Κλεάνθης Γρίβας

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

(ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΟΦΡΕΝΕΙΑΣ)

Κατεδαφίζοντας τις κοινωνίες

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

2. Η ΝΕΑ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

3. ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΕΤΟΝ ΓΟΥΝΤΣ (1944) ΣΤΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ 1971

4. Η ΔΗΘΕΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»

● Οι άξονες

● Τα βασικά εργαλεία

● Το «θεωρητικό» υπόβαθρο

5. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

 

 

 

Στο ερώτημα «τι είναι η παγκοσμιοποίηση;», η πλέον σαφής και καθαρή απάντηση δόθηκε από τον Ντάβιντ Ροκφέλερ, έναν από τους βασικότερους εμπνευστές αυτής της διεργασίας: Μια κατάσταση στο πλαίσιο της οποίας «κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση της κυβέρνησης και, κατά τη γνώμη μου, οι Επιχειρήσεις είναι οι μόνες λογικές οντότητες που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο». (David Rockefeller, Newsweek International, 1/2/1999)

Πράγμα που σημαίνει ότι οι διάφορες χώρες μετατρέπονται σε απλές θυγατρικές επιχειρήσεις των μεγάλων πολυεθνικών, η πολιτική σε τυπικό μάνατζμεντ (διαχείριση) και οι πολιτικοί σε μισθωτούς μάνατζερ (διαχειριστές) των πολυεθνικών εταιρειών.

1. Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

 

Από την τρίτη μεταπολεμική δεκαετία, ολόκληρος ο κόσμος έχει μπει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης που θίγει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την πελώρια επιχείρηση για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας που αποδόθηκε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», η οποία ξεκίνησε με τη νομισματική κρίση του Μαΐου του 1971.

 

Με βασικά εργαλεία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) και τα καταστρεπτικά ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης αγοράς και της απεριόριστης ανάπτυξης, η διαδικασία της μεθοδευμένης κρίσης επιταχύνθηκε τρομακτικά μετά την ανατροπή των λενινιστικών-σταλινικών καθεστώτων που λειτουργούσαν ως σχετικός αποτρεπτικός παράγοντας, με αποτέλεσμα:

 

1. Στο πεδίο της υλικής παραγωγής να συνειδητοποιείται με όλο και πιο τραγικό τρόπο το γεγονός ότι ο βιομηχανικός πολιτισμός έφτασε στα φυσικά όρια της «ανάπτυξής» του εξαντλώντας με μη-αντιστρεπτό τρόπο τις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.

 

2. Στο πεδίο της οικονομίας, να επιτελείται μια χωρίς προηγούμενο κατεδάφιση όλων των ρυθμιστικών κανόνων που καθόριζαν τις σχέσεις εργασίας και κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη μετατροπή του εργαζόμενου σε «πράγμα», την αλλοίωση του περιεχόμενου της εργασίας, τη δραματική αύξηση της ανεργίας στον «αναπτυγμένο» κόσμο, την εξ’ αυτής, επίταση όλων των φαινομένων της κοινωνικής παθολογίας και την επιδείνωση της ανελεούς εκμετάλλευσης του «τρίτου» κόσμου.

 

3. Στο πολιτιστικό πεδίο, να συντελείται μια χωρίς προηγούμενο διάλυση της «πολιτιστικής δημιουργίας της θεσμισμένης κοινωνίας» με τη συστηματική καταστροφή της κριτικής λειτουργίας και τη διαμόρφωση ενός «υπερεκπολιτισμένου και νεοαναλφάβητου κοινού» προορισμένου να καταναλώνει σκουπίδια.

 

Μέσα σε τριάντα χρόνια, όλες οι προηγούμενες βεβαιότητες και οι σταθεροποιητικές αξίες αποδεικνύονται ανενεργές και αμφισβητούνται ή ανατρέπονται. Οι υπάρχοντες κοινωνικοποιητικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο) προβάλλουν απολύτως ανεπαρκείς να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στις νέες, δραστικά μεταλλαγμένες. συνθήκες, ενώ άλλοι θεσμοί (δίκαιο, οικονομία, εκπαίδευση, επιστήμη) που για αιώνες συντελούσαν στη διατήρηση και την αναπαραγωγή της κοινωνικής συνοχής, μεταμορφώνονται «ανεξήγητα» σε παράγοντες της κοινωνικής αποσάθρωσης.

 

Ολόκληρο το ψυχοδιανοητικό, φαντασιακό και υλικό σύμπαν που καθόριζε τη διάπλαση και τη νοηματοδότηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αποσυντίθεται ταχύτατα και καμιά προοπτική ή διεκδίκηση μιας άλλης, καινούργιας και ποιοτικά διαφορετικής, ανασυγκρότησής του δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και σ' αυτό ακριβώς έγκειται η ιστορικά μοναδική τραγωδία της εποχής μας.

 

Η επιχείρηση αμερικανοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας που προβλήθηκε και επιβλήθηκε ως «παγκοσμιοποίηση», απλώς επαλήθευσε μετά από μισό αιώνα, την προφητική διαπίστωση του Ούγγρου θεωρητικού της πολιτικής οικονομίας Karl Polanyi, σύμφωνα με την οποία:

 

«Το να αφήνεις το μηχανισμό της αγοράς να είναι ο μόνος διευθυντικός παράγοντας της μοίρας των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος... θα οδηγήσει σε κατεδάφιση της κοινωνίας».

(Karl Polanyi, The Great Transformation, 1944, σ. 73).

2. Η ΝΕΑ (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

 

Βασικός στόχος της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι η εφαρμογή σε πλανητικό επίπεδο του αναλλοίωτου δόγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που διατυπώθηκε από τον Τζορτζ Κέναν πριν από 50 χρόνια:

 

Κεντρικός και αμετάλλακτος στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και μοναδικός λόγος των κινητοποιήσεων της μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής του κόσμου, είναι η συντήρηση και η διαρκής αναπαραγωγή ενός διεθνούς πλαισίου που διασφαλίζει τη ληστρική εκμετάλλευση του πλανήτη από την αμερικανική αυτοκρατορία, και επιτρέπει στις ΗΠΑ με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, να σφετερίζονται και να καταναλώνουν κάθε χρόνο το 50% των παγκόσμιων πρώτων υλών που είναι απαραίτητες για τη συντήρηση του σημερινού τρόπου ζωής.

 

Οτιδήποτε τείνει να αμφισβητήσει ή να υπονομεύσει αυτή τη δυνατότητα, συνιστά απειλή για τα «εθνικά συμφέροντα» των ΗΠΑ και αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με όλα τα πρόσφορα μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα.

 

Ανάμεσα σ’ αυτά τα μέσα, βασική θέση κατέχουν:

1) Η συνεργασία του αμερικανικού κράτους με τον υπόκοσμο.

2) Ο έλεγχος της παγκόσμιας διακίνησης των «ναρκωτικών» από τις ΗΠΑ και ο αμερικανικός «πόλεμος κατά των ναρκωτικών».

3) Η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διείσδυση.

4) Ο οικονομικός, πολιτικός, διπλωματικός και στρατιωτικός εκβιασμός.

5) Η υπονομευτική τρομοκρατική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών.

6) Η άμεση στρατιωτική επέμβαση (Γρενάδα, Παναμάς, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία και αλλού).

7) Η έμμεση στρατιωτική επέμβαση (Νικαράγουα, Κολομβία, Βολιβία, Βαλκάνια και αλλού).

 

Η προσπάθεια επιβολής της αμερικανικής Νέας Τάξης αποτελεί μια τυπική ιμπεριαλιστική εκστρατεία που καλύπτει τους ανομολόγητους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ με ένα ψευτο-ανθρωπιστικό πρόσχημα και στοχεύει στην αναδιάταξη των ζωνών επιρροής, τον έλεγχο των αγορών και την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διείσδυση.

 

Μια γιγαντιαία ληστρική επιδρομή, που αυξάνει την ισχύ και τα κέρδη της οικονομικής ολιγαρχίας, παράγοντας μαζικά το θάνατο, τον πόνο, τη δυστυχία και την καταστροφή.

 

Η Αμερικανική αυτοκρατορία, προκειμένου να εδραιωθεί και να αναπαράγει διευρυμένα την ισχύ της, όπως όλες οι αυτοκρατορίες στην ιστορία, έχει ανάγκη από ένα ομογενές οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτικό, πολιτιστικό και ιδεολογικό περιβάλλον.

 

Ο όρος «ομογενές περιβάλλον», υποδηλώνει ένα πεδίο που διαμορφώνεται πρωτίστως υπό την επίδραση της αυτοκρατορικής δύναμης, η οποία έτσι επιβάλλεται ως η μοναδική και αδιαμφισβήτητη οικονομική, στρατιωτική, πολιτική, πολιτιστική και ιδεολογική δύναμη.

 

Εν προκειμένω, είναι κοινότυπη η διαπίστωση ότι οι ΗΠΑ έχουν σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό, έχουν ήδη επιβληθεί σε πλανητικό επίπεδο:

 

1) Ως οικονομική αυτοκρατορία: Με τη στρατηγική των επενδύσεών τους, τις κτηνώδεις επεμβάσεις τους, την κυριαρχία του οικονομικού τους μοντέλου (της δήθεν «ελεύθερης αγοράς»), και με τη διαμόρφωση κατάλληλων καταναλωτών σε όλο τον κόσμο.

2) Ως στρατιωτική αυτοκρατορία: με το μονοπώλιο της στρατιωτικής ισχύος και της εμπορίας όπλων.

3) Ως πολιτική αυτοκρατορία: Με τη σταδιακή επιβολή διαφόρων φρανκενσταϊνικών παραλλαγών του πολιτικού τους μοντέλου (της αντιπροσωπευτικής δήθεν δημοκρατίας), σε όλο τον πλανήτη.

4) Ως μορφωτική και πολιτιστική αυτοκρατορία: Με την πρωτοκαθεδρία στην επιστημονική έρευνα και την πολιτιστική παραγωγή.

5) Ως ιδεολογική αυτοκρατορία: Με την αναγωγή σε αυταπόδεικτες «αλήθειες» με παγκόσμια ισχύ, όλων των αφελών ιδεολογημάτων που παράγονται από τις «δεξαμενές (αν)εγκεφάλων» των μεγάλων εταιριών και των μυστικών υπηρεσιών (όπως αυτά που αφορούν το «τέλος της ιστορίας», τη «σύγκρουση των πολιτισμών» και άλλα συναφούς σοβαρότητας).

 

Η διαχείριση αυτών των στοιχείων προϋποθέτει:

1) Μια ορισμένη δομή της εξουσίας

2) Eνα παγκοσμιοποιημένο νομικό πλαίσιο, που επιβάλλεται καταναγκαστικά σε όλες τις χώρες με την «αντικομουνιστική», «αντιναρκωτική» και «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, τις διάφορες διεθνείς συνθήκες και τις διμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες, κ.α., που δεσμεύουν τα συμβαλλόμενα μέρη αλλά όχι και τις ΗΠΑ.

3) Ορισμένα όργανα, που υλοποιούν τις αποφάσεις της μητρόπολης και διασφαλίζουν και εποπτεύουν την εφαρμογή του νομικού πλαισίου που έχει επιβάλει διεθνώς.

 

Η δομή της εξουσίας στην Αμερικανική αυτοκρατορία έχει ως πυρήνα της το «Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (NSC) των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα εξωσυνταγματικό όργανο που έχει το μονοπώλιο του σχεδιασμού και της απόφασης σε όλους τους τομείς της αμερικανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και κύρια εργαλεία του αποτελούν το Πεντάγωνο και οι μυστικές υπηρεσίες (NSA, CIA, DIA, FBI, DEA, κ.α.), με σημαντικότερη ανάμεσά τους την «Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας» (NSA), που υπάγεται απευθείας στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας.

3. ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΕΤΟΝ ΓΟΥΝΤΣ (1944) ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ 1971

 

Σ’ ένα άρθρο μου αμέσως μετά τη νομισματική κρίση του 1971 («Η νομισματική κρίση του Μαΐου και το πιθανό τέλος του παιχνιδιού», Οικονομικός Ταχυδρόμος, 22 Ιουλίου 1971), είχα υποστηρίξει ότι με την εν λόγω κρίση και τα μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπισή της, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση μιας διαδικασίας για την εμπέδωση της Αμερικανικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης (Pax Americana) η οποία ξεκίνησε με τη συνδιάσκεψη του Bretton Woods (1944) και άνοιξε η δεύτερη φάση που έμελλε να προβληθεί και να καθιερωθεί ως «παγκοσμιοποίηση».

 

Η συνδιάσκεψη του Bretton Woods:

1) Καθιέρωσε τις ΗΠΑ στο ρόλο του παγκόσμιου κηδεμόνα,

2) Επέβαλε το δολάριο ως παγκοσμίως κυρίαρχο νόμισμα (εξαναγκάζοντας τη διεθνή κοινότητα να αποδεχθεί τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό με αναλογία 35 δολάρια ανά ουγιά χρυσού, πράγμα που σημαίνει ότι το δολάριο ήταν το ίδιο αξιόπιστο με το χρυσό).

3) Θέσπισε τα εργαλεία της ηγεμονίας του δολαρίου, με τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας και (αυτό που, αργότερα, μετεξελίχθηκε σε) Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ).

 

Το 1971, η εξέλιξη του καπιταλισμού (που κανοναρχείται από τα συμφέροντα των 200 μεγαλύτερων υπερεθνικών εταιριών, οι οποίες είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι της οικονομίας και του εμπορίου στον πλανήτη), καθιστούσε αναγκαία την αναθεώρηση του συστήματος του Bretton Woods στην κατεύθυνση της άρσης οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου στη διακίνηση του κεφαλαίου. Κι’ αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με τη Νομισματική Κρίση του Μαΐου του 1971, που είχε ως αποτέλεσμα:

1) Tην κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.

2) Την καθιέρωση των κυμαινόμενων τιμών του συναλλάγματος,

3) Τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου και, ως εκ τούτων,

4) Την είσοδο της ανθρωπότητας στον εφιάλτη της δήθεν «παγκοσμιοποίησης».

4. Η ΔΗΘΕΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ»

 

(α) Οι άξονες

Άξονα στη διαδικασία της δήθεν παγκοσμιοποίησης αποτελούν τρεις οργανισμοί αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη του –αμερικανοκρατούμενου- δυτικού κόσμου:

 

• Το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (Council of Foreign Relations, CRF) των ΗΠΑ από το οποίο έγινε η επεξεργασία της στην περίοδο 1967-1969, και δύο -υπό την αιγίδα του CFR)– «Λέσχες»

 

• H Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg) και η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission, TC), στις οποίες ανατέθηκε η «διάχυσή» της στους πολιτικούς διαχειριστές των διαφόρων χωρών.

 

(β) Τα βασικά εργαλεία

 

Βασικά εργαλεία για την εφαρμογή της δήθεν παγκοσμιοποίησης είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, οργανωτικά μορφώματα στα οποία οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που διαθέτει το δικαίωμα του βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις.

 

1) Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) ιδρύθηκε στις 27/12/1945 στην Ουάσινγκτον μετά την επικύρωση των συμφωνιών Μπρέτον Γούντς, με σκοπό την «εξασφάλιση της νομισματικής σταθερότητας». Σ’ αυτό συμμετέχουν 182 κράτη.

Ελέγχεται από τις 7 μεγάλες βιομηχανικές χώρες που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών.

Το δικαίωμα ψήφου είναι ανάλογο με το μερίδιο (δηλ. τον πλούτο) κάθε χώρας, αλλά μόνο οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα βέτο σε όλες τις αποφάσεις με ειδικό νόμο του 1984.

Παρέχει δάνεια σε διάφορες χώρες με τον όρο της αποδοχής συγκεκριμένων «διορθωτικών πολιτικών» που εκφράζονται πάντα με την ίδια «συνταγή» (φιλελευθεροποίηση των αγορών, ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, αύξηση των τιμολογίων παροχής υπηρεσιών, διάλυση των μη-παραγωγικών τομέων) με αποτέλεσμα (α) τον εκμηδενισμό του κοινωνικού κράτους και (β) την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

 

2) Η Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) ιδρύθηκε στις 27/12/1945 στην Ουάσινγκτον, με διακηρυγμένο σκοπό τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες (επενδύσεις σε παιδεία, υγεία, γεωργία, συγκοινωνίες, υποδομές). Σ’ αυτό συμμετέχουν 182 κράτη.

Αποτελείται από δύο χρηματοδοτικά ιδρύματα:

α) τη Διεθνή τράπεζα για την Αναδιάρθρωση και την Ανάπτυξη και

β) τη Διεθνή Εταιρεία Ανάπτυξης

 

3) Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), ιδρύθηκε το 1995 στη Γενεύη. Σ’ αυτόν συμμετέχουν 135 κράτη, με διακηρυγμένο σκοπό του μια κοινή εμπορική πολιτική για την παγκόσμια οικονομική «ανάπτυξη», τη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου των αγαθών και των υπηρεσιών, τη διαμόρφωση κανόνων για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τη διαρκής ανάπτυξη.

 

 

(γ) Το «θεωρητικό» υπόβαθρο

 

Θεωρητικό υπόβαθρο της συνολικής διαδικασίας για την αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, αποτελούν τρία ιδεολογήματα: Η (δήθεν) «παγκοσμιοποίηση», η (δήθεν) «ελεύθερη αγορά» και η (δήθεν) «απεριόριστη ανάπτυξη».

 

1) Η παγκοσμιοποίηση, με το ακριβές περιεχόμενο του όρου, υποδηλώνει μια διαδικασία ισονομικής ενσωμάτωσης των εθνικών οικονομιών σε ένα διεθνές σύστημα ανταλλαγών.

Όμως, αυτό που προβάλλεται και προωθείται ως «παγκοσμιοποίηση» αποτελεί ένα διαστροφικό μύθο και η χρήση του όρου συνιστά απάτη, γιατί, απλούστατα, η διεργασία που προσδιορίζει αυτός όρος, καθοδηγείται κυρίως από τρία όργανα (Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) στα οποία η μόνη χώρα που διαθέτει δικαίωμα βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις είναι οι ΗΠΑ.

Συνεπώς, μπορεί κανείς να μιλάει μόνο για αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και όχι για «παγκοσμιοποίηση».

 

 

2) Η «ελεύθερη αγορά» είναι ένας διαστροφικός, μύθος. Η ύπαρξη της «ελεύθερης αγοράς» είναι αδύνατη γιατί, απλούστατα, η «αγορά» αποτελεί ένα σύνολο σχέσεων που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς λειτουργικούς κανόνες και ρυθμιστικές παρεμβάσεις.

Γι’ αυτό και ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει «ελεύθερη αγορά». Συνεπώς, το καίριο ζήτημα για την «αγορά» δεν είναι η έλλειψη ρυθμίσεων ή παρεμβάσεων αλλά το ποιός αποφασίζει τις ρυθμίσεις που επιβάλλονται.

Κι' αυτό παραπέμπει ευθέως στον εκάστοτε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων.

 

 

3) Η «απεριόριστη ανάπτυξη» συνιστά μια λογική διαστροφή. Γιατί όπως είναι γνωστό, στο πλαίσιο κάθε κλειστού συστήματος (όπως ο πλανήτης μας) η «απεριόριστη ανάπτυξη» είναι αδύνατη και η επιδίωξή της οδηγεί υποχρεωτικά στην καταστροφή ολόκληρου του συστήματος.

 

 

(Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι σήμερα, με τις μη αντιστρεπτές καταστροφές που προξένησε στο περιβάλλον η επιδίωξη της «διαρκούς ανάπτυξης», δεν είναι πλέον δυνατή ούτε καν η διαφημιζόμενη «φιλική προς το περιβάλλον προγραμματισμένη και έλλογη ανάπτυξη», εξαιτίας της εξάντλησης των υλικών προϋποθέσεων της).

5. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

 

Τα γεγονότα που σφραγίζουν την περίοδο από το χρηματιστηριακό κραχ του 1987 μέχρι τη «νομιμοποίηση» των «ανθρωπιστικών» στρατιωτικών επεμβάσεων, είναι:

 

1) Το χρηματιστηριακό κραχ του 1987.

2) Η αμερικανική επέμβαση στα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου.

3) Η διαφοροποίηση της πολιτικής των επιτοκίων.

4) Η προσπάθεια για διαμόρφωση κλίματος «ευφορίας και ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας από το διάστημα 1993-95 (κυρίως, μέσω της μεταφοράς κεφαλαίου στα Emerging Markets των ασιατικών χωρών, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας, της Λατινικής Αμερικής).

5) Η προσπάθεια των ευρωπαϊκών χωρών για την πραγμάτωση της ΟΝΕ και την επιτάχυνση της διαδικασίας για ολοκλήρωση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης».

6) Η προσπάθεια να μικρύνουν οι ‘μαύρες τρύπες’ της οικονομίας στις ΗΠΑ, τις χώρες της ΝΑ Ασίας, τη Ρωσία και την Ιαπωνία.

7) Η ισχυροποίηση των παγκόσμιων οικονομικών ιδρυμάτων και των θεσμικών επενδυτών, του παγκόσμιου χρηματιστηριακού λόμπι (Σόρος, Γκόλντσμίθ, Γκρίνσπαν, οι 5-6 ισχυρότερες τράπεζες του κόσμου, κ.α.), με τρόπο ώστε στον 21ο αιώνα, πλήρως απαλλαγμένες από όποιους περιορισμούς θα μπορούσαν να προβάλλουν τα εθνικά κράτη, να μπορούν να επιβάλλουν το νέο πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό status quo σε ολόκληρο τον πλανήτη.

8) Η προσπάθεια για αέναη αύξηση του κέρδους, ανεξάρτητα από όποιο ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος.

Σ’ αυτή την, εν εξελίξει, φάση της διαδικασίας της δήθεν «παγκοσμιοποίησης» (που θα είναι και η πλέον δύσκολη για όλες τις χώρες του κόσμου), στόχος είναι η επιβολή ενός ενιαίου οικονομικού, νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού μοντέλου σε ολόκληρο τον πλανήτη, το οποίο αποφασίζεται από μια ασήμαντη οικονομική ολιγαρχία και επιβάλλεται ερήμην των λαών.

 

 

Όπως είναι ευνόητο, η επιτυχία του καπιταλιστικού εγχειρήματος σ’ αυτή τη φάση, εξαρτάται από την ικανότητα της οικονομικής ολιγαρχίας:

 

1) Να εκμηδενίσει την αντίσταση των λαών.

2) Να ολοκληρώσει την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.

3) Να άρει και τα τελευταία εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (με διαφαινόμενη τραγική κατάληξη την επιβολή της προωθούμενης «Πολυμερούς Συμφωνίας Επενδύσεων» - Μ.Α.Ι.) και

4) Να μετετατρέψει όλες τις χώρες σε θυγατρικές των πολυεθνικών εταιρειών, πράγμα που αποτελεί την εκ ουκ άνευ προϋπόθεση για τη δημιουργία «νέων» αγορών από τον χώρο των «παλαιών».

 

Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων κάνει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια επικείμενη κρίση που θα είναι πολλαπλά ισχυρότερη και καταστρεπτικότερη από την κρίση του 1929-31.

 

 

Τα στοιχεία που συνθέτουν τη διαφαινόμενη είναι ήδη παρόντα:

 

1) Η ΑΝΕΡΓΙΑ, που προκύπτει από το γεγονός ότι οι πολυεθνικές εταιρείες (στον παραγωγικό μεταποίητικό, εμπορικό, χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα), στρέφονται στο φτηνό εργατικό δυναμικό και στη μείωση του εργατικού δυναμικού.

 

2) ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ, που δημιουργείται από την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας με βάση τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, το οποίο εκφράζεται με τρία στοιχεία:

● Συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου.

● Ανατροπή της προστατευτικής εργασιακής νομοθεσίας.

● Αποσάθρωση των ασφαλιστικών θεσμών και ρυθμίσεων.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο:

● Η εργασία μετασχηματίζεται σε «απασχόληση».

● Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «απασχολήσιμο».

● Τα ωράρια (δεσμευτικές γενικές ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας) καταργούνται,

● Τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ανατρέπονται.

● Η πλειοψηφία του πληθυσμού μεταπίπτει σε μια κατάσταση γενικευμένης φτώχειας.

 

3) Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, που δίνει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μόνο στις μεγάλες εταιρίες, και συμβάλλει στη δημιουργία μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών καταστάσεων, εντείνοντας στο έπακρο τον ανταγωνισμό (εξαιτίας του ότι η καταναλωτική τεχνολογία αχρηστεύεται σε μικρό χρονικό διάστημα).

 

4) Η ΜΕΙΩΣΗ των διαθέσιμων αναγκαίων πρώτων υλών και των ενεργειακών πηγών.

 

5) Η ΑΥΞΗΣΗ του πληθυσμού της γης

 

6) Η ΜΟΛΥΝΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του περιβάλλοντος και η δηλητηρίαση των υλικών πηγών της ζωής (αέρας, νερό, τροφές).

 

 

Η διαρκής επιδείνωση αυτών των προβλημάτων οδηγεί εξ΄ αντικειμένου σε μια παγκόσμια χρεοκοπία (ή κρίση) και την, εξ’ αυτής αναγκαία, παγκόσμια ύφεση, με επακόλουθο τη μαζική παραγωγή φτώχειας, δυστυχίας, πείνας.

 

Η συνδυασμένη δράση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει ως στόχο την επιδείνωση των όρων συναλλαγής ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, προς όφελος του Βορρά και σε βάρος του Νότου, με τη συνεχή μείωση των τιμών των πρώτων υλών που ληστεύονται από τις υπανάπτυκτες χώρες και την, παράλληλη, συνεχή αύξηση των τιμών των βιομηχανικών προϊόντων που εισάγονται σ’ αυτές.

Πράγμα που συνεπάγεται αναγκαία ένα προφανές αποτέλεσμα: Η ανάπτυξη του Βορρά να έχει ως προϋπόθεση και να βασίζεται στο φραγμό της ανάπτυξης του Νότου και τη διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή του. (Στη δεκαετία του 1980, το εξωτερικό χρέος των χωρών του Τρίτου Κόσμου έφτασε στο αστρονομικό ποσό του 1,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ).

 

Η καπιταλιστική οικονομία, που στηρίζεται στη διαρκή διεύρυνση του κεφαλαίου μέσω της μεγιστοποίησης του κέρδους και της αέναης μετατροπής του σε πρόσθετο κεφάλαιο (με τη βοήθεια της τεχνολογικής ανανέωσης και της καταναγκαστικής διεθνοποίησης της δήθεν «ελευθερίας της αγοράς»),

έχει επιβάλει το μοντέλο και τους κανόνες της σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσω της διασύνδεσης των αγορών,

επιδιώκοντας μια «ανάπτυξη» που, είναι πια φανερό ότι, απειλεί την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.