθεί η διάθεση ενός ναρκωτικού πριν αρχίσει να έχει αποτελέσματα το κίνητρο. Κατ' αρχήν γνωρίζουμε ότι η ηρωίνη είναι ιδιαίτερα εθιστική. Δεύτερο, σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Ισπανία και η Σουηδία όπου εφαρμόστηκε η φιλελευθεροποίηση για μικρά χρονικά διαστήματα, σημειώθηκε αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων...

Παράγραφος 120 (νομιμοποίηση κάνναβης): Στην περίπτωση της Κάνναβης, τα υπέρ και τα κατά της νομιμοποίησής της παρουσιάζονται με πιο ισορροπημένο τρόπο. Από τη μια μεριά γνωρίζουμε ότι σε χώρες όπως η Ολλανδία, όπου η κατανάλωσή της κάνναβης είναι ελεύθερη (σ' αντίθεση με την εμπορία της), η κατανάλωση δεν έχει αυξηθεί σημαντικά. Υποστηρίζεται επίσης ότι από ψυχολογικής πλευράς υπάρχουν λιγότερα προβλήματα σε σχέση με τα άτομα που καταναλώνουν παράνομα ναρκωτικά.

Σε αντίκρουση αυτών των επιχειρημάτων, πολλά άτομα υποστηρίζουν υποστηρίζουν ότι η κάνναβη αποτελεί ένα προστάδιο για τη μετάβαση στη χρήση σκληρών ναρκωτικών, αλλά δεν είμαστε πεπεισμένοι πως έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό να υποστηρίζει κανείς ότι οι περισσότεροι ηρωινομανείς έχουν ξεκινήσει από την κατανάλωση της κάνναβης. Όπως επίσης είναι αληθές ότι η σημαντική πλειοψηφία εκείνων που έχουν καπνίσει κάνναβη δεν έχει περάσει στη χρήση της ηρωίνης.

Μπορεί ακόμη να υποστηρίξει κανείς ότι η απαγόρευση της χρήσης της κάνναβης και η καταβολή μεγάλων προσπαθειών για την απαγόρευση της διάθεσής της στους δρόμους, έχει ως αποτέλεσμα να μη γίνεται διάκριση μεταξύ «ελαφρών» και «σκληρών» ναρκωτικών και λόγω αυτής (της απαγόρευσης) και της σπανιότητας οι χρήστες της κάνναβης να τείνουν να μεταβούν στην ηρωίνη.

Παρ' όλα αυτά πιστεύουμε ότι υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα κατά της νομιμοποίησης των μαλακών ναρκωτικών. Πρώτο, είναι παράλογο να επιτρέπει κανείς την ελεύθερη κατανάλωση κάνναβης και ταυτόχρονα να απαγορεύει την εισαγωγή της, όπως κάνει η Ολλανδία. Δεύτερο, το εμπόριο της κάνναβης ελέγχεται πάντοτε από εγκληματικές οργανώσεις. Τρίτο, ξέρουμε πως υπάρχουν ισχυρότερες ποικιλίες κάνναβης και ότι είναι δυνατή η ανάμειξή της με χημικές ουσίες, όπως το PCP, με θανατηφόρα αποτελέσματα.

Παράγραφος 121 (μεταχείριση χρηστών): Ωστόσο είμαστε της γνώμης ότι πρέπει να γίνει σαφής διάκριση όσον αφορά τη μεταχείριση των χρηστών κάνναβης. Ενώ η κάνναβη δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί νόμιμα, οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές θα έπρεπε να παροτρυνθούν να δείχνουν μεγαλύτερη επιείκεια στους χρήστες της εκτός κι αν αποδειχθεί ότι ενέχονται στην πώληση μεγάλων ποσοτήτων αυτού του ναρκωτικού σε τρίτους. Συγχρόνως είναι ανάγκη να συνεχιστεί η δίωξη των εμπόρων της κάνναβης, πόσο μάλλον που στις περισσότερες περιπτώσεις το ίδιο πρόσωπο κρύβεται πίσω από το εμπόριο της ηρωίνης ή της κοκαίνης.

Παράγραφος 122 (νομιμοποίηση ηρωίνης και κοκαίνης): Καταλήγουμε ότι αποκλείεται η νομιμοποίηση της ηρωίνης ή της κοκαίνης, επειδή η ευρύτερη διάθεσή τους περικλείει τον κίνδυνο να αυξηθεί ο αριθμός των εξαρτημένων.

Παράγραφος 123 (κάνναβη): Έχοντας σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά της νομοθετικής διευθέτησης του προβλήματος και έχοντας εμπειρίες της φιλελευθεροποίησης από όλο τον κόσμο, προτείνουμε η κάνναβη να εξακολουθήσει να είναι παράνομο ναρκωτικό.

Παράγραφος 124: Ωστόσο, Θεωρώντας δεδομένη την ανάγκη για την ανάπτυξη μιας στρατηγικής στον τομέα της ευρωπαϊκής πολιτικής για τα ναρκωτικά, πρέπει να ληφθούν μέτρα ώστε να τονωθούν οι επιστημονικές συζητήσεις επί του σημαντικού αυτού προβλήματος.

Παράγραφος 151 (εκπαίδευση): Παρά το γεγονός πως όλοι συμφωνούν ότι η εκπαίδευση των παιδιών σχετικά με τα ναρκωτικά αποτελεί μια αναγκαιότητα και ότι δεν έχουν γίνει αρκετά σ' αυτό τον τομέα, δεν υπάρχει συμφωνία για το ποια είναι η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση του προβλήματος... Η ενημέρωση αυτή πρέπει να διεξαχθεί σε τρία επίπεδα: Στο επίπεδο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για παιδιά 6-12 ετών, της δευτεροβάθμιας για παιδιά 12-16 ετών και τέλος για νέους που έχουν τελειώσει το σχολείο και τους γονείς τους...

Παράγραφος 154: Η εκπαίδευση και η επισήμανση των κινδύνων συγκεκριμένων ναρκωτικών πρέπει να γίνει σε ευρύτερη κλίμακα. Πρέπει να αξιοποιηθούν η εμπειρία και οι γνώσεις πρώην και νυν εξαρτημένων... Κύριο στόχο πρέπει να αποτελέσει η μείωση της ζήτησης. Και κλειδί γι' αυτή τη μείωση αποτελεί η εκπαίδευση των παιδιών, των γονέων, των εκπαιδευτικών και των επαγγελματιών όλων των επιπέδων...

Παράγραφος 194: Ποσοτικός στόχος των κυβερνήσεων όλων των χωρών πρέπει να είναι η παροχή δυνατοτήτων θεραπείας σε όλους τους εξαρτημένους που πραγματικά το επιθυμούν, τη στιγμή που το ζητούν. Η συζήτηση για το κατά πόσο πρέπει να υπάρξει υποχρεωτική ή εθελοντική θεραπεία δεν έχει κανένα νόημα επί του παρόντος γιατί οι εγκαταστάσεις δεν επαρκούν ούτε γι' αυτούς που το ζητούν.

Παράγραφος 202 (μεθαδόνη): Η Μεθαδόνη είναι ένα συνθετικό ναρκωτικό που παρασκευάστηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του Β' παγκ. πολέμου, Σήμερα χρησιμοποιείται από πολλά νοσοκομεία για την αποτοξίνωση των ηρωινομανών. Ο ασθενής μεταβαίνει από την ηρωίνη στη μεθαδόνη και στη συνέχεια μειώνεται προοδευτικά η δόση της μεθαδόνης (σε ένα διάστημα από δέκα μέρες έως λίγες βδομάδες), μέχρι να μηδενιστεί τελείως. Η αποτοξίνωση με μεθαδόνη θεωρείται από πολλούς επιστήμονες προτιμότερη από την άμεση αποστέρηση της ηρωίνης, γιατί παρ' όλο που διαρκεί περισσότερο, μειώνει την ταλαιπωρία του ασθενή.

Παράγραφος 203 (μεθαδόνη): Η Μεθαδόνη χρησιμοποιείται επίσης στο πλαίσιο προγράμματος συνεχούς χορηγήσεώς της σε καθημερινή βάση στους εξαρτημένους, και σε πολλές περιπτώσεις είναι σε θέση να τους κρατήσει μακριά από την ηρωίνη τουλάχιστον για όσο διάστημα συνεχίζεται να χορηγείται. Έχει διαπιστωθεί ότι μειώνει την επιθυμία για χρήση της ηρωίνης σε όλους σχεδόν τους εξαρτημένους. Κι αυτό γιατί εξουδετερώνει τα αποτελέσματα της ηρωίνης. Εάν η Μεθαδόνη χορηγείται σε καθημερινή βάση, τότε η ηρωίνη δεν έχει σχεδόν καμιά επίδραση στον εξαρτημένο, ανεξάρτητα από το αν ληφθεί με κάπνισμα ή ένεση.

Παράγραφος 204 (μεθαδόνη): Έχει διαπιστωθεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εξαρτημένων στους οποίους χορηγείται Μεθαδόνη σε συνεχή βάση (έστω κι αν πρόκειται για μακροχρόνιους εξαρτημένους με προβλήματα, όπως π.χ. ποινικό παρελθόν ή ασθενική υγεία) είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν από μόνοι τους και να καταστούν νομοταγείς πολίτες. Όταν μ' αυτή τη θεραπεία, ανακουφισθεί η ακατανίκητη επιθυμία του ασθενούς για ηρωίνη, ο άρρωστος είναι σε θέση να επανακτήσει τη φυσική του όρεξη για εργασία και τη διάθεση να προσηλωθεί σε κάτι, πράγμα που αποβαίνει όχι πια σε βάρος αλλά σε όφελος της κοινωνίας. Επίσης έχει διαπιστωθεί ότι οι νοικοκυρές που θεραπεύονται με μεθαδόνη είναι απολύτως ικανές να αναλάβουν τις ενδο-οικιακές τους ασχολίες.

Παράγραφος 205 (μεθαδόνη): Ένας εξαρτημένος χρειάζεται να ξοδεύει κάθε μέρα πάνω από 50 στερλίνες (πάνω από 12 χιλιάδες δρχ.) για την ικανοποίηση της ανάγκης του σε ηρωίνη. Κι αυτό το ποσό μπορεί να εξασφαλισθεί μόνο με την προσφυγή σε εγκληματικές πράξεις. Συγκριτικά, η θεραπεία με τη Μεθαδόνη είναι ιδιαίτερα φθηνή: αντιπροσωπεύει δαπάνες νοσοκομείου 10 πένες (25 δρχ) ανά ασθενή κάθε μέρα, κι επιπλέον από τη στιγμή που θα σταθεροποιηθεί σε μια κανονική δόση, δεν χρειάζεται να κλιμακωθεί η κλιμάκωσή της.

Έχουμε εντυπωσιαστεί από τα προγράμματα χορήγησης Μεθαδόνης που υιοθέτησε ο Δήμος του Άμστερνταμ διαθέτοντας ακόμη και ειδικά λεωφορεία. Έχουμε επίσης διαπιστώσει πόσο επιτυχή ήταν τα μακροπρόθεσμα προγράμματα που εφαρμόστηκαν από το νοσοκομείο Beth-Israel της Νέας Υόρκης, όπου χορηγείται τακτικά μεθαδόνη σε 7.500 ασθενείς, από τους οποίους το 50% εργάζονται κανονικά, το 25% εργάζονται με πλήρη απασχόληση στο σπίτι, και το υπόλοιπο 25% αποτελείται από ηλικιωμένους και ανέργους. Περισσότερο από το 50% των ατόμων στα οποία χορηγείται μεθαδόνη, βρίσκονται υπό θεραπεία για πάνω από δέκα χρόνια...

Παράγραφος 206 (μεθαδόνη): Έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι διίστανται οι απόψεις για τη θεραπευτική αγωγή με Μεθαδόνη που αποδείχθηκε εξίσου εθιστική με τα άλλα οπιούχα (μορφίνη, ηρωίνη). Πιστεύουμε ότι η Μεθαδόνη δεν λύνει το πρόβλημα και μέχρι τώρα απέτυχε να δώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η αρχική πρόθεση των επιστημόνων που τη χρησιμοποίησαν ως θεραπευτικό μέσο, ήταν να αποτελέσει υποκατάστατο του ναρκωτικού για μια ορισμένη μεταβατική περίοδο ώστε να καταστεί δυνατό το πέρασμα σε ένα δεύτερο στάδιο θεραπείας. Ωστόσο κατάληξε να χρησιμοποιείται σαν ένας εύκολος τρόπος στήριξης των εξαρτημένων.

Παράγραφος 207 (μεθαδόνη): Από τις έρευνες που έγιναν μέχρι τώρα, δεν απέδωσαν καρπούς οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν για να συνηθίσουν ηρωινομανείς να χρησιμοποιούν Μεθαδόνη. Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι περισσότεροι ασθενείς που συμμετείχαν σε προγράμματα μεθαδόνης χρησιμοποιούσαν ταυτόχρονα και άλλες ουσίες, όπως ηρωίνη και βαρβιτουρικά (έρευνα Chambers, Ch 1983) με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί υψηλό ποσοστό θνησιμότητας.

Παράγραφος 208 (μεθαδόνη): Επιπλέον η πολιτική αυτή μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση την εκστρατεία κάθε χώρας κατά των ναρκωτικών, στο βαθμό που καταλήγει να παρουσιάζει το κράτος ως προμηθευτή και διανομέα ενός συγκεκριμένου ναρκωτικού...

Παράγραφος 209 (μεθαδόνη): Κατά την άποψή μας, η χρήση της μεθαδόνης δεν μπορεί να αποτελέσει πρoτιμητέα μέθοδο θεραπείας.

Παράγραφος 210 (μεθαδόνη): Υπάρχει σαφής αναγνωρισμένη ανάγκη για την αντικατάσταση της Μεθαδόνης από άλλες συνθετικές ουσίες που προκαλούν λιγότερο εθισμό.

Παράγραφος 222: Δεδομένου ότι για πολλούς εξαρτημένους τα θεραπευτικά κοινόβια αποκατάστασης αποτελούν ασύλληπτο όνειρο, για την προπαρασκευή αυτού του είδους της θεραπείας, πρέπει ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες δυνατότητες, όπως πολυκλινικές για εξαρτημένους, θεραπεία στα πλαίσια της ομάδας και της οικογένειας, προγράμματα αποτοξίνωσης και μη-παραδοσιακές μορφές θεραπείας σαν τον βελονισμό, κλπ.

Παράγραφος 224 (χορήγηση οπιούχων): Κατά την περίοδο 1926-1966 καθορίστηκε ένα πλαίσιο θεραπείας της εξάρτησης που θεωρούσε χρήσιμη λύση από κλινικής πλευράς να χορηγεί ο γενικός παθολόγος διάφορα παράγωγα του οπίου όταν διαπιστωνόταν η αδυναμία της αποκοπής του εξαρτημένου, και ως εκ τούτου ο ασθενής ήταν σε θέση να ζήσει μια κανονική και παραγωγική ζωή. Ωστόσο κατά το τέλος της δεκαετίας του 1960, τη θεραπεία της εξάρτησης ανέλαβαν πλέον ειδικές μονάδες νοσοκομείων υπό την επίβλεψη ψυχιάτρων...Αλλά αυτές οι νοσοκομειακές μονάδες δεν είναι πια σε θέση να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Ως εκ τούτου ξανάρθε στο προσκήνιο ο ρόλος του οικογενειακού γιατρού στη θεραπεία της εξάρτησης.

Παράγραφος 238: Δε χρησιμεύει σε τίποτα να παρέχονται όλες οι δυνατότητες για την αποτοξίνωση των εξαρτημένων, αν παράλληλα δεν λαμβάνονται μέτρα και για την επανένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.

4. ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,

1. Λαμβάνοντας υπόψη την έκθεση και τις υποδείξεις της Εξεταστικής Επιτροπής του για το πρόβλημα των ναρκωτικών,

2. Λαμβάνοντας υπόψη τη δήλωση που έγινε κατά τη διάσκεψη κορυφής της Χάγης, που επισημαίνει την προθυμία των κρατών-μελών να αναλάβουν συντονισμένη δράση για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών,

3. Καταδικάζοντας τη βραδύτητα της συνειδητοποίησης του προβλήματος από όλα τα κράτη-μέλη,

4. Έχοντας υπόψη ότι οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα απ' τα κράτη-μέλη δεν εμπόδισαν την παραπέρα εξάπλωση του φαινομένου, που άγγιξε πια τα όρια του συναγερμού,

5. Όντας θορυβημένο από τις ανησυχητικές διαστάσεις που πήρε το πρόβλημα των ναρκωτικών,

6. Έχοντας υπόψη ότι το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών διεξάγεται από εγκληματικές οργανώσεις που διαθέτουν τεράστια οικονομικά και υλικά μέσα,

7. Έχοντας υπόψη ότι ο ρόλος αυτών των εγκληματικών οργανώσεων εκτείνεται πολύ πέρα από το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών, σε βαθμό τέτοιο ώστε σε πολλές περιπτώσεις και σε πολλές χώρες να παίρνει διαστάσεις ρόλου από τον οποίο εξαρτάται το πολιτικο-οικονομικό σύστημα,

8. Έχοντας υπόψη οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα από τα κράτη-μέλη είχαν πενιχρά αποτελέσματα όσον αφορά :

α) την Καταστολή, δεδομένου ότι το ποσοστό των παράνομων ουσιών που κατάσχονται περιορίζεται στο 5% των διακινούμενων,

β) την Πρόληψη με ανεπαρκείς και συχνά άκαιρες πρωτοβουλίες

γ) την Αποκατάσταση και την Επανένταξη, απ' αφορμή την έλλειψη κατάλληλου προσωπικού, και το γεγονός ότι η κοινωνία ως σύνολο είναι ανέτοιμη να παράσχει τις κατάλληλες λύσεις, ιδίως στους νέους,

9. Υπενθυμίζοντας σε όλα τα όργανα της Κοινότητας το καθήκον τους σχετικά με τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας που απορρέει από τη Συνθήκη της Ρώμης,

α) Υποβάλλει το παρόν σχέδιο ψηφίσματος στο Συμβούλιο των Υπουργών,

β) Προτρέπει το Συμβούλιο να εγκρίνει παρόν ψήφισμα το συντομότερο δυνατό,

γ) Αναθέτει στον πρόεδρο του Κοινοβουλίου να διαβιβάσει το ψήφισμα στο Συμβούλιο και την Εξεταστική Επιτροπή, μαζί με την έκθεση και τις υποδείξεις της Εξεταστικής Επιτροπής για το Πρόβλημα των Ναρκωτικών στα κράτη-μέλη της Κοινότητας.

5. ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

α) Γενική αποτίμηση

Η γενική αποτίμησή μου της Έκθεσης της Εξεταστικής Επιτροπής για το πρόβλημα των ναρκωτικών στις χώρες της ΕΟΚ, που συγκρότησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι ότι πρόκειται για ένα κραυγαλέα συντηρητικό, εμφανώς αντιφατικό και σκοπίμως συγχυτικό προχειρογράφημα, που εκφράζει και προσπαθεί να «δικαιώσει» την κατασταλτική πολιτική απέναντι στα ναρκωτικά την οποία επιθυμούν να εφαρμόσουν κυρίως η Γαλλία και η Γερμανία, και η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση των ισχυρών πιέσεων που ασκούν αμερικανικοί και ευρωπαϊκοί συντηρητικοί κύκλοι στην Ολλανδία και την Ισπανία για να αναθεωρήσουν την φιλελεύθερη πολιτική τους στο πρόβλημα των ναρκωτικών, εν όψει της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992.

Η Εκθεση ψηφίστηκε στις 26.9.1986, μόνο από τη συντηρητική πλειοψηφία της Εξεταστικής Επιτροπής, με 8 υπέρ, 4 κατά και 1 αποχή. Οι βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν από τη συντηρητική πλειοψηφία, κατάγγειλαν ότι:

«Οι συστάσεις που περιλαμβάνονται στο πρώτο μέρος της Εκθέσεως ήταν αποτέλεσμα διαδικασιών ψηφοφορίας που καθορίστηκε εν μέρει από βουλευτές οι οποίοι συμμετείχαν ελάχιστα ή καθόλου στις ακροάσεις της Επιτροπής. Με τον τρόπο αυτό και λόγω της μονομερούς κατευθύνσεως των ψήφων εκ μέρους του εισηγητή Sir Stewart-Clark, το αποτέλεσμα της Εκθέσεως δεν αντικατοπτρίζει επαρκώς τις διαφοροποιημένες απόψεις που διατυπώθηκαν στην ακρόαση».

β) Η αποτυχία της κατασταλτικής πολιτικής

Στην παράγραφο 41 της Έκθεσης, η Επιτροπή ομολογεί εμμέσως την ολοκληρωτική αποτυχία της «κατασταλτικής πολιτικής» απέναντι στα ναρκωτικά, με την παραδοχή ότι «οι κατασχέσεις της ηρωίνης αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 5% των εισαγωγών της».

Αυτό σημαίνει πως στη Βρετανία, για παράδειγμα, όπου το 1985 κατασχέθηκαν 325 κιλά ηρωίνης, η συνολική ποσότητα ηρωίνης που διατέθηκε στη μαύρη αγορά σε όλη τη χώρα ανήλθε σε 7.300 κιλά ηρωίνης, πράγμα που αντιστοιχεί σε 20 κιλά την ημέρα.

Και αν πάρουμε υπόψη ότι η «ηρωίνη» που φθάνει στον τελικό καταναλωτή περιέχει ηρωίνη σε ποσοστό από 5 έως 15% , γίνεται φανερό ότι στη μαύρη αγορά της Βρετανίας διακινήθηκαν κατά το 1985 περίπου 51.000 κιλά νοθευμένης ηρωίνης. Δηλαδή, διακινούνταν κατά μέσο 140 κιλά ηρωίνης την ημέρα. Έτσι, δεδομένου ότι κάθε εξαρτημένος χρειάζεται από 250 έως 1.000 χιλιοστά ηρωίνης για την κάλυψη των ημερήσιων αναγκών του, ο ανεπίσημος αριθμός των ηρωινομανών στη Βρετανία θα πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 140.000 έως 200.000 ατόμων.

Αλλά, παρ' όλα αυτά η Επιτροπή εμμένει στα μέτρα απαγόρευσης και καταστολής, αδιαφορώντας προκλητικά για το τεράστιο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό τους κόστος.

γ) Ξορκίζοντας τη φιλελευθεροποίηση

Στις παραγράφους 117 έως 124 της Έκθεσης, που σχετίζονται με τη «νομιμοποίηση» της χρήσης των ναρκωτικών, είναι έκδηλες οι λογικές αντιφάσεις και η πλήρης αμηχανία της Εξεταστικής Επιτροπής μπροστά στην υποχρέωσή της να συμβιβάσει καταστάσεις που είναι απολύτως ασυμβίβαστες μεταξύ τους, προκειμένου να προβάλλει ως «αντικειμενική» την εμμονή της στην απριόρι δοσμένη θέση της εναντίον της αποποινικοποίησης της κάνναβης.

Έτσι, η Επιτροπή, με εμφανείς προθέσεις αποπροσανατολισμού, προσπαθεί να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα σύγχυσης, υποκαθιστώντας αυθαίρετα τη σαφή, συγκεκριμένη και περιοριστική διεκδίκηση της «αποποινικοποίησης της χρήσης όλων των ψυχοτρόπων ουσιών» με την ασαφέστατη και αόριστη φόρμουλα της «νομιμοποίησης των ναρκωτικών», το οποίο μπορεί να συμπεριλάβει τα πάντα (μέχρι και τη νομιμοποίηση της εμπορίας τους).

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο συντηρητικός προσανατολισμός της πλειοψηφίας της «Εξεταστικής Επιτροπής για τα Ναρκωτικά» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι τα εντυπωσικά θετικά αποτελέσματα της φιλελεύθερης πολιτικής της Ολλανδίας, Ισπανίας και Σουηδίας απέναντι στα ναρκωτικά και την κάνναβη, που αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» των υπέρμαχων της άκρως αναποτελεσματικής κατασταλτικής πολιτικής απέναντι στο πρόβλημα της εξάρτησης.

Έτσι, αδυνατώντας να το αποσιωπήσει, καταφεύγει στη γνωστή μέθοδο της διαστροφής των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους, αποφαινόμενη ότι:

«Σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Ισπανία και η Σουηδία, όπου για μικρά διαστήματα εφαρμόστηκε μια φιλελευθεροποίηση όσον αφορά τη διάθεση των ναρκωτικών, σημειώθηκε μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων» (Παράγραφος 119).

Σίγουρα, τρία οφθαλμοφανή και σκόπιμα ψεύδη σε μια και μόνο φράση, αρκούν για να καταστήσουν αναξιόπιστη οποιαδήποτε «Εξεταστική Επιτροπή», ακόμα και αν διαθέτει την «άνευ όρων» πολιτική κάλυψη απ' όλες τις συντηρητικές πτέρυγες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

α) Το πρώτο ψεύδος της Επιτροπής έγκειται στη διαβεβαίωση ότι η φιλελευθεροποίηση «εφαρμόστηκε για μικρά διαστήματα» στην Ολλανδία, τη Σουηδία και την Ισπανία. Γιατί βέβαια κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί πως η Επιτροπή αγνοεί ότι η φιλελευθεροποίηση εφαρμόζεται στην Ολλανδία από το 1975 (με τη θέσπιση του Opium Act), στη Σουηδία από πέντε χρόνια νωρίτερα και στην Ισπανία από τις αρχές της δεκαετίας του '80.

β) Το δεύτερο ψεύδος της Επιτροπής, έγκειται στη διαβεβαίωσή της ότι η φιλελευθεροποίηση σ' αυτές τις χώρες αποτέλεσε ένα σύντομο επεισόδιο του παρελθόντος, όπως σκοπίμως αφήνει να εννοηθεί, όταν χρησιμοποιεί τον αόριστο χρόνο του ρήματος «εφαρμόζομαι» εκεί που πρέπει να κάνει χρήση του ενεστώτα. Γιατί, στην Ολλανδία, τη Σουηδία και την Ισπανία, η φιλελευθεροποίηση εξακολουθεί να εφαρμόζεται: Είναι μια ζωντανή, ενεργός και ελπιδοφόρα πραγματικότητα, που κανείς δεν μπορεί πια να αγνοήσει.

γ) Το τρίτο ψεύδος της Επιτροπής έγκειται στη διαβεβαίωσή της ότι στις χώρες όπου εφαρμόστηκε η φιλελευθεροποίηση, «σημειώθηκε μεγάλη αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων».

Βεβαίως, είναι γνωστό πως όλοι οι ανενδοίαστοι «επαγγελματίες της πολιτικής» εναρμονίζουν πάντοτε τη λειτουργία τους με την αρχή που ορίζει ότι «όταν οι ιδέες μας δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Και η Επιτροπή, δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Γι' αυτό, αδυνατώντας να αποσιωπήσει το Ολλανδικό «πείραμα», προσπαθεί να το υποβαθμίσει, καταφεύγοντας στη γνωστή μέθοδο της υποβάθμισής των αποτελεσμάτων του με διάφορα σοφίσματα και ασάφειες που προβάλλονται ως «ακλόνητα επιχειρήματα», παρά το γεγονός ότι διαψεύδεται με κραυγαλέο τρόπο τόσο από την καθημερινή εμπειρία, όσο και από τους επίσημους απολογισμούς αυτής της προσπάθειας.

Σχετικά μ' αυτό, είναι αποκαλυπτικότατες οι καταθέσεις του δημάρχου του Άμστερνταμ κ. Van Thion, της αντιδημάρχου του κ. Wildekamp και του αστυνομικού διευθυντή της Ουτρέχτης κ. H. Wiarda στην Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, [[1] Στις δημόσιες ακροάσεις 24-25.4 και 20-21.5.1986. Βλ. μέρος 2] καθώς επίσης και η συνέντευξη του αστυνομικού διευθυντή του Άμστερνταμ κ. Leo Zaal και του υπεύθυνου του προγράμματος για τα ναρκωτικά της πόλης του Άμστερνταμ κ. Peter Cohen που οργανώθηκε από το Ελληνικό Τμήμα της «Διεθνούς Αντιαπαγορευτικής Ένωσης» (LIA) στις 2.3.1990 στην Αθήνα. [Ελευθεροτυπία, 3 και 6 Μαρτίου 1990. Βλ. μέρος 2]

Όμως, ανεξάρτητα απ' αυτά, δεν υπάρχει λόγος να διαψεύδει κανείς μια Επιτροπή που αυτοδιαψεύδεται όταν, στην αμέσως επόμενη παράγραφο της Έκθεσης της, γράφει ότι:

«γνωρίζουμε ότι σε χώρες όπως η Ολλανδία, όπου σ' αντίθεση με την εμπορία, η κατανάλωση της κάνναβης είναι ελεύθερη, η κατανάλωση δεν έχει αυξηθεί σημαντικά» (Παρ. 120).

δ) Η κάνναβη στο στόχαστρο

Η Εξεταστική Επιτροπή, προκειμένου να διασφαλίσει στον εαυτό της μια επίφαση αντικειμενικότητας για να καταστήσει πειστικότερη την άκρως μεροληπτική και αδικαιολόγητα απορριπτική στάση απέναντι στο αίτημα της «αποποινικοποίησης της χρήσης» των ναρκωτικών γενικά, και της Κάνναβης ιδιαίτερα, αρχικά αναγνωρίζει με μισόλογα τα όσα έχουν ήδη αναγνωρίσει με σαφήνεια γι' αυτή πολυάριθμες επίσημες εκθέσεις κυβερνητικών ερευνητικών επιτροπών σε διάφορες χώρες. Ότι δηλαδή:

H χρήση της κάνναβης δεν προκαλεί εξάρτηση, δεν έχει αρνητικά βιολογικά αποτελέσματα, δεν αποτελεί προστάδιο της χρήσης άλλων ναρκωτικών και δεν είναι παράγοντας εγκληματικότητας. [Βλ. τους Πίνακες που συνοδεύουν την «Κριτική στο Νομοσχέδιο για τα Ναρκωτικά» της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 1986]

Και στη συνέχεια, κατακεραυνώνει με τρία «βασικά επιχειρήματα» της (Παράγραφος 120), όλους εκείνους που αντιτίθενται στον κατασταλτικό της προσανατολισμό:

«Κατ' αρχήν είναι παράλογο να επιτρέπει κανείς την ελεύθερη κατανάλωση καννάβεως αλλά να απαγορεύει ταυτόχρονα την εισαγωγή της, πράγμα το οποίο γίνεται από τους Ολλανδούς»

Παραβλέποντας το γεγονός ότι είναι συζητήσιμο εάν και κατά πόσο νομιμοποιείται να εγκαλεί για παραλογισμό τη συνεπή Ολλανδική πολιτική απέναντι στα ναρκωτικά, μια Επιτροπή που είναι υπεύθυνη για το ανακόλουθο, αντιφατικό και αναξιόπιστο προχειρογράφημα που παρουσίασε ως Έκθεση της, θα έλεγα πως είναι μάλλον φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά σχέση αλληλοαποκλεισμού ανάμεσα στην «ελεύθερη κατανάλωση» και την «απαγόρευση της εισαγωγής» οποιασδήποτε ουσίας, και πολύ περισσότερο της κάνναβης, που καθένας μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του σ' αυτή, φυτεύοντας την σε δύο γλάστρες.

Έτσι, η Επιτροπή αποσιωπά σκοπίμως την κύρια διεκδίκηση των υπέρμαχων της αποποινικοποίησης που αναφέρεται τόσο στην ελεύθερη προσωπική χρήση της κάνναβης, όσο και την ελεύθερη καλλιέργεια μικρών ποσοτήτων κάνναβης για προσωπική χρήση, που όπως γνωρίζουν οι πάντες, πλην της Επιτροπής, ισχύει εδώ και 15 χρόνια στην Ολλανδία. Και εξαπολύει το επόμενο «επιχείρημά» της:

«Δεύτερον, το εμπόριο της καννάβεως βρίσκεται πάντοτε στα χέρια εγκληματικών οργανώσεων».

Ακριβώς. Βρίσκεται στα «χέρια των εγκληματικών οργανώσεων», εκεί όπου και όταν διώκεται η χρήση και η καλλιέργεια για προσωπική χρήση. Και μόνο η αποποινικοποίηση, την οποία η Επιτροπή αρνείται, την αφαιρεί από «τα χέρια των εγκληματικών οργανώσεων».

Η υπόθεση του δράματος είναι γνωστή, γιατί έχει ξαναπαιχθεί στο πρόσφατο παρελθόν με το αλκοόλ, που απασχολούσε το οργανωμένο έγκλημα στις ΗΠΑ μόνο για όσο διάστημα το έθεσαν «εκτός νόμου» (1920-1934) κάποιοι ολιγόνοες αυτόκλητοι «κοσμοσωτήρες».

Είναι μάλλον φανερό ότι η συνδυασμένη αποποινικοποίηση της «καλλιέργειας και της κατοχής μικρής ποσότητας κάνναβης για προσωπική χρήση», αφενός καθιστά άνευ σχεδόν σημασίας τη «νομιμοποίησή της εισαγωγής» της, και αφετέρου αποσπά οριστικά το εμπόριό της από τον έλεγχο των εγκληματικών οργανώσεων και του παρακράτους (γιατί κανένας δεν διανοείται να καταφύγει στη «μαύρη αγορά» προκειμένου να προμηθευτεί σε υψηλές τιμές ένα αμφίβολης γνησιότητας «αγαθό», όταν μπορεί να το παράγει μόνος του ανέξοδα και ανόθευτα σε δύο... γλάστρες). Τελικά, μήπως αυτό ακριβώς απεύχεται η Επιτροπή;

Κι ακολουθεί το σοκ με το τρίτο και τελευταίο επιχείρημα της Επιτροπής, που καταρρίπτοντας όλα τα ρεκόρ σοβαροφανούς ανεκδοτολογίας, αποφαίνεται ότι η αποποινικοποίηση της κάνναβης δε μπορεί να γίνει δεκτή, επειδή:

«Τρίτον, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ισχυρότερες ποικιλίες καννάβεως, είναι δε δυνατόν να αναμειχθεί το ναρκωτικό αυτό με χημικές ουσίες, όπως το PCP, με θανατηφόρα αποτελέσματα» (Παράγραφος 120). Έλεος.

Εδώ ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός του εγκεφάλου των επαγγελματιών της πολιτικής, κάνει ολοφάνερη την προγεροντική άνοια που προκαλεί.

Με βάση αυτό το άκρως ευφυές «επιχείρημα» (που εάν αποτελούσε στοιχείο κάποιου τεστ ευφυίας, ασφαλώς θα προσδιόριζε δείκτη νοημοσύνης μικρότερο του 50) , θα έπρεπε να ποινικοποιηθεί η χρήση του νερού και του γάλακτος (δεδομένου ότι «είναι δυνατή η ανάμειξή τους με χιλιάδες χημικές ουσίες, ανάμεσά στις οποίες και το PCP, με θανατηφόρα αποτελέσματα»), και η χρησιμοποίηση χιλιάδων τοξικών ουσιών από τις οποίες παρασκευάζεται μια ατέλειωτη σειρά φαρμάκων, φυτοφαρμάκων, εντομοκτόνων, απορρυπαντικών, βαφών, χρωμάτων, κολλητικών ουσιών, διαφόρων σπρέι, κ.α., που μπορούν να προκαλέσουν θανατηφόρο αποτέλεσμα, είτε αναμειχθούν με οτιδήποτε άλλο, είτε όχι.

Προφανώς το «ασχημονείν» αποτελεί σύμφυτη ιδιότητα όλων και εκείνων που με το αζημίωτο παρέχουν ψευτο-επιστημονική κάλυψη στις μεθοδεύσεις της εξουσίας προκειμένου εγκλωβίζει τα κοινωνικά προβλήματα στα όρια που επιβάλλονται από τα συμφέροντά της, αδιαφορώντας πλήρως για την κοινωνικά διαλυτική επίδραση αυτού του εγκλωβισμού.

6. ΟΛΛΑΝΔΙΑ: ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ

«Καμιά ορθόδοξη ή απόλυτη άποψη δεν υπάρχει στην πολιτική της χώρας μας ενάντια στα ναρκωτικά. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Εμείς διαλέξαμε να απορρίψουμε κάθε επιλογή κοινωνικού απαγορευτισμού. Κι εδώ και 15 χρόνια, τα γεγονότα μας επιβεβαιώνουν: Η μείωση των θανάτων, του αριθμού των χρηστών και των εγκλημάτων που σχετίζονται με ναρκωτικά».

Η μαρτυρία αυτή τη φορά έρχεται από επίσημα χείλη, και μάλιστα σε μια εποχή που όλο και σπανίζουν οι παραθέσεις επιτυχών απολογισμών ενάντια στη διάδοση των ναρκωτικών.

Ο κ. Λεό Ζάαλ, αστυνομικός διευθυντής της Δίωξης Ναρκωτικών στο Άμστερνταμ και ο κοινωνιολόγος κ. Πέτερ Κοέν, υπεύθυνος του Προγράμματος για τις Εξαρτήσεις στην ίδια πόλη, βρέθηκαν στην Αθήνα προσκεκλημένοι του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αντιαπαγορευτικής Ένωσης (LIA) και του Κοινωφελούς Ιδρύματος του Συνδέσμου Αποφοίτων της Σχολής Μωραΐτη, και παρουσίασαν σε συνέντευξη τύπου τα αποτελέσματα της πολιτικής στον τομέα των ναρκωτικών στην Ολλανδία.

Πρόκειται για μια νομική και κοινωνική ρύθμιση που βασίζεται κυρίως στο διαχωρισμό των ουσιών, τη νομιμοποιημένη χρήση των προϊόντων της Κάνναβης και την ελεύθερη επιλογή της μεθόδου αποτοξίνωσης από τους ίδιους τους εξαρτημένους χρήστες. Καθώς επίσης και στην επικέντρωση των δραστηριοτήτων της αστυνομίας στον περιορισμό του παράνομου εμπορίου των ναρκωτικών και στη σύλληψη και καταδίκη αποκλειστικά και μόνο των εμπόρων των παράνομων, σκληρών ναρκωτικών.

Διευκρινίζοντας ότι δεν έχουν σκοπό να συναντηθούν με Έλληνες «συναδέλφους» τους, οι κύριοι Ζάαλ και Κοέν, συζήτησαν μαζί μας επί τρεις ώρες, πράγμα που εκ των πραγμάτων μας περιορίζει στη μεταφορά των επισημάνσεών τους.

Αναφερόμενος στα προγράμματα απεξάρτησης με χρήση Μεθαδόνης, που έρχονται πρώτα στην προτίμηση των εξαρτημένων αλλά και όσων είναι απρόθυμοι να σταματήσουν τη χρήση της ηρωίνης, ο κ. Πέτερ Κοέν, είπε:

«Η πολιτεία έδωσε σ' αυτούς τους ανθρώπους την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τη Μεθαδόνη, που τους παρέχεται νόμιμα, και συντελεί παράλληλα στην απομάκρυνσή τους από το κύκλωμα της μαύρης αγοράς. Όσοι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το υποκατάστατο, μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπουν και να βγουν σε ένα οποιοδήποτε από τα προγράμματα που εφαρμόζονται, με ή χωρίς τη χρήση φαρμάκων».

Όπως μας πληροφόρησε, το Ολλανδικό υπουργείο υγείας χορηγεί μεθαδόνη σε ταμπλέτες ή σε υγρή μορφή, σε τρεις κλινικές του Άμστερνταμ, με δύο λεωφορεία-σταθμούς που περιφέρονται στην πόλη, και τέλος με έναν αριθμό ιδιωτικών γιατρών, σε 1.200 εξαρτημένους που παίρνουν μέρος στο πρόγραμμα. Και μας αποκάλυψε ότι:

«Για τις ανάγκες θεραπείας και διαβίωσης των αλλοδαπών χρηστών που 500 περίπου είναι Γερμανοί, απαιτούνται 600 χιλιάδες γκίλντες (300 χιλιάδες δολάρια) το χρόνο. Η γερμανική κυβέρνηση πληρώνει στην πόλη του Άμστερνταμ 100 χιλιάδες γκίλντες. Τα υπόλοιπα τα πληρώνουν οι Ολλανδοί, για προβλήματα που δημιουργούν στη χώρα μας οι Γερμανοί».

Αναφερόμενος στη δική του εμπειρία, ο αστυνομικός διευθυντής της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών του Άμστερνταμ, κ. Λεό Ζάαλ, τόνισε ότι:

«Στόχος της πολιτικής μας είναι να εξασφαλίσουμε ανθρώπινο κλίμα διαβίωσης στους χρήστες, χωρίς καμιά απειλή για τη δημόσια υγεία. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται σε πολλούς το ότι νομιμοποιήσαμε τα μαλακά ναρκωτικά, είμαστε σίγουροι ότι αυτά καθαυτά τα ναρκωτικά δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Το αντιμετωπίσαμε ως κοινωνικό πρόβλημα που δεν λύνεται με την πίεση του νόμου και την καταστολή... Η ολλανδική αστυνομία φροντίζει να έρχεται σε επαφή με τους χρήστες και να τους προσφέρει εναλλακτικές λύσεις. Γνωρίζω καλά ότι μειώνονται συνεχώς οι συλλήψεις για διακίνηση παράνομων -σκληρών- ναρκωτικών ουσιών στην πόλη του Άμστερνταμ και σας διαβεβαιώνω ότι ξέρουμε να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Βέβαια, η διακίνηση συνεχίζεται, αλλά τουλάχιστον αυξάνεται η κοινωνική αποδοχή απέναντι στους χρήστες, πράγμα που οδηγεί στην ομαλή επανένταξή τους».

Η επιτυχία με αριθμούς

Πρώτο βήμα στη γνωστή στρατηγική κατά των ναρκωτικών στην Ολλανδία είναι ο νόμος για το Όπιο (Opium Act) του 1976, που διαχωρίζει τις ουσίες σε δύο κατηγορίες: Τα παράγωγα της Κάνναβης και τα λεγόμενα «σκληρά» ή «υψηλού κινδύνου» ναρκωτικά (ηρωίνη, κοκαίνη, βαρβιτουρικά, αμφεταμίνες, LSD). Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν ο κ. Πέτερ Κοέν και ο κ. Λεό Ζάαλ:

1. Από το 1985 μέχρι το 1989, ο αριθμός των εθισμένων στην ηρωίνη σε όλη τη χώρα μειώθηκε από 11.000 σε 6.500.

2. Η μέση ηλικία των εξαρτημένων αυξάνεται συνεχώς, πράγμα που σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι νέοι αρχίζουν τη χρήση.

3. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν στο Άμστερνταμ 7.000 ηρωινομανείς. Ενώ σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 3.200 συν 1.800 περίπου αλλοδαπούς που καταφθάνουν στην πόλη τους θερινούς μήνες.

4. Ο αριθμός των θανάτων από ηρωίνη στο Άμστερνταμ παρουσιάζει μείωση κατά 20%. Ο μέσος αριθμός θανάτων Ολλανδών υπηκόων από 19 στο χρονικό διάστημα 1984-1986, μειώθηκε στους 15 στα έτη 1987-1989.

5. Σε ό,τι αφορά τη χρήση άλλων ουσιών στο Άμστερνταμ: Σε έρευνα που έγινε το 1987, το 1,6% του πληθυσμού άνω των 12 ετών δήλωσε ότι είχε κάνει χρήση κοκαίνης κατά τον προηγούμενο χρόνο, το 9,3% είχε κάνει χρήση προϊόντων της κάνναβης (ενώ το 0,3% κάνει χρήση ηρωίνης).

6. Σε ό,τι αφορά την ηλικία των χρηστών, σύμφωνα με τα στοιχεία του 1989, τα υψηλότερα ποσοστά βρέθηκαν σε άνδρες ηλικίας 20-29 ετών, και αφορούν παράγωγα της κάνναβης (25,4%), κοκαίνη (3,9%), αμφεταμίνες (2,7%). Υψηλότερα ποσοστά χρήσης ηρωίνης αφορούν άντρες ηλικίας 12-15 χρονών (1,3%) και 30-39 χρονών (1,2%).

Λεό Ζάαλ : Πώς αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα

«Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε στη σύγχρονη κοινωνία χωρίς ναρκωτικά, νόμιμα ή παράνομα. Άλλωστε, σε όλες τις εποχές στην ιστορία της ανθρωπότητας, υπάρχει πάντα κάποιο ναρκωτικό».

Στην Ελλάδα αυτά μπορεί να ακούγονται σε φιλοσοφικές συζητήσεις ή να διακηρύσσονται από «αιρετικούς». Στην Ολλανδία είναι μια από τις βασικές αρχές που διαπνέουν τη νομοθεσία για τα ναρκωτικά (Opium Act) που στηρίζεται στο διαχωρισμό των ουσιών και εφαρμόζεται με θεαματικά αποτελέσματα εδώ και 15 χρόνια. Και για τα ελληνικά δεδομένα, δεν παύουν να προκαλούν έκπληξη όταν ακούγονται από το στόμα ενός ανθρώπου σαν τον κ. Λεό Ζάαλ.

Ο κ. Λεό Ζάαλ, 33 ετών, που είναι αστυνομικός διευθυντής της Δίωξης Ναρκωτικών του Άμστερνταμ, μιλάει για τον εαυτό του, εξηγεί πώς βλέπει το ρόλο ενός αστυνομικού της Δίωξης Ναρκωτικών και της Αστυνομίας γενικότερα πάνω στο θέμα «ναρκωτικά», αναφέρεται στις «νόμιμες και παράνομες ουσίες», και δεν διστάζει να πει πως «ό,τι γίνεται σε διεθνές επίπεδο, απλώς διαιωνίζει το παιχνίδι της κρατικής εξουσίας και των λαθρεμπόρων».

Ευγενικός και φιλικός, χωρίς να κρύβει κάποια αμηχανία («τι το ιδιαίτερο έχει ένας αστυνομικός σαν κι εμένα για να δίνει συνεντεύξεις;»), λέει για το αντικείμενο της δουλειάς του:

ΛΖ: Κάνω έρευνες για μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών. Ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά, υπέβαλα αίτηση μετά τις σπουδές μου στην Ακαδημία και με τοποθέτησαν σ' αυτόν τον τομέα. Έχω μετεκπαιδευτεί για ένα διάστημα στις ΗΠΑ.

EΡ: Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Γνωρίζετε Έλληνες αστυνομικούς και τις μεθόδους τους στον ίδιο τομέα;

ΛΖ: Όχι, δεν έχω καμιά ενημέρωση για τους Έλληνες αστυνομικούς της Δίωξης και τον τρόπο που χειρίζονται το πρόβλημα των ναρκωτικών. Κι αυτό γιατί σε όλο το φάσμα της διακίνησης των ναρκωτικών, η Ελλάδα δεν μας ενδιαφέρει. Πιστεύω όμως ότι τα επιτεύγματά σας σ' αυτό τον τομέα βρίσκονται πολύ πιο πίσω από τα δικά μας. Άκουσα ότι ακόμη κυνηγάτε τσιγάρα με χασίς (το κάναμε κι εμείς αυτό πριν από 20 χρόνια) και τώρα έχετε να αντιμετωπίσετε την κατακόρυφη άνοδο της χρήσης της ηρωίνης. Αν αληθεύει αυτό, μπορώ να προβλέψω ότι το πολύ σε 5 χρόνια θα έχετε ν' ασχοληθείτε με μεγάλες ποσότητες κοκαίνης στην αγορά. Και τότε θα υπάρξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν σοβαρές διασυνδέσεις μεταξύ Ελλάδας και Ολλανδίας Σε ό,τι αφορά την κοκαίνη.

ΕΡ: Ποια είναι η άποψή σας για την καταγγελία ότι «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» που «αξιοπρεπώς μεταγλωττισμένη» μεταφέρθηκε από τους τοίχους της Αθήνας στην αίθουσα της βουλής;

ΛΖ: Συμβαίνουν κι αυτά.

ΕΡ: Σε ό,τι αφορά το «πείραμα» του Άμστερνταμ, το διαχωρισμό των ουσιών και την αποποινικοποίηση της χρήσης, διαφέρουν οι προσωπικές από τις υπηρεσιακές σας απόψεις;

ΛΖ: Κατά βάση είναι ακριβώς ίδιες. Ακολουθούμε μια δυναμική πολιτική που αφήνει χώρο σε νέες ιδέες. Είμαι πεπεισμένος ότι τα ναρκωτικά είναι ένα πρόβλημα άρρηκτα δεμένο με την ίδια την κοινωνία. Σ' όλες τις κοινωνίες υπήρχε πάντα η ανάγκη να παίρνει κανείς ναρκωτικά. Εσύ καπνίζεις, εγώ πίνω, άλλοι θέλουν να χρησιμοποιούν ηρωίνη ή κοκαίνη ή «έκσταση» ή οτιδήποτε άλλο. Μπορείς να το αποφύγεις ή να προσπαθήσεις να το παραγνωρίσεις, αλλά κάτι τέτοιο δεν αποτελεί τρόπο αντιμετώπισης... Θυμάμαι μια ομάδα Αμερικανών καθηγητών πανεπιστημίου που ήρθαν στο γραφείο μου στο Άμστερνταμ για να πάρουν πληροφορίες σχετικά με την πολιτική μας απέναντι στα ναρκωτικά. Άρχισα την παρουσίαση απ' ό,τι βρισκόταν εκείνη την ώρα πάνω στο γραφείο μου: Ένα φλιτζάνι καφέ, ένα μπουκάλι μπύρα, τσιγάρα, ασπιρίνες. Κι εκείνοι μου έλεγαν: «Όχι, όχι αυτά, πείτε μας για την ηρωίνη και την κοκαίνη...». Και να, εδώ ακριβώς αρχίζει το πρόβλημα.

ΕΡ: Ο διαχωρισμός σε νόμιμα και παράνομα;

ΛΖ: Ακριβώς. Τα οποία διαχωρίζονται ή με βάση την επίδραση που ασκούν στο σώμα και το νου είτε με βάση άλλες σκοπιμότητες. Και πιστεύω ακράδαντα ότι το Αλκοόλ προκαλεί πολύ μεγαλύτερη βλάβη από τα παράγωγα της Κάνναβης. Ακόμη και η Κοκαίνη. Πιστεύω πως εάν έχεις δυνατό μυαλό, εύκολα μπορείς να κουμαντάρεις τη χρήση της. Πολλοί άνθρωποι κάνουν χρήση της. Υπολογίζουμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον 6.000 τακτικοί χρήστες κοκαίνης στο Άμστερνταμ, αλλά ελάχιστοι προκαλούν το πραγματικό πρόβλημα: ένας «σκληρός πυρήνας» από 150 περίπου άτομα που είναι μόνιμοι χρήστες του Speedball (μίγμα ηρωίνης και κοκαίνης).

ΕΡ: Ας μείνουμε για λίγο στη διαπίστωσή σας ότι «δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ναρκωτικά».

ΛΖ: Ναι. Και δεν γίνεται άλλο από το να εφαρμόσουμε μια τέτοια πολιτική που να καθιστά δυνατή ή ανεκτή τη χρήση τους, αλλά και να εμποδίζει τις αποκλίνουσες συμπεριφορές. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι στην Ολλανδία χρειαζόμαστε πολύ μεγαλύτερη προσοχή στον τομέα της χρήσης του αλκοόλ. Πιστεύω ότι καταναλώνουμε πολύ αλκοόλ. Και γίνονται συνεχώς καμπάνιες από την κυβέρνηση και διάφορες ομάδες κοινωνικής πρόνοιας. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό το αλκοόλ, αλλά η χρήση και η κατάχρησή του σε σχέση με άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Και πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως και τα άλλα ναρκωτικά.

ΕΡ: Πολλοί θα λέγανε ότι μιλάτε μάλλον σαν κοινωνικός λειτουργός παρά σαν αστυνομικός.

ΛΖ: Μα ποιος είναι ο ρόλος της αστυνομίας; Πιστεύετε πως ξέρουν; Νομίζω πως ο ρόλος της αστυνομίας τοποθετείται στον τελευταίο κρίκο της κοινωνικής αλυσίδας. Ακόμα κι όταν τα πράγματα πάνε στραβά και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε στο σύνολό τους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να δοκιμάσουμε ό,τι είναι δυνατό για να ξανα-υπάρξει ισορροπία.. Προσπαθούμε να επαναφέρουμε τους ανθρώπους στην τάξη, κι όχι να επηρεάσουμε την κοινωνία... Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια που διαγράφουν εκείνοι που καθορίζουν την πολιτική που θα ασκηθεί. Αν αυτοί κάνουν λάθος, η αστυνομία δεν μπορεί να τους βοηθήσει και να διορθώσει την αποτυχία τους. Επιμένω λοιπόν ότι δεν είναι δυνατόν να ζητούν από την αστυνομία να λύσει το πρόβλημα των ναρκωτικών. Παράδειγμα, οι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι το κέντρο του προβλήματός τους βρίσκεται έξω από τη χώρα τους. Στην Κολομβία. Υποτίθεται ότι δεν έχουν εσωτερικό πρόβλημα. Και (νομίζουν) ότι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα των ναρκωτικών ρίχνοντας απλώς λίγες βόμβες. Αυτοί δίνουν έμφαση στο ρόλο της αστυνομίας και του στρατού. Εμείς, αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στο Άμστερνταμ, είναι να εκμηδενίσουμε την αντικοινωνική συμπεριφορά που σχετίζεται με τα ναρκωτικά. Δεν μας ενδιαφέρει να κυνηγήσουμε τους χρήστες. Μπορώ να βάλω χιλιάδες ανθρώπους στη φυλακή. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Κι άλλοι θα ξαναγεμίσουν τους δρόμους... Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τη σύλληψη των χρηστών. Θέλουμε τους εμπόρους του οργανωμένου εγκλήματος. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ντίλερ του μισού κιλού που η πελατεία τους θα πάει στο σπίτι τους να ψωνίσει. Ένα παράδειγμα: Πρόσφατα η ολλανδική αστυνομία κατάσχεσε 3 τόνους κοκαίνης σ' ένα πλοίο σε μικρό λιμανάκι της Βόρειας Θάλασσας λίγο πιο πάνω από το Άμστερνταμ. Ήταν η μεγαλύτερη ποσότητα κοκαίνης που πιάστηκε στην Ευρώπη μέχρι σήμερα. Και για να πάρετε μια ιδέα για το πόσο τεράστιο είναι το πεδίο της κοκαίνης, σας λέω ότι η ποσότητα αυτή των 3 τόνων που κοστίζει 1,3 εκατομμύρια δολάρια, δεν προκαλεί καμιά επίδραση στην αγορά της κοκαίνης, ούτε στις τιμές, ούτε και στην ποιότητα της κοκαίνης που διακινείται στους δρόμους.

ΕΡ: Θέλετε να πείτε ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικά αποτελέσματα εναντίον της παράνομης διακίνησης;

ΛΖ: Το παιχνίδι συνεχίζει να παίζεται. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν, είναι να εμποδίζουμε τις συμμορίες να δρουν τελείως ανοικτά, και να προσπαθούμε να ανακόψουμε τη διαδικασία του «ξεπλύματος» των κεφαλαίων που προέρχονται από λαθρεμπόριο ναρκωτικών και της επένδυσής τους σε νόμιμες επιχειρήσεις. Αυτοί οι τύποι, εξαγοράζοντας επιχειρήσεις και πολιτικούς, απειλούν τελικά την ίδια τη δημοκρατία μας.

ΕΡ: Ξαναγυρνάμε στους δρόμους του Άμστερνταμ. Μας εξηγεί ότι η αστυνομία επεμβαίνει μετά από κλήσεις πολιτών που ενοχλούνται από τη φασαρία των ντίλερ κάτω από τα παράθυρα των σπιτιών τους.

ΛΖ: Δεν τους νοιάζουν τα πρεζόνια, απλώς δεν θέλουν φασαρίες στους δρόμους, ούτε να παίζουν τα παιδιά τους στο πάρκο και να βλέπουν τριγύρω τους πεταμένες σύριγγες. Και σ' αυτό ακριβώς επικεντρώνεται η πολιτική που ακολουθεί η ολλανδική κυβέρνηση: Να σταματήσει το ντιλάρισμα στους δρόμους. Όταν οι χρήστες κάνουν φασαρίες, τους συλλαμβάνουμε. Δεν έχουμε βέβαια το δικαίωμα να τους κρατήσουμε πάνω από έξι ώρες. Αυτό που γίνεται στο Άμστερνταμ δεν μοιάζει μ' αυτό που είδα στο Μαϊάμι: Προγράμματα συλλήψεων όσο περισσότερων χρηστών γίνεται. Οι πιο πολλοί ήταν μαύροι και άνεργοι...

ΕΡ: Και οι αλλοδαποί; Είναι αλήθεια ότι προσπαθείτε να τους ξεφορτωθείτε;

ΛΖ: Όχι φυσικά επειδή δεν μας αρέσουν οι ξένοι. Τα περισσότερα προβλήματα όμως μας τα έχουν δημιουργήσει οι Γερμανοί. Φτάνουν σε μια ώρα στο Άμστερνταμ από τις περιοχές των συνόρων. Από τις έρευνές μας στο θέμα του λεγόμενου «ναρκωτουρισμού» προέκυψε ότι υπάρχει ένα μικρό ποσοστό, 1,5%, Γερμανών που έρχονται στο Άμστερνταμ γιατί βρίσκουν εύκολα ηρωίνη. Το αληθινό πρόβλημα προκύπτει από τους Γερμανούς χρήστες ηρωίνης που ζουν στο Άμστερνταμ. Στην πατρίδα τους θα αντιμετωπιστούν ως εγκληματίες. Στο Άμστερνταμ ζουν από το επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας και μπορούν να αποτοξινωθούν με έξοδα της πολιτείας. Είναι γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση μας δίνει 100 χιλιάδες γκίλντες (50 χιλιάδες δολάρια) το χρόνο, δηλαδή μέρος από τις 600 χιλιάδες γκίλντες (300 χιλιάδες δολάρια) που διαθέτει η πόλη του Άμστερνταμ για την αποτοξίνωση περίπου 500 Γερμανών.

Είναι ευχάριστο, για μας τουλάχιστον, το γεγονός ότι τα γερμανικά κρατίδια που συνορεύουν με την Ολλανδία και το κρατίδιο του Αμβούργου προσπαθούν να αντιγράψουν την πολιτική μας. Επέτρεψαν τα προγράμματα αποτοξίνωσης με μεθαδόνη και εφοδιάζουν τους χρήστες με καθαρές σύριγγες. Τη στιγμή λοιπόν που δημιουργούνται προϋποθέσεις να βοηθηθούν στη χώρα τους, προσπαθούμε να πείσουμε τους Γερμανούς «φυγάδες» να γυρίσουν πίσω.

ΕΡ: Πώς νομίζετε ότι θα διαγραφεί στο μέλλον η κατάσταση Σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των ναρκωτικών στη χώρα σας, σε σχέση βέβαια με τις διεθνείς συγκυρίες;

ΛΖ: Δεν πιστεύω σ' ένα πόλεμο των ναρκωτικών. Ούτε με στρατό, ούτε με αστυνομικές επεμβάσεις. Αν δεν μπορούμε να εξαλείψουμε το πρόβλημα από τη ρίζα του, θα περιορίσουμε τη δράση μας ως εκεί που μπορούμε. Υπολογίζω ότι θα υπάρξει θέμα το 1992, όταν θα έχουμε να πείσουμε όλες τις άλλες κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΟΚ ότι το σύστημά μας μπορεί να αποδειχθεί επιτυχημένο και γι' αυτούς. Δεν πρόκειται να δεχθούμε καμιά πίεση από τη Γαλλία ή τη Γερμανία για ν' αλλάξουμε την πολιτική μας επί το συντηρητικότερο. Επίσης, περιμένω στο μέλλον να σταματήσει για λίγο η πρόοδος που έχουμε κάνει. Δεν πρόκειται να γίνουν πιο φιλελεύθερες αλλαγές, κι αυτό γιατί θα πρέπει να πείσουμε τους γείτονές μας ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας.

ΕΡ: Έχετε κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών εσείς ο ίδιος;

ΛΖ: Ναι., αλκοόλ ως νόμιμο ναρκωτικό. Όσο για τα άλλα... Να, δεν μου αρέσει το χασίς. Για την ακρίβεια, δεν μου αρέσει το κάπνισμα.

3. ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ

Στη Ρωσία υπάρχει σήμερα ένα οξύτατο πρόβλημα εξάρτησης σε σχέση με το αλκοόλ, τα οπιούχα και τα βαρβιτουρικά. Και δεν αναφέρομαι στην τεράστια διάδοση της χρήσης της κάνναβης που δεν προκαλεί εξάρτηση, ούτε στην εκπληκτική ανάπτυξη της ψυχοφαρμακο-εξάρτησης που επιβάλλεται στους κοινωνικά ή πολιτικά «απροσάρμοστους», παρά το γεγονός ότι αυτή αφορά σε 1,9 εκατομμύρια ανθρώπους κατά την ομολογία των Ρώσων ιθυνόντων, μια και που η ρωσική ηγεσία μας αποσαφήνισε δια του στόματος του Γκορμπατσόφ ότι «βαρέθηκε πια ν' ακούει για τα ανθρώπινα δικαιώματα»...

1. Αλκοολισμός: Ανώτερο Στάδιο του Μπολσεβικισμού;

Σε ό,τι αφορά το αλκοόλ και τον αλκοολισμό, το ερμηνευτικό κλειδί της σκόπιμης προώθησής τους απ' το ρωσικό καθεστώς, πρέπει να αναζητηθεί στην ανοικτή ομολογία του «πατερούλη των λαών» Ι.Β. Στάλιν που στις 5.11.1927 διακήρυσσε απερίφραστα ότι:

«Όταν εφαρμόσαμε το κρατικό μονοπώλιο της βότκας, βρισκόμασταν μπροστά στο δίλημμα είτε να υποδουλωθούμε στους κεφαλαιοκράτες παραδίνοντάς τους ολόκληρη σειρά από σπουδαιότατα εργοστάσια και φάμπρικες και παίρνοντας σαν αντάλλαγμα ορισμένα χρηματικά ποσά απαραίτητα για την οικονομική μας κάλυψη, είτε να εφαρμόσουμε το μονοπώλιο της βότκας για να πάρουμε τα απαραίτητα χρηματικά μέσα για την ανάπτυξη της βιομηχανίας μας και ν' αποφύγουμε την υποδούλωσή μας στους ξένους...» [Ι.Β. Στάλιν, Άπαντα, έκδοση ΚΚΕ, 1953, τόμ. 10, σ. 259.]

Μ' άλλα λόγια, το δίλημμα ή δανεισμός από τους ξένους κεφαλαιοκράτες ή διάδοση του αλκοολισμού στο λαό (με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο), λύθηκε από τον εν εξουσία μπολσεβικισμό προς όφελος του αλκοολισμού.

Όμως, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα ανατρέπονταν αμέσως οποιαδήποτε δυτική κοινοβουλευτική κυβέρνηση έδινε μια τόσο ανοικτά κυνική λύση σ' ένα παρόμοιο πρόβλημα, θέλω να υπογραμμίσω ότι η εν λόγω επιλογή του Στάλιν δεν ήταν μια πρόσκαιρη λύση ανάγκης, αλλά μια πάγια και σταθερή πολιτική που ασκείται αμετακίνητα από το ρωσικό καθεστώς μέχρι σήμερα, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού:

1. Στον προϋπολογισμό του 1927 που είχε ύψος 5 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 500 εκατ. ρούβλια, δηλαδή κάλυπταν το 10% του προϋπολογισμού. [Ι.Β. Στάλιν, ο.π.)

2. Στον προϋπολογισμό του 1967 που είχε ύψος 40,1 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 10,1 δις ρούβλια. Δηλαδή κάλυπταν το 25% του προϋπολογισμού.

3. Στον προϋπολογισμό του 1972 που είχε ύψος 175 δις ρούβλια, τα έσοδα από τη βότκα ανέρχονταν σε 26 δισεκ. ρούβλια. Δηλαδή κάλυπταν το 14,8% του προϋπολογισμού.

4. Από τα 175 δις ρούβλια του προϋπολογισμού του 1972, διατέθηκαν: Στην υγεία και τον αθλητισμό 10 δις ρούβλια (ποσοστό 5,7%). Στη γενική εκπαίδευση 7,6 δις ρούβλια (ποσοστό 4,3%). Στην επιστήμη 7,3 δις ρούβλια (ποσοστό 4,1%). Δηλαδή, συνολικά 24,9 δις ρούβλια (ποσοστό 14,1%). [Ετήσια Επετηρίδα της Κρατικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ, Μόσχα, 1972]

Αυτό σημαίνει ότι το ρωσικό καθεστώς το 1972 μόνο με τα έσοδα από τη βότκα (26 δις ρούβλια ή ποσοστό 14,8%) όχι μόνο κάλυψε τα έξοδά του για την υγεία, τον αθλητισμό, τη γενική εκπαίδευση και την επιστήμη (που συνολικά ανέρχονταν σε 24,9 δις ρούβλια ή ποσοστό 14,1%), αλλά είχε και... πλεόνασμα 1,1 δις ρουβλίων για να το διαθέσει σε άλλους τομείς, με αντίτιμο φυσικά την διαρκή αύξηση του αλκοολισμού στον πληθυσμό, και τη συνεπαγόμενη αύξηση της εγκληματικότητας, των ατυχημάτων και της αρρώστιας, και τη μείωση της παραγωγικότητας.

Σε ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ αλκοόλ και εγκληματικότητας στη Ρωσία, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ρωσίας L. Smirnov, το Αλκοόλ ευθύνεται για το 55,8% των κλοπών, το 79,9% των ληστειών, το 69,3% των ενόπλων επιθέσεων και το 40,0% των διαζυγίων. [Περιοδικό. Επιστήμη και Ζωή, Μόσχα, τχ. 7/1984]

Ο πρώην υπουργός εσωτερικών Ν. Tstelokov, αποδίδει στο Αλκοόλ το 60% του συνόλου των εγκλημάτων που διαπράττονται στη Ρωσία [Επιθεώρηση Ζάμνια, Μόσχα, Απρίλιος 1981], επιβεβαιώνοντας έτσι τους δυτικούς παρατηρητές που το θεωρούν ως αιτία του 75% του συνόλου των σοβαρών εγκλημάτων στη Ρωσία. [Le Monde, 14.10.1979]

Σύμφωνα με το ρώσο κοινωνιολόγο Ι. Semtsov, με την καθοριστική συνδρομή και του αλκοόλ, στο Αζερμπαϊτζάν η εγκληματικότητα αυξήθηκε κατά 2,7 φορές (ή κατά 270%) μεταξύ 1953-1970, ενώ στην πόλη Σόμγκαιτ να διαπράττεται ένα έγκλημα κάθε δέκα λεπτά. [I. Semtsov: «Η διαφθορά στη Σοβιετική Ένωση, Hachette, 1976]

Σε ό,τι αφορά τη σχέση μεταξύ αλκοόλ, ποιότητας και διάρκειας ζωής, κατά τις εκτιμήσεις του Dr. W. Knaus, ο σημερινός ρώσος καταναλώνει διπλάσια ποσότητα αλκοόλ από τον αμερικανό και ξοδεύει 15 φορές περισσότερα χρήματα για οινόπνευμα απ' ότι για έντυπα κάθε είδους (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες). Στο αλκοόλ διατίθεται το 25% του οικογενειακού προϋπολογισμού στη Ρωσία, και στη μεγαλύτερη διάδοση του αλκοολισμού μεταξύ των ανδρών οφείλεται το γεγονός ότι ο μέσος όρος ζωής των ανδρών είναι 64 χρόνια έναντι 74 των γυναικών. [W. Knaus: Η Ιατρική στην ΕΣΣΔ, Belfond, 1971]

Τέλος, αναφορικά με τη σχέση αλκοόλ και αυτοκινητιστικών ατυχημάτων, μόνο στο Ιρκούτς κάθε χρόνο 318 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα για τα οποία ενοχοποιείται το αλκοόλ. [Εφημερίδα Πράβντα, 2.9.1974] Αν πάρει κανείς υπόψη ότι το Ιρκούτς έχει 2,4 εκατ. κατοίκους, η αναλογία είναι 1 νεκρός ανά 60.000 κατοίκους το χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός αυτός είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο του Παρισιού όπου με απείρως μεγαλύτερη κυκλοφορία σκοτώνονται σε τροχαία ατυχήματα 300 άνθρωποι το χρόνο (αναλογία 1 νεκρός ανά 120.000 κατοίκους).

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, η κρατική παραγωγή κρασιού από 78 εκατ. δεκάλιτρα το 1960 ανέβηκε στα 293 εκατ. δεκάλιτρα το 1972 (ποσοστό αύξησης 400%), ενώ η ετήσια κατανάλωση βότκας κατ' άτομο ανέβηκε από 7,5 λίτρα το 1913, σε 9,1 λίτρα το 1969 και σε 11,8 λίτρα το 1972. [Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, λήμμα «κρασί»]

Αυτό σημαίνει απλώς ότι η παραγωγή του οινοπνεύματος αποτελεί το μοναδικό πετυχημένο τομέα της ρωσικής οικονομίας, ο οποίος συμβάλλει καθοριστικά στην ενδυνάμωση της βιομηχανίας της παθολογίας που αποσυνθέτει γοργά τη Ρωσία.

2. Οι άλλες μορφές εξάρτησης

Για την εξάρτηση που αναπτύσσεται σε σχέση με τα Οπιούχα, τα Βαρβιτουρικά, κλπ, μόλις στα 1972 άρχισαν να δημοσιεύονται στο ρωσικό τύπο μερικές «ανώδυνες» ειδήσεις και άρθρα με τα οποία αναγνωρίζεται ότι τα εκτός του αλκοόλ, είναι ευρέως διαδεδομένη η χρήση οπιούχων, βαρβιτουρικών και πολλών αυτοσχέδιων κατασκευασμάτων (π.χ. λιωμένο βερνίκι σε φέτες ψωμιού), χωρίς να υπολογίζονται τα ελαφρά «ευφραντικά» (Χασίς-Μαριχουάνα, Κίφ, Ανάτσα, Τσιφίρ και Νας) που έχουν μαζικότατη κατανάλωση.

O E. Babajan, διευθυντής του νευροψυχιατρικού τμήματος του ρωσικού υπουργείου υγείας και εξέχων επιτελικός της συστηματικής ψυχιατρικής εξόντωσης των Ρώσων αντιφρονούντων, ανακοινώνει στο 5ο Πενενωσιακό Συνέδριο Νευρολογίας και Ψυχιατρικής (1969):

«Στην χώρα μας απαντάται συχνά ιατρογενής εξάρτηση στα οπιούχα και τα βαρβιτουρικά»

Και η Irina Piatniskaja, καθηγητρία νευρολογίας στη Μόσχα, γράφει το 1975:

«Το χασίς είναι για τις νοτιανατολικές περιοχές χώρας ότι είναι το οινόπνευμα για τις βόρειες περιοχές... Στη χώρα μας υπάρχει πρόβλημα πολυεξάρτησης μεταξύ αλκοόλ, βαρβιτουρικών και οπιούχων». [Irina Piatniskaja, Κλινική Νευρολογία, Μόσχα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις, 1975]

Για την περιστολή των συνεπειών αυτού του προβλήματος που δεν αναγνωρίζεται ποτέ δημόσια από τους Ρώσους ιθύνοντες μια και που γι' αυτούς η εξάρτηση αποτελεί σύμπτωμα της κοινωνικής παθολογίας του καπιταλισμού και συνεπώς είναι αδιανόητη στο «σοσιαλιστικό παράδεισό» τους, το Ανώτατο Σοβιέτ το 1974 απαγορεύει την καλλιέργεια του Οπίου στη Ρωσία και αναθεωρεί επί το κατασταλτικότερο τη νομοθεσία για τα ναρκωτικά, θεσπίζοντας για τους Εμπόρους ποινές εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από 1 μέχρι 15 χρόνια και κατάσχεση της περιουσίας τους, και για τους Χρήστες ποινή φυλάκισης 5 χρόνων, που αυξάνεται σε 10 χρόνια σε περίπτωση υποτροπής.

Αλλά, όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, αυτή η επίταση της καταστολής, που αποτελεί έμμεση ομολογία της εξουσίας για τη σοβαρότητα του προβλήματος των ναρκωτικών στη Ρωσία, αφήνει ανέγγιχτο το πρόβλημα της εξάρτησης που παίρνει όλο και πιο ανησυχητικές διαστάσεις, όπως αποκαλύπτεται από τις δηλώσεις των ρώσων αξιωματούχων.

Ο Vl. Blikov, υπουργός δικαιοσύνης της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας» της Ρωσίας, σε συνέντευξη του στο AFP (28.8.1976), δηλώνει:

«Δεν κρύβουμε ότι υπάρχει και σε μας σοβαρό πρόβλημα ναρκωτικών»,

Ενώ ο ρώσος ψυχίατρος Ε.Litsko γράφει το 1976 στη Liternaturnaja Gazeta:

«Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι υπαρκτό στη χώρα μας» [Liternaturnaja Gazeta, 2.12.1976.]

Κι όχι μόνο είναι υπαρκτό και σοβαρό, αλλά επιπλέον μέσα σε λίγα χρόνια γίνεται τόσο οξύ που δεν μπορεί πια να συγκαλυφθεί, εξαναγκάζοντας το καθεστώς να προσφύγει στη γνωστή «αστυνομική» θεωρία της ερμηνείας των κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων, για τον επιμερισμό των ευθυνών. Έτσι, η εφημερίδα Izvestia «ανακαλύπτει» μόλις το... 1981, τα διεθνή εγκληματικά κυκλώματα που διακινούν τα ναρκωτικά, και στις 5.10.1981 προειδοποιεί ότι:

«Οι διεθνείς έμποροι ναρκωτικών, στοχεύουν να καταστήσουν τη Μόσχα κέντρο διαμετακόμισης ναρκωτικών μεταξύ της κεντρικής Ασίας και της δυτικής Ευρώπης».

Βέβαια, κατά την «Izvestia» σ' αυτά τα «διεθνή εγκληματικά κυκλώματα» δεν περιλαμβάνεται το κύκλωμα της εξουσίας, παρά το γεγονός ότι παραμένει ανοικτό το θέμα που δημιουργήθηκε τον Μάιο του 1986, όταν οι Ολλανδικές αρχές κατάσχεσαν στο ρωσικό φορτηγό «Κάπτεν Τόμσον» που είχε καταπλεύσει στο Ρότερνταμ, 200 κιλά ηρωίνης που είχαν φορτωθεί στη Ρίγα της Λετονίας...

Πρόκειται για ένα «συμβάν» που ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τις «ξεχασμένες» δηλώσεις Jan Smeina, πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Άμυνας της Τσεχοσλοβακίας, ο οποίος κατέφυγε στη Δύση:

«Το 1962 σε μυστική σύσκεψη εκπροσώπων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Μόσχα, ο Ν. Κρουτσόφ εξετάζοντας το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθούν τα ναρκωτικά ως μέσο αποσταθεροποίησης των δυτικών κοινωνιών, δήλωσε ότι μια τέτοια επιχείρηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανήθικη αλλά είναι ηθική εάν ληφθεί υπόψη ότι αποσκοπεί στην καταστροφή του καπιταλισμού».

Δυστυχώς, όμως, τέτοιου είδους «μικροζητήματα» προβληματίζουν τους ελάχιστους εκείνους που, ακριβώς επειδή δεν θέλουν να εθελοτυφλούν, επιμένουν ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει καμιά ποιοτική ή άλλη διαφορά ανάμεσα στη CIA και την KGB, που η θεωρία, η «ηθική» και οι πρακτικές τους είναι χυμένες στο ίδιο καλούπι...

3. H εξάρτηση στην Πολωνία

Σύμφωνα με τα στοιχεία που κατάθεσε σε Δημόσια Ακρόαση της Εξεταστικής Επιτροπής για τα ναρκωτικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 24 και 25.4.1986, ο Dr. Gerp Van Den Berg του πανεπιστημίου του Leiden, αναφερόμενος μόνο στην Πολωνία γιατί όλες οι άλλες ανατολικές χώρες δεν δίνουν κανένα στοιχείο γι' αυτό το πρόβλημα, στην Πολωνία, μια χώρα με 35,5 εκατ. κατοίκους, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές της του 1985, η κατάσταση διαγράφεται ως εξής :

«200.000 άτομα κάνουν χρήση ναρκωτικών, 40.000 άτομα κινδυνεύουν άμεσα να καταστούν εξαρτημένοι, 7.000 άτομα είναι κανονικοί εξαρτημένοι, ενώ 3.000 άτομα καταδικάστηκαν για ναρκωτικά και 300 άτομα πέθαναν από ναρκωτικά κατά το 1983, έναντι 30 θανάτων κατά το 1979».

Για να ελεγχθεί κάπως αυτή την κατάσταση, η Πολωνική κυβέρνηση ψήφισε το 1985 ένα νόμο με τον οποίο η καλλιέργεια της παπαρούνας μήκων η υπνοφόρος θα καταστεί μονοπώλιο των κρατικών αγροκτημάτων από το 1990.

Με βάση την εικόνα που σκιαγραφούν οι επίσημες στατιστικές για μια χώρα όπως η Πολωνία που έχει 35,5 εκατ. κατοίκους, είναι για προφανείς λόγους αδύνατο να γίνουν αποδεκτές οι ρωσικές διαβεβαιώσεις ότι στη Ρωσία των 220 εκατ. κατοίκων υπάρχουν μόνο «τρεις χιλιάδες» (3.000) εξαρτημένοι, πράγμα που σημαίνει ότι η Ρωσία με οκτώ φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Πολωνία, έχει είκοσι φορές λιγότερους εξαρτημένους...

Όμως, όταν όλα τα αδιέξοδα του Ανατολικού δουλοκτητικού καπιταλισμού πρέπει να αποδίδονται πάση θυσία στο Δυτικό φιλελεύθερο-ολιγαρχικό καπιταλισμό και στα μονοπώλια, τα πάντα είναι δυνατά για το ρωσικό καθεστώς και αποδεκτά από τους πιστούς του.

Με βάση τα παραπάνω, είναι άραγε αναγκαίο το συμπέρασμα ότι στο βασίλειο του μπολσεβικισμού, η εξάρτηση ζει και βασιλεύει;

4. Διευκρινιστικό σημείωμα: 5ο συνέδριο της ΕΕΚΕ

H εξάρτηση στις Ανατολικές χώρες ήταν το αντικείμενο εισήγησής μου στο 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο της «Ελληνικής Εταιρείας Κοινωνικών Επιστημών» (ΕΕΚΕ) στη Θεσσαλονίκη στις 13.12.1987. Στο «στρογγυλό τραπέζι» για τα ναρκωτικά (από το οποίο δεν αποκλείσθηκαν οι «αιρετικές» απόψεις χάρη στην ευθιξία και την εντιμότητα του επικ. καθηγητή της κοινωνιολογίας στο ΑΠΘ κ. Νίκου Ιντζεσίλογλου (ο οποίος αντιτάχθηκε πεισματικά στις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις ορισμένων να ανατρέψουν το πρόγραμμα των εργασιών για να επιτευχθεί η «ποθητή» ομοφωνία), πήραν μέρος:

1. Τέσσερις εκφραστές των «θέσεων» μιας μετωπικής οργάνωσης του ΚΚΕ (ΠΑΣΕΝ) και απολογητές της κατασταλτικής πολιτικής απέναντι στα ναρκωτικά:

Ο γιατρός κ. Αθανάσιος Αβραμίδης, ο δικηγόρος κ. Ευάγγελος Μαχαίρας, η βιοχημικός κ. Κ. Μπουντούρογλου και ο κ. Μάριος Νικολινάκος, πρόεδρος της ΕΕΚΕ, αποτυχών υποψήφιος δήμαρχος Πειραιώς (του ΚΚΕ), τέως επικριτής του Ανδρέα Παπανδρέου, νυν μέλος της «Δημοκρατικής Συμπαράταξής» του Ανδρέα Παπανδρέου και μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του γιατρού Γιώργου Οικονομόπουλου για τη συμβολική εναντίωσή του στο διάτρητο Ν. 1729/1987 «περί ναρκωτικών».

2. Δύο ψυχίατροι, πολέμιοι της κατασταλτικής και υποστηρικτές της αντιαπαγορευτικής πολιτικής απέναντι στα ναρκωτικά: Ο αν. καθηγητής ψυχιατρικής κ. Γεώργιος Καπρίνης και ο κ. Κλεάνθης Γρίβας.

3. Ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ κ. Νίκος Παρασκευόπουλος, ο διευθυντής της «Ιθάκης» κ. Φοίβος Ζαφειρίδης και ο σύμβουλος του υπουργείου Υγείας κ. Γ. Μάρδας.

Η άκρως λογοκριτική παρέμβαση του προεδρεύοντος κ. Μάριου Νικολινάκου, που με γνωστές παλαιο-εξουσιαστικές μεθοδεύσεις, συμπίεσε τις εισηγήσεις στα οκτώ λεπτά της ώρας, κατέστησε αδύνατη οποιαδήποτε σοβαρή προσέγγιση στο πρόβλημα των ναρκωτικών και διευκόλυνε εκείνους που επεδίωκαν να αναλωθεί ο χρόνος σε ηθικολογικά κηρύγματα, κοινότυπα ευχολόγια και ανιαρά «αντικαπιταλιστικά» και «αντιμονοπωλιακά» αναθέματα.

Κάτω από την πίεση των «8 λεπτών», αντί να αποδυθώ σε μια «επιγραμματική» και κατ' ανάγκη συνθηματολογική εισήγηση, η οποία ας σημειωθεί είχε ως αντικείμενο τη διερεύνηση των αιτίων της σκόπιμης εξουσιαστικής κατασκευής του προβλήματος της εξάρτησης στη Δύση και την Ανατολή, προτίμησα να παρουσιάσω ένα και μόνο μέρος της, που αφορούσε στην εξάρτηση στις Ανατολικές χώρες, προτάσσοντας την εξής διευκρινιστική δήλωση:

«Πριν απ' όλα θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίησή μου για το προνόμιό μου να ζω σε μια χώρα του δυτικού φιλελεύθερου-ολιγαρχικού καπιταλισμού, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το γνωστό ιδεολόγημα έχει το «αποκλειστικό προνόμιο» να μαστίζεται από την εγκληματικότητα, τη βία και την εξάρτηση, και όχι σε μια από τις χώρες του ανατολικού δουλοκτητικού καπιταλισμού, ο οποίος, κατά την άκρως βλακώδη κομμουνιστική προπαγάνδα, είναι «απολύτως θωρακισμένος» απέναντι σ' αυτά τα φαινόμενα της «καπιταλιστικής αποσύνθεσης».

Όμως, πριν επιχειρήσω μια «πατροκτονία», στρέφοντας την απορριπτική κριτική μου εναντίον του δυτικού πολιτισμού που με γαλούχησε και μ' επικαθορίζει, θα προσπαθήσω να συμβάλω κατ' ελάχιστο στην υπονόμευση του μπολσεβίκικου ιδεολογήματος που επιμένει να εμφανίζει τη σημερινή Ρωσία και τις χώρες που κατέχονται απ' αυτή ως ιδεώδεις κοινωνικές συγκροτήσεις που αναπτύσσουν μια αυτογενή ανοσία απέναντι στη βία, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Κι αυτό γιατί, θεωρώντας επικίνδυνη κάθε εξουσιαστική μυθοπλασία, δυτική και ανατολική, δεν μπορώ να αρνούμαι την μια και να συνεργώ με την άλλη.

Θα υποστηρίξω λοιπόν ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών και της εξάρτησης στις ανατολικές χώρες εμφανίζεται τόσο οξύ όσο και στις δυτικές (αν όχι και οξύτερο), και θα προσπαθήσω να στηρίξω αυτή την άποψη αναφερόμενος συνοπτικότατα μόνο σε ανατολικές πηγές, υπενθυμίζοντας το γεγονός ότι η δημοσίευση στατιστικών και τεκμηριωμένων ερευνών για τέτοιου είδους προβλήματα απαγορεύεται στις χώρες που οδεύουν στο «βασίλειο της ελευθερίας» της κοινωνίας μέσω της ολοκληρωτικής δουλείας της κοινωνίας στο κράτος».