ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΟΙ «ΕΤΑΙΡΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΑΓΟΡΕΣ» ΣΑΣ
Μαρία-Μυρτώ Γρίβα
Είχα την τύχη να έχω τις προϋποθέσεις για μια αξιοπρεπή ζωή. Και είχα την τύχη να διαμορφωθώ σε ένα περιβάλλον, που με έκανε να κατανοήσω ότι η ζωή είναι όμορφη όταν παλεύεις, όταν ονειρεύεσαι, όταν διεκδικείς έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Όχι όταν οχυρώνεσαι στον μικροκοσμό σου, αδιαφορώντας για τους άλλους. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, όταν γύρω του υπάρχει δυστυχία.
Δεν δικαιούσαι να σωπαίνεις όταν ο κόσμος σου καταρρέει, με την ψευδαίσθηση ότι ο μικροκόσμός σου θα παραμείνει ακέραιος.
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, τρόμαξα χίλιες φορές. Απελπίστηκα άλλες τόσες. Ως ελεύθερος επαγγελματίας βλέπω την αβεβαιότητα να υποκαθιστά κάθε μου υλική βεβαιότητα. Ως πολίτης βλέπω κάθε ανθρώπινη αξία για ισονομία, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, πολιτισμό να μετατρέπεται σε διάτρητο κουρελόχαρτο.
Οι «αγορές». Οι «αγορές» είπαν, αποφάσισαν, απειλούν. Οι «αγορές» θα μας πετάξουν έξω, θα μας κρατήσουν μέσα, θα μας κάνουν να πεινάσουμε, θα μας βοηθήσουν.
Μέσα σε λίγα χρόνια οι ζωές μας μετατράπηκαν σε χρηματιστηριακά προϊόντα, που τα καθορίζουν οι «αγορές».
Η χώρα μου διαλύεται, οι ανθρώπινες ζωές διαλύονται και από το γελοίο πολιτικό προσωπικό ακούω μόνο όσα θα έλεγε και η τελευταία συνοικιακή «γόησσα». Οι ξένοι. «Τί θα πουν για μας οι ξένοι;». «Μην θυμώσουν οι ξένοι».
Ποιοί είναι αυτοί οι «ξένοι»; Οι Ευρω-συνεταίροι. Και αφού είμαστε συνέταιροι, γιατί είναι «ξένοι» και «κριτές»; Ανεπαρκείς πολιτικάντηδες της πλάκας, που αν δεν είχαν εξουσία θα ήταν απλώς ανέκδοτα. Αλλά έχουν εξουσία και είναι επικίνδυνοι.
Οι «ξένοι», αυτά τα Ευρωφαντάσματα που επικαλούνται κάθε φορά οι εκάστοτε εγχώριοι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής για να ξεπουλήσουν τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμια μας, τις τηλεπικοινωνίες μας, την εθνική μας κυριαρχία.
Οι «ξένοι» συνεταίροι που μετέτρεψαν την πατρίδα μας σε αποθήκη ψυχών. Οι «ξένοι» που εξέθρεψαν τα φασιστικά μορφώματα και την τρομοκρατία στην Ευρώπη. Οι «ξένοι» που καταδικάζουν τους λαούς της Ευρώπης στην ύφεση, στην ανεργία, στην δυστυχία των επόμενων γενεών.
Στα παλιά μου τα παπούτσια τί θα πουν αυτοί οι «ξένοι», μικροκέφαλε. Στα παλιά μου τα παπούτσια οι κωλο-αγορές σας, οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
Αυτό που με νοιάζει και με στοιχειώνει είναι ότι δεν έχω τί να πω στην γιαγιά που πρέπει να ζήσει με 200 ευρώ. Αυτό που με νοιάζει είναι οι πρόσφυγες που αντίκρισα στην Ειδομένη, με τα μωρά στην αγκαλιά και έπρεπε να διαλέξω σε ποιούς θα δώσω και ποιούς θα αφήσω με άδεια χέρια. Γιατί αυτά που είχα να προσφέρω δεν φτάνανε για όλους, ρε γαμώτο.
Προέρχομαι από μια οικογένεια που πέντε γενιές πίσω έχει γιατρούς και δικηγόρους. Ούτε θυμάμαι το όνομα ενός προπάππου και ενός θείου βουλευτή. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον παππού μου που στήθηκε στα 6 μέτρα στα 34 του, γιατί πάλεψε για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς να νοιάζεται για τον δικό του προνομιούχο μικρόκοσμο.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον πατέρα μου και την μητέρα μου, που αν και δεν είχαν κανένα προσωπικό όφελος, φυλακίστηκαν στην χούντα, βρέθηκαν πολιτικοί πρόσφυγες στην Σουηδία και με μεγάλωσαν σε διαδηλώσεις. Με τρέχανε μαζί τους στα κρατητήρια για απεργούς πείνας, για τους πρόσφυγες. Νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί μου έμαθαν ότι δεν έχω δικαίωμα να μην με αφορά η δυστυχία του συνανθρώπου μου.
Τί θα πουν οι «ξένοι», κουφιοκέφαλε; Εσύ τί έχεις να πεις και να κάνεις που διαλύεται η χώρα σου και ακόμη κρύβεσαι πίσω από μπλε, πράσινες, κόκκινες κομματικές σημαίες; Εσύ τί έχεις να μου πεις που έχει γίνει ο εγκέφαλός σου μπετόν αρμέ και δεν μπορείς να αντιληφθείς τον κόσμο γύρω σου.
Εμένα με νοιάζει ότι δεν ξέρω τί να απαντήσω στο παιδί μου, όταν ετοιμάζαμε σακίδια για τα προσφυγόπουλα, για τα παιδικά χωριά. Δεν ξέρω τί στο διάολο να απαντήσω σε αυτά τα αιχμηρά παιδικά «Γιατί τους πάμε ρούχα; Γιατί παιχνίδια; Γιατί δεν έχουν σπίτι; Γιατί οι βόμβες στο Παρίσι;». Γιατί ... Γιατί ... Γιατί.
Καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές και εσείς μετράτε ευρώ και περιμένετε να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον μας οι «αγορές».
Στο διάολο και οι «εταίρες» των Βρυξελλών και οι «αγορές».
Εμένα η ζωή μου θα αξίζει κάτι αν θα μπορώ σε κάθε παιδί που υποφέρει να του εξηγήσω ότι κάναμε αυτόν τον κόσμο μια μικρή κόλαση, αλλά κάποιοι προσπαθούμε και ονειρευόμαστε και παλεύουμε, για να γίνουν όλα πιο ανθρώπινα. Ακόμη και αν αποτύχουμε.
Η ζωή είναι αγώνας και χρέος και αβεβαιότητα. Και εμείς είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα, οστά και συναισθήματα, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Στο διάολο τα αγοραία ευρω-μπακάλικα των «αγορών» σας. Στο διάολο οι «ξένοι οίκοι». Δεν θέλουμε «οίκους». Θέλουμε μια Ευρώπη που κάθε άνθρωπος να έχει οίκο, δουλειά, υγεία, παιδεία.
Θέλουμε την Ενωμένη Ευρώπη των Λαών, όχι το ευρωμπουρδέλο των λόμπι.
Αει σιχτίρ και οι «ξένοι» και οι «αγορές». Ας πέσουν. Γιατί όσο ανεβαίνουν ποδοπατούν ανθρώπους. Ευρω-τελματώσαμε.
Μαρία-Μυρτώ Γρίβα
